Mijn klasje van 77/78

Dat is de prachtige bonus die je te wachten staat als je een carrière in het onderwijs achter de rug hebt.
Dat je zo af en toe wordt uitgenodigd om een reünie bij te wonen van een klasje uit een ver en grijs verleden. Ik heb er de afgelopen jaren al een aantal mogen bezoeken, want op zo'n uitnodiging zal ik altijd ingaan. Er zijn maar weinig dingen leuker dan een groep jongeren, jong-volwassenen, gesettelde dertigers of gearriveerde vijftigers te ontmoeten waarmee je in hun kinderjaren een jaar lang intensief bent opgetrokken. Bij binnenkomst soms de voorzichtige twijfel, maar vaak de directe herkenning van mannen en vrouwen die je na hun lagere schooltijd vaak uit het oog verloren bent en die buiten jouw gezichtsveld een leven geleefd hebben.
En dan.... komen de verhalen los!

Twee jaar geleden al mocht ik een reünie bezoeken van een groep waarvan de deelnemers dat jaar 50 werden. Het was een heel bijzonder en prachtig weerzien. Dat zijn misschien wel de mooiste. Die reünies die plaatsvinden op een kruispunt in een mensenleven, als langzaam het besef doordringt, dat je verleden waarschijnlijk groter is dan je toekomst. Een mooi moment om achterom te kijken en dat verleden te overzien. En wat is er mooier, om dat samen te doen met een groep mensen uit je jeugdjaren waarmee je zes jaar lang, en soms zelfs langer, bijna alle dagen hebt doorgebracht....
Vandaag (zaterdag) opnieuw een ontmoeting met een groep die dit jaar Shara of Abraham gaat zien (of onlangs gezien heeft). Mijn 4e klasje uit het schooljaar 77/78. Het was een geweldige avond waar ik ten volle van genoten heb.
Zo gek, mensen die je jarenlang niet ontmoet, gesproken of gezien hebt, na de eerste (her)kennismaking pak je de draad weer op die zo'n 40 jaar geleden werd doorgesneden en vertel je elkaar wat je die afgelopen jaren zoal hebt meegemaakt. Niet meer op het niveau van toen natuurlijk, maar gewoon, als volwassenen onder elkaar. Zij vertellen over de gedane vervolgopleidingen, hun huidige werkkring en je mag dan constateren dat ze allemaal prima terecht gekomen zijn. Jij vertelt over hoe jij, na een leven in het onderwijs, nu je dagen vult.
De mooie, soms ontroerende levensverhalen die in zulke gesprekken langskomen, want alles wat zich in een mensenleven kan voltrekken, komt op zulke bijeenkomsten samen en wordt wonderlijk vrij en openhartig gedeeld: dat iedereen, vroeg of laat, de tikjes heeft te incasseren die het leven uitdeelt.
Maar vooral, en natuurlijk...... de verhalen over hun lagere schooltijd, de gedeelde herinneringen!

Het schoolkamp, de afscheidsmusical, de sportdagen, de verschillende leerkrachten. Alles kwam langs. Wij als leerkrachten kwamen er allemaal goed van af. We hadden toentertijd dan ook een gouden team. Jammer dat niet alle leerkrachten op deze avond aanwezig konden zijn.
De verwondering over de verzameling poesiealbums, schriftjes, rapporten, de sportdagvaantjes die sommigen op deze avond hebben meegebracht. Een liedjesschrift uit de 4e klas. Ach jee, ik ken ze allemaal nog....
Het is dan mooi om te kunnen constateren dat vrijwel iedereen terug kijkt op die periode met een heel goed gevoel en dat jij daarin een positief steentje hebt kunnen/mogen bijdragen. Ach, je doet je best en natuurlijk heb je fouten gemaakt, maar ik kan niet ontkennen dat het een onbeschrijfelijk goed gevoel geeft als je op zo'n avond de waardering voelt voor jouw pogingen om deze (toen) kinderen iets mee te geven, dat je voor een aantal een inspiratiebron hebt mogen zijn.
Het was dan ook de tijd dat je als leerkracht nog de ruimte had om je ten volle in te zetten voor het welzijn en welbevinden van je leerlingen en niet gefrustreerd werd door allerlei van bovenaf opgelegde regelgeving die de laatste decennia het onderwijs een stuk minder aantrekkelijk hebben gemaakt voor leerkrachten èn kinderen.....

Via Skype werd op deze avond ook nog contact gelegd met een leerling, werkzaam en woonachtig in Spanje, die om deze reden niet aanwezig kon zijn. Mooi toch, dat dit in deze tijd allemaal maar kan! Zo was ook hij toch een beetje bij ons.
Afgesproken is, dat hij laat weten wanneer hij weer in Nederland is, dat we dan de hele groep weer bij elkaar trommelen en de reünie gewoon nog eens dunnetjes overdoen. Een soort reünie 2.0.
Jongens, meiden, laat het me weten.
Ik kom!

En, uiteindelijk kwam ik er toch niet onderuit. Nog één keer moest ik het griezelverhaal vertellen uit 1980 tijdens het schoolkamp in Lunteren.
Mien arm!!!....... Mien arm!!!....... Waar is mien arm!!!!!!.........
En ze waren allemaal zò ongelofelijk, vertederend stil......

Zo ziek...

U kent ze wel, die filmpjes van een paar minuten van "Zendtijd voor Politieke Partijen", vaak gefrommeld tussen een reclameblok en een journaaluitzending.
In de vooravond, als iedereen thuis is en ook de kinderen de blik op het televisietoestel hebben.
Kan geen kwaad toch? Meestal zien en horen we een kopstuk van een willekeurige partij in een leuke setting gezellig kwetteren, dat zij de beste keuze zijn voor Nederland.
De laatste tijd toegespitst op de komende gemeenteraadsverkiezingen, waar de landelijke partijen al helemaal geen grote rol van betekenis spelen. Volkomen ongevaarlijk en door de kijkwijzer dan ook aangemerkt als: "Voor Alle Leeftijden".....

Afgelopen donderdag schrik ik me te pletter als ik de bijdrage van de PVV zie langs komen.
Geen gezellig keuvelende Geert, maar een diavoorstelling van alleen maar bloedrode letters op een witte achtergrond.
De PVV laat ons ten overvloede nogmaals weten hoe zij denkt over de Islam.
Volgens Geert en consorten is de Islam discriminatie, geweld, terreur, vrouwenhaat, homohaat, jodenhaat, christenhaat, onderwerping, gedwongen huwelijk, eerwraak, totalitair, doodstraf voor afvalligheid, sharia, dierenleed, onrecht, slavernij, dodelijk.
Op de laatste dia zien we uit de tekst "Islam is" bloed druipen.....

Verdoofd staar ik naar het scherm.
Hoe halen ze het in hun hoofd om zòiets op dìt tijdstip uit zenden.....
Ik zie de verschrikte blik van Mohammed van 8, die angstig de ogen van zijn moeder zoekt.
Hij kan al goed lezen en de boodschap is hem niet ontgaan.
Maar ik zie ook de verschrikte blik van Jochem, het vriendje van Mohammed. Ze zitten samen naast elkaar op school, spelen altijd met elkaar, maken veel lol en zitten samen op voetbal. Ook hij zoekt angstig de ogen van zijn moeder, niet begrijpend.
Ik voel de woede en onmacht van de ouders van Mohammed die samen met hun kinderen een liefdevol gezin vormen en hardwerkend hun steentje bijdragen aan onze samenleving.
Ik voel en begrijp de woede en onmacht, èn de diepe schaamte die de ouders van Jochem voelen. Mensen met een Christelijke achtergrond, zoals ik..... èn Geert Wilders.....
Hoe moeten zij dit hun kinderen uitleggen? Hoe moeten al die ouders van kinderen die in dezelfde positie verkeren dit uitleggen? Hoe moeten leerkrachten op scholen hierop anticiperen? Alsof ze nog niet voldoende op hun bordje hebben liggen.....
Maar ik besef tegelijkertijd dat ook veel pubers en jong volwassenen deze boodschap zien, onzeker op zoek naar hun identiteit. Hoe zal dit gif bij hen landen?

De wereldgeschiedenis is vergeven van oorlogen en conflicten waarbij religies een rol zouden spelen. Veelal is de godsdienst niet meer dan een excuus, aangevoerd door machtswellustelingen om hun macht, hun gebied of invloed uit te breiden. En het zijn echt niet alleen moslimfanatici die hun religie misbruiken om hun strijd te rechtvaardigen. De oude Grieken voerden al oorlogen rond het heiligdom van Delphi en de Bijbel staat vol verslagen over de (door hun God gelegitimeerde) strijd van het Joodse Volk om de bezetting van "Het Beloofde Land". De Middeleeuwse Kruistochten tegen de bezetters van datzelfde gebied werden gestreden om de macht van het Christendom te versterken. Filips II voerde tijdens de 80-jarige oorlog een "heilige" strijd om de Nederlanden te vrijwaren van de protestante ketters, maar wilde natuurlijk gewoon zijn macht over dit gebied niet verliezen.
Uit het recente verleden kennen we de vervolging en onderdrukking van de Joden tijdens WOII, de gevechten tussen Protestanten en Katholieken in Noord-Ierland en de bloedige strijd in voormalig Joegoslavië.
Vandaag de dag wordt de islamitische Rohingya minderheid in Birma genadeloos verdreven, notabene door Boeddhisten, toch de meest vredelievende religie die bestaat. In Israël woedt al decennialang een strijd tussen Joden en Palestijnen, in Jemen slaan sjiieten en soennieten elkaar de hersens in, om over de strijd in Syrië maar te zwijgen.
En ja, moslimterroristen trachten met hun aanslagen de Westerse wereld te ontwrichten.
En steeds werd en wordt de religie er met de haren bijgesleept om het gewone volk op te jutten en mee te krijgen, terwijl de werkelijke beweegredenen van de aanstichters van al deze ellende m.i. vaak heel andere zijn.
Het geeft dan ook geen pas om miljoenen goedwillende, vreedzame mensen te veroordelen op grond van de misdragingen van kleine groepen die hun godsdienst misbruiken om crimineel gedrag te legitimeren.

Nee, ik ben beslist geen fan van de Islam, want haar heilige boek, de Koran bevat (evenals de Bijbel trouwens) inderdaad passages waarbij wij in het huidige tijdsgewricht de wenkbrauwen fronsen.
Maar de omschrijving van de Islam zoals in het PVV filmpje is bot, kortzichtig, onnodig kwetsend en in de grond onwaar, zodat hier (naast haat zaaien) ook nog eens sprake is van "fakenews".
Want de essentie van de Koran en van alle andere Heilige Boeken, zoals de Bijbel, de Thora, de Veda's (Hindoeïsme), de Tripitaka (Boeddhisme) is slechts één simpele boodschap: God is Liefde, en doet een oproep tot naastenliefde, mededogen en zorg voor elkaar en de natuur.
Daar is niks mis mee, toch?
We moeten ons ook realiseren dat deze boeken geschreven zijn door mensenhanden, zo'n 2000 jaar geleden. Geïnspireerd door een God? Misschien. Maar ik ben er van overtuigd dat bepaalde delen ook zijn toegevoegd door lieden met minder altruïstische motieven.
Zo komt in veel van deze geschriften de vrouw er nogal bekaaid af en wordt zij toch min of meer als minderwaardig omschreven. Is dat, omdat het werkelijk zo is, of misschien omdat al die verhalen door mannen zijn opgeschreven?
Het is dan ook kortzichtig om de wetten en geboden die in deze geschriften zijn vastgelegd (of gelezen worden?) domweg en kritiekloos te volgen en de leefstijl van 2000 jaar geleden in onze huidige maatschappij te willen kopiëren. De wereld is veranderd en daarom verdient de interpretatie van deze Boeken ook aanpassing.
Dat dit van hogerhand (= kerkelijke leiders) heftig wordt tegengewerkt, is begrijpelijk omdat dit gepaard zal gaan met een afname van hun macht. De veranderingen in de katholieke kerk gedurende de afgelopen 60 jaar zijn daar een mooi voorbeeld van.
Modernisering van religies is onontkoombaar.
Het gaat langzaam, te langzaam misschien, maar het gebeurt.
Zelfs de SGP van Ceesje van der Staaij heeft uiteindelijk het Licht gezien en is, zij het morrend en schoorvoetend, overstag gegaan en staat nu toe dat vrouwen (die ze op Bijbelse gronden zo lang wisten te weren) een bestuurlijke functie binnen de partij mogen bekleden.
Uiteindelijk zal ook de Islam moderniseren, al zullen geestelijke en politieke leiders zich daar heftig tegen blijven verzetten. Het gezonde verstand zal tenslotte zegevieren en de bevolking zal niet langer de indoctrinatie door haar geestelijke leiders accepteren.
Slechts religies die bereid zijn terug te keren tot hun essentiële waarden zullen overleven en daarmee ook bestaansrecht verwerven.

Veranderingen ten goede kunnen slechts bereikt worden via de open dialoog, met respect voor elkaars standpunten.
Alle geweld, zowel met wapens als in woord (zoals het PVV filmpje) zetten tegenstellingen op scherp en verstoren dit proces.....

In Nieuwsuur op vrijdagavond het bericht dat Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren haar wetsvoorstel tot het verbod op ritueel slachten opnieuw wil inbrengen.
Opmerkelijk is dat het ritueel slachten in de Heilige Boeken van Jodendom en Islam terecht is gekomen omdat het gezien werd als de meest fatsoenlijke manier om een dier te doden. Het dier zou op deze wijze het minst lijden. Dat was misschien 2000 jaar geleden zo, maar tegenwoordig kunnen we door voorafgaande verdoving het lijden van een dier nog verder beperken.
Kijk, ik respecteer de godsdienstige rituelen binnen een religie, maar zouden de leiders binnen de Joodse en Islamitische gemeenschap met dit gegeven hun stellingname niet in heroverweging kunnen en willen nemen?
Als volgens hùn eigen geschriften hùn God dierenleed zoveel mogelijk wil beperken, dan.....?
Welke God kan daar nou op tegen zijn?

In 2011 stemde Geert Wilders tègen het wetsvoorstel dat een einde zou maken aan het ritueel slachten. Blijkbaar is zijn haat jegens de Islam groter dan zijn vriendschap met het Jodendom.
Wie zich laat leiden door haat is een deerniswekkend mens.......

Dweilen met de kraan open

Na 125 jaar was het terug waar het ooit begon.
Het Wereldkampioenschap langebaanschaatsen voor heren in Amsterdam, dat in deze stad in 1893 voor het eerst verreden werd met als kampioen Jaap Eden.
Sinds 1936 mogen de dames ook meedoen.
Het Olympisch stadion was omgetoverd tot een heus ijsstadion door er een tijdelijke kunstijsbaan neer te leggen. Alle nog levende oud-kampioenen waren uitgenodigd en aanwezig en genoten volop van de sfeer en de ambiance.
Nostalgie.

De beelden die we dit weekend voorgeschoteld kregen roepen herinneringen op aan het Bisletstadion van Oslo uit vroeger tijden. De enorme mensenmassa die de rijders toejuicht. Het gevecht tegen de elementen, wind, regen, sneeuwjacht. De sneeuw bleef in Amsterdam uit, maar de regen daalde gestaag uit de hemel. De Zamboni's werden regelmatig de baan opgestuurd om de baan te prepareren. Het was letterlijk en figuurlijk dweilen met de kraan open.
Maar niemand maalde daarom. 24.000 Toeschouwers lieten zich zeiknat regenen, maar bleven zingen, juichen en aanmoedigen. De rijders en rijdsters accepteerden zonder morren het feit dat de omstandigheden niet voor allen gelijk zouden zijn. "Dat hoort nou eenmaal bij buitenschaatsen", gaf iedereen glimlachend als commentaar. Vandaag (zondag) bleef het gelukkig droog.
Zelfs de Nederlandse rijders en rijdsters waren diep onder de indruk van het enorme aantal toegestroomde schaatsfans. En die zijn toch wat gewend tijdens wedstrijden in een volgepakt Thialf.
Wat moeten die buitenlanders wel niet gedacht hebben?

Tot de komst van de kunstijsbanen werden de kampioenschappen verreden op natuurijsbanen, wat betekende dat dit bijna altijd gebeurde in Noorwegen, Zweden, Finland, Rusland of Zwitserland. Het schaatsen werd vooral gedomineerd door Noren, Russen en Finnen. Nederland stelde als schaatsnatie niet veel voor.
Ik weet nog hoe mijn vader, luisterend naar de radio, uit zijn dak ging toen Henk van der Grift in 1961 wereldkampioen werd als eerste Nederlander na Jaap Eden in 1893, '95 en '96 en Coen de Koning in 1905.

Het was het prille begin van de zegetocht van de Nederlanders op de gladde ijzers.

De tijd van Ard en Keessie. En van de Zwitserse krabbelaar Franz Krienbühl, waar we allemaal zo om moesten lachen.
Zwart-witbeelden.
Het zou best kunnen dat mijn vader uiteindelijk overstag is gegaan om tot de aanschaf van een TV over te gaan, toen hij hoorde dat de schaatskampioenschappen daarop te zien zouden zijn.
Dan zaten we, pa, ma en een aantal van mijn broertjes urenlang gebiologeerd naar het scherm te kijken naar de verrichtingen van onze jongens.
Met papier en potlood om de tussentijden te noteren.
Rondetijden van 36, 37, 38 seconden. Tienden werden nog niet aangegeven. Ik weet nog hoe we naar het puntje van onze stoel schoven toen commentator Theo Koomen helemaal uit zijn bol ging toen Kees Verkerk er een keer een rondje van 35 seconden uitperste!
Het ongeloof toen de Rus Valeri Kaplan in 1967 als eerste de 500 meter onder de 42 seconden(!) aflegde.
Ach, dat waren nog eens tijden.....
Het was diezelfde krabbelaar Krienbühl die de schaatssport enorm voortstuwde in haar ontwikkeling door het telkens uitproberen van noviteiten zoals het snelle schaatspak en aanpassingen aan de schaatsen.
Op 48-jarige leeftijd reed hij in 1978 een p.r. op de 500 meter in 41,78 seconden. Een tiende seconde sneller dan Kaplan in 1967....
Jaarlijks sneuvelden wereldrecords.
Met de komst van de klapschaats brak een nieuw tijdperk aan.

Nee, wereldrecords werden niet gereden afgelopen weekend. Die zijn voorbehouden aan snelle, overdekte ijsbanen op grote hoogte. Maar daar ging het ook niet om.
Dit was een grandioos sportfeest, met prachtige kampioenen, maar ook met prachtige verliezers.
En vooral..... een fantastisch schaatspubliek.

In de jaren na Ard en Keessie volgden de kampioenen uit Nederland elkaar in rap tempo op, Nederland domineert het mondiale schaatsen al decennia lang.

Voor hoelang nog?

Ireen Wüst, de koningin van het vrouwenschaatsen moest dit weekend het hoofd buigen voor de Japanse Miho Takagi (een van de Meisjes van Johan de Wit.)
De ontknoping bij de mannen was sensationeel. De onverwoestbaar geachte Sven Kramer vertoonde uiteindelijk menselijke trekjes en moest zijn meerdere erkennen in Sverre Lunde Pedersen in een rechtstreeks gevecht op de 10 km..
Maar... Pedersen, die met twee vingers in de neus naar de wereldtitel leek te glijden.... ging onderuit.
Een val.....
Hij deed nog een ultieme poging. Het was dweilen met de kraan open.....
Patrick Roest greep de wereldtitel. Onvoorstelbaar!
Ontzettend zuur voor de sympathieke Noor, maar ja, blijven staan is wel een elementair onderdeel van het schaatsen.

Onze iconen, Ireen en Sven, naderen langzaam het einde van hun magistrale schaatscarrières waarmee zij ons ongelofelijk veel plezier verschaften. Maar schrijf ze nog niet af. Ze zouden er volgend jaar zomaar weer kunnen staan.
Maar nieuwe, jonge honden rammelen aan het hek. Patrick Roest, Marcel Bosker, Esmee Visser.
Dat wordt weer hartstikke spannend volgend jaar!
Ik kijk er nu al naar uit.
Maar, nu eerst maar een heerlijke zomer. Vindt u niet?

Sportgenen

Oké, we hebben het niet gehaald. Het wonder van PeyongChang bleef uit en Sotsji werd niet geëvenaard.
Maar wat scheelde het? 20 Medailles, waarvan 8 goud!
Medailles die we al ingetekend hadden, werden niet gehaald, maar daar waren de verrassingen van Esmee Visser en Carlijn Achtereekte. En waar Sjinkie een paar medailles liet liggen, namen de shorttrack dames probleemloos het stokje over.
Het waren prachtige, spannende Spelen. Ik heb tenminste genoten.
Hoe we het over vier jaar gaan doen?
De voortekenen zijn zeer rooskleurig......

Allereerst was daar de Russische Beer, de koudegolf die deze week ons land teisterde en sloten en vaarten deed stollen tot prachtig zwart ijs. Jammer dat de wind spelbreker was, waardoor echte tochten niet haalbaar werden omdat grote windgaten te laat dichtvroren. Toch heeft een hele nieuwe generatie deze week (Krokusvakantie!) kennis kunnen maken met die oerhollandse vorm van voortbeweging. En dat zal, in combinatie met de zojuist succesvol afgelopen Winterspelen, ongetwijfeld weer zorgen voor de opkomst van nieuwe talenten, zowel voor de langebaan als het shorttrack.
Zij zagen de Olympiërs gehuldigd worden en aanschuiven bij de diverse praatprogramma's en zij zullen zeggen: "Dat wil ik ook!"
Daarbij werden deze week op 2 maart in Vriezenveen de eerste Nederlandse kampioenschappen curling op natuurijs georganiseerd. De toeloop was overweldigend en velen lijken na dit evenement met het curlingvirus besmet. Reken maar dat het Nederlandse curlingteam (met als coach Frans Bauer?) een gooi gaat doen naar het goud in 2022 in Beijing.
In de wetenschap dat drie van mijn vier kinderen afgelopen weekend naar winterse oorden vertrokken om daar te gaan skiën en snowboarden, had ik zelfs het visioen dat ik daar in 2022 aanwezig zou zijn om mijn kroost op deze alpine nummers te zien schitteren.
De eerste WhatsApp berichten over hun sportieve prestaties temperden mijn enthousiasme echter danig.
Jeroen is op de eerste dag (naar zijn zeggen) bij het ontwijken van een skiër fors onderuit gegaan, wat resulteerde in een dikke knie, bloeduitstortingen in beide benen èn een blauw oog (wat doet vermoeden dat hij ook nog ruzie gezocht heeft met die vermaledijde skiër).
Bas heeft na de eerste dag snowboarden dat M=LVVNMding ingeruild voor ski's. Het telkens weer overeind trachten te komen met zo'n  M=LVVNM plaat aan je voeten had hij na één dag wel gezien. In een toegestuurd filmpje zag ik hem later inderdaad met een big smile op zijn ski's langsglijden. 19 Seconden, zonder te vallen! Voorwaar een hele prestatie, maar ook voor hem lijkt Beijing nog iets te hoog gegrepen.
Wat mijn dochter betreft, zij is volgens de berichtgeving niet veel verder gekomen dan met ski's in de handen langs de piste staan, zich vergapend aan de prestaties van anderen....
Reken in de medaillespiegel van Beijing niet te veel op mijn nazaten......

In mijn jonge jaren kon ik aardig fietsen, hardlopen, schaatsen. Ik heb gevolleybald, gebadmintond, maar ik ben, ondanks mijn dromen, het niveau van "aardig" nooit ontstegen.
Ik heb één broer die heeft gevoetbald. Zijn kwaliteiten deden hem al snel in het bierelftal terecht komen, waar hij thuis hoorde en zich, volgens mij, ook thuis voelde.
Ach, de Pouwen zijn niet geschapen voor een topsport carrière. Wij hebben geen sportgenen.
Vanmiddag (vrijdag) mocht ik samen met mijn twee broertjes het decor plaatsen voor onze komende voorstelling. Eigenlijk anderhalf broertje, want de jongste kon maar één arm gebruiken. Geblesseerd geraakt bij zijn oefeningen in de sportschool. Ach.....
Denk nou niet dat ik sport niet weet te waarderen. Integendeel! Ik ben een echte sportconsument: zelf niet actief, maar ik kan mateloos genieten van alle sport die via de TV wordt voorgeschoteld. Van een zwart gat na PyeongChang is geen sprake, want deze week is het WK baanrennen in Apeldoorn. Chapeau voor de winnende mannen sprintploeg en voor Kirsten Wild, die al twéé regenboogtruien wist te bemachtigen. In Birmingham vindt het WK atletiek indoor plaats en dit weekend wordt er al weer gesprint op de schaats om de wereldtitel in China.

Dat sporten een gezonde bezigheid is, is maar ten dele waar en geldt zeker niet voor iedereen. Goed, je voelt je fitter en vitaler als je voldoende beweegt, maar een ongeluk zit in een klein hoekje en het overvragen van de mogelijkheden van je gestel ligt op de loer. Menig jogger, hardloper of voetballer is al ineen gezakt tijdens de beoefening van zijn sport. Naar aanleiding van de tragische gebeurtenissen rond Appie Nouri vorig jaar pleit de medische commissie van de FIFA voor de aanwezigheid van een AED op alle voetbalvelden.
Een onderzoek uit 2016 wijst uit dat ruim 3,5 miljoen Nederlanders zich jaarlijks bij de dokter melden met een sportblessure. Kosten voor de samenleving ruim een half miljard euro....

En toch....... was er een Pouw aanwezig op de Olympische Winterspelen in PyeongChang!!!
Nee, niet op de pistes of op de ijsbaan. Neef Ralf hield als bassist bij Van Velzen onze naam hoog in de biertent van Heineken. Klasse maatje!
Muziek maken en een biertje drinken, kijk, dààr hebben wij de genen voor.....