Patatje walrus

Het is eind januari.
Tijd om de eerste rekening op te maken.
Hoe is het u vergaan met uw goede voornemens?
Ik maak ze gewoon elke dag opnieuw.
Dat houdt een mens scherp.
Afvallen staat bij mij niet op het menu.
Al zouden er best een paar kilootjes af mogen.
Nee, een copieuze maaltijd, vergezeld van een goed glas wijn ga ik niet uit de weg. Daar kan ik ontzettend van genieten.
En, met de huidige economische crisis denk ik wel eens: Het kan nu nog.
Misschien helemaal niet verkeerd om een beetje vet op de botten te kweken.

De ouderen onder ons kennen de verhalen van hun ouders over het eten van tulpenbollen en suikerbieten gedurende de oorlogsjaren. De preek dat men daar in de oorlog een moord voor zou doen, als je weer zat te klieken voor je bordje bruine bonen.
Ze hadden mijn bordje zo gemogen.
Het maken van dergelijke bijdehante opmerkingen zou echter niet geapprecieerd worden, dat wist ik, dus ik hield wijselijk mijn mond.
In de 60-er, 70-er jaren kwam de welvaart langzaam op gang om in een steeds hogere versnelling door te denderen.
Met af en toe een dipje.
Binnen de kortste keren leefden we in een wereld van overvloed.
Nou ja, in onze Westerse wereld dan.
Maar daarmee deed ook de onwelvaart zijn intrede: zwaarlijvigheid.
Dit leidde tot ongekende mogelijkheden op de arbeidsmarkt.
Diëtisten en gezondheidsgoeroes schoten als paddestoelen uit de grond.
Atkins, Bakker... Het hele alfabet is ongetwijfeld aan te vullen.
En met de zwaarlijvigheid ontstond een nieuwe aandoening. Anorexia.
Werkgelegenheid voor psychiaters en psychologen.
Nu wil ik zeker niet de draak steken met Obesitas en Anorexia. Mensen die daar aan lijden hebben wel degelijk een serieus probleem, waarvan de oorzaak niet perse bij henzelf ligt. Aanleg tot zwaarlijvigheid en psychisch moeilijke omstandigheden zijn tenslotte geen eigen keuzes.
Maar er zijn ook mensen die problemen hebben die er niet zijn.
Ze zijn geobsedeerd door hun gewicht, zijn heel de dag bezig met hun "lijn", terwijl ze bij windkracht 7 niet eens buiten mogen komen.
Oké, je mag best wat aandacht geven aan je uiterlijk. Het oog wil ook wat, niet waar?
Gewoon een beetje uitkijken met wat je eet en drinkt.
Beetje sporten kan geen kwaad. Maar doe het gewoon omdat je het leuk vindt.
En accepteer gewoon dat de zwaartekracht, naarmate je ouder wordt, wat meer vat op je krijgt.
Ik hou van slank, maar een beetje mollig vind ik echt niet erg.
Ja, echt te dik.... dat is mij ook een berg te hoog.
Ik zal nooit vergeten dat ik een keer op het strand van Noordwijk een geweldige ervaring dacht te hebben toen ik aan de vloedlijn een aangespoelde witte walrus dacht te ontwaren. Ik sprintte er naar toe, maar hield op 20 meter afstand mijn pas in, mijn vergissing inziend.
Ik had een excuus, ik had mijn bril niet op.
Trouwens, over walrussen gesproken, wie beweert er dat je van zwemmen slank wordt?

Voor allen die wat moeite hebben om de wijzer op hun weegschaal uit het rood te houden heb ik echter een troostende opmerking, een hart onder de riem.
Deze werd mij aangereikt door een oud collega tijdens de "Nieuwjaarsborrel" van mijn laatste werkgever, ergens halverwege januari gehouden.
Drank, toastjes paling en bittergarnituur vonden al weer gretig aftrek waaruit ik concludeerde dat menigeen het pad der goede voornemens reeds verlaten had.
Toen aan ons tafeltje de leeftijd ter sprake kwam, biechtte deze vrouwelijke collega op dat ze 61 was.
Zij is een positief mens met Bruegeliaanse vormen, eerlijk bovendien, zodat ik aan haar woorden niet twijfel.

Een andere collega plaatste (volkomen terecht) de opmerking dat haar dat niet was aan te zien, waarop zij antwoordde, onderwijl een bitterballetje weghappend, dat het een kwestie is van het hebben van voldoende onderhuids vet. 
Dat houdt de rimpels weg. 
Zo'n opmerking plaatst het onderwerp toch meteen in een heel ander licht, nietwaar?
Ze likte keurig de vingers af.
Wij namen gretig van de schaal.
Om onze opkomende rimpels weg te werken.

Lijkt me te prefereren boven een Botox behandeling, toch?