Vuurwerk

Wij hadden vroeger nooit vuurwerk.
Ja, bij de gratie Gods mochten we een enkele keer een "sterretje" afsteken.
Mijn vader was de mening toegedaan: Het is gevaarlijk en zonde van het geld.
Een stelling waar niet zoveel tegen in te brengen is.
Dat het afsteken van vuurwerk niet geheel van gevaar ontbloot is, is een feit.
Het gegeven dat mijn vader zijn leven lang hard heeft moeten sappelen en elk dubbeltje drie keer omgedraaid moest worden voordat het werd uitgegeven, zal ongetwijfeld geleid hebben tot het tweede deel van zijn opvatting.
Wij kinderen (althans ik, ik weet natuurlijk niet wat mijn andere broers stiekem uitvraten) volgden hem braaf in deze stellingname.
Vooral omdat mijn vader in dit soort zaken zijn mening ventileerde op een manier die weinig tegenspraak duldde en geen ruimte liet voor onderhandeling.
Ook toen wij op latere leeftijd, langzaam het vaderlijk gezag ontworsteld, soms overgingen tot de aanschaf van wat rotjes en gillende keukenmeiden, bleef hij morrend zijn credo herhalen, onderwijl duidelijk twijfelend aan onze geestelijke vermogens.

Maar, hoe gaat dat.
Alles wat verboden is, heeft een ontzagwekkende aantrekkingskracht op kleine jongetjes.
Goed, de aanschaf en het afsteken was verboden.
Maar het verzamelen van afgestoken vuurwerk op Nieuwjaarsdag werd oogluikend toegestaan, mits ik ver weg bleef van "blindgangers".
Nee, die zocht ik ook niet! Veel te gevaarlijk! (had mijn vader immers gezegd, en wat je vader zegt....)
Ik zocht vuurwerk dat weliswaar was afgegaan, maar er toch nog redelijk gaaf uitzag.
Thuisgekomen werd het gedroogd en met wat lijm en zwart katoendraad uit moeders naaimandje lijmde ik er lontjes aan, zodat "mijn" vuurwerk er "net echt" uitzag.
Soort bij soort naaide ik ze met naald en draad op een stuk karton en stelde zo een prachtig vuurwerkpakket samen.
Mooi!
Al die gekleurde staafjes met geheimzinnige Chinese tekens netjes naast elkaar.
Rotjes, Kanonslagen, Gillende Keukenmeiden, Vuurpijlen.
Zo voelde ik mij de koning te rijk met mijn prachtige verzameling vuurwerk!
Een week te laat...... Dat wel natuurlijk.

Vuurwerk afsteken tijdens de jaarwisseling is een traditie.
Maar àlle tradities liggen onder vuur.
Nou is dat niet iets van de laatste jaren hoor.
Ook het katknuppelen en palingtrekken waren ooit diepgewortelde tradities in onze samenleving en zijn uiteindelijk verdwenen.
Niet dat ik pleit voor het afschaffen van langlopende tradities, zeker niet!
Maar aanpassingen aan nieuwe tijden is misschien onontkoombaar.
En wat het vuurwerk betreft, zolang er randdebielen blijven die over grenzen gaan en daardoor zichzelf, maar ook argeloze omstanders gruwelijk kunnen verwonden, is een strakke wetgeving noodzakelijk.
Maar ja, hoe gaat dat.
Alles wat verboden is, heeft een ontzagwekkende aantrekkingskracht.
En niet alleen op kleine jongetjes.....

Het aanscherpen van regelgeving heeft alleen nut als het ook handhaafbaar is en als er draagvlak voor is in de samenleving.
Als regelgeving als te beknellend en betuttelend wordt ervaren, zal het gevaar op excessen alleen maar toenemen.
Veranderen, maar wel in hele kleine stapjes.
Zij die pleiten voor een algeheel vuurwerkverbod en alleen nog door professionals ontstoken vuurwerkshows willen gedogen, gaan duidelijk veel te snel.

Vuurwerkvrije zones vind ik zo'n lastig iets.
Ik begrijp dat in de buurt van verzorgingstehuizen en asielzoekerscentra om verschillende redenen harde knallen tot overlast of onrust kunnen leiden.
Maar,.... hoe groot wil je die zones dan maken?
Het doffe geknal in de verte zal mijns inziens asielzoekers eerder aan de bombardementen van thuis doen denken dan kleurige knetterende vuurpotten op hun stoep.
En die oudjes in het verzorgingstehuis?
Ik zag een oude mevrouw op TV die het een waardeloos idee vindt.
Elk jaar zaten ze op oudejaarsnacht voor het raam op de hoogste verdieping om te genieten van het vuurwerk. En nu?
Vroeg naar bed, net als die andere 364 dagen van het jaar......

Misschien kunnen we beter al onze aandacht geven aan het afschaffen van het vuurwerk in Gaza, Syrië, Afghanistan, Soedan, Mali, Egypte, Oekraïne, Irak, Somalië, Colombia, Mexico, Libanon, Jemen, de Centraal Afrikaanse Republiek....
De lijst lijkt eindeloos.....
Wij maken ons zorgen omdat onze huisdieren door het vuurwerk op Oudejaars Avond gestrest kunnen raken.
Honden en katten in deze landen raken niet overstuur door een beetje geknal.
Ze zijn er aan gewend.
Dag in, dag uit.....

Ik wens u allen een gezellige, maar vooral een veilige jaarwisseling toe!

Witte Kerst

Berlijn beleeft dit jaar een Witte Kerst.
Zij wel.
Nee, niet dat de sneeuwschuivers de weg op moeten.
De "Witte" Kerst is te danken aan de kersenbloesems die, dankzij de abnormaal hoge temperaturen van de laatste weken (maanden), in bloei staan en de stad wit kleuren.
In Berlijn staan duizenden kersenbloesems, een geschenk van Japan aan de stad na de val van de Muur in 1989.

Hoe lang is het al weer geleden dat wij een Witte Kerst mochten beleven?
Eigenlijk nog niet eens zo lang geleden.
In 2009 en 2010 hadden we een Witte Kerst, twee jaar achter elkaar!
En dat is heel bijzonder te noemen omdat een Witte Kerst in de afgelopen eeuw slechts acht maal is voorgekomen.
Het zal in 2009 of 2010 geweest zijn dat we na de Kerstviering in de kerk in een fantastische sneeuwbui overstaken naar school om daar het feest verder te vieren.
Ja, dat had wel wat.....
Dus niet gaan doemdenken dat we het nooit meer gaan meemaken door de opwarming van de aarde.
Welnee, volgend jaar gewoon weer een nieuwe kans.

Sneeuw doet iets met mensen, althans, met mij.
Het zal te maken hebben met de barre tochten die ik in de winter van '62-63 met mijn vader ondernam.
Wij gingen dan vanaf ons huis richting Blauwe Polder, waar de kachels gecontroleerd moesten worden omdat anders de leliebollen in de schuur zouden bevriezen.
Dwars door de dik besneeuwde weilanden, recht toe, recht aan, want sloten vaarten en plassen waren immers dicht gevroren.
Vechtend tegen de snijdende oostenwind, die de sneeuwjacht voortjoeg en de sneeuwvlokken als vlijmscherpe scheermesjes in de huid deed prikken, banjerden we door de sneeuw, die soms wel tot onze knieën reikte.
Een tocht, waar we al snel anderhalf uur over deden.
Ik voelde mij als op een poolexpeditie, als Willem Barentsz op Nova Zembla, waarbij het uiteindelijk bereiken van de schuur in de Blauwe Polder voelde als het thuiskomen in het Behouden Huys.
Zo moet het geweest zijn.
De vakantie naar de ruige sneeuwvlakten van Siberië kan ik afvinken.
Ben ik al geweest.....

Een wereld, toegedekt door een zachte witte deken, pure schoonheid, reinheid en zuiverheid....
Kinderen, die diezelfde puurheid en reinheid nog bezitten, spelend in de sneeuw.
Sneeuwballen gooien, sneeuwpoppen maken, sleetje rijden.
De zorgeloze pret die zij uitstralen doet je verlangen naar de tijd dat jijzelf zo was.
Het doet je even alle narigheid in de wereld vergeten.
Een periode van sneeuw is hèt medicijn om die donkere dagen van de winter door te komen.
Oké, de droom van Bing heb ik los moeten laten.
Maar stilletjes hoop ik nog wel op een mooi pak sneeuw in de komende maanden....
Misschien een witte jaarwisseling?
Hoewel, ik vrees dat het blijft bij de poedersuiker op de oliebollen.

Trouwens, wat is er eigenlijk mis met een Groéne Kerst?
En dan heb ik het niet over de kerstboom.
Groen is de kleur van de hoop, van genezing.
Het is de kleur van de natuur en van vernieuwing.
Het brengt onze energie in balans en zorgt voor vrede en harmonie in ons leven.
Als kleur van genezing en hoop kan groen ons stabiliteit en richting geven en meer vriendelijkheid en geloof opwekken.
En laten we wel zijn, dàt is waar onze wereld behoefte aan heeft.....

Ik wens al mijn lezers mooie en vreugdevolle feestdagen toe en voor het nieuwe jaar?
Gezondheid, geluk en vrede.
Geloof, hoop en héél, héél veel liefde......

En die Elfstedentocht?
Die komt ook nog wel een keer......

Shit happens

Vrijdagavond bij omroep Max op TV.
"Toen was geluk heel gewoon", de film.
Als grote fan van Jaap Kooiman en consorten ben ik er voor gaan zitten.
Eerlijk gezegd viel de film tegen en haalde geen moment de kwaliteit van de serie.
Jammer.
En als een film niet echt boeit, dan dwalen je gedachten af.
Dat overkwam mij ook.
Bij de scène waarin de vrienden van Jaap, onder aanvoering van vriendje Stokvis, via het riool trachtten om Jaap uit het gekkenhuis te bevrijden.
Zoals ze daar tot hun enkels door de stront banjerden....
Wat je al niet doet, om een "goede" vriend te redden.....
Ik moest aan de VVD top denken.
"Goede" vrienden laat je niet vallen.
Misschien niet omdat ze zulke "goede" vrienden zijn, maar waarschijnlijk meer uit het besef dat je "die ander" in de toekomst nog wel eens hard nodig kunt hebben om zelf uit de wind gehouden te worden.
Als er bijvoorbeeld een opname van een telefoongesprek gewist moet worden.
Of een fotorolletje tijdens het ontwikkelen verkloot moet worden.
Of een bonnetje zoekgemaakt.
Of misschien "weet" die ander wel dingen van jou.
Kun je hem maar beter te vriend houden.....
Vriendjespolitiek. Daar zijn ze bij de VVD goed in.
Maar, laten we wel zijn, dat vind je terug bij alle partijen.
Het is niet toevallig dat "vriendjes" en "politiek" versmolten zijn tot één woord....

De commissie Oosting sprak aangaande het gestuntel omtrent de Teeven-deal door het kabinet, over het wegzakken in een moeras.
Ik denk eerlijk gezegd dat al die VVD kopstukken, die op het deksel van de beerput waren geklommen, om die toch vooral dicht te houden, de reden waren dat uiteindelijk het deksel het begeven heeft, waardoor ze met z'n allen diep in de stront terecht kwamen.
En eenmaal in het riool belandt, wanhopig zoeken naar een uitweg.
Deemoedig erkennen dat het door je eigen stommiteiten komt, dat je in de shit zit? Welnee!
In de perszaal beweren dat je niets verkeerd hebt gedaan en zonder vragen te beantwoorden met je neus in de wind de zaal verlaten.
Met de stront nog in je haren beweren dat je lekker ruikt.....
Maar.... ze komt terug heeft ze beloofd!
Arme Anouchka. Het journaille heeft met jou na je persverklaring nog wel een eitje te pellen.
Als ik jou was, zou ik mijn haar verven, een snor opplakken en trachten in de vergetelheid te geraken.....
Maar eerst maar eens een flink bad nemen, want heus, lieve kind, je stinkt een uur in de wind....

Halbe deed in het debat op woensdag nog een verwoede poging om recht te praten wat krom is, door het optreden van staatssecretaris Klaas Dijkhoff en minister Ard van der Steur, in hun toenmalige hoedanigheid als kamerleden, de hemel in te prijzen omdat ze de minister (Opstelten) hadden behoed voor het foutief informeren van de Kamer. Dat ze daarna verzaakt hebben om de hen ter ore gekomen informatie met hun medekamerleden te delen, daar werd niet over gerept.
Halbe heeft nooit gehoord van: "Beter ten Halbe gekeerd, dan ten hele gedwaald...."
Klaas hielp hem uit de droom door te verklaren dat zijn handelen toen verkeerd was geweest, Halbe daarmee in zijn hemd zettend.
Ach ja, afstemming kan tijdens een crisissituatie nog wel eens te wensen over laten.
Klaas was trouwens de enige die volmondig zijn fouten toegaf, want Ardje deed zijn uiterste best om zijn straatje schoon te vegen, evenals premier Rutte. Goed, ze gaven toe dat hun handelen de schoonheidsprijs niet verdiende en betuigden hun spijt aan de Kamer.
In hoeverre deze spijtbetuigingen gemeend waren, waag ik te betwijfelen.
Ik denk dat ze meer gedaan werden om van het gezeik af te zijn.
Maar... allen hielden de kaken stijf op elkaar over het feit dat men alleen maar druk bezig geweest was om de schade voor de partij zoveel mogelijk te beperken in plaats van het land te besturen.
En daar worden ze uiteindelijk toch voor betaald.
Dìk zelfs......

Kamerbreed werd door de oppositie een motie van afkeuring gesteund.
Volkomen terecht. Het handelen van de hoofdrolspelers binnen het kabinet in deze zaak is onverteerbaar en onvergeeflijk. Niet alleen zijn wetten met voeten getreden, maar daardoor het vertrouwen in de politiek bij de burgers tot het nulpunt gedaald.
De grootste gotspe van de avond was wel dat Fred Teeven, de aanstichter van alle kwaad, die zich de hele dag niet had laten zien, wèl bij de stemming aanwezig was om, u raadt het al,..... tegen de motie te stemmen.
En dan vandaag (vrijdag) in het radioprogramma "Dit is de dag" doodleuk melden dat je de deal met Kees H, ondanks het vernietigende rapport van Oosting, ook vandaag de dag zo weer zou afsluiten.
De VVD heeft zich volkomen ongeloofwaardig gemaakt.
En de PvdA?
Zij hadden ook kritiek, maar durfden de motie niet te steunen uit angst voor nieuwe verkiezingen.
Ook zij maken zich hiermee schuldig aan het laten prevaleren van partijbelang vóór landsbelang en zijn daarmee net zo erg als de VVD.
Ze hadden ballen moeten tonen en durven zeggen: genoeg is genoeg!
Dat had de partij misschien nog kunnen redden. Nu zullen ze bij de eerstvolgende verkiezingen, die toch ècht gaan komen, hoé ze ook hun best doen om deze uit te stellen, worden weggevaagd....

En wat doet Mark aan het einde van het debat?
Hij vraagt om vertrouwen.
Waar haalt hij de gore moed vandaan......
Teflon-Mark.
Hij zal wel denken: Ach,....... shit happens......
En elke motie eindigt immers met de zinsnede: ..... en gaat over tot de orde van de dag.
Zij dronken een glas, deden een plas, en alles bleef zoals het was......

Het is twee dagen later
Terwijl vorige week na wekenlang bekvechten in Parijs uiteindelijk afspraken gemaakt werden over het terugdringen van de wereldwijde klimaatverandering (vooral veroorzaakt door luchtvervuiling), komt VVD-Kamerlid Barbara Visser doodleuk met een motie om de milieuzones in de binnensteden af te schaffen.
Hoezo vertrouwen.....?
En, mocht u na dit alles hopen op een snelle val van het kabinet zodat Geert alles in keurige banen kan gaan leiden, forget it!
Geert is per slot van rekening van huis uit ook een VVD-er.....
Van de onbetrouwbare soort wel te verstaan.
Want nee, ik zal zeker niet alle VVD-ers over een kam scheren.
Er zijn beslist VVD aanhangers die deze ontwikkelingen met bloedend hart aanschouwen.....
Ik leef met hen mee.

Zand erover

Vrijdagavond behaalde het schaatstrio Kramer, Bergsma en Blokhuijsen tijdens de Wereldbeker ploegenachtervolging in het vernieuwde Thialf in Heerenveen de eerste plaats.
Tijdens de Olympische Spelen in Sotsji zette Bergsma de hakken in het zand en weigerde nog langer op deze discipline uit te komen.
De onmin tussen de heren lijkt uitgepraat, vergeven en vergeten. Verleden tijd.
Zand erover.
En dat is maar goed ook.
Want als deze mannen, die in potentie momenteel absoluut het sterkste team ter wereld vormen, ook de prijzen willen binnen halen, dan zullen zij een goed geoliede machine moeten vormen die niet als los zand aan elkaar hangt.
Dan moet er geen zand tussen de raderen komen, want dan zullen ze uiteindelijk in het zand bijten.
De prijzen zullen ze dan als los zand door de vingers glippen.
Voorwaarde tot succes is eerlijkheid en een blind vertrouwen in elkaar.
Niet elkaar zand in de ogen strooien, maar ook niet te snel zand in de ogen krijgen.
Wel erg veel zand.....
En elke rechtgeaarde schaatser weet, dat je op een ijsbaan voorzichtig moet zijn met het strooien van zand.
Laten we hopen dat de overeenkomst tussen de heren niet in zand geschreven is....

We moeten er maar op vertrouwen dat dat ook voor die andere overeenkomst geldt.
Alle wereldleiders zijn dagen in Parijs bijeen geweest om te praten over de klimaatveranderingen die onze aarde bedreigen. En ondanks alle hooggespannen verwachtingen leken ze het maar niet eens te kunnen worden.
Wel een beetje voorspelbaar. Politici kunnen nu eenmaal eindeloos met elkaar praten zonder nader tot elkaar te komen.
Ze vormen geen team. Ze streven allemaal wel hetzelfde na, maar wensen geen rekening te houden met elkaars mogelijkheden en onmogelijkheden. Ze weigeren elkaar uit de wind te houden en vertikken het om hun slag aan te passen aan de ander.
Los zand. Zo wordt het nooit wat.
De vraag is of we op hen kunnen wachten.
Het moment van twee voor twaalf lijkt immers al minuten lang verstreken.....
Maar goed, er is uiteindelijk toch nog een akkoord uitgerold.
In hoeverre deze gemaakte afspraken ook nageleefd zullen worden is echter vers twee.
Papier is immers geduldig.
Plannen om de ambitieuze doelstellingen te behalen zijn er nog niet.
Nee, ik ben niet optimistisch.
Ik richt mijn hoop liever op de wetenschappers.
Mensen die een broertje dood hebben aan oeverloos geouweneel, en liever op zoek gaan naar adequate oplossingen voor problemen.
Ik vertrouw er op dat zij in staat zullen zijn om het tij te keren.
Maar... ze moeten nu toch wel een beetje op gaan schieten....

Ik realiseer mij nu dat het àller, àllereerste artikeltje wat ik in deze blog plaatste in februari 2008 al over dit onderwerp ging. (zie: Broeikaseffect)

We zijn bijna acht jaar verder.....

En nog geen steek opgeschoten.

En als we alleen maar blijven praten en verder niets doen?

Wat gebeurt er dan met de mensheid?

Zand erover?

Brief voor Pem

Lieve Pem,

De trein van het leven stopt bij vele stations.

Mensen stappen in en uit.

Jij stapte net in de trein

toen Opa Gerard hem verliet.

Dezelfde trein.

Op hetzelfde station, hetzelfde perron.

De trein van 15.35 uur, op die 26^e november.

Opa keek vanaf het perron de vertrekkende trein na.

Daar gaat ze……, moet hij gedacht hebben.

Verdorie….., ik had haar zo graag leren kennen….

En jij zult misschien gedacht hebben:

Waar ben je nou? We zouden elkaar toch ontmoeten?

Misschien keek je achterom door het raam

en zag je hem staan.

Een stipje in de verte, dat alsmaar kleiner werd……

Straks zijn we ineens een jaar verder.

We blazen ballonnen op

en versieren de kamer met slingers.

Er is een taart.

Met één kaarsje.

We zingen en verwonderen ons,

dat jij, klein hummeltje, al weer zo’n grote meid bent.

Maar we zullen óók terug denken

aan die 26^e november van 2015.

De dag dat jullie elkaar net mis liepen.

Toch een dag met een donker randje.

Maar naarmate de tijd verstrijkt,

zal ons verdriet langzaam worden vervangen

door mooie herinneringen aan jouw opa Gerard.

We zullen niet langer aan hem denken met pijn,

maar met een glimlach in ons hart.

En 26 november zal vanaf dat moment

een dag zijn met een gouden rand.

Je hebt hem nooit ontmoet,

maar je zult hem leren kennen,

door de verhalen die wij jou zullen vertellen.

Keer, op keer, op keer.

Want herinneringen

worden mooier,

bij elke herhaling.

Gedragen door een lotusbloem

Teken van de eeuwige vernieuwing van het leven

Symbool van zuiverheid, puurheid, schoonheid,

innerlijke groei en de verbinding met het universum