zondag 27 maart 2016

King Fear


Cijfers zeggen niet alles, maar cijfers zeggen wel veel.
Het Centraal Bureau voor de Statistiek werd op 9 januari 1899 opgericht, met als doel het verzamelen en publiceren van betrouwbare en samenhangende statistische informatie.
Met deze cijfers in de hand kunnen politiek en maatschappelijke organisaties inspelen op tendenzen en ontwikkelingen in de samenleving.
Zo werd het alsmaar oplopende aantal verkeersdoden door gerichte maatregelen omgebogen en is het aantal sinds 2000 gehalveerd tot 570 slachtoffers in 2014.

570 verkeersdoden.....
Dat betekent dat jaarlijks vele gezinnen, families, vriendengroepen worden geconfronteerd met het plotselinge verlies van een geliefde.
Maar....
Ik ga eens verder spitten.
Ik stuit op een overzicht uit 2011.
In dat jaar sterven 5844 Nederlanders een niet-natuurlijke dood.
653 verkeersslachtoffers in dat jaar.
59 mensen vinden de dood bij een bedrijfsongeval.
1647 mensen door zelfdoding
143 sterfgevallen door moord en doodslag
En 2821 mensen overlijden door een privé-ongeval, waarvan 941 in en om het huis.
Het aantal mensen dat overlijdt bij een terroristische aanslag wordt niet vermeld.
Ik neem aan: 0?

Het zijn grote aantallen, zeker.
Maar op een bevolking van 17 miljoen betekent het, dat de kans dat wij een niet-natuurlijke dood sterven slechts 0,03% is.
De kans dat wij er in onze omgeving mee geconfronteerd worden is uiteraard groter.
En àls het gebeurt, dan is het verdriet immens.....
Is het een reden om dagelijks in angst te leven?  Zeker niet.
We stappen gewoon in de auto, gaan naar ons werk en beklimmen de ladder om de ramen te zemen.
Natuurlijk, we nemen onze voorzorgsmaatregelen, doen onze gordel om, zetten een helm op op de bouwplaats en kijken of de ladder wel goed stevig staat.
Je moet de goden immers niet verzoeken.
Maar angst? Nee.
Robert Long zong het al: Heb je angst voor morgen, dan moet je vandaag gaan hangen.....

Schokkende gebeurtenissen deze week in Brussel.
Via de media worden we overspoeld met informatie, beelden en statements van sommige politici die de angst nog eens aanwakkeren en zo olie op het door de terroristen aangestoken vuur gooien.
Precies wat zij willen.
De angst regeert.
En zoals we allen weten, angst is een slechte raadgever.
De angst, de woede en het verdriet van de Brusselaars die getroffen zijn, kan ik begrijpen en plaatsen, maar de reacties van deze politici zijn buitenproportioneel.
Het is niet hun taak om de gevoelens van angst nog eens te vergroten, maar om krachtdadig te handelen en zo het risico dat ons land door een dergelijke aanval getroffen wordt zo klein mogelijk te maken.
Gelukkig hebben we óók politici in Nederland die dit nastreven.
Misschien doen ze in onze ogen nog te weinig, maar ik heb zo het idee dat Nederland zijn zaakjes beter voor elkaar heeft dan België.
Als je de berichtgeving mag geloven hoe de "veiligheid" in Brussel is georganiseerd, is het niet verwonderlijk dat de terroristen deze stad als uitvalsbasis hebben gekozen.
Uitsluiten dat zoiets bij ons gebeurt kunnen ze niet, maar de kans dat u of ik komen te overlijden in het verkeer of bij een val van de trap is vele malen groter dan dat we het leven zullen laten bij een terroristische aanslag.
Zonder de gruwelijke gebeurtenissen in Brussel te willen bagatelliseren, we moeten wel bij de feiten blijven en daar ook naar handelen.
Voorzorgsmaatregelen treffen. Je moet de goden immers niet verzoeken.
Opletten, allert zijn en de broeinesten uitroken, dat is wat moet gebeuren.
Voor angst is geen plaats, geen reden.

Het doel van de terroristen is het ontregelen van onze vrije en open samenleving door het zaaien van angst.
Als wij ons laten leiden door die angst, onze grenzen sluiten en mensen preventief gaan opsluiten, maken we zelf een einde aan onze vrije en open samenleving en hebben zij hun doel bereikt.


C'était au temps où Bruxelles rêvait
C'était au temps du cinéma muet
C'était au temps où Bruxelles chantait

Het was de tijd dat Brussel droomde
Dat waren de dagen van de stomme film
Het was de tijd dat Brussel zong

Het prachtige lied van Jacques Brel over het Brussel van weleer.
De wijze waarop hij het lied beëindigt, past bij de gebeurtenissen van deze week.
Klanken van vergane vreugde.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten