Uit de schappen

Hebt u dat ook wel eens?
Dat je in je supermarkt een product hebt gevonden, waarvan je denkt, jeetje, dìt is lekker!
Wekelijks gooi je het in je karretje, je al verkneukelend op het moment van consumptie.
En dan, plotseling, is het er niet meer.
Je schiet met angstig vragende ogen een winkelmedewerker aan die op jouw vraag het reeds gevreesde antwoord geeft: " Is uit het assortiment genomen, meneer...."
Op je vervolgvraag: "Waarom?", wordt meestentijds met een verveeld schouderophalen geantwoord.

Een aantal weken geleden moesten we afscheid nemen van "Man Bijt Hond".
Deze week verdween opnieuw een door mij graag gezien programma van de buis.
Na 10 jaar kwam er een einde aan het programma "Sterren op het doek", waarin bekende Nederlanders steeds door drie kunstenaars werden geportretteerd.
Niet alleen de prestaties van de deelnemende kunstenaars kon ik waarderen, maar ook de gesprekken die presentatrice Hanneke Groenteman had met de BN'ers, die voor het programma werden uitgenodigd.
Zij was in staat om deze mensen, tijdens de poseer sessie, soms bijzondere ontboezemingen te ontlokken die ons een kijkje gaven in het verborgen leven van deze bekende Nederlanders.
Mooi was het ook als de kunstenaars deze informatie in hun werk wisten in te bedden, waardoor hun schilderijen meer werden dan een oppervlakkige weergave van het uiterlijk.
Èchte kunst.
Jammer dat aan zo'n mooi programma een einde is gekomen.
Inderdaad, een beetje schildersverdriet......

Want schilderen, speciaal portretten, is toch een grote liefhebberij van mij.
Vandaar ook misschien dat ik een speciale affectie gevoel voor dit programma.
Niet dat ik vlot het ene portretje na het andere produceer.
Zeker niet.
Beginnen.... dat is het moeilijkst.
Dat duurt meestal een paar dagen.
Loop je toch weer met die spanning: gaat het me lukken, kan ik het nog?
Moet je toch weer over dat drempeltje heen.
Maar als je dan eenmaal begonnen bent, kun je er heerlijk in wegraken.
Concentreren, veegje hier, streekje daar.
Nee, niet goed... Opnieuw... Geduld...
Want dat is het lastige met een portret.
Het is goed of het is niet goed.
Je moet in ieder geval goed kunnen zien wie het moet voorstellen.
Tenminste...., dat vind ik.....
Dat vind ik ook de grote charme van het programma.
Drie kunstenaars, die met totaal verschillende technieken, elk een goed gelijkend werk weten te maken, die in de uitvoering soms enorm kunnen verschillen.
De laatste aflevering was daar een prachtig voorbeeld van.
De diffuus schilderende Marko Klomp, de met fotografische precisie schilderende Anja Jager en de met sloophout werkende Diederick Kraaijeveld.
Drie portretten, onmiskenbaar Hanneke Groenteman, maar zò verschillend!
Ja, dat vind ik geweldig.

Maar  het allermooiste vond ik vooral de manier waarop afgelopen donderdag afscheid werd
genomen van het programma èn haar presentatrice.
Terwijl Man Bijt Hond een aantal weken geleden toch min of meer kil aan de kant werd geschoven door de omroepbazen van KRO en NCRV (de samenstellers maakten zèlf nog iets van het afscheid), heeft de programmaleiding van omroep Max een prachtige vorm gevonden voor die laatste aflevering van Sterren op het Doek.
Een waardig afscheid van een van de laatste "Grande Dames" van de Nederlandse televisie.
Het werd een heel mooi, ongedwongen, soms emotioneel gesprek tussen Matthijs van Nieuwkerk en Hanneke Groenteman. En juist in die ongedwongen setting kreeg het gesprek de diepte die zo kenmerkend is voor het programma en kregen we een beetje een idee wie deze mensen werkelijk zijn.
Respectvol, de ander volledig in zijn of haar waarde latend.
Een verademing in een wereld van platte communicatie.
Jammer, dat het voorbij is......
Wat ons nog rest is de Europese vlag.
Sterren op het doek.
Voor hoelang nog?

Wie deze laatste aflevering nog eens terug wil zien, klik hier.

Voor wie hem gemist heeft, hier een van de geweldige persiflages die Koefnoen ooit van het programma maakte....