De Zomer van '14

Het eerste wat sneuvelt
in elke oorlog
is de waarheid.

Syrië, Gaza, Oekraïne.
Zovele brandhaarden.
Machtswellustelingen
die gewapenderhand hun gelijk willen halen.
Misplaatst superioriteitsgevoel.

De generaal claimt de overwinning
terwijl het gewone volk
zijn wonden likt
en slechts verliezers kent.

Woede is verspilde energie, zegt men.
Maar woede laat zich niet constant wegdrukken.
Een machteloze woede.
Een woede, die mij dingen doet roepen
waarvan ik schrik
als ik ze uitgesproken heb.

De waarheid?
Wat koop ik voor de waarheid.
Als zij al ooit boven tafel komt.
Ieder wijst naar de ander
en realiseert zich niet
dat hij op dat moment
met drie vingers naar zichzelf wijst.

Het was een vergissing, zeggen ze.
Maar deze had nooit plaats gevonden
als zij hun meningsverschillen
als weldenkende mensen
gewoon hadden uitgepraat.

Het vliegveld van Charkov.
Daar staan ze dan.
Met hun grote platte petten.
Saluerend voor de kisten.
Een niet te rijmen beeld.

Langzaam trekt de Hercules omhoog.
Grommend onder zijn trieste, loden last.
Weg uit dit Godvergeten land
waar een handvol idioten
zoveel onschuldige levens vernietigde.

ddd

In mei 2012 speelde Truike een van haar laatste rollen als Jenny in "De Zomer van '45".
Een stuk over de Tweede Wereldoorlog en de pijnlijke nasleep daarvan.
Over gebeurtenissen die mensenlevens voor altijd veranderden.
Over diepe wonden die nooit genezen.
Over pijn en verdriet die nooit verdwijnen.
Die geaccepteerd moeten worden.
Waar je mee moet leren leven.
Al is het maar om verder te kunnen.
Het kan niet anders.......