"I know nothing"

Op 23 november 2016 overleed Andrew Sachs, de acteur die in de Britse sitcom "Fawlty Towers" de onhandige ober, met Spaanse roots, Manuel speelde. Zijn meest gevleugelde uitspraak: "I know nothing, I'm from Barcelona."
Ik moest aan hem denken toen ik deze week Mark Rutte zag, tijdens het debat over het wel of niet voldoende informeren van de Kamer inzake de afschaffing van de dividendbelasting.
Saillant detail: bij Andrew Sachs werd in 2012 vasculaire dementie vastgesteld, waaraan hij uiteindelijk overleed.
Niet dat ik hier het vroegtijdig overlijden van de heer Mark Rutte wil aankondigen, verre van dat. Ik wens hem nog een lang en gelukkig leven in goede gezondheid toe. Maar enige symptomen die wijzen op het lijden aan deze vreselijke ziekte lijken zich bij Mark toch te manifesteren. Na de beruchte bonnetjesaffaire, waarin zijn geheugen ook al hiaten vertoonde, kon hij zich het afgelopen half jaar geen memo's herinneren die ter tafel gekomen waren tijdens de kabinetsformatie met betrekking tot de afschaffing van de dividendbelasting. Ze blijken echter wel degelijk te bestaan. Zorgelijk is, dat zijn geheugenverlies ook nog eens besmettelijk lijkt te zijn....

Volgens het woordenboek is een "memo" een tekst met een mededeling of voorstel, geschreven om iemand aan iets te herinneren (memoreren). Grappig (of moet ik zeggen: ongeloofwaardig?) dat nìemand van de onderhandelaars, Mark Rutte incluis, zich ìets wist te herinneren over memo's omtrent de dividendbelasting die tijdens de formatiegesprekken ter tafel kwamen. Een vorm van collectieve amnesie, door Esther Ouwehand van de PvdD omschreven als "het Rutte-effect".
Tenminste, dat wilden ze ons doen geloven tijdens het debat over de afschaffing van de dividendbelasting op 15 november 2017. "Er zìjn geen memo's, althans niet in mijn herinnering", beweerde Mark stellig, en de voormannen van de coalitiepartijen volgden hem in deze bewering.
Door deze sluwe toevoeging ("althans, niet in mijn herinnering") wist Mark Rutte zich in te dekken en werd een pertinente leugen omgebogen naar een gevalletje Altzheimer Light.
De dag na het debat dienden UvA-onderzoekers Jan van de Streek en Martijn Nouwen, op grond van de Wet openbaarheid van bestuur (Wob), een verzoek in om de stukken te mogen inzien die op deze zaak betrekking hadden. Hun verzoek werd afgewezen, maar..... er kwam wel een lijstje boven tafel van memo's die tijdens de onderhandelingen een belangrijke rol hadden gespeeld. (of, hadden moèten spelen!)
De memo's werden vorige week vrijdag alsnog openbaar gemaakt.....

En toen kwam de aap uit de mouw!
Nee, de heren kenden deze stukken niet. Ze hadden ze niet gezien!!! Laat staan gelezen!!!!!
Ze hadden dus "naar eer en geweten" terecht beweerd, dat ze van het bestaan van memo's niet op de hoogte waren. Dan vraag ik me af: "Wat hebben jullie in godsvredesnaam die 7 maanden tijdens de kabinetsformatie zitten doen!?!?
Niet gezien, niet gelezen.....
Er wordt, zonder dat dat in enig verkiezingsprogramma is aangekondigd, 1,4 miljard aan belastingopbrengsten geschrapt ten gunste van het grootkapitaal, en de gewone burger mag dat bedrag gaan ophoesten, o.a. door een voorgestelde verhoging van de BTW. En dan durven de heren met droge ogen te beweren dat ze niet de moeite hebben genomen om eens diep in deze materie te duiken om de voors en tegens haarscherp tegen elkaar af te wegen? Terwijl ze op hun klompen kunnen aanvoelen dat een dergelijke maatregel zal leiden tot grote commotie in de samenleving? Kom nou toch! Wie gelooft zo iets?

Nou,.... één stuk herkenden ze wel. Een stuk van de hand van (toen) staatssecretaris van financiën Eric Wiebes die alle (mogelijke) voordelen van een afschaffing van de dividendbelasting op een rijtje had gezet, maar in dit geschrift alle bezwaren en bedenkingen (notabene aangedragen door de ambtenaren van zijn eigen departement) angstvallig had verzwegen. Met dit stuk is Rutte langsgegaan bij Pechtold, Buma en Segers en op grond van dìt stuk heeft hij ze weten te overtuigen.
Maar, zei Mark met een stalen gezicht, dat was geen memo, dat was een intern stuk van de VVD!
Zo degradeerde hij het debat tot een woordspelletje.
Pechtold maakte het nog een graadje erger. Dat stuk had niet op tafel gelegen, Rutte had het "bij zich gehad".
Alleen Gertjan Segers worstelde zichtbaar met zijn geweten, maar ja, dat mag je van de voorman van de Christen Unie ook minimaal verwachten. Je zag hem denken: "Hoe ga ik dit in hemelsnaam later aan de Grote Baas uitleggen?"
Buma kende als Christen Democraat deze gewetenswroeging niet. Hij had de vrijdag vrijgekomen stukken niet eens gelezen, omdat hij daar geen zin in had en wenste zich blijkbaar te kunnen blijven wentelen in onwetendheid. Even dacht ik nog dat Sybrand de hit van het Lowland trio uit 1973 zou inzetten: "Mijn naam is haas, ik weet van niks. Is hier wat gebeurd dan? Daar weet ik niks van."
Het had de potsierlijkheid van dit hele debat op voortreffelijke wijze weergegeven.....

Het meest opmerkelijke tijdens het hele debat vond ik dat Mark Rutte, vooral als hij lastige vragen moest beantwoorden, een opmerkelijke interesse toonde voor het tafelblad voor zich en zo angstvallig vermeed om de vragenstellers aan te kijken.
Mark is een slimme man. Ik denk dat zijn moeder vroeger, net als de mijne, bij het vertellen van een leugentje altijd dwingend vroeg: "Kijk me eens aan?"
Hij weet het: In de ogen is te lezen of je de waarheid spreekt..... of niet......

Het is wel duidelijk.
De coalitiegenoten van Mark hebben zich op een vreselijke manier in het pak laten naaien. De afschaffing van de dividendbelasting is door de VVD veel te rooskleurig afgeschilderd. Bewust en moedwillig is de negatieve informatie over deze maatregel onder de pet gehouden en niet gedeeld met de onderhandelaars. Nederland wordt geregeerd door Shell, Philips en Unilever.
Wat er moet gebeuren?
De coalitiepartners van Rutte èn de voltallige oppositie moeten eisen dat het hele debat over de afschaffing van de dividendbelasting opnieuw gevoerd wordt.
En nu met àlle informatie op tafel!

Halbe zal nu wel denken......
"Shit! Was ìk maar zo bijdehand geweest......"

Joris 7

Natuur (vervolg)

Joris lurkt aan zijn pijpje en kijkt dan sip in de kop.
Hij is uitgegaan.
Hij klopt zijn pijpje leeg op de hak van zijn slof en kijkt mij zorgelijk aan.
"Weet je wat het probleem is?"
"Nou?", vraag ik nieuwsgierig. Ik ben wel benieuwd hoe Joris de situatie zal omschrijven.
"De mens wil de natuur naar zijn hand zetten, maar weigert de consequenties van zijn handelen onder ogen te zien. Wilde dieren werden gedomesticeerd en door gerichte fokprogramma's ontstonden dieren die dienstbaar waren aan de mens; runderen, paarden, geiten, schapen, honden, ga zo maar door. Ze verrichten arbeid voor de mens, geven hem voedsel, of bescherming. Dieren werden eigendom van mensen, een soort van dierlijke slavernij. Maar dat verplicht de mens ook om goed voor die dieren te zorgen, en dààr gaat het te vaak mis. Terecht dat mensen ageren tegen de bio-industrie, waar economische belangen boven het dierenwelzijn worden gesteld. Maar veel van die "kritische burgers" veranderen in "prijsbewuste consumenten" als ze met hun winkelwagentje door de supermarkt lopen."
Ik moet een paar keer slikken. Ik voel me aangesproken.
"Weet je", gaat Joris verder, "door de veestapel in te krimpen zullen de prijzen van kaas, melk en vlees stijgen en daardoor zal de consumptie vanzelf dalen. Dieren krijgen een beter leven en de milieubelasting door de intensieve veehouderij zal terug worden gedrongen. En door die hogere prijzen zullen de boeren toch een fatsoenlijke boterham kunnen verdienen."
Ik vind dit als echte vleesliefhebber geen aantrekkelijk vooruitzicht.
"Dus.... minder vlees eten?", vraag ik voorzichtig.
"Kan echt geen kwaad.", zegt Joris met een grote grijns op zijn gezicht. "Maar, schaam je niet als je van een stukje vlees echt kunt genieten. De mens is tenslotte een omnivoor, een alleseter, dus het hoort gewoon op zijn menu. Kijk, als mensen de keuze maken om helemaal geen vlees te eten, prima, maar voel je niet bezwaard als jij af en toe wèl van een biefstukje wilt genieten."
"We doen het niet goed hè?", verzucht ik.
Joris moet glimlachen. "Ach, weet je, zoals ik al zei, de mens is van de natuur losgeraakt.
Al die dierenvrienden, hun goede bedoelingen ten spijt, meten vaak met twee maten. Ze spannen zich in voor het welzijn van honden, katten, herten en andere dieren met een hoge aaibaarheidsfactor, maar maken ze zich ooit druk om het welzijn van ratten, muizen, kakkerlakken? 'Ongedierte' noemen ze dat. Als ze een wespennest in hun spouwmuur hebben gaan ze dat met gif te lijf.
Als Moortje de kat met een dode muis aankomt, zeggen ze 'Goed zo', maar als hij met een jong vogeltje aan komt zetten zeggen ze 'Foei!', om even later Moortje weer aan te halen en vergoelijkend te zeggen 'Ach, dat is de natuur, hè'. En 's avonds mag de moordenaar zijn plaatsje weer innemen aan het voeteneind van het bed.
En als ze horen dat de wolf weer gesignaleerd is in Nederland schieten ze in het Roodkapje syndroom. Wolven.... hù.... gevaarlijke beesten. Als ze dan ook nog foto's te zien krijgen van doodgebeten schapen of, God verhoede, uiteen gereten lammetjes, dan vinden ze dat dat echt niet kan. Ze noemen het 'beestachtig'. Ja, dat is het ook. De natuur ìs wreed en beestachtig. En dat is iets wat de mens niet kan of wil accepteren, en dan grijpt hij in en verstoort daarmee het natuurlijk evenwicht.
Ze maken zich druk om de verhongerende dieren in de Oostvaardersplassen. Begrijpelijk. Maar ze beseffen niet dat ze door het bijvoederen van die dieren het probleem in stand houden, zelfs groter maken. Ze staan op hun achterste benen als deze stervende dieren afgeschoten worden, maar accepteren wel dat er jaarlijks miljoenen gezonde dieren de dood vinden in het slachthuis omwille van de voedselproductie."
"Nou, Marianne en Dion accepteren dat echt niet hoor.", werp ik tegen. "Die willen gewoon dat we helemaal stoppen met vlees eten."
"Kijk, dàt bedoel ik nou!", zegt Joris. "Dat is zo tegennatuurlijk als wat! De mens is een onderdeel van het ecosysteem en dient zijn rol daarin te vervullen om het evenwicht in stand te houden."
"Ach, kom nou Joris, dat hele ecosysteem waar jij het over hebt is toch al lang totaal ontwricht."
Hij haalt zijn schoudertjes op en kijkt me schuin aan. "Ik ben bang, dat ik je gelijk moet geven", verzucht hij.
"Wij gaan dit probleem vandaag niet oplossen, is het niet?", zeg ik met een glimlach.
"Nee, dat gaat ons niet lukken vriend", zegt Joris, om vervolgens te vragen: "Heb je nog geen koffie?"
Ik gooi de laatste slok lauwe thee naar binnen en antwoord: "Tuurlijk, zet ik even.", en schiet naar binnen.
Als ik even later met een kop en een vingerhoedje koffie naar buiten kom, zie ik Joris staan op mijn tuintafel, de armpjes over elkaar, turend naar het mooie polderlandschap.
"'t Is toch genieten, hè, zo'n uitzicht?"
"Jij bent een bevoorrecht mens", zegt Joris, zijn blik onverdroten op het zonovergoten weiland gericht.
Een koppel spreeuwen verzamelt zich in de es waaronder mijn auto geparkeerd staat. Ik weet al wat dat gaat opleveren. Nu de bomen nog niet in blad staan, dalen de flatsen als een gestage poepregen op mijn bolide neer. Gatver.....
Zonder mijn gedachten uitgesproken te hebben, kijkt Joris mij aan. Hij schiet in de lach en zegt: "Kijk jochie, jij houdt toch van de natuur? Dàt is ook de natuur. En je weet, de roep der natuur, die hou je niet tegen. Ook niet als je een spreeuw bent.
Haha, wees maar blij dat de koeien geen vleugels hebben."

Een cultureel weekendje

Vrijdagavond eerst een uitvoering van mijn toneelcluppie.
Best trots op het stel dat zich er beslist niet met de "Franse slag" vanaf maakte, maar een wervelende komedie op de planken zette. "Bravo", van Haye van der Heyden, door de regisseur omgedoopt tot "#Moi aussi", een titel die de inhoud van het stuk veel beter dekt.
Een beetje extra trots op zoon Pieter, die een prachtige Turk neerzette.
Liefhebbers van een heerlijk avondje toneel krijgen aanstaande vrijdag en zaterdag nog de kans om het wel en wee van Gerard en Aktan, de mooie Isabelle en Bibi in "La douce France" mee te beleven.

Zaterdag het jubileumconcert van "Liefde voor Harmonie", 130 jaar jong, gegoten in het format van de succesvolle TV-productie "Maestro".
Acht "BV-ers" (Bekende Veenders) mochten deze avond, na enkele oefensessies en een heuse masterclass de bok beklimmen om een muziekstuk te dirigeren.
Ik weet niet of er bewust gekozen is voor dooie componisten om zo eventuele reclamaties te voorkomen.
Het geheel werd aan elkaar gepraat door Sinterklaas, die voor deze gelegenheid speciaal en incognito uit Spanje was overgekomen en, om herkenning te voorkomen, gezichts- en hoofdhaar had afgeschoren.
In de aanloop naar dit concert vroeg onze dirigent of ik misschien in de jury plaats wilde nemen. Op mijn vraag of dit was omdat hij liever niet had dat ik in het orkest meespeelde, gezien de kwaliteit van mijn fluitspel, reageerde hij op een dusdanig heftig ontkennende manier dat dit toch enige argwaan bij mij wekte.
Maar goed, uiteindelijk heb ik toch maar "ja" gezegd, al ben en blijf ik van mening dat het vergelijken en dus jureren van kunstzinnige uitingen een discutabele affaire is.
Maar, dirigeren is tenslotte een vaardigheid en over het wel of niet onder de knie hebben van deze materie kun je wel enigszins een oordeel vellen.

Meggy Beelen mocht het spits afbijten met "Danse Macabre" van Camille Saint Saëns. Zij had de volledige aandacht van het orkest. Een aandacht waar onze dirigent Jurgen alleen maar van kan dromen. Vooral de mannelijke orkestleden hadden de ogen gebiologeerd gericht op deze Veense schone. Ik heb Ed zelfs geen moment op zijn muziek zien kijken. Zij sloeg zich keurig, en in een strak tempo door het stuk heen.

Willeke Alberti zong het al: "De winter was lang...."
Ron van der Lem mocht Vivaldi's "Winter" en "Spring" dirigeren. Ik denk dat Ron echt van de winter houdt, want hij deed zijn best om deze zo lang mogelijk te laten duren. De eerlijkheid gebied te zeggen, dat de zaak enigszins uit de rails liep doordat een deel van het orkest het trage tempo van Ron weigerde te volgen en blijkbaar zo snel mogelijk van die winter af wilde. Bij enkele orkestleden dacht ik de oogopslag te herkennen die we zo goed hebben leren kennen van de creperende grote grazers in de Oostvaardersplassen afgelopen winter. Een blik waaruit de smeekbede spreekt: "Schiet mij maar af".
Maar.... toen de lente aanbrak stond Ron daar vol vuur en vol nieuw leven voor het orkest en hij slaagde er in met een prachtige beweging om iedereen gelijk te laten eindigen!

Trees Zandvliet had "An der Schönen Blauen Donau" van Johan Strauss jr. toebedeeld gekregen om te dirigeren. Een duidelijke en mooie inzet en de Donau begon te stromen! Prachtig aangegeven vertragingen en versnellingen zorgden voor een prima vertolking. Ze deed het geweldig. Ook
wel eens leuk om waardering te horen van je klanten, toch? Maak je als uitvaartbegeleidster niet zo vaak mee.

Onze wethouder Floris Schoonderwoerd bracht "Highlights from Carmen" van Georges Bizet tot leven op de bok.
Floris heeft echt een grote progressie doorgemaakt in de aanloop naar dit spektakel. Terwijl hij in den beginne nogal eens de tel kwijt raakte, sloeg hij zich deze avond vol bravoure door het stuk heen. Even raakte Floris "van slag" (komt meer voor bij politici), maar hij wist zich direct te herpakken en bracht het stuk, met aandacht voor dynamiek en met een passionele uitstraling tot een goed einde.

Miranda Castelein dirigeerde de "Second Walz" van Dmitri Shostakovich.
Als een ware Adré Rieu zweepte ze het orkest op, zette de trombones in het zonnetje en deed Jelle glimmen van trots vanwege de speciale aandacht die hij kreeg van deze dirigente. Dat zij in haar passionele beleving af en toe vergat om de maat te slaan zij haar vergeven. Haar enthousiasme maakte veel goed.

Na de pauze mocht Sander van Egmond zijn kunstje doen met de "Hongaarse Dans no 5" van Johan Brahms.
Ik herkende het toneelbeest. Treden uit jezelf en "de dirigent spelen". Hij deed het met verve. Gepassioneerd, duidelijk, met aandacht voor dynamiek, vertragingen en versnellingen.
Het werd een prachtig gespeelde rol, vanuit het hart.
Sander, ik zou een carrièreswitch overwegen.

Joris Koek had zich vastgebeten in "In de hal van de Bergkoning" uit de Peer Gynt Suite van Grieg, een stuk waar de moeilijkheid vooral ligt in het langzaam oplopende tempo gedurende het stuk. Ja, een stuk in vierkwartsmaat, maar als je hem ook echt in vieren slaat, kom je op een gegeven moment toch een beetje in de knoop als het alsmaar sneller moet gaan. Niettemin bleef Joris fier overeind en bracht het stuk tot een goed einde. Nou ja, dat einde was wel lastig, he Joris?

De avond werd besloten door maestro Bart Hogenboom: ex voetballer en thans full time biertapper.
Bart dirigeerde de Radetzki Mars van Strauss. Een prachtige afsluiting van een geweldige maestro avond. Bewondering bij jury en orkest: Bart had eindelijk de slag te pakken: op de één de slag naar beneden!!!! Dit zorgde zowel bij dirigent als orkest voor groot enthousiasme, zodat het afsluitende muziekstuk een ware klapper werd!

Het was een geweldige avond, een pareltje in de viering van het 130 jarige bestaan van Liefde voor Harmonie met uiteindelijk een terechte winnaar: Sander van Egmond.

Ik weet het zeker.
Het publiek heeft genoten, de orkestleden hebben genoten, de maestro's hebben genoten, de juryleden hebben genoten.
En ik?
Moi aussi!!!!

Joris 6

Natuur

"Mooi hè?"
Joris knikt, gezeten in kleermakerszit op mijn tuintafel.
Ik sta met mijn kopje thee in de hand en kijk de polder in, waar de lente nu eindelijk lijkt losgebarsten. Het is nu nog fris, maar het belooft een prachtige dag te worden. Het heldere gezang van een merel overstemt het vrolijke gekwetter van de spreeuwen in de essen langs mijn huis. Ze hebben elkaar blijkbaar heel wat te vertellen.
Twee zwanen stappen verliefd wiegend door het weiland. Verderop vijf wilde eenden. Twee paartjes en een eenzame woerd die waarschijnlijk nog een poging wil wagen om een relatie ruw te verstoren.
Ook de hazen zijn druk, niet langer met het verstoppen van eieren. Nu Pasen achter de rug is zijn er andere bezigheden die hun aandacht opeisen. Ze schieten, elkaar nazittend, kris-kras door het weiland om plots rechtop zittend de omgeving af te speuren of ineens uit het zicht te verdwijnen.
Wat ze dan doen, laat zich raden. Voor hazen is het gras al gauw twee kontjes hoog.....
Daarboven klinkt de roep van kievit en grutto die als volleerde luchtacrobaten door de lucht boven de weilanden buitelen en elkaar toeroepen: “Kiewieeet” en “Grutto”.
"Dat betekent in het Kievits en Grutto’s zoveel als: “Het is lente!”", zegt Joris grijnzend, alsof hij mijn gedachten kan lezen. Joris kan het weten, hij kan praten met de dieren. Heeft ie me tenminste verteld.
"Ik vind de natuur in het voorjaar het mooist.", zeg ik.
"Natuur? Waar?", vraagt Joris, "Ik zie geen natuur. Ik zie weilanden met rechte slootjes en dieren die daar leven. Met natuur heeft dat niet zoveel te maken."
"Nou ja, je begrijpt me wel. Alles wat weer tot leven komt, het gras, de bomen, de dieren die weer actief worden en aan nageslacht gaan denken. Hier, kijk....!" Ik wijs naar een spreeuw die met wat nestmateriaal naar de dakgoot vliegt en daar verdwijnt.
"Ach, jullie weten totaal niet meer wat natuur behelst".
"Pardon? Wie zijn 'jullie'?"
"Jullie, de mensen." Terwijl hij zijn pijpje stopt en er de brand in steekt, gaat hij verder. "Er zijn nog slechts een paar plekken op aarde waar mensen in harmonie leven met de natuur. De rest van de mensheid is er volkomen van losgeraakt."
"Jij durft nogal wat te beweren.", zeg ik. "Er zijn heel wat mensen die zich inzetten voor het behoud van de natuur. Het WNF, Greenpeace, en in Nederland bijvoorbeeld de Vereniging voor Natuurmonumenten, allerlei milieuactivisten. En wat te denken van al die vrijwilligers die straks hier de weilanden weer afstruinen om weidevogelnesten te beschermen, zodat ze niet stuk getrapt worden door het vee."
"Natuurlijk is het mooi dat er mensen zijn die zich inzetten om de flora en fauna in stand te houden, maar het is en blijft slechts een povere poging om een beetje goed te maken, wat de mens in de loop der tijden in de natuur heeft verwoest. Èchte natuur bestaat niet meer, zeker niet in Nederland."
"O, nee? En 'De Nieuwe Wildernis' dan, de Oostvaardersplassen?"
Joris schiet in de lach. "Ja, da's wel het mooiste voorbeeld. Jullie willen een gebied creëren waar de natuur "volledig" (hij maakt de aanhalingstekens met zijn vingers) zijn gang kan gaan. Maar dat kàn niet! Natuur kun je niet creëren, natuur ontstaat!" Hij vervolgt schamper lachend, "Als je de natuur werkelijk zijn gang zou laten gaan, dan bestond dat gebied niet eens. Dan was het een onderdeel van de Noordzee, zoals trouwens half Nederland."
Hij trekt een diepe frons in zijn voorhoofd. "Begrijp me goed, ik vind het een prachtig gebied en een mooie poging om nog ìets van wilde natuur in Nederland te behouden. Maar dat kan alleen als de mens constant ingrijpt, moèt ingrijpen. Het waterpeil in het gebied moet door de mens gereguleerd worden. Er worden grote grazers als edelherten, konikspaarden en heckrunderen ingezet om het gebied open te houden, zodat het terrein geschikt wordt en blijft voor de vele vogels die daar kunnen foerageren en broeden. Maar jullie zijn er zo langzamerhand toch wel achter dat je het hier niet bij kunt laten? Je hebt de taferelen van de afgelopen tijd toch niet gemist?"
"Eh, nee," moet ik toegeven. Ik herinner mij de berichtgeving over actievoerders die tegen de wil van Staatsbosbeheer de verhongerende dieren wilden bijvoederen, bedreigingen aan het adres van de boswachters, hoog oplopende debatten in de Tweede Kamer.
"Wat vind jij? Moeten we die dieren maar laten creperen omdat dat nou eenmaal de natuur is, of moeten ze bijgevoederd worden.", vraag ik Joris.
"Geen van beide", zegt hij resoluut. "De grote grazers hebben in dat gebied geen natuurlijke vijanden, zodat de populatie ongebreideld kan groeien. De mens heeft ze in deze situatie gebracht, de mens moet dit ook oplossen. Hoe? Gewoon door de rol van natuurlijke vijand op zich te nemen. Als men in het najaar door bejaging de populatie tot een gezonde grootte decimeert, een grootte die het gebied aankan, zal er in de wintermaanden geen massale sterfte zijn en zal bijvoederen niet nodig zijn."
"Ja, dan krijg je Marianne Thieme en Dion Graus en al hun volgelingen op je dak!" zeg ik tegen Joris.
"Dat zij zich inzetten voor het welzijn van dieren is een mooi en goed ding,", gaat Joris verder, "maar deze mensen moeten zich ook realiseren dat dit de meest humane oplossing is voor dit probleem."
Er valt een stilte.
"Goh, dat een kabouter zo maar dieren neer wil schieten.... had ik nooit gedacht.", zeg ik na een tijdje.
"Niet zò maar. Het kàn niet anders. Natuur is: eten of gegeten worden, evenwicht tussen prooi- en roofdieren. De mens heeft zijn natuurlijke vijanden verdreven of bijna uitgeroeid. Het resultaat? Een ongebreidelde bevolkingsgroei, overal op de wereld. Het resultaat? Hongersnood en armoe. Net als in de Oostvaardersplassen."
"O, jij wilt dat beren en tijgers weer de kans krijgen om ons op te vreten?", vraag ik verongelijkt aan Joris.
"Nee, natuurlijk niet", zegt hij met een zucht. "Er is geen weg terug......"

We zijn nog lang niet uitgepraat.
Volgende week meer.....

Referendexit

Ik word er een beetje moe van.....
Alexander ook, denk ik.
Na 20 jaar duwen en sleuren van D'66 trad in 2015 eindelijk de wet inzake het raadgevend referendum in werking. Het kroonjuweel was binnen gehaald!
Tegenstanders van de Europese Unie (Bart Nijman en Jantje Roos van GeenPeil) zagen echter een uitgelezen kans toen de associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Oekraïne langskwam. Met de geboden mogelijkheid om daarover een referendum te organiseren mobiliseerden zij de Nederlanders die ook bepaalde onderbuikgevoelens hadden bij de EU en verzamelden zo voldoende handtekeningen om een referendum mogelijk te maken. Op 6 april 2016 werd het gehouden. Bij een opkomst van 32% stemde 38,1% vóór en 61,1% tegen de overeenkomst.
We mogen er van uitgaan dat 68% van de Nederlanders thuis bleef omdat het hen worst zou wezen of dat verdrag nu wel of niet gesloten zou worden en dat een aantal voorstemmers thuis bleef in de hoop dat het opkomstpercentage van 30% niet gehaald zou worden. 2,5 Miljoen van de 12,8 miljoen stemgerechtigde kiezers stemde tegen de wet. Het is dan ook dubieus om te stellen dat "Nederland tegen het associatieverdrag had gestemd".
Rutte treuzelde lang en dacht maanden later met een inlegvelletje in het verdrag aan de wens van de nee-stemmers tegemoet te zijn gekomen.
Kosten van dit hele circus: 30 miljoen euro.....
Het was meer dan duidelijk dat Rutte c.s. het raadgevend referendum maar een waardeloos instrument vond en het is niet verwonderlijk dat zijn volgende (de huidige) regering er zo snel mogelijk vanaf wilde. En D'66 moest daar mee instemmen, als ze mee wilden doen....

Dan is daar plots een groep jongeren die vraagtekens zet bij de Wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten (Wiv), de "sleepwet", en handtekeningen gaat verzamelen om een referendum over de Wiv mogelijk te maken. Dit keer is er wèl sprake van een integer gebruik van het referendum. De brede maatschappelijke discussie breekt los en wordt op argumenten gevoerd. De stemming, samenvallend met de gemeenteraadsverkiezingen van 21 maart jl., geeft bij een opkomst van 51,54% een nipte overwinning voor de "tegen" stemmers.
Rutte, geleerd hebbend van het Oekraïne debacle, komt nu al snel met een reactie. Er zijn wat aanpassingen gedaan om aan de wensen van de tegenstemmers tegemoet te komen, zo zegt hij. In werkelijkheid zijn er wat punten en komma's verplaatst en is er inhoudelijk niets aan de wet veranderd.
Hij had gewoon de ballen niet om te zeggen: "Jongens, jullie hebben in meerderheid wel tegen gestemd, maar we gaan deze wet toch onverkort uitvoeren, omdat ze tè belangrijk is voor onze veiligheid." Punt.
Intussen is het proces tot afschaffing van het referendum in werking gezet.....
Er gaan stemmen op om een referendum te houden over de wetswijziging die moet leiden tot de afschaffing van het referendum.
Even lijkt het er op dat men een referendum wil gaan houden om te bepalen of de bevolking vóór of tegen een referendum is om het referendum af te schaffen.....
Om met Jaap Kooiman te spreken: "Het mot niet gekker worden"......

Alexander likt zijn wonden.
Het kroonjuweel van D'66, het referendum wordt ten grave gedragen en bovendien moet zijn partij, nu zittend in de regering, bij monde van minister Ollongren óók nog eens de Wiv verdedigen, een wet waar D'66 faliekant tegen was.
Hoe moet je dat verkopen aan je achterban?
Ik voorzie een PvdA scenario voor D'66 bij volgende verkiezingen.......

En om bij D'66 nog eens extra zout in de wonden te wrijven komt Bart Nijman van GeenStijl, met in zijn kielzog (ja,ja, daar is ie weer, mèt Peppi en Kokkie hoofddeksel) Jantje Roos, met het verzoek om nog vóór de afschaffing van het referendum, een referendum te houden over de onlangs aangenomen donorwet, een van de weinige overwinningen van het D'66 kamp.
Sorry hoor, maar dit riekt m.i. wel heel erg naar Pechtoldje pesten.
Dat de beweegredenen van deze lieden niet altijd zuiver zijn, weten we sinds het Oekraïne referendum.
Daar gaan we, hoop ik, toch geen 30 miljoen euro aan kapot smijten?
Opiniepeilingen hebben al aangegeven dat een ruime meerderheid van de Nederlandse bevolking deze wet steunt. Daarbij, èlke Nederlander krijgt bij deze wet de mogelijkheid om persoonlijk zijn of haar eigen voorkeur aan te geven. Hoe democratisch wil je het in godsnaam hebben?
Gelukkig is de kans groot dat de referendumwet afgeschaft is vóór de handtekeningen geteld zijn.
Ik denk dat het kabinet er alles aan gelegen is om haast te maken.

Een dikke streep onder deze soap.
Kappen met die handel.
Laat de beslissingen over aan de door ons gekozen volksvertegenwoordigers.
En als ze het niet goed doen in jouw ogen, stem dan bij een volgende gelegenheid op een andere partij.
Zo werkt de democratie nou eenmaal. Niet ideaal, maar wie iets beters weet, mag het zeggen......
Eens in de vier jaar een volksraadpleging is meer dan zat.

Binnenweg 8 IV

Jan de smid


Ik schreef al eerder dat ik onze verhuizing naar de Rip als klein manneke van 9 jaar, als een ware cultuurschok heb ervaren.
Ik denk dat ik mij ongeveer voelde als de vluchtelingenkinderen van nu, die met hun ouders in ons landje terecht komen. Goed, er was wel geen taalbarrière, maar verder was alles, althans in mijn beleving, heel anders dan ik gewend was.
Niet meer de vertrouwde, rommelige wurft, een wereldje op zich, met haar gekende bewoners, maar wonen in een straat, alles netjes op een rijtje, bewoond door allemaal onbekende mensen.
Er kwam een andere bakker aan de deur, een andere melkboer.
Alleen... Jan Zalmpie, de visboer. Die deed ook met regelmaat Rijpwetering aan om zijn waren te slijten. Met zijn prachtige viskar, getrokken door een braaf paard. Die kende ik uit de Veen!

De school was heel anders, en niet alleen door de aanwezigheid van meisjes in de klas. Het was veel kleinschaliger, overzichtelijker en waarschijnlijk daardoor voelde ik mij daar al snel thuis. Mijn contacten met de verschillende leerkrachten die ik daar heb gehad, waren goed en ik heb mijn lagere schooltijd op de Rip (ja, het is "in" de Veen, en "op" de Rip) dan ook als zeer prettig ervaren.
Dat had mogelijk ook te maken met het feit dat ik een heel braaf en leergierig jongetje was, dit in tegenstelling tot een aantal van mijn klasgenoten, bij wie kattenkwaad uithalen een hogere prioriteit had dan het vergaren van kennis.
Ik kon al snel goed opschieten met al mijn klasgenootjes, hoewel zich nooit echt hechte vriendschappen hebben ontwikkeld. Maar dat lag vooral aan mij. Ik heb daartoe nooit zo'n behoefte gevoeld en heb het ook nooit als een gemis ervaren. Ik was, en ben nou eenmaal toch een beetje een einzelgänger.

Vele uurtjes heb ik op de vrije woensdagmiddag doorgebracht in de smidse van Jan de Smid (Straathof), welke vlak bij school gevestigd was. Machtig mooi en interessant vond ik dat. Soms was hij bezig aan een hekwerk, soms lag er de enorme roede van een molenwiek voor de werkplaats waaraan herstelwerkzaamheden werden verricht.
Stilletjes kijken en niet in de weg lopen. Soms mocht ik "helpen".
Als er gelast werd en ik wilde kijken, kreeg ik een kap in mijn handen geduwd. Er zat een donker glaasje in waar ik doorheen moest kijken. Dat was om je ogen te beschermen, vertelde de smid. "Als je direct in het felle licht kijkt, krijg je lasogen". Dat klonk zo logisch dat ik vergat verder te vragen. Dat lassen vond ik een wonderlijk iets. Hoe met een gloeiende stift, onder een vonkenregen, ijzeren delen aan elkaar gesmolten werden.
Het deed me denken aan de sterretjes, die we soms op oudejaarsavond "af mochten steken". Mijn vader beweerde dat "sterretjes" ook vuurwerk was en ik verkeerde toen nog in de levensfase dat alles wat mijn vader zei, voetstoots als waarheid werd aangenomen.
Trouwens, kun je van sterretjes óók lasogen krijgen?

Het mooiste was, als er een paard werd binnengebracht dat opnieuw beslagen moest worden. Het werd vastgezet tussen palen in de smidse en dan durfde ik zo'n groot paard wel te benaderen.
Die zachte, beweeglijke neus, die prachtige, grote, glanzende ogen.
Het oude hoefijzer werd verwijderd en dan ging de smid met een mes en een rasp aan de slag om de hoef zodanig te bewerken dat een nieuw ijzer kon worden aangebracht. Op mijn vraag of dat geen pijn deed, wist Jan de Smid mij enigszins gerust te stellen door te beweren dat het paard hier helemaal niks van voelde.
Gefascineerd kijken naar de vonkenregen die oplaaide als de blaasbalg onder het smidsvuur werd bediend en het hoefijzer tot roodgloeiend werd verhit. Dan werd het ijzer in de gewenste vorm geslagen op het aambeeld en werden de lippen aangebracht. De vonken spatten dan in het rond.
Het gloeiende ijzer werd op de hoef gelegd om te kijken of de pasvorm goed was.
Rook en de lucht van brandend hoorn vulden de smidse.
Ik herhaalde verontrust mijn vraag, maar ook hier voelde het paard niets van volgens de smid.
Als het ijzer uiteindelijk "pas" was gemaakt, werd het met veel gesis in de waterbak gedoopt om af te koelen. Het ijzer werd daarna met vaste hand en met routine met nagels op de hoef bevestigd.
Ik vond het prachtig! Maar... hoefsmid worden? Nee, ik dacht niet dat dat voor mij was weggelegd.
Misschien wel omdat ik toch nooit helemaal overtuigd geraakte dat het paard er echt niets van voelde.....

Paarden......
Grappig eigenlijk.

De oude smidse is verdwenen.
Er is zoveel verdwenen.....
Zo jammer, voor de kinderen van nu.