Tekortschieten

Falen, niet goed genoeg zijn.....
Het overkomt iedereen wel eens.
Mij ook.
Ondanks goede bedoelingen en oprechte inzet toch niet het vooropgezette doel bereiken.
Op het laatst gehouden EK Voetbal zagen we onze nationale ploeg tekort schieten.
Op het vijandige doel.
Vandaar de voortijdige uitschakeling.

Wie ook tekortschieten?
De Europese regeringsleiders.
Bij het bestrijden van de crisis in Griekenland.
Terwijl de gewone Griek gedwongen is om straatstenen te eten, de scholen zonder boeken zitten en in ziekenhuizen alleen nog directe noodgevallen geholpen worden, laat de Griekse regering bij al haar bezuinigingen het defensiebudget nagenoeg ongemoeid. In 2010, 7 miljard Euro, 3 procent van het nationaal product! Binnen de NAVO wordt dit alleen door de VS overtroffen!
Hoe kunnen de Europese leiders dit toestaan.
Heel simpel.
Griekenland besteedt zijn defensiemiljarden grotendeels in..... Duitsland en Frankrijk.....
De steun vanuit Brussel aan Griekenland dient niet om het Griekse volk door de crisis te slepen, maar om de Duitse en Franse wapenindustrie in stand te houden.
Tekortschieten?
Nee, want hier is geen sprake van goede bedoelingen en oprechte inzet.
Het wordt tijd dat er binnen die club eens iemand flink uit zijn slof schiet, dingen bij de naam noemt en orde op zaken stelt en al die politieke spelletjes afschiet.
Dan maar hoge werkeloosheid in Duitsland en Frankrijk door een failliete wapenindustrie.
Net goed.
Elk geproduceerd wapen is er een te veel.

In Haren is tijdens de rellen gelukkig helemaal niet geschoten.
Ook al krijgt de politie het verwijt dat ze tekort schoten.
Misschien de leiding, maar niet de dienders op straat.
Met een gedeeltelijk falend communicatiesysteem zijn zij het tuig, ondanks de grote dreiging, alleen met de lange lat te lijf gegaan en hebben zij niet gegrepen naar het vuurwapen. Deze mannen en vrouwen hebben alles gedaan wat binnen hun mogelijkheden lag.
Zij zijn en hebben niet tekort geschoten.
De schuld wordt gelegd bij de burgemeester met zijn zwalkende beleid, bij de media, bij Facebook en Twitter.
Job Cohen mag het gaan uitzoeken.
Op de uitkomst van dat onderzoek durf ik wel een voorschot te nemen.
De schuld ligt bij de notoire relschoppers, het uitschot.
En bij het tekort schieten van ons rechtssysteem, dat dienders niet in staat stelt om deze figuren bij herkenning preventief op te pakken.
Eveneens het tekort schieten van ouders bij de opvoeding van de opgeschoten jeugd, die zich laat meeslepen en verleiden om mee te gaan doen met de raddraaiers.
En tenslotte het tekort schieten van onze maatschappij die de afgelopen jaren steeds harder is geworden.
Onder het mom van vrijheid van meningsuiting kan en mag alles gezegd worden.
Dat al dit verbale geweld agressie oproept en uiteindelijk uitmondt in fysiek geweld is voorspelbaar.
Wie geen woorden meer vindt, vindt altijd wel een straatklinker.

Vrijheid van meningsuiting is een groot goed.
Teken van beschaving.
Als we dit zo hoog in ons vaandel willen schrijven en in stand willen houden, zal daar toch wat omzichtiger mee omgesprongen moeten worden.
Want als ik sommigen dit recht hoor misbruiken door individuen of bevolkingsgroepen bewust te krenken of te schofferen, betwijfel ik of hier van enige beschaving sprake is.

Ook de inbreker faalde, schoot tekort en moest dit met zijn leven bekopen.
Wat bezielt zo'n man ook.
Honger?
Een volierevogeltje willen stelen, terwijl de plofkippen voor 6 euri de kilo in de schappen van de supermarkt liggen.....

Banden

U kent ze wel.
De groepen jonge en soms wat oudere mannen, die op zondagmorgen de racefiets pakken en dan in een stevig tempo de fietspaden onveilig maken.
Het waarom, daar kan ik slechts naar gissen, daar ik nooit de aandrang heb gevoeld om mij bij zo'n clubje aan te sluiten.
Waarschijnlijk om flink wat calorieën te verbranden, zodat ze straks, in de voetbalkantine, zonder wroeging dat extra biertje kunnen pakken.
Misschien ook om gewoon lekker "met jongens onder elkaar" te zijn.
De mens is immers een sociaal wezen en het samen uitoefenen van een bepaalde bezigheid schept een band.
In dit geval een fietsband.
Zo zijn er ook dames die zich groepsgewijs wekelijks in het zwembad storten, om daar te aquajoggen of gezellig keuvelend hun baantjes te trekken. Zij hebben duidelijk een zwemband.
Al zijn er dames bij die juist het zwembad frequenteren om deze kwijt te raken.

Wonderlijk, hoe bepaalde activiteiten een volk kunnen verbinden.
Zo hebt u op 12 september ongetwijfeld ook de stemband gevoeld die toen onder de Nederlandse bevolking heerste.
Tijdens de Veense Kermisweek ontstaat ook zo'n verbondenheid onder de bevolking.
Je hebt mensen die de hele week in de kroeg hangen (hebben een binnenband, klittenband of plakband), maar ook lieden die juist op straat het feest uitbundig vieren. Zij ontwikkelen een buitenband.
Slechts een enkele keer loopt de spanning wat te hoog op, wat dan kan leiden tot een klapband.

Grote sportevenementen kunnen verbroederend werken.
Zo ontstaan bij de Nijmeegse Vierdaagse aan de lopende band nieuwe vriendschapsbanden.
Ook onder supporters van bepaalde clubs bestaan hechte banden. Als rivaliserende groepen elkaar echter treffen, is van verbroedering helaas zelden sprake en is achteraf vaak veel verband nodig.

Musici die samen spelen zijn er duidelijk in.
Zij hebben een band en zo noemen zij zich ook.
Afhankelijk van hun repertoire of muziekstijl noemen zij zich een drum-, brass-, pop-, dixieland-, cover- of jazzband.

Jonge moeders die elkaar ontmoet hebben tijdens zwangerschapsgym, komen vaak na de geboorte van hun spruiten nog bij elkaar om ervaringen uit te wisselen en natuurlijk te pronken met hun baby.
Een soort draagband.
Soms ontstaat zelfs tussen die baby's dan een bepaalde band die kan leiden tot een vriendschap voor het leven. Hier kunnen we spreken van een tulband.

Nu is het hebben van banden niet alleen aan de mens voorbehouden.
Ook bepaalde diersoorten kennen deze.
Zo is het van vissen bekend dat ze vaak in schoolverband zwemmen.
Ook de rupsen in mijn beukenhaag verdenk ik er sterk van een bepaalde band te hebben.....

Mark en Diederik lijken ook een band te smeden. Of het lukken gaat?
De tijd zal het leren.
Ondanks hun goede bedoelingen, ze zullen niet aan elkaars leiband willen lopen.
Water en olie mengen niet.
Daar is een emulgator voor nodig.
Misschien toch een derde partij?
Of gewoon Jan Kees de Jager benoemen tot minister van Financiën, ook al is hij van de concurrent.
Of moeten we uiteindelijk toch terug vallen op de partijen van het lente-akkoord. De reserveband.
Men legt geen banden met lege handen.
Mark en Diederik zullen echt lief voor elkaar moeten zijn en elkaar wat moeten gunnen om deze formatiepoging te doen slagen, te redden.
Elkaar af en toe een snoepje toestoppen.
Een dropje of een hoestpastille.
Inderdaad.
Van Red Band.

Blij met een dode mus

Ik ben een kermiskind.
Niet dat mijn ouders uitbaters waren van reuzenrad of rollercoaster, nee, ik hou van de kermis.
Zo lang als ik mij kan herinneren was de kermis voor mij het hoogtepunt van het jaar.
Ik hou van de lichtjes, de beweging, de snelheid, de schetterende muziek, de blijheid en de geur van oliebol en suikerspin.
Ik weet nog goed dat ik op een keer een hele gulden van mijn vader kreeg.
Voor de kermis.
Ik was, denk ik, een jaar of acht.
Het was een van de eerste keren dat ik alleen naar de kermis mocht.
Dronken van gelukzaligheid betrad ik het kermisterrein, mij verlustigend bij het idee welke heerlijkheden nu allemaal binnen mijn bereik lagen, ja zelfs enigszins bezorgd hoe ik dit kapitaal in hemelsnaam op moest krijgen.
Let wel, het was de tijd dat je nog voor een stuiver touwtje kon trekken en voor een duppie een dolle rit kon maken op zo'n prachtig geschilderd, houten paard in de draaimolen.
Eerst een rondje lopen, eerst overal kijken. Wikken en wegen.
Dan voorzichtig een kaartje kopen, je gulden inleveren.
De hoeveelheid kleingeld die je terug krijgt doet je bezorgdheid nog meer groeien en roept het verhaal in je wakker van de broden en de vissen waarover meneer pastoor op school vertelde.
Mijn bezorgdheid bleek ongegrond. Als zo'n gulden eenmaal kapot is, gaat het toch wel snel.

Toen ik wat ouder werd verlegde mijn interesse zich van het touwtje trekken naar de grijpertjes. Ongeveer hetzelfde, alleen niet altijd prijs. Toch wist ik daar behoorlijk te scoren. Ik weet nog een keer dat ik triomfantelijk met 16 horloges van de kermis naar huis keerde!
Verrukt van je prestatie tot iemand vraagt: "En wat ga je daar nou mee doen?"
Dodelijk zo'n opmerking. Je weet meteen hoe laat het is.
Blij met een dode mus.
Sinds die keer hebben de kermisexploitanten hun kraantjes blijkbaar anders afgesteld, want het is tegenwoordig een godswonder als je zo'n grijpertjesautomaat nog iets weet te ontfutselen.
Daarnaast had een andere attractie een ongelofelijk grote aantrekkingskracht op mij: de schiettent!
Ook daar was ik goed in.
Maar, ik beken, ik had thuis geoefend....

Mijn vader had een luchtbuks.
Overgenomen van een oude dienstkameraad van hem.
In de kolf stond SAM gekerfd, waarschijnlijk de naam van de vorige eigenaar.
Dit wonder van techniek bekoorde mijn broers en mij in hoge mate.
Op zomeravonden stonden wij, samen met pa, bij het hekje langs de sloot die niet ver van ons huis lag.
Tussen de blootliggende wortels van de elswal, aan de overkant van de sloot, waren regelmatig waterratten te zien.
Mijn vader richtte....
Schoot!
Een plons overtuigde ons dat die smerige waterrat het loodje had gelegd. Wij juichten zeer bescheiden, maar de bewondering voor onze vader, de grote jager, groeide met het moment.
Dat waterratten smerige beesten waren, was ons verteld.
Dat wij slechts bescheiden juichten was ons aangeleerd. Mijn vader was van het type: doe maar gewoon.
En dan het moment! Dat jij ook een keer mocht schieten! Je trachtte de aanwijzingen van vader zo goed mogelijk op te volgen.
Ja, daar! Daar gaat er een!
Je haalt de trekker over! De poef, vlak bij je oor. De niet verwachte terugslag van het wapen.
De plons van de rat...
.... die, gierend van het lachen, een veilig heenkomen zoekt.
Maar ook hier geldt: oefening baart kunst.
Hoewel, om een dode rat tot kunst te verheffen vraagt wel een heel ruime zienswijze op het begrip kunst.
Maar, geloof het of niet, mensen met zo'n kijk op artisticiteit bestaan.

Later verhuisden we.
Mijn oudste broer had in Leiden een doosje kogeltjes gekocht.
"Diabolo" stond op het deksel. Duivels, met een extra o'tje.
Het had een waarschuwing kunnen zijn, ware het niet dat mijn Spaans in die dagen nog niet veel voorstelde.
Wij wisten waar de buks stond.
Er was geen sloot in de buurt. Dus ook geen waterratten.....

Geloof me, ik ben er niet trots op. Ik schaam mij diep.
Er komt een moment in je leven dat je de waarheid recht in de ogen moet zien, ook al is die waarheid nog zo verwerpelijk. Dat je schoon schip wilt maken. Met de billen bloot.
Natuurlijk hoop ik stiekem dat mijn misdaad verjaard is, maar zo niet, ik ben alsnog bereid mijn gerechte straf te ondergaan.
Bij gebrek aan waterratten schoten wij op..... musjes.
Zich van geen kwaad bewust zaten zij, vrolijk kwinkelerend, op de rand van de dakgoot, om op het volgende moment, als gevolg van onze jachtdrift, met een zachte "plok" neer te komen op het koude zink.
Wij juichten uitbundig bij elke voltreffer.
Vader was niet in de buurt.
Blij met een dode mus.
Zo heb ik op een middag in mijn eentje staan oefenen voor het schieten op de kermis.
Musjes. Misschien waren het er wel zestien.....

Als ik zwaar getafeld heb, wordt mijn nachtrust soms verstoord door kobold Dion Graus, verwoed trappend op een driewieler, die met bloeddoorlopen ogen, een peloton animal cops aanvoerend, mij nazit, gevolgd door Marianne Thieme, gezeten op een nachtmerrie.
Ik maak mij wel eens zorgen. Wat moet ik in hemelsnaam antwoorden als de Grote Baas mij hier straks over gaat ondervragen? Ik droom er wel eens van.
"Zo, zo, ik lees hier in het grote boek dat jij met een luchtbuks musjes uit de dakgoot hebt geschoten?"
God heeft een lange witte baard en een mijter op en lijkt verdacht veel op mijn broertje.

Ik weet niet of Hij ook nog stennis gaat maken over die ratten.
Wat kan ik ter verdediging aanvoeren? Dat in mijn jonge jeugd mijn rudimentaire jachtinstincten zijn aangewakkerd? Dat ik niet beter wist? Dat ik er spijt van heb?
"Ich habe es nicht gewusst"? Nee, sinds Simonis gelooft niemand meer in die zinsnede.

Ik heb in een tijdschrift gelezen dat de populatie van de huismus de laatste jaren drastisch is terug gelopen. Ik hoop echt dat dit niet een gevolg is van de moordlust die mijn broers en ik in onze jonge jaren aan de dag legden.
In stilte hoop ik dat het een ingrijpen is van de Exploitant.
Om zo de scoringskansen te verkleinen....

Vallende sterren

Liefhebbers van vallende sterren hebben in de nacht van 12 op 13 augustus kunnen genieten van een prachtig schouwspel, veroorzaakt door de meteoren van de zogeheten Perseïdenzwerm.
Vallende sterren, het blijft een magisch fenomeen.
De wetenschap dat je, bij het zien van een vallende ster een wens mag doen....

Nog geen twee weken later kon heel Nederland opnieuw genieten van vallende sterren. En daar hoefde men zijn nachtrust niet voor op te offeren. Nee, ze waren te zien vanaf de comfortabele zitbank in de huiskamer met een glaasje aan de lippen en de borrelnootjes onder handbereik.
Na "Dancing with the Stars", "Sterren dansen op het ijs" en "Kinderen van Sterren dansen op het ijs" (het wachten is nog op "Buren van Sterren dansen op het ijs"), is het sterrenformat verder uitgemolken, wat heeft geleid tot het nieuwe SBS6 programma "Sterren springen op zaterdag".
De titel is wat verwarrend en had misschien beter bewaard kunnen worden voor een programma waarin Sterren op een paard gezet worden om daarna een aantal hindernissen, oxers en een waterbak te nemen.
Kan leuke televisie opleveren.

Nu is het niet zo dat ik bij dit soort programma's verwachtingsvol aan de buis gekluisterd zit.
Verre van dat.
Maar aangezien dit soort pulp steeds maar weer een opvolger kent, zal er zeker een kijkerspubliek voor zijn.
Dat is mooi. Wij leven immers in een vrij en democratisch land.
En dank zij de huidige technologie kan ik dan een opgenomen filmpje bekijken en de storende reclameblokken snel doorspoelen.
Maar dat het "meeste stemmen gelden" niet altijd leidt tot de beste producten is een gegeven, dat ook op 12 september eens te meer bevestigd zal worden.
Niettemin was ik door een aantal nieuwsflitsen (Kimberly breekt neus (who the fuck is Kimberly?)) toch wel nieuwsgierig geworden en via Uitzending Gemist heb ik toch even gekeken wat ik zoal "gemist" had.

"Vallende Sterren" had als titel de lading beter gedekt.
Zeker als je de prestaties van verschillende deelnemers in ogenschouw neemt.
Zelden zag ik iemand zo'n geweldige doodsmak op het water maken als Patty Brard en de waterverplaatsing welke de corpulente "Terror Jaap" bewerkstelligde bij zijn duik deed me denken aan de tewaterlating van een gemiddelde oorlogsbodem. Krimpend van de pijn hijst hij zijn kilo's uit het water, waarbij Gerard "Jolig" hem toevoegt dat hij in ieder geval plek zat heeft om pijn te hebben.
Wat een gênante vertoning......

En wat te denken van de benaming "Sterren"......
Het wemelt van de OBN'ers. Alles wat ooit een keer met zijn facie op TV is geweest, krijgt het predikaat ster opgeprikt en grijpt de kans, om in badpak of zwembroek zijn/haar tatoes of opgepimpte borsten aan den volke te tonen, natuurlijk met beide handen aan.
De BN'ers die deelnemen zijn meestal BN'ers uit het grijze verleden, op hun retour, die hier de kans schoon zien om alsnog een keer in het middelpunt van de belangstelling te staan: Emile Ratelband, Patty Brard, Adje.....
Vallende sterren. Niet alleen in de letterlijke betekenis des woords.
Hoe wanhopig of mediageil moet je zijn om je te lenen voor zulk soort programma's.

Ik begrijp nu ook veel beter het bestaansrecht van programma's als "Idols", "Popstars", "The X-factor", "Op zoek naar Jozef, Zorro, Mary Poppins", Holland's Got Talent en "The Voice of Holland".
Om het "Sterrenformat" in stand te houden is het onontbeerlijk dat er een gestage stroom van nieuwe "sterren" voor handen is.
En met het gegeven dat ieder mens zich graag aan de grijze middenmoot ontworstelt, zullen deze programma's elkaar, naar ik vrees, tot in lengte van dagen in stand houden.
Bij het zien van al die vallende sterren heb ik gewenst, dat dit doemscenario geen realiteit zal worden.

Bij al deze programma's mag u, als toeschouwer, uw stem uitbrengen op uw favoriet.
Via telefoon of internet.
Op woensdag 12 september mogen we ook weer een stem uitbrengen op onze favoriet.
Met een rood potloodje.
De peperdure stemcomputers blijven in de opslag.
's Avonds komen de "sterren" bijeen om te beweren, dat ze allemaal gewonnen hebben, en de dagen daarop volgend zullen ze tijdens de onderhandelingen, hun gedurende de campagnes te vuur en te zwaard verdedigde standpunten afvlakken of inleveren.
We moeten daar dan niet zo verbolgen op reageren. We weten immers op voorhand dat dat gebeuren gaat.
Het kan niet anders.
Nederland is een land van compromissen.
En ook dat is goed.
Blijft wel de vraag hangen of je je stembiljet niet beter meteen maar in de vuilnisbak had kunnen gooien.
Ach, wat zeg ik, dat doen we eigenlijk al.......
Ik wens u een prettige stoel- en stembusgang.

Eenieder die het sterrendom ambieert, wil ik het volgende meegeven:
Blood, Sweat & Tears zong het al in 1969: "What goes up, must come down".

Voor hen die afgelopen week Koefnoen gemist hebben.....
Geweldig!

Sjoemelen

Denk je dat de sportzomer voorbij is, hoor je maandag dat Nederland er weer een heleboel kampioenen bij heeft!
En dan maar beweren dat Nederland geen topsport klimaat zou hebben!
Want vergis u niet. Ook politiek bedrijven is topsport.
Inclusief onsportief gedrag, gesjoemel en frauduleuze handelingen.

Het Centraal planbureau heeft de verschillende partijprogramma's doorgerekend en maakte maandag de uitkomsten bekend. En zie! Alle partijen dik tevreden! De een is banenkampioen geworden, de ander onderwijskampioen, milieukampioen, koopkrachtkampioen en ga zo maar door.
Daar waar de uitkomsten van het CPB op bepaalde terreinen iets minder rooskleurig zijn, komt dat doordat de jongens van het CPB foutjes hebben gemaakt of het niet zo goed hebben begrepen.
's Avonds in Nieuwsuur hoorde ik dat de PVV de kostenberekening voor de terugkeer naar de gulden (een prominent programmapunt!) buiten de berekeningen heeft gehouden. Waren er soms nog meer partijen die bepaalde zaken niet doorgerekend wilden zien? Ja, die waren er.
Ja, zo lusten we er nog wel een!
Op de vraag of deze ramingen ook uit zullen komen, kwam als antwoord dat ramingen per definitie nooit uitkomen.

??????
Ik vraag mij dan voorzichtig af, wat in godsnaam het nut is van dit soort onderzoeken....

Niettemin slaan de HH Politici tijdens het lijsttrekkers debat op donderdagavond elkaar met de cijfers van het CPB om de oren, elkaar van leugens en stemmingmakerij beschuldigend, klaarblijkelijk niet bekend met het spreekwoord: "De pot verwijt de ketel", om over "Boter op je hoofd hebben", maar niet te spreken.

Er wordt gedraaid, gelogen, gekonkeld en belazerd, met modder en ouwe koeien gegooid, alleen om u over te halen toch vooral op hùn partij te stemmen, zodat zij de komende vier jaar (of zo lang als het duurt) weer verzekerd zijn van een riant inkomen.

Even dacht ik, na de val van het kabinet Rutte, dat een aantal politici het Licht had gezien. 

Wel een beetje naïef misschien van mij.

Maar toch weer niet zo naïef als Keesje.

Beweerde deze week dat je bijna niet zwanger kunt worden als je verkracht bent. 

Had hij uit betrouwbare bron.

Zou Mark hem dat verteld hebben op de achterbank van die auto?

Maar...... ze spraken wel de waarheid!
..... op de momenten dat ze elkaar betichtten van leugens en het verdraaien van de waarheid.....

Het gesjoemel met cijfertjes deed mij, als oud-onderwijzer, denken aan de Cito-eindtoets, een instrument, in de zestiger jaren ontstaan als de Amsterdamse Schooltoets.
Het doel van de toets was het meten van de vaardigheden van leerlingen om vast te stellen waartoe ze werkelijk in staat waren en er zo voor te zorgen, dat ze op de juiste vorm van vervolgonderwijs terecht zouden komen.
Hoewel zo'n toets te allen tijde een momentopname blijft, bleek het een toegevoegde waarde en gaf de score toch een bepaalde richting aan, die, samen met het oordeel van de leraar, leidde tot een verwijzing met een hoger slagingspercentage in de gekozen vorm van voortgezet onderwijs.

En toen ging het mis. (volgens mij)
Het ministerie van Onderwijs zag in de toetsresultaten een "prachtig instrument" om de scholen te gaan beoordelen. Heb je een jaar een gemiddeld slechte score met je groep 8 (om wat voor, vaak gegronde, reden dan ook), dan word je tot slechte school bestempeld en als zodanig genadeloos aan het internetkruis genageld.
En dat wil natuurlijk niemand.....
Het gevolg is dat leerlingen, die verwacht worden slecht te scoren (buitenlandse kinderen met een taalachterstand, kinderen die in aanmerking komen voor leerwegondersteunend onderwijs), uitgesloten worden van de toets.
Op vele scholen wordt wekenlang "geoefend" voor de Cito-toets, op het internet zijn zelfs meerdere Cito-trainers te vinden! Er wordt geen middel geschuwd om de gemiddelde score op te schroeven.
En hoewel ik er geen keiharde bewijzen voor heb, durf ik beweren dat er tijdens de afname hier en daar echt wel eens een beetje hulp geboden wordt door de begeleidend onderwijzer, om er toch vooral voor te zorgen dat de gemiddelde score niet te laag uit valt.
Als je er naar vraagt, antwoordt iedereen ontkennend en wijst naar de ander.
Alsof je een wielrenner vraagt naar zijn dopinggebruik.
Het misbruiken van de toetsresultaten door de overheid heeft geleid tot dit gesjoemel met als gevolg onzuivere uitkomsten, en zo schiet de Cito-eindtoets zijn oorspronkelijke doel volledig voorbij.
Professor Adriaan de Groot, grondlegger van het Cito, ligt waarschijnlijk op zijn buik in zijn kist.....

Alles moet getoetst, onderzocht, gemonitord, beschreven, met als gevolg een geldverslindende bureaucratische papierberg waar niemand meer zijn weg in kan vinden.
En iedereen moet in de gaten gehouden worden, persoonlijke ontwikkelingsplannen opstellen waar hij of zij dan later op afgerekend kan worden.
Niet alleen in het onderwijs, ook in de zorg, bij de politie en andere overheidsinstellingen.
Het grote Wantrouwen viert hoogtij.
Nee, controle is niet verkeerd en blijft helaas nodig. 
Maar we zijn volledig doorgeslagen.
Het is juist dit Gestapo-gedrag van de overheid dat leidt tot het ontduiken van regels en het masseren van de waarheid.
En maandag heb ik het met eigen oren gehoord, en donderdag met eigen ogen gezien: Ze doen er zelf net zo hard aan mee.

Dan denk ik: Hoeveel man heeft er aan die berekeningen van het CPB gewerkt en tegen welk salaris?
Als we dan toch moeten bezuinigen, zouden we dan niet kunnen beginnen met het wegsnijden van dit soort bureaucratische luchtfietserij? 
En als we dan toch aan het snijden zijn, wat te denken van alle managementlagen in zorg, onderwijs en politie.
Ja, de werkeloosheid zou tijdelijk flink oplopen, maar we zouden wel van een begrotingstekort naar een begrotingsoverschot schieten en de mensen die het èchte werk moeten doen, zouden opgelucht adem halen, weer lol in hun werk krijgen en daardoor veel productiever worden. 
En dan laten we al die werkeloze managers een mooi bos aanleggen..........
Kort door de bocht misschien, maar als men van overheidswege met kulverhalen komt, mag ik het ook.

Voor wie hem nog niet kent, de fabel van de mier......