Vloerverwarming

De voetbalcompetitie kende afgelopen weekend, na de winterstop (beetje foutieve planning) zijn herstart. Ondanks een dik pak sneeuw over Nederland, geen afgelaste wedstrijden. Hier en daar was door vrijwilligers de grasmat sneeuwvrij gemaakt en sommige clubs beschikken over een stadion met schuifdak.
Maar, er zijn ook verenigingen met een "verwarmd veld".
Inderdaad, de techniek van vloerverwarming, tegenwoordig in vele woningen toegepast en door menig mauwende viervoeter zeer geapprecieerd, wordt ook gebruikt om de sportvelden bespeelbaar te houden gedurende de winterperiode.
Dan ga je nadenken.....

Vandaag of morgen gaan we de wegen toch openbreken.
Er worden sensoren ingebracht die onze automobielen van de toekomst, na het simpel intoetsen van een bestemming, feilloos op het door ons gewenste adres doen arriveren.
Als die weg dan toch openligt.....
Zou het niet slim zijn om dan ook maar meteen wegverwarming aan te leggen?
Kunnen we de wegen niet gebruiken als een soort zonnecollectoren?
In de zomer zal (versterkt door het zwarte asfalt) het water in het systeem snel verwarmd worden waaruit, net als in zonnecellen, energie kan worden opgewekt.
Deze energie kan 's winters worden aangewend om de wegen sneeuw- en vorstvrij te houden.
Dit heeft, behalve voor de veiligheid in het verkeer, nog een aantal andere grote voordelen.
De belasting van het milieu door het strooien van zout of pekel is niet langer nodig.
Daarbij zal de schade die elke winter aan het wegdek ontstaat door de vorst tot een minimum beperkt worden. In hete zomers kan het wegdek gekoeld worden, zodat ook smeltend asfalt tot het verleden behoort.
De enorme investeringen die dit systeem zal kosten, kunnen zo voor een groot deel terug verdiend worden. De economische winst door een beperking van de files en overlast op de wegen tijdens de winterperiode en vanwege wegwerkzaamheden, zal gigantisch zijn en het voorkomen van leed, gewonden en doden in het verkeer uiteraard onbetaalbaar.
Ik zou dit project echter niet Europees aanbesteden.
Stel je voor dat een Italiaanse firma de laagste bieding doet.....

Er wordt al geschermd met een Parlementaire Enquête om de aanbestedingsprocedure wat betreft de V250 onder het vergrootglas te leggen.
Want niemand heeft natuurlijk schuld aan het volkomen falen van de Italiaanse treinstellen, de Fyra-treinen, op het Nederlands en Belgische hogesnelheidsspoor.
NS Hispeed, de Kamer, de fabrikant, ze wijzen allemaal naar elkaar.
De Kamer is boos omdat er blijkbaar inferieure treinen zijn aangeschaft, NS Hispeed is boos omdat ze zich door de regering gedwongen voelde om zo goedkoop mogelijk in te kopen, de fabrikant beweert hooghartig dat het slechts kinderziekten zijn die binnenkort volledig opgelost zullen zijn.
Feit is dat op 17 januari, als gevolg van de winterse omstandigheden, 17 van de 20 (85%) Fyra-treinen uitvielen.
Besteld in 2005, voor aflevering in 2007, werden de treinstellen in 2012 geleverd.
Dat had al te denken moeten geven.

De zoveelste zeperd die, zeker voor een deel, is toe te schrijven aan de denationalisering van grote staatsbedrijven en overheidsinstellingen.
Marktwerking was het toverwoord.
In de zorg, het bankwezen, het onderwijs, de energiemarkt, de posterijen, de woningbouw, het treinverkeer.
O, en volgens de economische wetmatigheden zal het allemaal best kloppen.
We hebben echter te maken met een verstorende externe factor: de onbetrouwbaarheid en hebzucht van een deel der mensheid.
Het zal toch zo langzamerhand wel duidelijk zijn dat marktwerking in vele gevallen niet werkt!
Het zou moeten leiden tot een gezond evenwicht in de prijs/kwaliteit verhoudingen, maar in de zorg bijvoorbeeld zien we de kosten de pan uit rijzen, terwijl de kwaliteit achteruit holt.
De wanprestaties van een aantal woningbouw coöperaties en onderwijsinstellingen staan ons ook nog scherp voor de geest.
De ontstane concurrentie zou leiden tot prijsdalingen waarvan de consument zou profiteren.
De enige concurrentie die plaats vindt, is tussen de directeuren en managers: wie de meeste miljoenen uit de onderneming kan persen ten faveure van de eigen bankrekening.
Inderdaad, de consument profiteert.
Het is alleen wel een heel klein en select groepje......
Er is een woud ontstaan van bureaucratie waarin niemand zich meer verantwoordelijk voelt, met alle gevolgen van dien.
Terwijl men met de ene hand naar de ander wijst, vult men met de andere de zakken.
Misschien wordt het tijd om eens achter de oren te krabben, om in te grijpen.
En anders zal de wal het schip wel keren.....

We hebben nog zo'n broodje in de oven.
De JSF.
Misschien moeten we daar ook maar van af zien en de bijdrage van € 800 miljoen in de ontwikkelingskosten maar als leergeld beschouwen.
Met dat geld hadden we misschien beter een deel van de Nederlandse wegen van vloerverwarming kunnen voorzien.
Want laten we wel zijn.
Investeren in milieu, innovatie, en economie is toch altijd beter dan investeren in oorlogstuig?

Noordeinde 104 V

Winter

In mijn herinnering sneeuwde het vroeger elke winter.
Er was ook altijd ijs.
Nu weet ik beter.
Het menselijk geheugen heeft de neiging om alleen leuke dingen en indruk makende gebeurtenissen vast te houden.
De minder tot de verbeelding sprekende zaken worden gewoon gedeleted.
Zo blijven alleen de "echte winters" over, die zich schijnbaar jaar na jaar aaneen rijgen.....
Dat is natuurlijk een mooi iets. Het stelt ons in staat om met een tikje weemoed achterom te zien.
Het betekent wel, dat de uitspraak, dat "vroeger alles beter was", per definitie gekleurd is en bijgevolg niet waar.
En dat geldt dus ook voor de winters.....

Deze week werden we vergast op een, voor Nederlandse begrippen, ongekend pak sneeuw.
Toch haalt het 't niet bij de sneeuwstormen uit '63, toen een snijdende oostenwind de ragfijne stuifsneeuw voortjoeg en metershoge sneeuwduinen vormde en Nederland het aanzien gaf van de Siberische vlakten.
Het jaar van de "Tocht der Tochten"(hoewel deze titel misschien toch moet worden voorbehouden aan de tocht die Mozes met zijn volk door de woestijn maakte).
Ik weet nog dat ik met wat vriendjes over de weg (bedekt met een dikke laag ijzel) schaatste door het zuiden van Rijpwetering. Daar troffen we een man die zijn kippenhok, volledig vol gestoven met sneeuw, aan het uitgraven was en één voor één de diepvrieskippen tevoorschijn toverde.

Schaatsen leerde ik op de sloot bij ons huisje in de Veen.
Ik zal een jaar of vijf, zes geweest zijn (waarschijnlijk de winter van '55-'56), dat mijn vader mij vroeg of ik wilde leren schaatsen.
Ik weet nog dat ik niet echt enthousiast reageerde.
Er was ons kinderen op het hart gedrukt dat we niet op het ijs mochten. De meest vreselijke taferelen waren ons voorgehouden: dat je er door kon zakken, onder het ijs kon schuiven en geheid op een afschuwelijke manier zou verdrinken.
De angst zat er goed in.
Ondanks het feit dat over de bullebak niet werd gerept. Die hield blijkbaar een winterslaap.
Geen wonder dat deze plotselinge ommezwaai mij enigszins verwarde.
Wat? Nu mocht het plotseling wel?
En dan, schaatsen.
Ik had het gekrabbel van mijn broertjes en de buurkinderen aanschouwd en had hieruit de conclusie getrokken dat dit een zeer moeilijke en vermoeiende bezigheid was.
Mijn sceptische reactie werd echter volkomen genegeerd en ik werd bij pa achterop de fiets gezet om schaatsen te gaan kopen.
Wij hadden het thuis niet breed, maar de uitgave voor een paar schaatsen was voor mijn vader volkomen legitiem daar in zijn zienswijze het leren schaatsen een essentieel onderdeel was in de opvoeding van een Hollandse jongen.
U begrijpt het al, mijn vader was een fervent schaatser.
Bij de Firma Vink werd een paar friese doorlopers aangeschaft. Met zo'n mooie krul van voren en van dat prachtig geweven oranje band.
Thuis gekomen bond mijn vader mij de schaatsen onder en aan zijn hand zette ik krabbelend mijn eerste schaatsschreden op het gladde ijs.
Mijn eerdere inschatting bleek een juiste, maar, om mijn vader te plezieren, zette ik door.
Hij hield mij overeind en dank zij zijn aanwijzingen kreeg ik zowaar de slag te pakken.
Ik kreeg er lol in.
Ik weet dat ik op een dag de hele sloot afkrabbelde (met het oostenwindje in de rug) en uitkwam op een brede vaart (de ringsloot) waar velen van de ijspret genoten.
Ik schaatste. Het ging steeds beter.
Mijn jonge beentjes werden na verloop van tijd echter toch wel wat moe en ik besloot om weer naar huis te schaatsen.
Maar.....
Op de ringsloot kwamen wel een tiental slootjes uit die de Veenderpolder doorsneden.
Welke sloot was het, die naar ons huisje leidde?
Tegen de wind in krabbelde ik een slootje in, om na enige tijd te beseffen dat ik een verkeerde keuze gemaakt had.
Terug en een andere proberen. Tegen de snijdende wind in.......
Zo ben ik enkele keren op mijn schaatsschreden teruggekeerd.
Het begon al te schemeren en vreselijke visioenen traden mijn kinderbrein binnen.
Zou ik ooit nog de weg naar huis terug vinden, of was ik gedoemd een dezer dagen stijf bevroren terug gevonden te worden langs de kant van de sloot?
Ik had kiezelsteentjes mee moeten nemen......
Eindelijk zag ik punten van herkenning in de omgeving en besefte dat ik het goede slootje gevonden had.
Uitgeput, hondsmoe en tot op het bot verkleumd bereikte ik uiteindelijk de vertrouwde omgeving van ons huisje.
En ondanks de deplorabele toestand waarin ik mij bevond, voelde ik mij ongelofelijk trots.
Die dag leerde ik om door te zetten, om niet op te geven.
Die dag leerde ik schaatsen.....

In de loop der jaren kreeg ik het schaatsen aardig onder de knie en werden 's winters de ijzers opgezocht.
Tenminste, als er ijs lag.
Molen- en Merentochten gereden. Prachtig!
En elke keer weer die stekende pijn op je schenen in het begin.
Ja, daar moest je even doorheen.....
Als het zo door blijft vriezen, zoek ik ze toch nog een keer op......

De sneeuw heeft het ijs in onze omgeving aardig verpest, maar in het hoge noorden is minder sneeuw gevallen.
Wie weet......
Bij de rayonhoofden begint het al weer te kriebelen en de eerste marathons op natuurijs zijn deze week verreden. Bart heeft al aangegeven spoorslags naar Friesland af te reizen als die paar Friese woorden, die elke Nederlander kent, worden uitgesproken.
Jeroen en Tijs zijn zich al aan het warm lopen voor het IJsjournaal.
Zal het deze keer dan toch......?
We durven er na de deceptie van vorig jaar nog niet goed over te praten maar.....
't Zou zo mooi zijn........!

Hier melden

Klikspaan, boterspaan,
je mag niet door mijn straatje gaan.
Hondje zal je bijten, 
poesje zal je krabbelen.
Dat komt van al je babbelen!

De ouderen onder ons kennen waarschijnlijk dit kinderversje wel.
Zo werd ons als kind geleerd, dat klikken "not done" was.
Tijden veranderen.......

Het verschil tussen klikken en het melden van misstanden is net zo diffuus als de scheidslijn tussen plagen en pesten.
De eerste klokkenluiders werden verguisd, en tot de bedelstaf gebracht.
Vandaag kent hij wettelijke bescherming.
Klikken lijkt tegenwoordig tot kunst verheven en is een onderdeel geworden van ons dagelijks bestaan.
Het wordt niet alleen getolereerd, neen, het wordt zelfs van alle kanten gestimuleerd!

Terwijl Geert bijna een jaar nodig had om 40.000 klachten te verzamelen op zijn Polenmeldpunt, scoorde Groen Links in één week 85.000 klachten op het meldpunt Vuurwerkoverlast.
De enig juiste conclusie die hieruit getrokken kan worden, is: Wij zijn een volk van klagers.
Meldpunten, ze schieten als paddestoelen uit de grond.
Meld misdaad anoniem.
Meldpunt kindermishandeling.
Meldpunt ouderenmishandeling.
Meldpunt discriminatie.
Google geeft op het zoekwoord "meldpunt" nu al 332.000 hits.
Het lijkt erop dat er meer meldpunten zijn dan klachten.
Klikken is van alle tijden, maar aan het einde van de vorige eeuw vond langzaam een kentering plaats wat betreft het oordeel over deze bezigheid.
Niet langer "not done" maar min of meer een burgerplicht!
En deze trend zal zeker voortgezet worden in 2013.
Een prachtige uitlaatklep voor een morrende bevolking.
De HH Politici hebben hier een prachtig instrument in handen om de bevolking in de waan te laten dat er naar haar geluisterd wordt.
Wij mogen vragen stellen, mopperen, onze gal spuwen, zoveel we willen. Roept u maar!
Zeker in ons landje is dit, gezien onze volksaard, op voorhand een doorslaand succes.
Reken echter niet te veel op antwoorden of adequaat handelen.......

Het meldpunt van Groen Links was waarschijnlijk een laatste stuiptrekking van een Partij in terminale staat. Nog één keer wilden ze scoren, in het middelpunt van de belangstelling staan.
Vanwege het grote succes wilden ze meteen een verbod op het afsteken van vuurwerk door het gewone klootjesvolk.
Maar daar trapte de Kamer toch niet in.
Feit is, dat er deze jaarwisseling weer meer slachtoffers vielen dan vorig jaar, dus de lobby van GL lijkt gerechtvaardigd.
Feit is ook dat, hoewel de verkoop van vuurwerk wel wat teruggelopen is, en dat het afsteken ervan door grote groepen in de samenleving als een achterlijke en gevaarlijke bezigheid wordt gezien, er nog altijd zo'n 25 % van ons volk, ondanks de crisis, over voldoende pecunia beschikt om gemiddeld zo'n 60 euri aan vuurpijlen en ratelmatten in rook te doen opgaan.
Maar verbieden? Nee.
De mannen aan het roer kennen de geschiedenis.
De Romeinen wisten het al: Geef het volk brood en spelen.
De sneetjes zijn al wat dunner geworden, dus wat de spelen betreft: afblijven!
Daarbij, 4 miljoen maal 60 euro is 240 miljoen.
Is nog altijd 50 miljoen aan BTW inkomsten!
Da's toch mooi 20 patriot raketten voor de NAVO-missie in Turkije.
Dat is nog eens vuurwerk!
Zo eindigde het bommetje van Groen Links sissend in een waterplas, gevormd door de overvloedige regenval tijdens de Oudejaarsnacht.
Een Partij in staat van ontbinding.
Waarschijnlijk dus een stinkbommetje.

Ook bij de omroepen kunnen we onze irritaties kwijt en misstanden aanmelden.
Via programma's als De Ombudsman, Radar, Kassa en Kan nie waar zijn, kunnen wij dan met leedvermaak of een zure grimlach kennis nemen van list en bedrog, misleiding en de verspilling van belastinggelden.
In opsporing verzocht worden we uitgenodigd om onze falende medemens aan te geven.
Omroep Max begint zelfs een programma met als titel "Meldpunt".
Begrijp me goed, ik juich het toe dat misstanden aan de kaak worden gesteld.
Maar ik vind het nogal deprimerend dat deze programma's telkens weer zo moeiteloos worden gevuld.
Ter leering ende vermaeck.
Er wordt, naar het zich laat aanzien, helaas, heel weinig geleerd.

Er is maar één meldpunt dat mij kan bekoren.
Het meldpunt voor mooie mensen.
Bel Joris van "Joris' Showroom" of de redactie van "Man Bijt Hond".
Zij trekken erop uit en tonen ons de juweeltjes uit onze samenleving.
Mensen die anders zijn, die kleur geven aan dit grauwe ondermaanse.
Mensen die "anders" durven zijn.
Die de grijze middenmoot ontstijgen.
Ook programma's ter leering ende vermaeck.
Kunnen we inderdaad een hoop van leren:
Geniet van de kleine dingen.
Trek je niets aan van wat anderen van je zeggen of denken, maar richt je leven in op een manier die jou gelukkig maakt, uiteraard zonder anderen te kwetsen.
Doe wat je wilt, de mensen kletsen toch.
Leef je leven zoals jìj wil.
Je hebt er tenslotte maar een......

Alfa en Omega

De kruitdampen zijn opgetrokken.
Schoorvoetend trekt 2013 zich in gang.....

Begin en einde liggen meestal ver uit elkaar.
Voor een jaar is dat 12 maanden, 365, en zo af en toe 366 dagen.
De tijdspanne tussen onze geboorte en dood is de grootste afstand die we bereiken zullen.
Het begin van onze wereld en haar einde, onlangs nog aangekondigd maar om onduidelijke redenen niet doorgegaan, omvat een onvoorstelbare tijdsruimte.
Soms liggen ze heel dicht bij elkaar.
Elk einde is immers een nieuw begin.

Dood en geboorte.
Je ontdekt dat je zwanger bent, een week na de dood van je moeder.
Je vertelt je vader dat je vrouw zwanger is, twee dagen na de dood van zijn moeder, je oma.
Soms ligt het inderdaad heel dicht bij elkaar.
Einde en begin.
Verdriet en vreugde.
Alsof de wereld zeggen wil: wat er ook gebeurt, je moet dóór.
En dat doen we dan maar.....
Het zijn gedachten die door je hoofd spelen op de drempel van een nieuw jaar.

Gin is dood.
Een poes, maar toch. Het verdriet is echt.
Vrijdag lag hij in de voortuin. Waarschijnlijk aangereden en met de laatste krachten die in hem waren, zichzelf naar huis gesleept. Waar hij warmte, liefde en geluk kende.
Ik moest bij dat bericht denken aan het nieuws dat ons 1 januari bereikte.
De dood van Clara Ann Fowler, beter bekend als Patti Page, ondermeer beroemd geworden door een liedje over een ander huisdier.
Een jong hondje, pas geboren. Nog aan het begin.
De zangeres heeft tijdens haar leven de vraag vele malen gesteld en heeft, naar mijn weten, nooit een bevredigend antwoord gekregen.
Ik denk dat het de eerste vraag was, die ze bij aankomst aan Petrus stelde.
Hoeveel dat hondje kostte.....
Toen moest ik denken aan de tijd dat ik in Leiden naar school ging.
Op weg naar de bus, kwam ik dan door de Steenstraat.
Daar was een dierenwinkel.
Meerdere malen heb ik voor de etalage staan kijken naar de ravottende jonge hondjes in het zaagsel.
Ik ben nooit naar binnen gegaan om te informeren wat zo'n schattige pluizenbol moest kosten.
Had ook geen zin.
Mocht toch niet van mijn vader.....

Zo'n jaarwisseling is toch altijd weer iets speciaals.
Een moment van bezinning.

Van achterom kijken.
Het ophalen van de mooie herinneringen die verbonden zullen blijven aan 2012.
Ook stilstaan bij de donkere kanten die dat jaar kende.
Mondiaal, landelijk, en in ons eigen kleine kringetje van familie en vrienden.
Het is ook een moment van vooruit kijken.
Uitspreken wat je allemaal van dit nieuwe jaar verwacht.
Maar ook in stilte hopen dat bepaalde zaken een gunstige wending nemen.
Voor de wereld.
Voor jezelf.
Maar vooral............ voor al die mensen die dicht bij je staan.

2012.
Een kleurrijk jaar.
Guido en Eric hebben het voor ons geschilderd.
Maar gemiddeld? Zo door elkaar genomen?
Toch weer poepbruin........
Prisma op een stronthoop.

Het was een welbewogen jaar.
Zeker op het gebied van de landelijke politiek was er veel vuurwerk.
Maar tijdens de Oudejaarsnacht?
Alle zegen komt van boven.
Alle regen ook.
En zo liep het allemaal met een sisser af......
Einde.

Ik wens u allen een mooi, gezond en gelukkig leven toe.
Niet alleen voor 2013, maar tot in lengte van jaren.
En als u wilt weten wat iets kost?
Gewoon vragen........