The end of May

Het is eind mei.
Het lijkt een beetje de tijd van afscheid nemen.
Afscheid nemen van de Big Bang Theorie. Zaterdagavond verscheen de aller-allerlaatste aflevering bij Veronica op de buis, aangevuld met wat specials. Twaalf jaar lang verscheen deze sitcom op TV. En in die twaalf jaar groeide zij uit tot een van de best bekeken comedy's wereldwijd en werd ze met prijzen overladen. Ik ga ze zeker missen: de nerds Sheldon, Leonard, Howard, Raj en de lieftallige Penny.
We moesten deze week ook afscheid nemen van Mark Harbers, staatssecretaris van Justitie en Veiligheid en belast met vreemdelingen- en vluchtelingenzaken. De zoveelste VVD'er die op dit ministerie zijn Waterloo vond.
Markje had wat gefoezeld met de misdaadcijfers van asielzoekers, althans had toegelaten dat de Kamer onvolledig werd geïnformeerd over de ernstige gevallen zoals moord, doodslag en verkrachtingen. Hij kondigde zijn vertrek zelf aan in de Tweede Kamer. Manmoedig, fier en trots, met een glimlach op het gelaat. Ik had sterk de indruk dat hij blij was, verlost te zijn van deze k* baan.
En dan was daar natuurlijk het aangekondigde, onvermijdelijke aftreden van de Engelse PM Theresa May.....

Albert Einstein omschreef krankzinnigheid als volgt: Keer op keer hetzelfde doen en verschillende resultaten verwachten. Tot vier maal toe legde May hetzelfde Brexit voorstel voor aan het Britse Parlement en tot vier maal toe werd het weggestemd. Respect voor haar doorzettingsvermogen, maar aan de andere kant.... hoe groot kan een plaat voor je kop zijn? Ik heb de indruk dat die bij Britten best groot kan zijn.
De verholen snik aan het einde van de toespraak waarin zij haar vertrek aankondigde was gemeend, dat geloof ik. Zij had er beter aan gedaan na de eerste afwijzing de pijp aan Maarten te geven en het kibbelende Parlement toe te voegen: "Jongens, als jullie het allemaal zoveel beter weten, zoek het dan lekker zelf uit." Dat was een krachtdadige opstelling geweest. Nu zal zij de geschiedenis ingaan als een mislukte premier, een beetje sneue mevrouw....

De "Never Ending Story" aan de overkant van de plas heeft echter het Nederlandse volk wel aan het denken gezet, zo bleek uit de (voorlopige) uitslag van de deze week gehouden verkiezingen voor het Europees Parlement. Was vijf jaar geleden nog 24 % van de Nederlandse bevolking vóór een Nexit, het uittreden van Nederland uit de EU, nu is nog slechts 15 % deze mening toegedaan. Nee, we staan niet met z'n allen te juichen over hoe het in Brussel allemaal marcheert, er is veel voor verbetering vatbaar, maar eruit stappen? Nee, dat ziet een overgrote meerderheid van het volk niet zitten.
Bij de totstandkoming en de uitbreiding van de Europese Unie zijn in het verleden, waarschijnlijk uit opportunistische overwegingen, dubieuze besluiten genomen, die heroverwogen dienen te worden. Maar de EU heeft ook veel goeds voortgebracht en de hele zaak maar opblazen, zou toch zoiets zijn als het kind met het badwater weggooien.

De uitslag heeft mij eerlijk gezegd niet verbaasd.
Dat Frans Timmermans hoge ogen zou gooien was te verwachten, zeker na het afzeiken van de man door VVD en SP. Daar houden de meeste Nederlanders niet van. Daarbij was hij een van de weinige kandidaten die enigszins bekend is bij het grote publiek. Ja, Sophie in 't Veld van D66 was ook een bekende naam, maar haar bekendheid was gekoppeld aan het verhaal dat ze gesjoemeld had met haar verblijfskosten vergoedingen. En daar houden wij ook niet zo van. D66 werd gehalveerd.
De enige kandidaat die zich naar mijn menig enigszins wist te profileren in de aanloop naar de verkiezingen was Bas Eickhout van Groen Links.
Dat Forum voor Democratie de PVV verder zou leegeten was ook te verwachten. Het geluid dat de partij van Ome Geert laat horen begint een beetje te lijken op een grijs gedraaide langspeelplaat en zijn kiezers beginnen langzaam in de gaten te krijgen dat hij door zijn opstelling nooit werkelijke invloed zal krijgen. Forum pikt drie van de vier zetels in van de PVV en samen komen ze, als anti Europa partijen, op vier zetels. Vier van de zesentwintig zetels, 15 %...... Klopt.

Thierry had hoogstwaarschijnlijk wel wat meer verwacht na de overweldigende uitslag bij de Provinciale Statenverkiezingen. De "overwinningsspeech", die hij ongetwijfeld al had klaar liggen, bleef achterwege......
Interne problemen bij FvD hebben daar zeker aan toe bijgedragen. Ook daar houden Nederlanders niet zo van.....

Hebt u ook gekeken naar het debat tussen Baudet en Rutte bij Jeroen Pauw op de vooravond van de verkiezingen? Een debat tussen rechts en "knetter"rechts. Laat rechts Nederland nu zijn mond eens houden dat ze geen podium krijgen bij de publieke omroep.
Het werd een debat vol halve waarheden en hele leugens tussen een gelouterd politicus die echter tegen de uiterste houdbaarheidsdatum aanzit en vastgeroest lijkt in zijn ideeën en een arrogante, zelfingenomen narcist die denkt de waarheid in pacht te hebben.
Wat ik er van vond? Eerlijk gezegd, ik vond het twee keer niks.
Letterlijk en figuurlijk.

"Het enige dat hetzelfde blijft is dat alles constant verandert."
Wijze woorden van Penny aan het adres van Sheldon in de voorlaatste aflevering van The Big Bang Theory, als hij helemaal doordraait door alle veranderingen die het winnen van de Nobel prijs teweeg brengt. Onze supernerd en autist overweegt deze woorden en herschikt ze tot de volgende natuurkundige formule:

Het is waar: niets blijft hetzelfde en alles verandert en zolang de tijdmachine niet is uitgevonden is terug keren naar het verleden onmogelijk, een illusie.
We moeten door, verder. Veranderingen hou je niet tegen.
En weet je wat? Je mag daar best een beetje bang voor zijn......

Langs de Linge

Woensdag 15 mei 2019, was de dag dat mijn moedertje 100 jaar geleden geboren werd. Fysiek niet meer aanwezig, ontmoet ik haar nog regelmatig. In gedachten, herinneringen, in gesprekken.

Het was een zonovergoten dag.
Om kwart over 9 ging ik richting Dorpshuis, waar ik, samen met de senioren van Oud Ade werd ontvangen met koffie en gebak. De jaarlijkse uitgaansdag. Zo'n dag waar mijn moeder ook altijd van kon genieten. Een dagje uit was een feestje voor haar. Ik had besloten om haar stiekem mee te nemen. Niet langer gehinderd door haar immobiliteit, haar blindheid, zou ik haar door mijn ogen mee laten kijken en genieten van deze mooie dag.....

Het was een weerzien van vele bekenden. Niet allemaal bij naam, want met het onthouden van namen heb ik altijd al moeite gehad. Heb ik van mijn moeder. Die kon je ook eerst aanspreken met een aantal verkeerde voornamen (van mijn broertjes) voordat ze de juiste gevonden had.
Ik mag al een aantal jaren mee met de senioren uitgaansdag en daarmee is het aantal "bekenden" groeiende, maar slechts een select groepje, die ik in het dagelijks leven wat regelmatiger tegenkom, ken ik ook moeiteloos bij naam.

Per luxe touringcar vertrokken we rond 10 uur naar Leerdam. Daar stapten we op een grote rondvaartboot voor een tochtje van 2 uur over de Linge, welke door de Betuwe meandert. Eerst was er op de boot koffie en een meer dan uitgebreid lunchbuffet met diverse broodsoorten, uitgebreid beleg, een kroket en een eitje. Het smaakte voortreffelijk!
Daarna naar het bovendek om in een heerlijk voorjaarszonnetje te genieten van het uitzicht op de boorden van de Linge. Een zeer afwisselend landschap met ruig begroeide oevers, weilanden, boomgaarden en af en toe het optrekje van een hoogstwaarschijnlijk zeer gefortuneerde Nederlander.
Opmerkelijk was het aantal aanwezige ganzen met hun kroost. Klaarblijkelijk biedt dit gebied een uitstekende broedplaats voor deze dieren. Dat was aanleiding voor een van de opvarenden om met mij een solide gesprek aan te knopen over de laksheid van de overheid, die de ganzenpopulatie zich ongebreideld heeft laten ontwikkelen, wat niet alleen leidt tot grote schade voor boeren doordat ze het jonge gras wegvreten, maar ook de landerijen en het oppervlaktewater enorm vervuilen met hun uitwerpselen. En geloof me, die ganzen kunnen behoorlijke flatsjen nalaten!
Ook werden er twee fazanten gespot.
Na een diepgaand discours wat ik voerde met een van mijn kompanen, die mij had verteld over de muizenplaag welke zich in zijn rustieke woning had afgespeeld, kwamen wij tot de weloverwogen stelling dat het zien van twee fazanten en niet één muis, niet mocht leiden tot de conclusie dat de populatie van fazanten hier groter zou zijn dan die van muizen.
Wat een wijsheid hè, op een zo'n boot.....

Nadat wij ontscheept waren, maakten wij via een korte wandeling onze opwachting bij de glasblazerij van het Nationaal Glasmuseum. Vanaf een tribune hadden wij zicht op de (3) glasblazers die heet, vloeibaar glas omtoverden tot de meest prachtige kunstvoorwerpen, alles van commentaar voorzien door een oudere, gedistingeerde heer.
Het was fascinerend om te zien hoe een klompje vloeibaar glas door draaien, blazen, verhitten, afkoelen en vormen met de hand (wel een laag nat papier gebruiken!) herschapen werd tot een prachtige schaal. Daarna werd een tweekleurige fles vervaardigd, terwijl een ander de mooiste bloemen maakte uit vloeibaar glas.
Regelmatig staand vlak voor een open oven met een temperatuur van 1100 tot 1300 graden moge het wel duidelijk zijn dat zo'n glaskunstenaar niet alleen over grote vaardigheden moet beschikken, maar ook een beetje warmte moet kunnen verdragen.
Het was loeiheet in de ruimte en het was dan ook niet verwonderlijk dat een van mijn reisgenoten even het vaantje streek. Toegesnelde hulp hiep haar naar buiten, waar zij in de frisse buitenlucht weer snel van haar appelflauwte herstelde.

Uiteraard werden de vervaardigde glazen kunstvoorwerpen in de ruimte naast de glasblazerij te koop aangeboden. Werkelijk schitterende objecten, maar voor mijn portemonnee toch iets te prijzig....

Nadat de chauffeur ons weer veilig naar Oud Ade had terug gereden, wachtte ons daar, na eerst een borrel te hebben geconsumeerd een heerlijk warm buffet van De Vergulde Vos.
Zoals altijd: meer dan voortreffelijk!
Tenslotte werd de klaverjas bokaal uitgereikt aan de winnaar van de kaartsessies die tijdens het winterseizoen in het Dorpshuis voor de senioren worden georganiseerd.
Ik viel buiten de prijzen, wat wel te verwachten was, daar ik deze bijeenkomsten nooit bezoek.
Ik ben niet zo'n kaarter en daarbij, ik heb nog zoveel andere dingen te doen.....

Dank je wel, lief comité, voor de organisatie van deze geweldige dag!
En mijn moeder? Die heeft ook genoten!......

It ain't over till the fat lady sings

Bent u al een beetje bekomen?
Deze week is eens te meer bewezen dat voetbal een bizar en onberekenbaar spelletje is. Op dinsdagavond versloeg Liverpool het op voorhand favoriete Barcelona, dat de Engelse ploeg thuis met 3-0 had verpletterd, met 4-0! Volkomen terecht, want het fameuze Barcelona was geen schim van zichzelf en werd op alle fronten afgetroefd. Het meest tekenend was wel de 4-0 die tot stand kwam door laksheid en onoplettendheid in de Barcelona verdediging. Uitblinkers: Georginio Wijnaldum, met twee goals, en rots in de branding en leider op het veld Virgil van Dijk....
De papieren voor Ajax lagen een stuk gunstiger. De uitwedstrijd met 0-1 gewonnen en met de rust een 2-0 voorsprong tegen het Engelse Tottenham Hotspur. Ik verheugde mij al op de clash tussen de giganten Van Dijk en De Ligt in de op handen zijnde finale......
Het mocht niet zo zijn.
In de tweede helft kwamen de Spurs via een goed uitgespeelde counter en een ongelukkig moment van Schöne en Onana op 2-2. Er was nog een schot op de paal van Zyech.....
In de laatste seconden van de wedstrijd bereikten de Spurs met een lucky goal alsnog de finale van de Champions League. Ajax, dat de wereld had verbaasd met oogstrelend voetbal, dat gerenommeerde clubs als Bayern München, Real Madrid en Juventus had uitgeschakeld, bleef met lege handen achter....
Ik moet bekennen dat ik enige krachttermen heb losgelaten.
Wat een teleurstelling, wat een deceptie. Zò dichtbij.......
Niettemin stonden de duizenden fans in de Johan Cruyff Arena als één man op en gaven de spelers van Ajax een staande ovatie. Dank je wel voor het fantastische voetbal dat jullie hebben laten zien. Dank je wel voor een ongelofelijk mooi Champions League seizoen. Een meer dan terecht eerbetoon.
Nooit voelde verliezen zò oneerlijk.....

Zal dit aangeslagen Ajax, na de bekerwinst afgelopen zondag tegen Willem II, in staat zijn om zichzelf bijeen te rapen om alsnog de landstitel binnen te slepen? Er wachten nog twee wedstrijden. Ze staan er goed voor en het zou niet meer dan normaal en eerlijk zijn als de beste ploeg van Nederland ook kampioen wordt, maar....
Sinds woensdag weten we: It ain't over till the fat lady sings......

Het leek een laatste oprisping. Onder Louis van Gaal werd, tegen alle verwachtingen in, de derde plaats behaald op het WK van 2014. Er ontstond een euforische stemming en het geloof dat tijden van weleer zouden herleven: dat de wereld weer met bewondering zou praten over het Nederlandse voetbal. Het bleek een illusie. Onder Guus Hiddink werd de kwalificatie voor het EK van 2016 niet gehaald en ontbrak het Nederlands elftal voor het eerst sinds vele jaren op een belangrijk toernooi.
Danny Blind en Dick Advocaat bleken niet in staat om het zwalkende elftal zich te laten plaatsten voor het WK van 2018. Wederom moest Nederland op een groot toernooi verstek laten gaan.
De tijden van toen..... ze zouden nooit meer terug keren.......
Nederland is te klein. Het grote geld zit in landen als Italië, Spanje, Engeland, Duitsland. De Nederlandse clubs kunnen niet concurreren met de topclubs uit die landen. De Eredivisie-clubs hebben dit seizoen tezamen 430 miljoen euro begroot. Dat is ongeveer gelijk aan het budget van Liverpool. Acht Europese topclubs hebben zelfs een nog hogere begroting.
Opkomende Nederlandse talenten worden in rap tempo door deze clubs weggekocht om dan meestentijds op de reservebank weg te kwijnen en zich zo niet verder doorontwikkelen.

En toen...... was daar Ajax!
Povertjes begonnen aan de competitie met een nederlaag tegen Heracles, maar langzaam, heel langzaam ontwikkelde het team zich. Liet men in de competitie nog wel eens een steekje vallen, vooral tijdens het Europese avontuur werden klinkende resultaten behaald. Ze overwinterden in de Champions League, dat was al heel wat! Maar na de winterstop verbaasden ze Europa en de wereld met oogstrelend tikkie-takkie voetbal en speelden ze de Madrilenen en de Turijners volledig van de mat.
Tot..... die woensdagavond in mei.
Bij vlagen werd ook Tottenham weggespeeld, maar het lot was Ajax deze avond niet goed gezind....
Voor het Nederlands elftal gloort er echter weer hoop.
Koeman heeft goud in handen en het is aan hem om hier een goed elftal van te smeden. Een verdediging met spelers als Virgil van Dijk, Matthijs de Ligt en Daily Blind, daar komt toch niemand langs?
Een middenveld met Frenkie de Jong, Donny van de Beek, Georginio Wijnaldum en een voorhoede met voetballers als Depay, Luuk de Jong en een nog altijd gretige Huntelaar. Dit stel, aangevuld met de talenten van andere clubs, is in staat om het Nederlandse voetbal weer terug op de kaart te zetten.
Nee, elf geweldige voetballers is nog geen garantie voor succes. Ze zullen elkaar moeten respecteren, moeten steunen door dik en dun, elkaar blindelings vertrouwen en elkaar feilloos kunnen vinden op het veld. Aan Koeman om er een team van te maken, een elftal dat staat. Een groep die onverzettelijkheid, ambitie, maar vooral spelplezier en vreugde uitstraalt. Dàt willen we zien!

Nog een paar weken, dan zit het voetbalseizoen er op, althans voor de mannen. Ik kijk uit naar de verrichtingen van de Nederlandse Leeuwinnen tijdens het WK in Frankrijk!
Nu eerst even aandacht voor de zaterdag gestarte Giro d'Italia.
Tom Dumoulin eindigt als vijfde tijdens de proloog. Hm.... valt een tikkie tegen....
Maar.... de Giro is nog lang en...
It ain't over till the fat lady sings!

Mission accomplie et chapeau!

Woensdagmorgen liep om 5 uur de wekker af.......
Om 6 uur zouden Paul en Corien mij ophalen om wederom naar het Franse Melay af te reizen om daar ons steentje bij te dragen bij de realisering van de droom van Milou en Roeland. Onderweg hadden ze ook broertje Chris opgehaald, die, als volleerd tuinman, de tuin even aan zou gaan pakken. De enige informatie die hij had was, "dat er heel veel te doen was." Hij had zich goed voorbereid (qua gereedschap dan), want hij had gezorgd voor een schop, een tank vol bestrijdingsmiddel om het onkruid op het toekomstige terras een vroegtijdige dood te laten sterven, een kettingzaag en een grote kniptang. Om de schoffel die ook ingeladen werd, moesten we wel wat lachen. Hij wist ècht niet wat hem te wachten stond.....
Om alle handel, gereedschappen en bagage te vervoeren sleepte de VW van Paul een aanhangwagentje mee naar Frankrijk. In verband met de beperkte laadruimte had ik besloten mijn decoupeerzaag maar thuis te laten. Paul had immers gedurende mijn eerste verblijf in Melay een uitmuntend apparaat aangeschaft en hij had mij verzekerd, dat deze ook ingeladen was.....

We arriveerden kort na de middag en werden verwelkomd door Milou die, sinds het vertrek van de dames-schoonmaakploeg op zondag, die een lang-weekend had gesopt en geschilderd, een aantal dagen alleen in het grote pand was achtergebleven om te klussen.
De aanblik van "de tuin" deed Chris in zijn nog volle haardos krabbelen.....
De in het voorjaar gevelde bomen, drie in getal, lagen nog waar ze waren gevallen. Ze waren al wel van de zijtakken ontdaan, die een metershoge berg vormden en het terras volledig aan het oog onttrokken. Her en der lagen nog meer hopen takken in het in lange tijd niet gemaaide gras.
Overwogen was om een houtversnipperaar te laten komen of alles met containers af te voeren, maar ja, dat kost nogal wat..... Om alles te verbranden, daar leek geen beginnen aan.....

Eerst maar koffie.....
Daarna, aan de slag! Paul zou met de toiletmeubelen in de badkamers van de gastenkamers aan het werk gaan. O nee! Eerst die rand afkitten in de keuken, zodat de pass "eindelijk" op zijn plaats kan. Corien begon als een echt "takkenwijf" met het verzamelen van verspreid liggende takken in de tuin en stortte zich daarna op het schilderwerk. Ik kon beginnen met het bekleden van de voorkant van de bar.....
"Paul, waar is je decoupeerzaag?" Hij wees naar de koffers en kisten gereedschap die uit het aanhangwagentje tevoorschijn waren gekomen. "Hij moet daar bij staan."
Hij stond er niet bij.......
Ik had een "déjà vu"..... Dat is Frans.......
Gelukkig wist Milou een decoupeerzaag te lenen bij een buurman. Ja, zonder zo'n ding kon ik tenslotte "bar" weinig beginnen.
Onze tuinman had intussen de kettingzaag ter hand genomen. Hij had waarschijnlijk met zijn kennersblik al ingezien dat er eerst met grof geweld gehandeld moest worden alvorens kon worden overgegaan tot het meer beschaafd tuinieren. De boomstammen werden op lengte gezaagd, zodat ze gebruikt konden worden als afbakening van de parkeerplaatsen aan de weg. Daarna legde hij op de vuurplaats, midden in de tuin een vuurtje aan. Er werd begonnen met het kortknippen van takken die het vuur moesten voeden, maar al gauw werd het kortknippen overgeslagen en belandden meterslange exemplaren, met zijtakken en al op het vuur. Geduld is niet Chris' zijn sterkste kant.....
Het was droog en windstil weer, zodat de metershoge vlammen geen kwaad konden. In Nederland zou waarschijnlijk binnen de kortste keren een heel leger BOA's het erf opstormen bij zo'n actie.
Niet in Frankrijk.....
Af en toe braken de anderen uit hun werk om Chris even "te helpen". Fikkie stoken heeft nou eenmaal een magische aantrekkingskracht op veel mensen.....

Aan het einde van de middag kwam de burgemeester van Melay, nadat Milou hem gebeld had zoals zij hadden afgesproken, op zijn trekker aanrijden om de boomstammen (voor de parkeerplaatsen) te verslepen. Hij nam zelf nog even de kettingzaag ter hand om wat uitsteeksels te verwijderen die het slepen zouden bemoeilijken.
Daarna besteeg hij zijn trekker en sleepte de boomstammen keurig naar hun plaats.
Dit alles aanziend deed Paul verzuchten: "Marina, waar ben jij, als ik in mijn tuin aan het klussen ben."
Marina heeft geen trekker, Paul.......

Tot laat in de avond werd het vuur gevoed. Terwijl de meesten rond een uur of 10 naar bed gingen, hielden Paul en Milou nog een poosje de wacht tot de ashoop nog slechts smeulde.....
Donderdag was het bewolkt en viel er af en toe een spatje regen. Terwijl wij binnen aan het werk gingen, pookte Chris het vuur weer op en ging onverdroten door met het slepen van takken naar de vuurplaats. Rond het middaguur was die hele metershoge berg takken..... weg!
Maar.... er lagen overal nog hopen takken in de tuin en Chris ging onverstoord op zoek naar nog meer brandhout. Een "zogenaamde" composthoop bleek vooral uit takken te bestaan en werd door Chris vakkundig opgestookt. Hierdoor kwam zowaar een prachtig tweede terras te voorschijn.
Intussen was de voorkant van de bar gereed gekomen en werd de pass geplaatst. Goed verankerd aan de vloer kon eindelijk de loodzware gietijzeren haardplaat geplaatst worden. Er was drie man nodig om de plaat op te tillen en op zijn plaats te manoeuvreren. Hij paste niet!
Ondanks tien keer meten had ik de ruimte voor de plaat toch iets te krap gemaakt. Met de handcirkelzaag, met hamer en beitel werd de ruimte iets vergroot. Een tweede poging.....
Hij paste nòg niet! Aangezien de dag ten einde liep, werd besloten om de volgende morgen een hernieuwde poging te doen.....

Vrijdagmorgen nog wat weggehakt en jawel, de plaat viel op zijn plaats! De lijst erop geschroefd, zodat hij geen kant meer uit kon! Zo was deze klus geklaard voordat Roeland, samen met een vriendin van Milou die ochtend arriveerde.
Mèt de hardhouten latten, zodat ook de bovenkant van bar en pass afgemaakt konden worden.
Nou was dat nog wel een dingetje. De bladen waren behoorlijk krom getrokken. Vooral het blad van de pass liet zich niet recht trekken.
De vrijdag was een stralende dag. Het zonnetje scheen en het vuurtje smeulde voort.
Intussen had Chris de grasmaaier ter hand genomen en ging hij het in lange tijd niet gemaaide gras te lijf.
Er kwam tijdens het maaien zowaar een waterput tevoorschijn met daarin een prachtige wereld van verschillende soorten varens die tegen de wanden groeiden! Al maaiend vond hij allerlei doorgangen en sluipweggetjes in de uitgestrekte tuin die daardoor steeds interessanter werd.
In twee en een halve dag heeft hij een volkomen verwaarloosde en verwilderde tuin omgetoverd tot een klein paradijsje! Chapeau!!!!
De schoffel is gewoon in het aanhangwagentje achtergebleven. Niet gebruikt......

Zaterdagochtend was ik om 4 uur wakker.......
Het maalde door mijn hoofd. Hoe krijg ik dat passblad goed gemonteerd. En dan die bar! Die is onderhand door al die bekleding met deurtjes en dergelijke ook loodzwaar geworden. Eerst moet het blok met koelkasten op zijn plek gezet worden (ook al loodzwaar) en dan moet de bar daar heel precies overheen geschoven worden! Hoe gaan we dat doen? Met zoveel vragen in je hoofd gaat de slaap echt niet meer komen......

De oplossing voor het passblad is gevonden. Gewoon strak monteren en het gedeelte wat omhoog staat gewoon wegschuren. De rand die er omheen gezet wordt zal een eventuele kier afdekken. Zo gedacht, zo gedaan en warempel, het bleek dè oplossing.
Ook het plaatsen van het koelblok en de bar bleek achteraf het wakker liggen niet waard. Samen met de vrijdagnacht gearriveerde toneelvrienden van Milou en Roeland werd alles betrekkelijk eenvoudig op zijn plaats gezet.
Terwijl de anderen wonderen verrichten met schuurpapier, verfroller en kwast in het trappenhuis, twee luiken van een tweede laagje beits worden voorzien en Corien de lambrisering in het restaurantgedeelte aflakt, Chris, samen met Geert in de zeikende regen palen monteert en gaas spant rond de parkeerplaatsen, ga ik aan de slag met het plaatsen van het barblad. Met lijmtangen wordt het blad rechtgetrokken en vastgeschroefd. Hardhouten rand er langs en klaar!
En nu als de sodemieter het frame voor het zijblad plaatsen, waar de koffiemachine een plaatsje moet krijgen. Het bovenblad op maat zagen en verdikken zodat het mooi doorloopt met het barblad. Ook dat vlot wonderwel.
Maar.... gronden en aflakken, dat gaat niet meer lukken. De dag is om en we moeten ons klaar maken voor vertrek morgenvroeg......

Ere, wie ere toekomt......