Naar de bollen

Naar de bollen,
naar die prachtige bollen.
Waar je eindeloos geniet
van de kleuren die je ziet....

En dan is het plotseling toch lente!
De bomen schieten in het groen en de velden rond Hillegom en Lisse tonen, na het geel en wit van de narcissen, het roze, blauw en wit van de hyacinten, nu ook het volledige palet van de tulpenpracht.
Tijd om een bezoekje te brengen aan de Keukenhof!
Ik was er in jaren niet geweest.
Woensdag was fris, maar zonovergoten.
Een uitgelezen dag!
Wij waren niet de enigen die er zo over dachten.
Grote drommen mensen, uit alle uithoeken van de wereld, bevolken de paden.
De prachtig aangelegde perken ademen een sfeer van serene rust uit, die overslaat op de mensen.
Rustig en kalm meandert men langs de bloemenpracht.
Uitgezonderd een enkele ADHD Japanner, die als een schichtige vlinder van bloem tot bloem schiet
om haar op de gevoelige plaat vast te leggen.
De bus wacht niet.
Kan hij thuis rustig gaan bekijken wat hij hier had kunnen zien.

Tuinmannen zijn bezig om alles er zo mooi mogelijk uit te laten zien. De grasperkjes worden gemaaid, hier en daar wordt een uitgebloeid perk leeg getrokken en opnieuw beplant.
Een man plaatst metalen stokjes naast roze hyacinten die onder hun bloemenlast dreigen te bezwijken en geeft ze zo weer een fier aanzien.
Een groot aantal van de langs sjokkende bezoekers zal zich met de hyacinten kunnen identificeren.
Ook zij hebben een stok nodig om rechtop te kunnen blijven.
Hoewel, naar mijn schatting, de gemiddelde leeftijd van de bezoekers ruim boven 50 ligt, ontwaren we ook een kleuterklasje, herkenbaar aan de naamkaartjes met touwtje om de kindernekjes en de gestresste kleuterjuffen die als volleerde herdershonden wanhopig trachtten hun schaapjes bijeen te houden in de mêlee van mensen.
Ik juich het toe dat kinderen al op jonge leeftijd gewezen wordt op de schoonheid der natuur, maar of een bezoekje aan de Keukenhof daarvoor de meest voor de hand liggende gelegenheid is, waag ik te betwijfelen. Ik had hen een bezoekje aan het nabij gelegen Linnaeushof gegund.

Om 2 uur melden we ons voor de rondleiding met gids.
De wachtende menigte is immens. Uit alle hoeken en gaten worden extra gidsen opgetrommeld om de groepen niet te groot te laten zijn. Deutsch? English? French?
Handen gaan omhoog.
Dutch? Nederlands?
Wij blijken de enige Nederlanders in de groep, zodat we een bijna privé rondleiding krijgen van een aardige mevrouw. Twee Duitsers hebben zich bij ons aangesloten. De Duitse meneer eist onze gids nogal op en heeft hele verhalen van "bei uns in Deutschland". Duidelijk een verteller en geen luisteraar. Anders had hij zich wel bij de Duitse groep aangesloten.

Het is wel duidelijk dat men bij de Keukenhof alles in het werk stelt om de in de wereld bestaande ideeën over Nederland in leven te houden.
Het land van tulpen, molens en klompen.
Alle cliche's zijn op de paar hectare van de Keukenhof terug te vinden.
Hoor ik daar een ouderwets draaiorgel?
Welja, kan er ook nog wel bij.
Bij de reuzenklompen voor het Nijntje paviljoen staat een lange rij Aziaten te wachten om op de foto te gaan in de "clogs". En ook een mooi paviljoen "Delfts Blauw" ontbreekt niet. Veel prachtig aardewerk en uiteraard allerlei bolbloemen in blauw en wit. Of alle bordjes, tegeltjes en vazen ook werkelijk uit Delft komen? Waarschijnlijk is het meeste "made in Taiwan".
Net zoals de aardewerk klompjes in de souvenir winkeltjes.
Daar kan men trouwens ook tegen belachelijk hoge prijzen potjes kopen met daarop drie miezerige tulpenbolletjes, die waarschijnlijk amper een bloem zullen voortbrengen.
Zo houdt men ook dat andere cliché in stand.
Nederlanders? Een handelsvolk, altijd op zoek naar winst. Pas op! Je wordt genaaid waar je bij staat....

Ik lees de naambordjes bij de perken gele trompetnarcissen.
Misschien tref ik een narcis, door mijn vader gewonnen.
Maar nee, ik zie ze niet.
Mijn vader. Trompetnarcissen waren zijn lust en zijn leven.
Daar kon hij uren lang vol liefde over vertellen.
Tulpen? Dat vond hij maar flutbloemen.
Als ik hem dan vertelde, dat ik bepaalde tulpen toch wel mooi vond, dan voegde hij mij steevast toe: "Ach, jij hebt er geen verstand van."
Zo was mijn vader.
Hij was heel dichtbij, woensdag.....

Oma uit Den Haag

Dag kleine vrouw

Met je pretoogjes

Je altijd bezige handen

Zo verzorgend, al die jaren

Al vroeg alleen, maar geen geklaag

Zorgend voor je lievelingen

Oma uit Den Haag

Ik zie je prevelende lippen

Je zegt iets, ik versta je niet

Niet langer in staat

De woorden uit te spreken

Die ergens in je hoofd ontstaan

In je blik een stil verdriet

Dag kleine vrouw

In je pretoogjes

Zie ik een blik van vage herkenning

Zoekend in de databank van je geheugen

Vind je mij niet meer

Je mompelt wat tegen je dochter

“Een aardige meneer”

Sluipend is het verval gekomen

En heeft je langzaam weggenomen

Als het leven is geleefd

Zorg en pijn zijn overwonnen

Als het afscheid is begonnen

Liefde, vreugde zijn beleefd

Als de tijd haar sporen trekt

Gaten vallen in je brein

Geliefden nog slechts schimmen zijn

Komt de tijd van het vertrek

Dan komt hij als een goede vriend

Ondanks verdriet en ondanks smart

Heerst er vrede in ons hart

Rust de rust die je verdient

Poppenkast

In mijn tijd als onderwijzer heb ik vaak poppenkast gespeeld.
Vooral in de jaren dat ik een kleutergroep mocht begeleiden.
En niet alleen opgevouwen en in onmogelijke posities weggedoken in de poppenkast.
Nee, ik vond het veel leuker om gesprekjes met de kinderen te voeren via een handpop.
Gewoon, zichtbaar.
Al heel snel richtten de kinderen hun volle aandacht op de pop en gingen met hem (of haar) de discussie aan.
Met oom agent op mijn hand bespraken we het gedrag in het verkeer en de kinderen probeerden de boef te overtuigen dat alle dingen die hij deed verkeerd waren.
Jan Klaassen en Katrijn vertelden in de lente over hun bezoek aan de boerderij en in de herfst over hun ontmoetingen met feeën, tovenaars en kabouters in het sprookjesbos.
Stemmetjes maken.
Ach, mooie tijden waren het.....

Al in de Middeleeuwen was de poppenkast populair op jaarmarkten en kermissen.
Het was vermaak voor de ongeletterde volwassenen, het theater van de straat en vaak werden maatschappelijke wantoestanden in de poppenkast aan de kaak gesteld.
Zo was de Middeleeuwse poppenkast de basis voor het moderne cabaret van vandaag.
Pas op het einde van de 19e eeuw geraakte de poppenkast in de kinderhoek en werd het meer en meer vermaak voor de kleintjes.

De komst van de televisie gaf de poppenkast een nieuw leven.
De ouderen onder ons kennen vast nog wel de serie "Dappere Dodo" en het vaste poppenkast item in "De film van Ome Willem" met de beroemde poppenspeler Pieke Dassen.
Ook Suske en Wiske verschenen in de poppenkast (Pats Poppenspel) en haalden de televisie.
Maar, het bleef vooral vermaak voor kinderen.

Dat veranderde langzaam in de 60-er jaren van de vorige eeuw.
De Fabeltjeskrant, in eerste instantie verhaaltjes voor kleintjes voor het slapen gaan, kende ook een groot publiek van volwassenen die het programma zeer konden waarderen.
Misschien wel mede daardoor kregen de verhaaltjes van lieverlee een tweede laag mee.
Maar het waren vooral de creaties van Jim Henson die de wereld veroverden.
Zijn Ernie en Bert zijn tot op de dag van vandaag razend populair bij jong en oud.
Begonnen in het kinderprogramma Sesamstraat stonden zij aan de basis van "De Muppetshow", niet langer alleen leuk voor kinderen, maar toch vooral gericht op volwassenen.
Van '84 tot '96 verscheen het satirische "Spitting Image" met karikaturale poppen op de Engelse TV en dat werd ook in Nederland uitgezonden.
Poppenkast voor volwassenen, zoals het ooit begonnen was.
Een poging om een Nederlandse versie te maken strandde.

Op vrijdagavond vond de eerste uitzending plaats van "Wat een poppenkast", van John de Mol, waarin BN'ers, als karikaturale poppen, op de hak worden genomen.
Een mix van "Spitting Image" en "de TV kantine" van Irene Moors en Carlo Boszhard die in hun programma immers ook BN'ers persifleerden, zij het dan dat zij de types zelf speelden, zwaar onder de schmink en zo ook een karikaturale uitstraling hadden.
Na een eerste kennismaking met de poppen in DWDD in de vooravond, besloot ik te gaan kijken.
En ik moet zeggen, het viel toch een beetje tegen.
De poppen zijn weergaloos en verbluffend goed getroffen en ook de stemmen zijn geweldig.
De dialogen mogen echter wel wat scherper worden en het "moppen-met-een-baard gehalte" was vrij hoog, maar ik hoop dat het programma de tijd krijgt om zich te ontwikkelen.
Zou zo maar heel leuk kunnen worden.

Het bood in ieder geval meer vermaak dan het geneuzel in Den Haag deze week.
Wat een poppenkast!
Het voortgezette debat naar aanleiding van de aanslagen in Brussel brachten aan het licht dat onze minister van Veiligheid en Justitie het woord "pro-actief" wel bezigt, maar nauwelijks in praktijk brengt. Maar.... hij mag gewoon blijven zitten.
Na V&D lijkt ook V&J failliet.
En dan de farce van het referendum.
Ik sluit me aan bij Peter Pannekoek, die vrijdag de uitzending van DWDD afsloot.
Overspoel ons met referenda tot we er doodziek van worden en besluiten om mensen aan te stellen die de beslissingen voor ons nemen. We zouden die dan elke vier jaar kunnen kiezen.....

Maar.... ook de traditionele poppenkast bestaat nog!
Zelfs BN'ers hebben de poppenkast ontdekt en trekken door het land om de kinderen te vermaken en intussen hun ideeën in de nog onschuldige kinderbreinen te planten.
Op de site van "De correspondent" vond ik de volgende bijdrage. (klik hier)

De mug en de olifant

Zeg eens eerlijk.
Wist u dat het associatieverdrag met Oekraïne in april 2015 geruisloos door Tweede (119 voor, 31 tegen) en Eerste Kamer (55 voor, 20 tegen) werd geloodst?
Net als in de overige EU lidstaten overigens, waar het verdrag eveneens met grote meerderheden werd aangenomen.
Het was niet eens in het nieuws gekomen, ware het niet dat de Oekraïense regering onder zware Russische druk vlak voor de ondertekening afhaakte, wat leidde tot een volksopstand en het begin was van alle ellende waar het land tot op vandaag onder gebukt gaat.
Een nieuwe regering ondertekende het associatieverdrag alsnog en het trad daarna in werking.
Hebt u er iets van gemerkt?

Sinds 1 juli 2015 is het in Nederland mogelijk om een raadgevend referendum te organiseren.
Een volksraadpleging.
Elke Nederlander kan zo'n referendum afdwingen door 300.000 handtekeningen te verzamelen, om zo het parlement te dwingen, een genomen beslissing te heroverwegen.
GeenStijl, geassocieerd met het noodlijdende Pownews, greep de nieuwe wet aan om zichzelf eens flink in de kijker te plaatsen om zo de geldschieters, die dreigden de stekker eruit te trekken, op andere gedachten te brengen.
Ze richtten hun pijlen op het associatieverdrag met Oekraïne, al had het willekeurig elke andere wet kunnen zijn.
Maar.... ze beseften dat ze hier een goede kans maakten.
Als ze maar inspeelden op de negatieve onderbuikgevoelens die bij vele Nederlanders leven omtrent de EU en zij het associatieverdrag presenteerden als een eerste stap voor Oekraïne om lid te worden van de EU, dan was de kans groot, dat vele Nederlanders hier in mee zouden gaan.
En zo gebeurde. De 300.000 handtekeningen werden ruimschoots gehaald.....
Een associatieverdrag, dat zich afspeelde in de kantlijn van het politieke circus werd daardoor opgeblazen tot een enorm belangrijk issue.
De mug en de olifant.

Terwijl de discussies door de voor- en tegenstanders van het verdrag dagelijks het nieuws beheersen, hebben de aanstichters al aangegeven dat het hen helemaal niet te doen is om dat associatieverdrag, maar dat hun doel is om de onvrede te mobiliseren binnen de Nederlandse bevolking met betrekking tot de EU.
Ze willen uit de Europese Unie, een Nexit.
Maar ja, daarover een referendum aanvragen, gaat niet.
Dan maar het eerst langskomende onderwerp aanpakken waarin zij hun onvrede over de EU kwijt kunnen: het associatieverdrag met Oekraïne.
Op grond van oneigenlijke argumenten en gekleurde berichtgeving worden wij uitgenodigd om op 6 april te gaan stemmen.
Waarover? Zegt u het maar.
Kunt u nog wijs worden uit alles wat over dat verdrag met Oekraïne wordt verteld?
De een gruwt er van, de ander omarmt het en ze hebben allemaal hun argumenten, waar of niet waar.
Maar ach, het zal zo zijn zoals onze grote goeroe JC reeds zei:
"Elk nadeel heb ze voordeel".

Een "raadgevend" referendum.
Als dit de manier is waarop het Nederlandse volk meent zijn regering "raad" te moeten geven, in hoeverre hebben wij dan nog recht van spreken als wij onze politici bekritiseren?

Alexander Pechtold zal zich wel achter de oren krabben nu hij ziet hoe het instrument van het referendum, waar zijn partij zo lang voor heeft gestreden, wordt misbruikt en op weergaloze wijze onderuit wordt gehaald.
Het referendum. Een feestje voor de democratie wordt het genoemd.
Kosten: 40 miljoen.
Maar ach.......

In een tijd, dat gevangenispersoneel de dreiging voelt zijn baan te verliezen, de zorg nog steeds niet op orde is, het justitiële en defensie apparaat aan alle kanten rammelt, allemaal ten gevolge van bezuinigingen in het verleden, wordt er 40 miljoen over de balk gesmeten, alleen omdat een grote groep Nederlanders zich in het pak heeft laten naaien door Jan Roos.

Ik denk dat ik een handtekeningenactie ga organiseren om een referendum te houden om die hele referendumwet maar af te schaffen.....