Langs de Linge

Woensdag 15 mei 2019, was de dag dat mijn moedertje 100 jaar geleden geboren werd. Fysiek niet meer aanwezig, ontmoet ik haar nog regelmatig. In gedachten, herinneringen, in gesprekken.

Het was een zonovergoten dag.
Om kwart over 9 ging ik richting Dorpshuis, waar ik, samen met de senioren van Oud Ade werd ontvangen met koffie en gebak. De jaarlijkse uitgaansdag. Zo'n dag waar mijn moeder ook altijd van kon genieten. Een dagje uit was een feestje voor haar. Ik had besloten om haar stiekem mee te nemen. Niet langer gehinderd door haar immobiliteit, haar blindheid, zou ik haar door mijn ogen mee laten kijken en genieten van deze mooie dag.....

Het was een weerzien van vele bekenden. Niet allemaal bij naam, want met het onthouden van namen heb ik altijd al moeite gehad. Heb ik van mijn moeder. Die kon je ook eerst aanspreken met een aantal verkeerde voornamen (van mijn broertjes) voordat ze de juiste gevonden had.
Ik mag al een aantal jaren mee met de senioren uitgaansdag en daarmee is het aantal "bekenden" groeiende, maar slechts een select groepje, die ik in het dagelijks leven wat regelmatiger tegenkom, ken ik ook moeiteloos bij naam.

Per luxe touringcar vertrokken we rond 10 uur naar Leerdam. Daar stapten we op een grote rondvaartboot voor een tochtje van 2 uur over de Linge, welke door de Betuwe meandert. Eerst was er op de boot koffie en een meer dan uitgebreid lunchbuffet met diverse broodsoorten, uitgebreid beleg, een kroket en een eitje. Het smaakte voortreffelijk!
Daarna naar het bovendek om in een heerlijk voorjaarszonnetje te genieten van het uitzicht op de boorden van de Linge. Een zeer afwisselend landschap met ruig begroeide oevers, weilanden, boomgaarden en af en toe het optrekje van een hoogstwaarschijnlijk zeer gefortuneerde Nederlander.
Opmerkelijk was het aantal aanwezige ganzen met hun kroost. Klaarblijkelijk biedt dit gebied een uitstekende broedplaats voor deze dieren. Dat was aanleiding voor een van de opvarenden om met mij een solide gesprek aan te knopen over de laksheid van de overheid, die de ganzenpopulatie zich ongebreideld heeft laten ontwikkelen, wat niet alleen leidt tot grote schade voor boeren doordat ze het jonge gras wegvreten, maar ook de landerijen en het oppervlaktewater enorm vervuilen met hun uitwerpselen. En geloof me, die ganzen kunnen behoorlijke flatsjen nalaten!
Ook werden er twee fazanten gespot.
Na een diepgaand discours wat ik voerde met een van mijn kompanen, die mij had verteld over de muizenplaag welke zich in zijn rustieke woning had afgespeeld, kwamen wij tot de weloverwogen stelling dat het zien van twee fazanten en niet één muis, niet mocht leiden tot de conclusie dat de populatie van fazanten hier groter zou zijn dan die van muizen.
Wat een wijsheid hè, op een zo'n boot.....

Nadat wij ontscheept waren, maakten wij via een korte wandeling onze opwachting bij de glasblazerij van het Nationaal Glasmuseum. Vanaf een tribune hadden wij zicht op de (3) glasblazers die heet, vloeibaar glas omtoverden tot de meest prachtige kunstvoorwerpen, alles van commentaar voorzien door een oudere, gedistingeerde heer.
Het was fascinerend om te zien hoe een klompje vloeibaar glas door draaien, blazen, verhitten, afkoelen en vormen met de hand (wel een laag nat papier gebruiken!) herschapen werd tot een prachtige schaal. Daarna werd een tweekleurige fles vervaardigd, terwijl een ander de mooiste bloemen maakte uit vloeibaar glas.
Regelmatig staand vlak voor een open oven met een temperatuur van 1100 tot 1300 graden moge het wel duidelijk zijn dat zo'n glaskunstenaar niet alleen over grote vaardigheden moet beschikken, maar ook een beetje warmte moet kunnen verdragen.
Het was loeiheet in de ruimte en het was dan ook niet verwonderlijk dat een van mijn reisgenoten even het vaantje streek. Toegesnelde hulp hiep haar naar buiten, waar zij in de frisse buitenlucht weer snel van haar appelflauwte herstelde.

Uiteraard werden de vervaardigde glazen kunstvoorwerpen in de ruimte naast de glasblazerij te koop aangeboden. Werkelijk schitterende objecten, maar voor mijn portemonnee toch iets te prijzig....

Nadat de chauffeur ons weer veilig naar Oud Ade had terug gereden, wachtte ons daar, na eerst een borrel te hebben geconsumeerd een heerlijk warm buffet van De Vergulde Vos.
Zoals altijd: meer dan voortreffelijk!
Tenslotte werd de klaverjas bokaal uitgereikt aan de winnaar van de kaartsessies die tijdens het winterseizoen in het Dorpshuis voor de senioren worden georganiseerd.
Ik viel buiten de prijzen, wat wel te verwachten was, daar ik deze bijeenkomsten nooit bezoek.
Ik ben niet zo'n kaarter en daarbij, ik heb nog zoveel andere dingen te doen.....

Dank je wel, lief comité, voor de organisatie van deze geweldige dag!
En mijn moeder? Die heeft ook genoten!......