Even de kop in het zand

 

En ineens lijken alle sores vergeten! Berichten over oplopende besmettingscijfers, overstromingen en bosbranden her en der op de wereld worden in de marge weggedrukt door de Olympische Spelen van Tokio!

Het ziet er een beetje raar uit, de grote borden in stadions en sporthallen met "Tokyo 2020", terwijl we toch al aan de tweede helft van 2021 zijn begonnen. Alleen Wereldoorlogen konden de Spelen in het verleden in de wielen rijden. In 1916, 1940 en 1944 werd er niet in stadions, maar op slagvelden strijd geleverd. De corona pandemie zorgde er vorig jaar voor dat voor het eerst sinds het begin van de Moderne Olympische Spelen deze uitgesteld moesten worden in vredestijd. Al moet gezegd dat we het begrip "vredestijd" wel flink op moeten rekken want er wordt momenteel nogal wat afgekibbeld tussen diverse naties op deze aardkloot. En niet alleen tussen landen onderling. Zelfs binnen landsgrenzen staan groepen met verhitte koppen tegenover elkaar, voert mondiaal de bovenwereld een verbeten strijd tegen de onderwereld en jutten religieuze leiders hun volgelingen op tot vervolging van "ongelovigen" of in ieder geval om hun denkbeelden door de strot van de overige mensheid te duwen.

Maar.... nu even niet! Nu de volle focus op het sportgebeuren in Tokio!

Een kwestie van de kop in het zand steken? Misschien, maar we zijn wel even toe aan wat verstrooiing.

En daarbij, zowel sport als al die andere triviale zaken waar mensen zich druk om maken zijn grotendeels gebaseerd op fantasie, aannames en afspraken en niet op onweerlegbare natuurkundige wetmatigheden.

Ach, sportieve prestaties, zeker op Olympische Spelen, kunnen leiden tot euforische vreugde, maar ook tot diepe droefenis. "Himmelhoch jauchzend, zum Tode Betrübt" schreef Goethe, al sprak hij in zijn gedicht Freudvoll und leidvoll over de gemoedstoestanden die de liefde bij een mens kan oproepen. Wel, sport kan ook deze uitwerking hebben. Het gedicht van Goethe laat zich dan ook gemakkelijk in een vertaling met een knipoog bewerken tot een overdenking op het sportgebeuren....

                        vol vreugde

                        en blijheid

                        tot tranen geroerd

                        door tegenslag

                        en verlies

                        uiteindelijk gevloerd

                        van hemelhoog juichend

                        tot dodelijk bedroefd

                        gelukkig degene

                        die van de strijd heeft geproefd

Ik heb vooral begrip voor de tranen van de sporters die zich vijf lange jaren het schompes trainden en nu, op de vooravond van hun optreden te horen krijgen dat ze niet mogen deelnemen omdat ze besmet zijn met het Covid-19 virus. Da's immers nog erger dan strijdend ten onder gaan. Al zullen de tranen in beide gevallen even zout smaken.

Maar er zullen ook tranen van geluk vloeien als eindelijk een lang gekoesterde droom in vervulling gaat. En we zullen vooral juichen als landgenoten medailles binnenhalen. Want meneer De Coubertin mag dan wel beweerd hebben dat deelnemen belangrijker is dan winnen, daar denken (althans de meeste) sporters en toeschouwers heel anders over. Ach, wij zijn zo'n heerlijk kinderlijk sportvolkje. Het debacle van het EK Voetbal schuiven we achteloos aan de kant en we zetten net zo makkelijk onze oranje pet weer op om nieuwe idolen toe te juichen......

Vandaag (zaterdag) ging het dan echt los!

Bauke 4e op de wielerwegwedstrijd. (Jammer, net niet!) Zilver voor Gabriele Schoesser-Bayardo en Steve Wijler als team bij het gemengd handboogschieten. Top! We hebben Epke Zonderland voor het laatst zien vliegen en voordat de eerste Nederlandse zwemmers en zwemsters in het Olympische bad lagen, was Kiki Bertens al afgedroogd.....

Af- en uitgeserveerd.

Voorlopig twee weken volop genieten van de sport en even geen besmettingscijfers en geneuzel over wel of geen versoepelingsmaatregelen.......

En wij als toeschouwers? Wij mogen genieten van de manieren waarop de sporters voor het oog van de camera en de wereld hun overwinningen vieren en hun teleurstellingen verwerken. 

Dat vinden we mooi. Dat raakt ons.

Eigenlijk geldt dat niet alleen voor topprestaties in de sport maar ook voor al die kleine momenten waarop een mens overwint of faalt. 

Een kind dat zijn zwemdiploma heeft behaald.

Een jochie dat zittend op de stoeprand sniffend de schaafwond op zijn knie beziet na een kleine valpartij.

Empatisch vermogen stelt ons in staat om ons in te leven in de gemoedstoestand van de ander. Daardoor kunnen we met hem of haar vieren, maar ook troosten als dat nodig is.

Sommige mensen ontberen empatisch vermogen.

Beklagenswaardige  mensen......

Niet zo'n gaaf land

 

Ik zou eigenlijk willen schrijven over die prachtige Tour die we de afgelopen weken meemaakten, waarin de Sloveen Pogacar, als het noodlot hem niet treft, zondag als verdiend en onbetwist winnaar zal zegevieren.

Maar dat lukt even niet.......

Tot het uitbreken van de corona pandemie gingen vele eindexamen klassen uit het middelbaar onderwijs ter afsluiting van hun studie op reis naar een mooie Europese stad om wat cultuur te snuiven, maar vooral om te vieren. De kandidaten van de afgelopen twee jaar zijn deze snoepreisjes mooi misgelopen. 

Nou zijn deze "schoolreisjes" naar Rome, Parijs, Milaan en Praag er niet altìjd geweest. In mijn middelbare schoolperiode bestonden ze tenminste nog niet. De verste reis die ik met school mocht maken was in de 4e klas HBS. Een excursie naar Zuid Limburg waar een bezoek gebracht werd aan een mergelgroeve in de nabijheid van het Plateau van Margraten, aan het Geuldal, aan de Heimansgroeve en aan de grotten in de Sint Pietersberg. In de mergelgroeve zochten en vonden we fossielen, in het Geuldal zochten en vonden we het "zinkviooltje", een uiterst zeldzaam en kwetsbaar, klein en nietig plantje, dat in Nederland alleen in het Geuldal groeit.

Ik herinner het mij nog goed, deze kennismaking met de "rivier" De Geul. Want ja, dat was het toch? Zo had ik immers geleerd tijdens de aardrijkskundelessen waarin de topografie van Zuid-Limburg centraal stond.

Nou moet gezegd, dat ten tijde van ons bezoek aan het Geuldal we al een langere periode van droogte achter de rug hadden, wat de Geul als regenrivier had doen verschrompelen tot een miezerig stroompje. De confrontatie met "de rivier" was dan ook teleurstellend. Je kon er met gemak overheen stappen en het flutriviertje dat hortend en stotend zijn weg zocht tussen de begroeiing riep associaties op met een incontinente oudere met prostaatproblemen.....

Deze herinnering kwam bij mij boven toen deze week de berichten doorkwamen over de wateroverlast in Limburg ten gevolge van de buiten hun oevers tredende rivieren als gevolg van de overvloedige regenval de afgelopen tijd in het stroomgebied van Rijn en Maas. De foto die ik tegen kwam van een kolkende rivier de Geul had niets meer van het vriendelijke stroompje dat ik ontmoet had tijdens mijn jeugd. 

Een paar weken geleden was er nog niets aan de hand. Het is werkelijk onvoorstelbaar hoe een situatie in zó korte tijd zo immens kan veranderen. Duizenden mensen, wonend aan de boorden van Maas en haar zijrivieren zijn hun huizen ontvlucht om in ieder geval het vege lijf te redden voor de kolkende watermassa's. Ook in België en Duitsland is de wateroverlast enorm en zijn er al vele doden te betreuren.

Het meest verontrustend zijn misschien nog wel de berichten die vertellen van hoteleigenaren in het getroffen gebied die bestookt worden met aanvragen van lieden om kamers, omdat ze "willen komen kijken". Ramptoeristen, die zich willen vergapen aan de ellende van anderen.....

Het loslaten van de beperkende corona maatregelen enkele weken geleden blijkt een miskleun van jewelste. Premier Rutte en minster De Jonge hebben, zij het na wat aandringen, hun excuses hiervoor aangeboden. Ik vraag me af in hoeverre die excuses nodig zijn. Ik geloof niet dat hun beslissing erop gericht was om de zaak weer uit de hand te laten lopen, wat sommige complotdenkers ook mogen beweren. Zij handelden op basis van RIVM adviezen en naar de wens van de Kamer. En waarschijnlijk ook wel een beetje onder druk van ons als samenleving. Àls ze al excuses moeten aanbieden dan is het omdat ze hun rug niet recht hebben gehouden en gezwicht zijn voor deze maatschappelijke druk.

Ik had eerder excuses verwacht van partijen als PVV, FvD en JA21 die nog veel meer versoepelingen hadden gewild en nu toch zouden moeten beseffen hoe desastreus dàt zou hebben uitgepakt. 

Maar nee. Zelfreflectie? Hebben ze nog nooit van gehoord......

En dan was er ook nog het reeds verwachte overlijden van misdaadverslaggever Peter R. de Vries, slachtoffer van een lafhartige moord. Zijn zinloze dood wordt door velen betreurd en de vraag werpt zich op: hoe nu verder? Want zijn werk eist voortzetting. Met dezelfde drive, met hetzelfde doorzettingsvermogen moeten misstanden aan de kaak worden gesteld en moeten criminelen worden nagejaagd. Maar wie durft er in zijn schoenen te stappen.....

Het stemt mij mismoedig.

Moordenaars, ramptoeristen, complotdenkers, klimaat- en virusontkenners. Die corona pandemie is best een dingetje, maar ik maak me momenteel meer zorgen om de geestelijke gezondheidstoestand van ons volkje....

Moord en doodslag, een wederom uit de klauw gierende pandemie, verwoestende overstromingen.... Het begint zo langzamerhand Bijbelse proporties aan te nemen.

Het is niet te hopen dat we bezig zijn met een re-make van De Tien Plagen van Egypte, want dan zijn we voorlopig nog niet klaar........

Mark zal het met me eens zijn.

Nederland was deze week helemaal niet zo'n gaaf land.......

Narcostaat

 

Als je bijna tien jaar wekelijks een verhaaltje schrijft, ontkom je er haast niet aan dat je in herhalingen vervalt. Bepaalde zaken komen nou eenmaal jaarlijks terug en zijn uitnodigend om over te schrijven. De seizoenen, bepaalde feestdagen, de Zwarte Pieten discussie, het geheugen van Mark.....

Zo realiseerde ik me afgelopen dinsdag dat ik, gelukkig niet jaarlijks maar toch al een aantal malen, heb geschreven over een aanslag. Het neemt langzaam de vorm aan van een vervelend, onvermijdelijk natuurgebeuren, zoals een overstroming of verwoestende wervelstorm. Het gebeurt bij tijd en wijle en je kunt er schijnbaar weinig tot niets tegen doen.

Aanslagen.

Als we ons beperken tot ons eigen landje herinneren wij ons na de aanslag op misdaadverslaggever Peter R. de Vries van afgelopen dinsdag vooral de aanslagen op Pim Fortuyn en Theo van Gogh. Aanslagen gepleegd door fanatici en specifiek gericht tegen de persoon omdat zijn ideeën en handelen in de ogen van de dader zo'n daad rechtvaardigde. Een aantal aanslagen, zoals op Els Borst en de aanslag op Koninginnedag 2009 werden gepleegd door gestoorde gekken, soms ging een zwaar getraumatiseerde asielzoeker of godsdienstwaanzinnige door het lint.

In het geval van Peter R. de Vries mag betwijfeld worden of de dader daadwerkelijk uit overtuiging handelde. Hier is waarschijnlijk sprake van een zwakbegaafde loser die zich voor het karretje heeft laten spannen van de georganiseerde misdaad. Het ligt voor de hand dat we te maken hebben met een vergeldingsactie vanwege de betrokkenheid van De Vries in het Marengo proces, wat ook advocaat Derk Wiersum en de broer van kroongetuige Nabil B. al noodlottig werd. Het lijkt er op dat de macht van verdachte en kopstuk van de Mocro-maffia Ridouan Taghi, die met nog 17 verdachten in het Marengo proces terechtstaat, ver reikt. Het bericht doet de ronde dat hij zelfs al tientallen miljoenen euro's beschikbaar heeft gesteld om hem te bevrijden uit de Extra Beveiligde Inrichting in Vucht.

Nou vind ik dat eenieder recht heeft op een eerlijk proces, maar als zijn betrokkenheid zò overduidelijk is, dan vraag ik me zo langzamerhand af of aan deze persoon nog zoveel tijd en energie verspild moet worden. Ik zou zeggen: opsluiten in een diep, donker hok en de sleutel weggooien......

Af en toe vinden afrekeningen plaats in het criminele circuit. De maatschappelijke impact bij dit soort aanslagen is vele malen kleiner. Tenminste, als de heren elkaar liquideren op plaatsen en tijdstippen waar onschuldige burgers geen gevaar lopen. Waarschijnlijk is dan het overheersende gevoel: "Opgeruimd staat netjes" en is er opluchting omdat we gevrijwaard blijven van jarenlange, geldverslindende rechtszaken.

Hoe anders is onze reactie als het leven wordt bedreigd van iemand die zich juist verzet tegen onrecht en het gevecht durft aan te gaan tegen de georganiseerde misdaad.

Peter R. de Vries straalt een zekere zelfgenoegzaamheid uit, een eigenschap die een groot deel van Nederland slecht verteert. Maar zijn staat van dienst geeft hem wel recht van spreken. Al vele malen heeft hij door onverzettelijkheid gerechtelijke dwalingen aan het licht gebracht en cold case of vastgelopen zaken uiteindelijk vlot getrokken.

Hij kende de gevaren van zijn kruistocht tegen de georganiseerde misdaad.....

Die georganiseerde misdaad lijkt steeds meer grip te krijgen op de Nederlandse maatschappij. Het lijkt vooral een gevolg van het lankmoedige drugsbeleid dat decennia lang in de Lage Landen gehanteerd is. Het gedogen van softdrugs zou een einde maken aan de drugsgerelateerde criminaliteit. Helaas is dit niet bewaarheid. Criminelen gingen het grote geld vinden in de handel in heroïne, cocaïne en synthetische drugs. Het vrijgeven van softdrugs bleek voor menigeen een gemakkelijk opstapje naar het gebruik van harddrugs. Via wereldhavens Rotterdam, Amsterdam en Antwerpen komt het spul binnen en ons land blijkt een prachtige uitvalsbasis naar de rest van Europa. Als je de coulante behandeling van drugscriminelen in onze rechtstaat beziet, mag je niet verwonderd zijn dat het platteland vergeven lijkt van de drugslabs. Geen wonder dat Nederland langzaam verworden is tot een narcostaat waar het voor drugscriminelen goed toeven is.

Er wordt verwijtend gewezen naar de politiek en gedeeltelijk is deze kritiek terecht. Verkeerde keuzes in het verleden hebben geleid tot de huidige situatie.

Aan de andere kant heeft het in het leven roepen van de NCTV (Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid) naar aanleiding van de aanslagen van 11 september 2001 in de VS en de aanslagen van 11 maart 2004 in Spanje, geleid tot het voorkomen van een significant aantal aanslagen in de Nederlandse samenleving.

Maar het is niet genoeg.

In ieder geval lijkt de overheid tamelijk machteloos tegenover de geweldsgolf die de georganiseerde misdaad momenteel veroorzaakt binnen onze samenleving.

De huidige strategie is onvoldoende en zal niet leiden tot een oplossing. Met een keiharde aanpak en veel zwaardere straffen zullen we de drugsgerelateerde misdaad niet kunnen verslaan, maar misschien zijn we in staat om deze criminaliteit in ieder geval grotendeels uit ons land te verdrijven.

De werkelijke oplossing is het stoppen van het drugsgebruik wereldwijd. Maar ja, hoe realistisch is dat......

De vraag is: Hoe trots zijn we nog op Nederland als "handelsnatie".......

Jankende mannen

 

"Hou op met dat gejank! Anders zal ik je een reden geven om te janken."

Ach, mijn vader was ook maar een product van zijn tijd. Opgegroeid in de jaren dat de stelling "Echte mannen huilen niet", een staande uitdrukking was en kleine jongetjes gezien werden als echte mannen in spe, dus er maar vast aan moesten wennen.

Tijden veranderen. Waar vroeger de "pedagogische tik" algemeen geaccepteerd werd, gesteund door spreekwoorden als "Zachte heelmeesters maken stinkende wonden" en "Wie zijn kinderen liefheeft, kastijdt ze" of "Wie zijn kinderen liefheeft, spaart de roede niet", heb je vandaag binnen de kortste keren een proces aan je broek wegens kindermishandeling.

Vandaag mogen mannen wèl huilen. Gelukkig maar, want ik moet toegeven dat er situaties zijn dat ook ik zo af en toe een traantje moet wegpinken. Schijnt ook met de leeftijd te maken te hebben.....

Wat een prachtige sportzomer hebben we tot nu toe! Na anderhalf jaar sportbeleving op een laag pitje is het plots losgebarsten. Laten we wel zijn: sport zonder publiek is maar een saaie bedoening. Het mist een ziel. Maar nu, tijdens het EK voetbal, Wimbledon, de Formule I en de Tour zit of staat er weer publiek in de stadions en langs de weg. 

En aan jankende mannen geen gebrek!

Nee, tijdens sportmomenten weet ik het meestal wel droog te houden. Het verlies of de overwinning van mijn favoriete sporter of sportclub doet bij mij sowieso de waterlanders niet vloeien. De eerste winstpartijen van het Nederlands voetbalelftal tijdens de EK deden mij niet, gehuld in juichcape juichend de straat op rennen en de uiteindelijke uitschakeling deed mij niet in woede ontsteken of in huilen uitbarsten. Hoewel het wel had gemogen. Het voetbal van onze elf was ècht om te janken......

Nou heb je bij voetbal "jankende mannen" en "jankende mannen". Kijk, de tranen bij de Deense spelers na de gebeurtenissen rond Christian Eriksen tijdens de tweede wedstrijd kan ik begrijpen en respecteer ik ten zeerste. En de Zwitserse speler die de laatste penalty overschoot tegen het povere Spanje en na afloop huilend troost zocht in de armen van zijn trainer begrijp ik ook, net zoals de Italiaan Spinazzola die, liggend op de brancard, zijn tranen de vrije loop liet toen hij besefte dat het toernooi voor hem voorbij was.

Nee, minder begrip, of eigenlijk meer ergernis, heb ik voor de krokodillentranen bij de acteurs die bij de minste of geringste aanraking ter aarde storten als waren zij geveld door een mokerslag van Mohammed Ali himself. De kreten en het gejank en het met veel misbaar doorrollen op de grasmat, wat in de theaterwereld als 'over-acting' zal worden bestempeld, maken het allemaal nog ongeloofwaardiger. Het is jammer dat daar niet strenger tegen wordt opgetreden. Wat mij betreft zou hiervoor de VAR mogen worden ingezet. Het wordt hoog tijd dat er paal en perk gesteld wordt aan deze onsportieve matennaaierij.

Bij het eerste doelpunt van de Italianen tegen de Belgen lag er al enige tijd een Italiaan "voor dood" in het strafschopgebied. Nadat Barella keurig afrondde en het gejuich losbarstte bleek plotseling "het lijk" verdwenen. Halleluja! Het leek wel Pasen! Of was hij misschien ten hemel gevaren.....?

Nee, voor èchte mannen moet je in de Tour zijn. Daar breken ze botten dat het een lieve lust is en schuiven ze meters over het asfalt waarop ze grote delen van hun huid achterlaten. Met een van pijn vertrokken gezicht zoeken ze dan hun fiets en willen verder, altijd verder. Sommigen moeten bijna van hun fiets afgeslagen worden door hun begeleiders, omdat ze voor de aangedragen redelijke argumenten, dat ze ècht niet verder kunnen of mogen, niet vatbaar zijn. En degenen die gehavend doorfietsen staan bij de finish grimlachend of met een pijnlijk gezicht de pers te woord, laten zich 's avonds goed verzorgen en klimmen de volgende dag gewoon weer op de fiets......

Maar, ook in de Tour vloeien tranen. En dat zijn meestal mooie tranen, héle mooie tranen.....

Zo laat Mark Cavendish zijn tranen de vrije loop na zijn 31ste etappezege in de Tour de France. Niet omdat het een mijlpaal is of een record. Nee, gewoon, omdat het gebeurt! 

Na een lang leven als topsprinter leek hij met zijn 36 jaren afgeschreven. Maar hij won! Hij won, waar niemand het meer verwachtte de 4de etappe! Ja, dan mag je huilen van geluk! 

En verdomd, twee dagen later wint hij wéér.......!

Maar de mooiste tranen waren onmiskenbaar van Mathieu van der Poel die op de tweede tourdag een missie volbracht. De wil, de wens om zijn grootste fan, zijn opa, de legendarische Franse wielrenner Raymond Poulidor "Poupou", die in 2019 overleed, te eren met het dragen van de gele leiderstrui, deed hem tot ongekende hoogte stijgen. Tot tweemaal toe demarreerde hij tijdens de tweede etappe op de Mûr-de-Bretagne en tijdens de slotklim reed hij het voltallige peloton uit het wiel.....

Als je dan zo'n jongen hé-le-maal kapot op het wegdek ziet zitten en ziet breken...... ja, dan hou ik het ook niet helemaal droog......