Knappe koppen

Ik keek deze week enigszins bevreemd op toen ik in het nieuws op een bericht stuitte met de kop:
"Vaker autisme bij opgewekte bevalling."
Dat een geboorte een blijde gebeurtenis is, is algemeen bekend, maar het is toch ook, zo heb ik mij laten vertellen, een pijnlijk gebeuren voor de moeder.
Zeker niet iets waar men met een opgewekt gemoed naar uitkijkt.
En als dan ook nog blijkt dat een bevalling, in halleluja stemming uitgevoerd, kan leiden tot autisme bij de boreling, dan zou ik zo zeggen, een reden temeer om het kind in bedrukte stemming op de wereld te zetten.
Overigens moet dat met de huidige stand van zaken in de wereld wel lukken.
Het artikel lezend besefte ik echter dat mijn eerste gedachte niet helemaal strookte met de inhoud.
Men bedoelde met de koptekst duidelijk iets anders.

Het overkomt mij vaker.
Zo vroeg ik mij bij het lezen van de kop "Vrouw bevalt in vliegtuig" in eerste instantie af of dit ging over de uitslag van een onderzoek, uitgevoerd door een grote luchtvaartmaatschappij.
En of deze uitslag zou leiden tot een voorkeursbehandeling van vrouwen bij het aannemen van cabinepersoneel.

Ik denk niet dat ik er erg ver naast zit als ik de HH redacteuren er van verdenk dat ze dit soort misleidende titels vaak met opzet boven hun artikelen plaatsen.
En wat te denken van programmamakers die een serie op de buis brengen met de titel "De Rijdende Rechter, wordt vervolgd." Je eerste gedachte is toch: "Wat heeft die brave Meester Visser uitgevreten dat hij wordt nagejaagd door justitie?"

Een goede krantenkop dekt de lading, is kort, bondig en triggert de nieuwsgierigheid.
Een geweldige kop doet meer.
Buiten de boven omschreven eigenschappen zet deze de lezer op het verkeerde been of heeft een prachtige woordspeling in zich.
Knappe koppen.

Wat gesnuffel op het internet bracht mij bij Johan Koning, freelance journalist en tekstschrijver.
Hij heeft een prachtige verzameling van dit soort koppen aangelegd (http://www.telegraafjes.nl)
De koppen bij elkaar gestoken.
Zo las ik bij hem onder anderen:
- Erop of eronder voor Utrechtse prostituees.
- Auto te water, bestuurder heeft gedronken.
- Teeven slikt enkelband in.
De meest hilarische vond ik wel de kop boven het krantenartikel dat De Telegraaf eind vorig jaar bracht toen twee cruiseschepen in het Caribisch gebied getroffen werden door het norovirus. De ene helft van bemanning en passagiers hing kotsend over de reling, terwijl de andere helft zich permanent had geïnstalleerd op de toiletten.
De krant kopte: "Cruiseschip getroffen door diareegolf."

Ik mag dat wel.
Het is per slot van rekening best prettig om zo af en toe te kunnen glimlachen tijdens het doorlezen van de dagelijkse portie ellende en geweld die zich in de grote boze wereld afspeelt.
Zonder deze broodnodige momenten van ontspanning zou het lezen van kranten immers kunnen leiden tot chronische depressiviteit.
Toch kom je op internetfora ook berichten tegen van lieden die dit soort taalspelletjes niet kunnen waarderen en vinden dat het afleid van de inhoud.
Serieuze kranten zouden zich daar niet mee bezig moeten houden.
Toegegeven, niet elke vondst getuigt van goede smaak.
"Vrouw dood na aanrijding op zebra.", kan voor nabestaanden toch wat pijnlijk zijn.
Koppen met spijkers.
Maar over het algemeen kan ik dit soort creativiteit wel waarderen.
Daarom, hulde aan de taalvirtuozen die zich dagelijks op hun redacties het hoofd breken om weer met een meesterwerkje op de proppen te komen.

Ook serieuze krantenkoppen deze week.
"Gezinsman Samsom nu vrijgezel."
Hij geeft er de brui(d) aan.
Alvast aan het oefenen?

Bezuinigen, bezuinigen, bezuinigen......
De titel boven een krantenartikel over de binnenlandse politiek mag met recht een "Haags Kopje" heten.....

Het Grote Beukenbos

Jarenlang hebben we gekampeerd in Het Grote Bos.
Een camping in de omgeving van Doorn.
Het eerste jaar in een tent, daarna in een kleine stacaravan.
Op vrijdagmiddag inladen en heerlijk genieten.
Een paar dagen leken wel een hele week!
De kinderen genoten en wij dus ook.
Geen mooiere plek om heerlijk vakantie te vieren dan in een prachtig bos........

Ik moest daaraan denken toen we op onze terugreis uit Jena op weg waren, richting Weimar.
Voorbij Weimar bereden we een mooie weg door een prachtig bos, waar de zonnestralen speelden met de duizenden kleuren groen.
Het Grote Beukenbos.
Buchenwald.
Zoals ik al zei, een mooie weg.
Met een sinistere naam.
Blutstraße.........

We waren vroeg en parkeerden op de bijna lege parkeerplaats.
Een aantal grote gebouwen, een informatiecentrum, een plein met een groot bord waarop een plattegrond van het complex.
We besluiten, omdat onze tijd beperkt is, direct te gaan wandelen en stippelen aan de hand van het bord onze route uit.

De omgeving is prachtig.
We wandelen over keurig aangelegde paden.
De bermen staan vol kleurige veldbloemen waar vlinders lustig rondfladderen.
Keurig bijgehouden grasveldjes worden afgewisseld met bosschages.
Dan staan we plots bij de restanten van wat eens een spoorwegemplacement was.
Een stuk roestbruine spoorrails.
Een stootblok.
Tot hier.
En niet verder.

We zetten de wandeling voort en lopen langs lage stenen paviljoens aan groene plantsoenen waarin de commandatur en hogere officieren waarschijnlijk gehuisvest waren.
Alles ziet er keurig verzorgd uit.
Gründlich.
Naast mij loopt een jongetje, gekleed in versleten kleren, die een afgetrapt koffertje met zich meesleept.
Zijn ogen staan hol, maar om zijn mond speelt een glimlach.
Hij kijkt naar de wuivende boomtoppen en volgt de vogels op hun vlucht.
Onze blikken kruisen.
"Mooi is het hier.....", fluistert hij.

Dan staan we voor de poort die ik zo goed ken van foto's.
De toegang tot het werkelijke kamp.
We lopen er onder door en staan op een uitgestrekte, kale vlakte, bedekt met grind en steenslag.
Ik steek de vlakte over en kom op het deel waar eens de barakken stonden.
Ze zijn verdwenen.
Slechts de fundamenten zijn zichtbaar.
De vloer van elke barak is bedekt met zwarte brokken steen.
Stollingsgesteente.
Zwart, de kleur van de dood, de kleur van geronnen bloed.
Op de kop van elke barak een betonnen paal met daarop een nummer.
Een enkele plaat vermeldt wie de barakken bewoonden.
Russische krijgsgevangenen.
Kinderen.
Verdomme, kinderen.
Ik zie ze spelen tussen de barakken. Spelen, maar zonder plezier.
Ik herken het jongetje.
Hij draagt een gestreept pakje.
Hij is sterk vermagerd en kijkt mij met holle ogen aan.
De glimlach heeft plaats gemaakt voor een wanhopige blik......

We komen bij het crematorium.
Afgrijselijke plek.
Zes verbrandingsovens op een rijtje.
Een kamertje met een snijtafel.
Een trap naar beneden leidt naar de lijkenkelder.
Aan de ene kant een stortluik, aan de andere kant een open lift om de lichamen naar de verbrandingsovens te brengen.
Aan de wand een foto.
Ik zie een stapel lichamen, hoog opgetast tegen de muur van het crematorium.
Ik herken de plek. Ik stond er zojuist. Mijn maag begint op te spelen.
Ik wil weg.

Wij volgen een groep uitgelaten, lacherige jongeren, zo rond de 16, 17 jaar, de vleugel binnen die aan de toegangspoort hangt, waar de dodencellen zich bevonden.
In het eerste kamertje, van de commandant, liggen op een tafeltje de martelwerktuigen uitgestald.
De cellen.
Hokken van anderhalf, bij twee meter, een enkele met een glazen deur, zodat een goed zicht geboden wordt.
De anderen met alleen het kleine luikje waardoor je de cel in kunt turen.
Een houten kruis op een vloer.
Stille getuige van het lijden.
Een verdord bloemstuk.
Symbool van de dood waarover de wanden zouden kunnen vertellen......
Aan de zijwand een schot van ruwhouten planken dat uitgeklapt bijna de hele ruimte inneemt en zo een slaapplaats biedt aan de gevangene.
Op de achterwanden namen, foto's, van mensen die daar hun laatste uren doorbrachten.
Geestelijken, professoren.
Veel Duitse namen.
Buchenwald was immers de plek waar ook de politieke tegenstanders van Hitler werden vastgezet.
Aan het eind van de gang een klein, getralied venster dat uitzicht biedt op een wachttoren in de verte en de metershoge omheining van prikkeldraad.
In gedachten zie ik de jongen in de gestreepte pyjama.
De jongeren schuifelen stilletjes langs de deuren.
De uitgelatenheid van daarstraks is verdwenen.......

Ik heb de verhalen gelezen.
Ik heb de films en foto's gezien.
Die dag realiseerde ik mij, dat alle verhalen en alle films en foto's nooit het ware verhaal kunnen vertellen.
Wat daar gebeurd is, is onbeschrijfelijk en niet in beeld te vatten.
Je schaamt je, als je daar rond loopt, lid te zijn van de mensheid.

Sommige mensen noemen het beestachtig wat daar heeft plaats gevonden.

Onterecht.

In de dierenwereld komen dit soort gruwelijkheden niet voor.......

Ik volg het nieuws en realiseer me, dat de waanzin voortwoekert.
Egypte, Syrië, Korea, verschillende brandhaarden in Afrika, Guantanamo Bay........
Wanneer komt de mensheid bij zinnen en is ze bereid om te leren van de geschiedenis........

Het Grote Bos.
Mijn mooie herinneringen zijn voor altijd verstoord........

Tabletterreur

Vroeger kenden we slechts spit, de stoflong en het lasoog.
Kwalen die men kon opdoen door eerlijke arbeid te verrichten.
De welvaart en mechanisatie deden deze aandoeningen nagenoeg verdwijnen, doch brachten een nieuw ongemak.
Zwaarlijvigheid.
Gelukkig bracht de voorspoed ook meer vrije tijd, zodat we dit euvel konden bestrijden door te gaan sporten.
Met als gevolg de intrede van chloorogen, voetbalknie en tennisarm.
Ook de eerste gevallen van Nordic-walking-knieën zijn reeds gesignaleerd.
De spreekuren van de HH doktoren kennen tegenwoordig een hoog gehalte sport gerelateerde consulten.
Botbreuken, verdraaide knieën en gescheurde enkelbanden.
Het zou mij niet verbazen als de pan-uit-rijzende zorgkosten voor een groot deel hierop terug te voeren zijn.
Wie weet, gaat de recessie ons allen nog gezonder maken.

Er liggen echter nieuwe gevaren op de loer.
Het tijdperk van de computer heeft ons al getroffen met de muisarm, maar door de verregaande digitalisering van onze samenleving liggen ernstiger ongemakken in het verschiet.
Bord- en kaartspellen als scrabble, risk, memory en patience liggen te verstoffen in kasten en laden.
Gezelschapsspellen heetten deze vroeger.
Nou, laat dat "gezelschap" er nu maar af.
Talloze mensen spelen tegenwoordig vol overgave de digitale evenknieën van deze spellen.
In hun uppie.
De intrede van laptop, tablet en smartphone hebben gezorgd voor een verdere individualisering van de samenleving.
Zij brengen alle kennis van de wereld binnen ons bereik en stellen ons in staat via de sociale media contact te leggen met elke wereldburger.
We communiceren via Facebook, Hyves, WhatsApp, Twitter, e-mail en SMS.
Nog nooit hadden we zoveel vrienden.
Nog nooit praatten we met zoveel mensen.
Nog nooit zagen we er zo weinig......
En àls we elkaar dan een keer in levende lijve treffen, hebben we elkaar niets meer te vertellen.
Alle nieuwtjes en wetenswaardigheden hebben we immers al digitaal gedeeld........

Afgezien van een verdere vereenzaming van de moderne mens, kan het bezig zijn met deze gadgets ook nog leiden tot lichamelijke ongemakken.
Zo kopte het AD deze week de waarschuwing voor de gameboyrug als opvolger van de WhatsApp-vinger en de SMS-nek.
De huidige jongere generatie dreigt ten gevolge van overmatig smartphone- en tabletgebruik een zitbochel te ontwikkelen, iets wat 100 jaar geleden ook voorkwam bij kinderen die in de sigarenindustrie werkzaam waren.
Volgens het bericht maakt het immers niet uit of je nou 8 uur kromgebogen over een i-pad zit of dat je eenzelfde tijd in een vergelijkbare houding sigaren zit te draaien.
Zit wat in.
In Van Dale kan bij "bultrug" een tweede betekenis worden bijgeschreven.

Deze week was Evy van Kempen te gast bij KVDB.
Zij had deelgenomen aan de World Transplant Games, gehouden in Zuid-Afrika.
Een soort Olympische Spelen voor dragers van een donororgaan.
Haar levensverhaal was schokkend en verbijsterend.
Kanker overwonnen en met een donorhart en -nier zwom zij naar 2 gouden en een bronzen medaille.
Diep, diep respect.

Het zou mij niet verbazen als over enkele jaren de WDD Games (World Digital Disordered Games) gehouden gaan worden.
Sporters die door overmatig i-pad gebruik een handicap hebben ontwikkeld, kunnen elkaar dan op sportief gebied bekampen.
Bultruggen zullen het waarschijnlijk uitstekend doen op de zwemnummers.

Ik hoef daarop niet te wachten.
Ik ben van plan al met de komende Paralympics mee te doen.
"Hoezo? Jij hebt toch geen handicap?", hoor ik u zeggen.
Ik heb begrepen dat er verschillende categorieën zijn en dat ook dragers van protheses in aanmerking komen voor deelname.
Denk maar aan blade-runner Pistorius.
Ik ga flink oefenen.
Op welk onderdeel ik uit wil komen?
Discushappen voor dragers van een kunstgebit......

Vooroordelen

Inderdaad.
Ik zat vorige week met mijn vriendinnetje in Jena.
"Jena? Who the hell goes to Jena?", hoor ik u vragen.
Wij dus.
Yolanda heeft het internet afgeschuimd, op zoek naar een leuke vakantieaanbieding, voor een aantrekkelijk prijsje.
Nee, ook wij verloochenen onze landsaard niet.
Een 5-daags verblijf in een 4-sterren hotel, all-inclusive! Voor weinig!
Ja, en dat hotel stond nou toevallig in Jena.
Vandaar.
Ach, het had ook wel iets spannends.
Een bezoek brengen aan een land dat in mijn kinderjaren en jeugd achter het "IJzeren Gordijn" lag en werd afgeschilderd als een natie waar het "Grote Kwaad" het voor het zeggen had.
Hoe had het zich ontwikkeld sinds de hereniging van de beide Duitslanden en in hoeverre waren er nog resten te vinden van de oude DDR.

Vele medelanders bleken op dit buitenkansje afgekomen als vliegen op de welbekende strooppot, zodat wij gezellig met onze disgenoten konden converseren in de eigen landstaal.
En zo bestendigden wij, en velen met ons, het vooroordeel dat over onze landsgrenzen bestaat van de Nederlander: het Zeeuws-Meisje-imago.
Ach, ik kan daar wel mee leven.
En eerlijk is eerlijk, een vooroordeel ontstaat niet zomaar.
Dit bevestigde Dhr. Wientjes deze week in Nieuwsuur nog maar eens.
Ondanks de huidige crisis heeft ons land, met inbegrip van onze pensioenpotten, het grootste spaartegoed ter wereld.
Nederland, het land waar de bejaarden sparen voor hun oude dag......
Natuurlijk is dit een generalisatie.
Niet elke Nederlander leeft zo zuinig.
Ik kan zo een aantal bankdirecteuren en CEO's noemen die het er ruim van nemen.

De aanwezigheid van landgenoten had ook andere voordelen.
Zo vertelden ze ons, dat een bezoek aan de stad Jena zonde van de tijd zou zijn, daar er geen ruk te beleven was.
We zijn er later in de week een keer doorheen gereden en inderdaad.....
Een stad waar je nog niet dood gevonden wil worden.

Naast een dagje heerlijk decadent rondhangen bij het zwembad (ook in Jena stegen de temperaturen tot boven de 30 graden), hebben we ook enkele tripjes in de omgeving gemaakt en wat plaatsjes met bezienswaardigheden bezocht en hebben zo het landschap kunnen aanschouwen.
De voormalige DDR.
Prachtig landschap met enorme graanvelden op glooiende heuvels, afgewisseld met uitgestrekte bossen.
Helaas jammerlijk ontsiert door honderden moderne windmolens die kriskras zijn neergeplempd of door grote bedrijfshallen, liefst in schreeuwende kleuren geschilderd, midden in het landschap staand.
Maar ook idyllische kleine stadjes en dorpjes met mooie vakwerkhuizen met de bekende bloembakken aan de vensters.........
Er wordt hard gewerkt aan de verwesterlijking van de voormalige DDR.
Nog ontsieren lelijke woonkazernes de buitenwijken van historische stadjes, maar vlakbij is nu ook een Mac en een Mediamarkt, met, uiteraard, de opvallende en schreeuwerige reclame-uitingen.
En...... er wordt aan de weg gewerkt!
Maar dat had ik al verteld.

Geweldig mooi modern hotel met prachtige kamers, heerlijke bedden en een prima keuken die zorgde voor een uitgebreid buffet met een grote variatie aan gerechten.
En natuurlijk grosse bieren.
Maar het personeel schiet als schichtige muizen langs de tafels.
Ze weten duidelijk nog niet hoe met de groeiende toeristenstroom om te gaan.
Correct, beleefd, voorkomend, maar er kan geen lachje af. Geen ruimte voor een geintje of een dolletje.

En dan is het toch wel triest als je een Duitse gast (waarschijnlijk een West-Duitser) bestaande vooroordelen ziet bevestigen.
Als je een all-in arrangement geboekt hebt voor een schijntje, je de witte wijn niet lekker vindt en dan stennis gaat lopen schoppen als je moet bijbetalen als ze speciaal voor jou een andere fles open moeten trekken......
Het was er ook nog een met kort geknipt haar, een dikke ronde kop en zonder nek.
U weet wel, het prototype van de slechterik in willekeurige B-film.
Dan denk je onwillekeurig toch: typisch.
En dat is dan zo fout.
Ik heb te veel Duitsers ontmoet die zeer aimabele mensen bleken.

Het hebben van vooroordelen.
Ook ik betrap mijzelf er regelmatig op.
We oordelen, veroordelen te vaak op grond van gebrekkige informatie.
Generaliseren.
En komen zo tot vooroordelen.

Oordelen zou ook zo maar een ander woord kunnen zijn voor "luisteren naar elkaar".
In dat geval ben ik vóór oordelen........