Mijn klasje van 77/78

Dat is de prachtige bonus die je te wachten staat als je een carrière in het onderwijs achter de rug hebt.
Dat je zo af en toe wordt uitgenodigd om een reünie bij te wonen van een klasje uit een ver en grijs verleden. Ik heb er de afgelopen jaren al een aantal mogen bezoeken, want op zo'n uitnodiging zal ik altijd ingaan. Er zijn maar weinig dingen leuker dan een groep jongeren, jong-volwassenen, gesettelde dertigers of gearriveerde vijftigers te ontmoeten waarmee je in hun kinderjaren een jaar lang intensief bent opgetrokken. Bij binnenkomst soms de voorzichtige twijfel, maar vaak de directe herkenning van mannen en vrouwen die je na hun lagere schooltijd vaak uit het oog verloren bent en die buiten jouw gezichtsveld een leven geleefd hebben.
En dan.... komen de verhalen los!

Twee jaar geleden al mocht ik een reünie bezoeken van een groep waarvan de deelnemers dat jaar 50 werden. Het was een heel bijzonder en prachtig weerzien. Dat zijn misschien wel de mooiste. Die reünies die plaatsvinden op een kruispunt in een mensenleven, als langzaam het besef doordringt, dat je verleden waarschijnlijk groter is dan je toekomst. Een mooi moment om achterom te kijken en dat verleden te overzien. En wat is er mooier, om dat samen te doen met een groep mensen uit je jeugdjaren waarmee je zes jaar lang, en soms zelfs langer, bijna alle dagen hebt doorgebracht....
Vandaag (zaterdag) opnieuw een ontmoeting met een groep die dit jaar Shara of Abraham gaat zien (of onlangs gezien heeft). Mijn 4e klasje uit het schooljaar 77/78. Het was een geweldige avond waar ik ten volle van genoten heb.
Zo gek, mensen die je jarenlang niet ontmoet, gesproken of gezien hebt, na de eerste (her)kennismaking pak je de draad weer op die zo'n 40 jaar geleden werd doorgesneden en vertel je elkaar wat je die afgelopen jaren zoal hebt meegemaakt. Niet meer op het niveau van toen natuurlijk, maar gewoon, als volwassenen onder elkaar. Zij vertellen over de gedane vervolgopleidingen, hun huidige werkkring en je mag dan constateren dat ze allemaal prima terecht gekomen zijn. Jij vertelt over hoe jij, na een leven in het onderwijs, nu je dagen vult.
De mooie, soms ontroerende levensverhalen die in zulke gesprekken langskomen, want alles wat zich in een mensenleven kan voltrekken, komt op zulke bijeenkomsten samen en wordt wonderlijk vrij en openhartig gedeeld: dat iedereen, vroeg of laat, de tikjes heeft te incasseren die het leven uitdeelt.
Maar vooral, en natuurlijk...... de verhalen over hun lagere schooltijd, de gedeelde herinneringen!

Het schoolkamp, de afscheidsmusical, de sportdagen, de verschillende leerkrachten. Alles kwam langs. Wij als leerkrachten kwamen er allemaal goed van af. We hadden toentertijd dan ook een gouden team. Jammer dat niet alle leerkrachten op deze avond aanwezig konden zijn.
De verwondering over de verzameling poesiealbums, schriftjes, rapporten, de sportdagvaantjes die sommigen op deze avond hebben meegebracht. Een liedjesschrift uit de 4e klas. Ach jee, ik ken ze allemaal nog....
Het is dan mooi om te kunnen constateren dat vrijwel iedereen terug kijkt op die periode met een heel goed gevoel en dat jij daarin een positief steentje hebt kunnen/mogen bijdragen. Ach, je doet je best en natuurlijk heb je fouten gemaakt, maar ik kan niet ontkennen dat het een onbeschrijfelijk goed gevoel geeft als je op zo'n avond de waardering voelt voor jouw pogingen om deze (toen) kinderen iets mee te geven, dat je voor een aantal een inspiratiebron hebt mogen zijn.
Het was dan ook de tijd dat je als leerkracht nog de ruimte had om je ten volle in te zetten voor het welzijn en welbevinden van je leerlingen en niet gefrustreerd werd door allerlei van bovenaf opgelegde regelgeving die de laatste decennia het onderwijs een stuk minder aantrekkelijk hebben gemaakt voor leerkrachten èn kinderen.....

Via Skype werd op deze avond ook nog contact gelegd met een leerling, werkzaam en woonachtig in Spanje, die om deze reden niet aanwezig kon zijn. Mooi toch, dat dit in deze tijd allemaal maar kan! Zo was ook hij toch een beetje bij ons.
Afgesproken is, dat hij laat weten wanneer hij weer in Nederland is, dat we dan de hele groep weer bij elkaar trommelen en de reünie gewoon nog eens dunnetjes overdoen. Een soort reünie 2.0.
Jongens, meiden, laat het me weten.
Ik kom!

En, uiteindelijk kwam ik er toch niet onderuit. Nog één keer moest ik het griezelverhaal vertellen uit 1980 tijdens het schoolkamp in Lunteren.
Mien arm!!!....... Mien arm!!!....... Waar is mien arm!!!!!!.........
En ze waren allemaal zò ongelofelijk, vertederend stil......