Uitgeblazen

Eind jaren 80 liet ik mij strikken om bij "De Liefde" dwarsfluit te gaan spelen. Aan de verkeerde kant van de 30 was ik toen bepaald geen jongeling meer en zo er al sprake was van enige muzikale ontplooiing mogen we stellen dat ik dus een laatbloeier was.
Na een jaartje les mocht ik mij aansluiten bij het leerlingenorkest waar ik verder mocht "rijpen" om uiteindelijk door te stromen naar het groot orkest.
Dat voelde best onwennig tussen al die gelouterde muzikanten waarvan velen reeds sinds hun jonge jeugd deel uitmaakten van "De Liefde".

Zo trof ik hem voor het eerst bij Liefde voor Harmonie.
Jan Bakker. Een kleine, wat oudere rustige man zonder kapsones, met vriendelijke knijpoogjes die fier zijn partijtje meeblies op de kornet en tijdens de derde helft altijd wel wat te vertellen had. Hoewel een gezellige "prosser", dicteerde hij nooit het gesprek. Maar het werd mij al snel duidelijk dat muziek voor hem een serieuze zaak was. Hij kon relativerend spreken, kleine dingen weglachen, maar fel de discussie met je voeren als voor hem belangrijke zaken in twijfel werden getrokken.
Later hoorde ik de verhalen dat hij in de 50-er jaren voorzitter was van "De Liefde" en de vereniging door een heel moeilijke periode loodste en weer deed opbloeien. Het is zelfs de vraag of "De Liefde" zonder hem nog had bestaan.......
Ik moest dat van anderen horen. Ik geloof niet dat hij daar zelf over zou vertellen, want hij was geen snoever, geen pocher. Ik denk dat hij het nooit gezien heeft als een verdienste, maar meer als zijn plicht, tegenover de muziek.

Deze week kwam het bericht dat Jan is overleden.
Op 25 januari, 96 jaar oud. Dat is natuurlijk een prachtige leeftijd en in de wetenschap dat het leven nou eenmaal eindig is, kun je er wel vrede mee hebben. Maar de pijn van het gemis zal er natuurlijk zijn, zeker bij de directe familie.
Maar ook wij van "De Liefde" gaan hem missen.
Als 15-jarige kwam hij "an de harremenie" en hij zou haar nooit meer verlaten.
Tot op hoge leeftijd speelde hij zijn partijtje mee in het orkest. Toen hij uitgeblazen was en "zijn lier" aan de wilgen hing, werd hij benoemd tot erevoorzitter van de vereniging. Maar het was geen afscheid van "De Liefde", want bij elke feestelijke gelegenheid, bij elk concert was hij, als het even kon, aanwezig.

Ik mocht hem wel. Misschien omdat hij mij aan mijn vader deed denken? Ook een "landman" met zo'n doorgroefde kop, die zijn werkzame leven had doorgebracht op de akker om aan de aarde een schamel bestaan te ontfutselen? Of misschien omdat hij een van die laatste Veenders was die het echte Veens tot in al haar facetten beheerste: iemand die kon prossen in accentloos Veens.....
Met zijn overlijden heeft De Veen een markante inwoner verloren en is het toch weer iets minder "De Veen" geworden.

Afgelopen zaterdag hebben we tijdens de sfeervolle kerkdienst een aantal mooie stukken mogen spelen bij het afscheid van Jan Bakker, erevoorzitter van Liefde voor Harmonie.
Het was mooi en indrukwekkend en het leek alsof iedereen een beetje extra zijn best deed.
We hebben Jan mooi uitgeblazen, za'k maar zegge.......