Wij kennen allen de overpeinzingen van de veerman uit het beroemde lied van Drs. P., die dagelijks vele malen zijn veerpont de rivier deed oversteken: Heen en Weer. Door de constante herhaling van zijn handelen zou je kunnen denken dat heen- en terugweg onderling inwisselbaar zijn, gelijkwaardig, zij het in tegengestelde richting. Niets is minder waar.
Laat u niks wijsmaken. De heenweg is niet perse even lang als de terugweg. Zo mocht ik afgelopen vrijdag ondervinden.....
Ik had iets af te leveren bij mijn broer in Alphen a/d Rijn en had besloten dit keer niet de auto te pakken, maar de reis per rijwiel af te leggen. Een bezoekje aan Google Maps had mij geleerd dat het met de fiets immers slechts 16 km is en aangezien enige lichaamsbeweging mij zeker geen kwaad zou doen, was dat besluit snel genomen. Een vluchtige blik op het routekaartje deed mij, vertrouwend op mijn onnavolgbare oriëntatievermogen en richtinggevoel, vermoeden dat ik er zó naar toe zou rijden. Toch voor de zekerheid maar even de summiere routeaanwijzingen van Google Maps uitgeprint.......
Mijn broer gebeld om te voorkomen dat ik voor een gesloten deur zou komen te staan en gemeld dat ik over een klein uurtje zou arriveren.
Het is algemeen bekend, dat met het klimmen der jaren de mens moet inleveren. Er is dat kantelmoment waarop het vestigen van persoonlijke records op het gebied van fysieke vaardigheden niet langer haalbaar is. Op een gegeven moment moeten we al blij zijn als we "onze beste prestatie ooit" kunnen benaderen en we moeten leren accepteren dat dat moment steeds verder van ons afdrijft en langzaam aan de horizon verdwijnt.
Maar ook andere vaardigheden lijken vatbaar voor een zekere degeneratie.
Lang heb ik gedacht dat ik best een goed oriëntatievermogen had. Zo van: "Zet mij ergens neer en ik vind feilloos de weg." Mijn ervaringen van afgelopen vrijdag hebben mij aan het twijfelen gebracht.
Is mijn oriëntatiegevoel werkelijk zoveel achteruit gegaan? Of heb ik al die tijd slechts de illùsie gehad dat ik deze gave bezat en was dit alleen maar gestoeld op het feit dat ik mij in het verleden met veel bluf uit zulke situaties heb weten te redden.
In ieder geval, tot de gemeentegrens van Alphen a/d Rijn verliep mijn reis voortvarend, maar toen ontstonden de problemen. Als verzachtende omstandigheid wil ik wel aanvoeren dat de gemeente Alphen blijkbaar zwaar bezuinigt op het plaatsen van straatnaamborden. Wat heb ik aan straatnamen op mijn papiertje als er nergens bordjes hangen! Kortom, ik was al heel snel de weg kwijt en moest constateren dat mijn gevoel voor richting het totaal liet afweten. Op mijn telefoon de kaart van Alphen opgeroepen via Google Maps. Maar ja, mijn telefoon is op leeftijd en kan al een aantal jaren de voorgestelde updates niet meer aan, dus dat bood geen soelaas. Ik kan er nog wel mee bellen! Dus, broer maar even gebeld om te vertellen dat ik gestrand was, dat het iets later ging worden en of hij misschien wat aanwijzingen voor mij had. U weet vast wel hoe dit soort telefoongesprekken dan gewoonlijk verloopt. Aan de andere kant van de lijn worden de aanwijzingen, hoe te rijden, door de welwillende hulpverlener in een dusdanig rap tempo opgesomd, dat je na een halve minuut de weg alwéér kwijt bent. De eerste twee aanwijzingen had ik onthouden en daarna heb ik maar gewoon gebruik gemaakt van het meest adequate navigatiesysteem wat bestaat: de Hollandse mond.
Om een lang verhaal kort te maken, na vele omzwervingen en een handvol bereidwillige, wegwijzende passanten bereikte ik uiteindelijk na een kleine twee uur en 30 km fietsen mijn doel......
Na een hartelijke ontvangst was het tijd om bij te praten en ook de wereldproblemen even door te nemen, waarbij de corona perikelen uiteraard niet onbesproken bleven.
Maar ja, op een gegeven moment was daar toch het tijdstip om de terugreis te aanvaarden. Mijn broer tekende een route voor mij uit, die mij vlot het uit de kluiten gewassen dorp, want meer is Alphen uiteindelijk niet, uit zou moeten leiden.
Nou, na vijf minuten was ik het spoor al weer bijster! Maar, aangezien ik op de heenweg heel Alphen doorkruisd had, vond ik al snel aanknopingspunten die mij hielpen om een uitweg te vinden.
Na 16 km en 50 minuten was ik thuis!
Ik woon in Kerst, mijn broer in Sint......
Op de fietstocht huiswaarts gingen mijn gedachten terug naar een aantal jaren geleden toen ik het familie-uitje mocht organiseren en ik gekozen had voor een stevige wandeling door het duingebied van de Amsterdamse Waterleiding. Ook toen had ik een vluchtige routeplanning gemaakt die uiteindelijk uitmondde in een wandeling die de geschatte tijdsduur ruim overschreed. En ik maar roepen, met veel bluf en tegen beter weten in: "Nee, we gaan goed! Deze kant op!"
We waren gelukkig wel vóór donker op onze bestemming.....
Ik had daar toen al lering uit moeten trekken.
Mijn oriëntatievermogen stelt geen moer voor en richtinggevoel heb ik niet.
Bij nader inzien, ook nooit gehad trouwens......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten