Carrièreswitch

Velen zien de keuze voor een baan in het onderwijs als een roeping, hoewel ik het ook wel eens als "afwijking" heb horen omschrijven.

Ach, het is het meest fantastische beroep ter wereld. Want wat is er mooier dan kinderen en jonge jeugd te mogen begeleiden op hun ontdekkingstocht in de wereld. Om hen te voorzien van kennis, vaardigheden en gereedschappen om tegenslag, problemen en moeilijkheden op hun pad te weerstaan en op te lossen. Om hen ontvankelijk te maken voor de schoonheid van muziek, poëzie, literatuur en andere kunstvormen.

Daar word je blij van.

Ik kijk dan ook met veel voldoening en dankbaarheid terug op mijn jaren als onderwijzer in het basisonderwijs en heb nooit de behoefte gevoeld om een carrièreswitch te maken.

Dat geldt niet voor àlle onderwijzers. Zo vind je opvallend veel medewerkers uit het onderwijs terug in de politiek. Of dat een gelukkige keuze is? Ik weet het niet.

In ieder geval zeker niet voor iedereen.

Want het beroep van onderwijzer kent zo zijn valkuilen.

Waarom denken onderwijzers dat ze zo uitermate geschikt zijn voor het politieke metier? Omdat hun toehoorders doorgaans aan hun lippen hangen en over het algemeen redelijk volgzaam zijn in het inwilligen van hun wensen? Omdat zij (de mannen althans) met "meester" worden aangesproken? Omdat ze redelijk succesvol zijn in het managen van een dertigtal 9-jarigen? Dat hen dat het vertrouwen geeft dat ze dit met de samenleving ook wel aankunnen? Een gevaarlijke aanname, want het beroep van onderwijzer laat na een aantal jaren duidelijke sporen na......

Beroepsdeformatie wordt het genoemd.

Zo ontwikkelen velen een specifiek zintuig voor het herkennen van taal- en spellingfouten. (Iets wat zelfs kan leiden tot een erfelijke belasting van je nakomelingen!) Nou is dat niet zo erg, ware het niet dat dit vaak gepaard gaat met een nauwelijks te onderdrukken drang om zulks ook meteen wereldkundig te willen maken en de spreker of schrijver te attenderen op zijn falen. Dit behoeft nog geen belemmering te zijn voor een succesvolle politieke carrière, maar dit gedrag wordt door de doorsnee burger wel gezien als eigenwijze en arrogante betweterij, waardoor je als politicus toch meteen op achterstand wordt gezet. 

Maar de onderwijzer is beroepsmatig ook vaak bezig met het enthousiast en overtuigend spreken tot zijn toehoorders om zijn boodschap over te brengen en dit heeft het gevaar in zich, dat bij twijfel of "niet-helemaal-zeker-weten" toch het masker van onfeilbaarheid en alwetend-zijn wordt opgezet.

Dit zie ik op gezette tijden terug bij politici met roots in het onderwijs......

Hugo heeft het geluk bepaald niet aan zijn kont hangen.

Na alle onrust welke ontstond na de invoering van de avondklok, ziet hij zich deze week weer geconfronteerd met stagnatie bij de levering van vaccins èn een datalek bij de GGD. Zaken waar hij nauwelijks iets aan kan doen, maar waar hij als "corona"-minister wel op wordt aangekeken. Dat is natuurlijk niet fair, maar wèl begrijpelijk.

Hugo heeft zijn goodwill wel zo'n beetje verspeeld.

Tè vaak heeft hij de afgelopen maanden zaken te rooskleurig voorgesteld, tè vaak sussende woorden gesproken waar oprecht uitgesproken zorg meer op zijn plaats had geweest.

Waarschijnlijk allemaal goedbedoeld en ingegeven door het idee dat hij vertrouwen moet uitstralen om zo de zorgen bij de bevolking weg te nemen, maar hij had zo langzamerhand beter moeten weten.

Dat dit niet de weg is. Dat je beter open en eerlijk kunt zijn. (Mark weet er sinds de toeslagen affaire over mee te praten!)

Toch koos hij keer op keer voor diezelfde strategie, terwijl hij toch in de gaten zou moeten hebben dat die niet werkt!

Dat het verstandiger is om toe te geven dat je op bepaalde vragen geen antwoord hebt, dan er maar eentje te verzinnen. Dat mensen zich meer gesteund voelen als je hun zorgen serieus neemt en jij je best doet om die zorgen kleiner te màken, dan dat je probeert om die zorgen kleiner te pràten.

Maar ja, Hugo is afkomstig uit het onderwijs, hè. En zo te horen heeft hij daar menig management cursusje gevolgd, waar geleerd wordt om met heel veel woorden niets te zeggen. Ik herken het......

En dat, terwijl Goethe ons leerde: "In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister."

Een "meester" is dus iets héél anders dan een "Meister".......

Hij had moeten beseffen dat zijn manier van optreden óók de indruk wekte dat hij al zijn zaakjes op orde had terwijl telkens bleek dat dit niet het geval was.

Dan gaan de mensen aan je twijfelen, zeker als dit bij herhaling gebeurt, en dan gaan ze zich afvragen of jij wel de geschikte man bent voor de klus en uiteindelijk kun je niets meer goed doen.

Ben je verworden tot de Nationale Pispaal.

En dan krijg jìj de schuld, als Astra-Zeneca je probeert te piepelen......

Ze nemen je niet meer serieus, Hugo.

Misschien tijd voor opnieuw een carrièreswitch, misschien wel noodgedwongen?

Of misschien tijd voor een paar andere schoenen..........