Joris 9

Loslaten

Het is zaterdagmiddag.
Ik zit in mijn achtertuintje en geniet van een stralend lentezonnetje, het gefluit van de vogels en de ontluikende natuur om mij heen.
Vanmorgen met een aantal van mijn vrienden van Vios de toneelzolder opgeruimd. Een bezigheid die zo af en toe moet plaats vinden omdat de beperkte ruimte telkens weer volslibt met voor gespeelde stukken vervaardigde attributen en verzamelde decorelementen. Ik wil daar altijd wel graag bij zijn, omdat er anders (mijns inziens) te veel wordt weggegooid.
Loslaten, daar heb ik moeite mee.....

Mijmerend overweeg ik waarover ik deze week moet schrijven in mijn blogje. De deadline nadert met rasse schreden.
Over het Divided Kingdom, dat maar niet tot een besluit kan komen aangaande de Brexit? Over de doorgeslagen privacy wetgeving die het mogelijk maakt dat psychopaten gewoon los gelaten worden op de samenleving en daar slachtoffers maken? Over het meldpunt "linkse indoctrinatie in het onderwijs", in het leven geroepen door Forum voor Democratie?

"Weertje hè?"
Naast mijn stoel staat mijn goede vriend Joris, die met toegeknepen oogjes het zonnetje tegemoet lacht, handjes op de rug.
"He, Joris". Ik realiseer mij meteen dat ik wat afwezig klink. Waarschijnlijk omdat hij mijn gedachtengang onderbreekt en ik dat eigenlijk niet zo prettig vind. Aan de ene kant vind ik het heerlijk dat hij zich weer eens vertoont, maar ik besef ook dat ik voorlopig nog niet aan schrijven toe ga komen. Dat gaat weer een latertje worden vanavond.....
"Lastig hè?"
"Wat?"
Hij draait zijn gezichtje naar mij toe, houdt zijn hoofdje wat schuin en zegt glimlachend: "Waarover je moet gaan schrijven".
"Hoe weet jij......" Ik onderbreek mijzelf, wederom verbluft hoe ter wereld het mogelijk is dat hij weet wat zich in mijn hoofd afspeelt. "Ja....", vervolg ik met een zucht.
"Laat gaan, jochie. Waar maak je je druk over. Trouwens, zet me even op de tafel, dat praat wat makkelijker. Ik krijg een stijve nek".
Ik pak hem op en zet hem op de tafel. Hij neemt plaats op het blokje hout dat daar is achtergebleven na mijn geknutsel deze week.
"Nou ja, ik maak me er niet druk over, maar het zijn toch zaken die mij wel enige zorgen baren", zeg ik, bijna verontschuldigend.
"Ach, jochie, er is over al die zaken al genoeg geschreven en jouw mening is niet meer dan een gemiddelde van alles wat er in de hoofden van de mensen speelt.

Kijk, die poppenkast in Engeland, wat moet je daarmee? En dan het Forum voor Democratie. Ik heb wel genoten hoor, van die toespraak van Baudet. Dat moet jij toch ook kunnen waarderen, dat spelen met woorden?"

"Nou, ik vond die speech inhoudelijk nogal verontrustend", antwoord ik.
"Gewoon effectbejag jochie. Til daar niet te zwaar aan." Hij grinnikt en vervolgt: "Trouwens, Minerva was wel de Romeinse godin van de Wijsheid en wat die uil betreft, het symbool van de wijsheid…..

De Duitse filosoof Hegel schreef: “Die Eule der Minerva beginnt erst mit der einbrechenden Dämmerung ihren Flug”, oftewel: “De uil van Minerva begint pas bij het aanbreken van de avondschemering haar vlucht”.

“Hààr” vlucht……. Een vrouwtjes uil dus…..
Ik denk niet, dat meneer Baudet die dit citaat aanhaalde, afgaande op de wijze waarop hij in het verleden over vrouwen sprak, zich hiervan bewust was."
Joris kijkt me aan met een serieuze blik in zijn ogen, iets wat ik niet van hem gewend ben.
"Misschien moeten al die haantjes eens een stapje terug doen. Al die wereldleiders maken er toch maar een potje van? Of niet soms. Misschien dat vrouwen meer invloed moeten krijgen."
Ik schiet in de lach. "Nou, Theresa May maakt er in Brittannië ook een potje van, hoor."
"Ja, dank je de koekoek", zegt Joris verstoort. "Moet je kijken waartegen zij moet opboksen in dat Engelse Lagerhuis. Allemààl hààntjes!"
Er valt een stilte. Ik weet niet wat ik moet zeggen.

"Kijk", vervolgt Joris, "het is goed om over al dat soort zaken na te denken en je er een mening over te vormen, maar er zijn meer, belàngrijker dingen in het leven."
Ik trek mijn wenkbrauwen op en vraag hem met een verwonderde blik: "Zoals?....."
Hij spreidt zijn armpjes wijd uit en kijkt mij met een gulle glimlach aan. "Gewoon! Genieten! Van het mooie weer, de zingende vogeltjes, de ontluikende lente. De liefdevolle mensen om je heen. Geniet van je vrienden, je kinderen, je kleinkinderen! De wereld draait toch wel door!"
Ik schiet in de lach en vraag hem, quasi vermanend: "Probeer je mij nou te indoctrineren?"
Hij moet er hartelijk om lachen en klimt van de tafel. Dan kijkt hij me aan en zegt, met enige bezorgdheid in zijn stem: "Gewoon loslaten, jochie." Hij wil weglopen, maar draait zich dan om en zegt met een olijke blik in zijn ogen: "En wat dat latertje betreft vanavond, daar kon je wel eens gelijk in hebben. Je hebt zelfs een uurtje minder. Zomertijd, weet je wel?" In zichzelf grinnikend verdwijnt hij tussen de struiken......

Ik strek mij uit, mijn handen achter het hoofd. Joris heeft gelijk. Het is veel te mooi weer om de sores van de grote mensenwereld binnen te laten. Gewoon loslaten. Genieten van het moment.
In ieder geval vandaag......