Pleurt op

Het was een mooie, zonnige dag, die derde dinsdag in september van 2016.
Tijdens het TV verslag van deze Prinsjesdag werd vrolijk gekwetterd over de schoonheid of lelijkheid der verschillende gebruikte koetsjes, over de hoedjes van de belangrijke dames en de kleur en het materiaal van hun japonnen.
De spanning werd verbaal nog eens opgevoerd doordat de verslaggevers ons erop wezen, dat het in- en uitstappen bij zo'n koets via het (overigens zeer vernuftige) uitklapbare trapje, voor de dames in lang gewaad beslist geen sinecure is, zodat we allemaal naar het puntje van onze stoel schoven als zo'n moment aanstaande was.
Af en toe kreeg ik het idee dat ik naar een extra lange uitzending van Lucky TV zat te kijken.

De koning las keurig de troonrede voor.
Zoals te verwachten één lange lofzang op het zittende kabinet, dat, naar eigen zeggen, het toch maar heeft klaargespeeld om Nederland sterker uit de crisis te laten komen en daarom nu, aan de vooravond van nieuwe verkiezingen, het volk tracht te paaien met het uitdelen van cadeautjes.
De oppositie partijen trappen er niet in.
De bevolking, zo bleek uit peilingen, evenmin.

"Pleur op" schijnt in het Rotterdamse vaak gebezigd te worden als "pleurt op", zo onderwees Mark Rutte tijdens zijn optreden in Zomergasten het Nederlandse volk.
Jammer dat hij niet de gelegenheid aangreep om aan te geven dat dit taalkundig gezien eigenlijk geen goed Nederlands is.
Omdat we hier te maken hebben met de gebiedende wijs van het werkwoord oppleuren, is het toevoegen van een "t" aan de stam "pleur" gewoon foutief.
Het is ook "donder op" en geen "dondert op", "sodemieter op" en geen "sodemietert op".
De werkwoorden "opzouten" en "oprotten", welke een gelijke betekenis hebben met bovenstaande werkwoorden, lenen zich niet om dit foutief gebruik te verduidelijken, daar deze werkwoorden een stam hebben die al op een "t" eindigt.
Aangezien iedereen het er over eens is (behalve Geert natuurlijk) dat het belangrijk is dat asielzoekers zo snel mogelijk de Nederlandse taal leren, lijkt het mij wel belangrijk dat ze het goèd leren.
En een minister president zou dan toch eigenlijk het goede voorbeeld moeten geven.....

Mark deed zijn uitspraak in Zomergasten naar aanleiding van een door hem zelf uitgekozen filmpje.
De Nederlanders met Turkse achtergrond die demonstreerden op de Erasmusbrug na de coup poging in Turkije. Een aantal demonstranten trachtte een NOS verslaggever het werk onmogelijk te maken en een onverlaat riep in de camera: "Rot op!"
Marks eerste reactie "Pleurt zelf op" was begrijpelijk. Ik dacht ook "Rot zelf op".
En Mark heeft gelijk.
Bijna 99 % van de Nederlanders zal hetzelfde gedacht hebben bij het zien van die beelden.
Maar..... Mark liet na om in de uitzending duidelijk te maken dat dit zijn éérste reactie was.
Heel Nederland zou het hem hebben vergeven.
Hij had echter moeten beseffen dat hij daar niet alleen zat als de persoon Mark Rutte, maar ook als de MP van Nederland.
Zijn betoog, dat we niet mogen tolereren dat personen wel de rechten, maar niet de plichten van onze rechtstaat willen aanvaarden, onderschrijf ik. Het is alles of niks.
En daarom had hij in het programma moeten aangeven dat deze Nederlandse jongens gewoon opgepakt hadden moeten worden omdat zij door hun gedrag de persvrijheid in ons land aantastten en daarmee een grondwettelijk artikel overtraden.

Tijdens de Algemene Beschouwingen werd hij op donderdag nog eens even fijntjes ondervraagd over deze uitspraak.
We kwamen er achter dat het programma Zomergasten minutieus wordt voorbereid en dat Mark dus precies wìst wat hij ging zeggen. De quote "Pleurt zelf op" was gepland!
De aftrap voor de verkiezingscampagne.
Op jacht naar Wilders stemmers.
Zich bewust bedienend van het Wilders vocabulaire.
Als hij tijdens dit debat gezegd had: "Oké jongens, ik had moeten zeggen dat dat mijn eerste reactie was, maar ik was dan ook ongelofelijk boos", dan was het waarschijnlijk allemaal met een sisser afgelopen.
Maar nee, hij bleef halsstarrig en arrogant achter zijn woorden staan.
Hooghartig lachend, wetend dat hij op dat moment scoorde bij de bevolking.
Hij zei dat hij die woorden ook werkelijk meende en durfde zelfs te stellen dat hij met zo'n uitspraak juist de normen aangeeft waarbinnen onze maatschappij zich behoort te bewegen, volledig voorbij gaand aan het feit dat hij met zijn "pleurt op" een grote groep Nederlanders diskwalificeert tot tweederangs burgers.
Bijna Wilderiaans.
Terecht dat hij iedereen over zich heen kreeg.
Als je denkt dat je normen en waarden kunt stellen door het bezigen van dergelijk taalgebruik, dan ben je toch echt wel van het padje af.
Door je te bedienen van dit soort uitingen stèl je geen normen, maar verschuif je ze juist.
Een man met zes jaar ervaring als minister president zou beter moeten weten.
Die moet zich niet verlagen en zich mee laten slepen in de verregaande taalverruwing die we zien optreden in ons parlement.
Een paar jaar geleden riep hij al: "Doe zelf eens normaal, man!"
Nu is het al: "Pleurt op!"
Waar gaat dit eindigen?
Een minister president zou toch eigenlijk het goede voorbeeld moeten geven.....

Oké, door draconische maatregelen in de afgelopen jaren lijkt het huishoudboekje van de Nederlandse staat weer op orde, de economie trekt aan en de werkeloosheid lijkt te dalen (of dit echt doorzet moeten we nog even afwachten).
In hoeverre deze positieve ontwikkelingen volledig zijn toe te schrijven aan het gevoerde beleid wordt door velen betwijfeld. Sterker nog, vele economen stellen dat het rigoureuze bezuinigingsbeleid de crisis alleen maar heeft verdiept, duizenden banen heeft gekost en het herstel langzamer op gang heeft gebracht.
Dat dit beleid mede heeft geleid tot grote tegenstellingen binnen onze maatschappij wordt ontkend door Mark. Hij wil het niet zien, of ziet het ècht niet.
En dat voor een kabinet dat als motto had: bruggen bouwen....
Hij heeft zich met zijn kabinet volledig gefocust op het herstel van de economie.
Natuurlijk is dat belangrijk, want een gezonde economie maakt het mogelijk om voorzieningen in stand te houden.
Maar ben je echt slim bezig als je dat tracht te bereiken door juist die voorzieningen eerst af te breken?
Ik zou bijna zeggen......

Methusalem

Vrijdagavond werd ik gebeld door mijn kleindochter Evi.
Ze had een verdrietige mededeling, zei ze.
Ik wist het meteen.
Methusalem, de hamster was overleden.
Ach gut.....

Methusalem, die als het huisdier van August heeft opgetreden in het toneelstuk "Engelientje" en avond na avond zelfs Jezus naar de kroon stak, door steeds maar weer uit de dood op te staan.
Mijn kleindochters Evi en Zara hebben zich, nadat hij zijn actieve theatercarrière had beëindigd, over hem ontfermd.
Ze wilden dat zó graag en toonden paps en mams hun liefste smeekgezichtjes.
Uiteindelijk gingen pa en ma door de knieën, al werd de gezinsuitbreiding met gemengde gevoelens ontvangen.
Hoewel Methusalem zich ontpopte tot een sikkeneurig, nogal bijtgraag individu, heeft vooral Zara met heel veel liefde voor hem gezorgd. Altijd zijn etensbakje gevuld, zijn kooitje verschoond en hem van vers water voorzien.
Toen hij er vrijdag wel héél stilletjes bij lag, informeerde Zara nog bij haar grote zus of hij misschien sliep. Evi constateerde echter dat Methusalem niet langer tot de levenden behoorde.
En geen Engelientje in de buurt om het beestje voor de zoveelste keer uit de dood te doen herrijzen.
Zara was ontroostbaar.
Voor haar de eerste bewuste confrontatie met de dood.
Zoals dat geldt voor de meeste kinderen. De eerste kennismaking met de dood is immers meestal het verscheiden van een geliefd huisdier.
Moby Dick, de goudvis, die op zekere ochtend op zijn rug drijft in de vissenkom. Of Piet de parkiet die met de pootjes omhoog en de oogjes devoot gesloten op de bodem van zijn kooitje ligt.
Voor veel kinderen toch wel een traumatische ervaring.
Daar mogen ze best verdrietig om zijn en volwassenen moeten hen die ruimte ook gunnen.
En niet alleen bij hond of kat, maar ook als het een witte muis of wandelende tak betreft.
Ook rouwen moet je leren, en oefenen op een dooie gup of hamster is helemaal niet zo verkeerd.....

Ook ik heb als kind vele muizen, hamsters en parkietjes betreurd zien worden door mijn broertje, die gek was op het verzorgen van deze dieren. Zo leer je als kind de vergankelijkheid van het leven te kennen en daarna te accepteren.
Bij het overlijden van mijn opa en oma's was er het begrijpelijke verdriet bij mijn ouders, maar er was ook berusting. Zeker omdat zij respectabele leeftijden mochten bereiken.
Ook mijn ouders overleden op hoge leeftijd. Het verdriet was er niet minder om, maar het door de jaren heen gegroeide besef dat de dood nu eenmaal onontkoombaar is, maakte het wel draaglijker en schiep de ruimte voor dankbaarheid.
Dat wij ze zo lang fysiek bij ons mochten houden. Want kwijt raak je je ouders immers nooit....
Veel moeilijker is het als geliefden op veel te vroege leeftijd worden weggenomen.
Het verdriet slijt met de jaren, maar de acceptatie komt eigenlijk nooit.

Maar, Zara hoeft zich geen zorgen te maken.
Volgens Engelientje is de hamsterhemel een heerlijke plek om te vertoeven, met gouden tredmolentjes en allemaal zilveren wc-rolletjes om doorheen te kruipen.
En elke dag vers zaagsel!
Methusalem heeft een heerlijk, goed verzorgd leven gehad en heeft uiteindelijk, na de zoveelste poging, het paradijs bereikt.
Per slot van rekening is de levensduur van een hamster beperkt, zelfs als hij Methusalem heet.
Ik weet zeker dat August heel dankbaar is dat Zara zo goed voor zijn Methusalem heeft gezorgd.
Dat hij ruste in vrede.....

Alles is Theater

Ja, wij waren vorig weekend "even" in Duitsland.
Wie?
Nou, een mannetje/vrouwtje of 14 van Toneelvereniging VIOS natuurlijk.
Opnamen maken voor "onze" film: "Alles is Theater".
De laatste opnamen.....

Zo'n anderhalf jaar geleden, tijdens een brainstormavond, belegd in het kader van het 50-jarig bestaan van de vereniging, riep iemand (ik meen dat het mijn zoon Pieter was): "Kunnen we geen film gaan maken?"
Een paar jaar terug is hij door zijn schoonzusje gevraagd om als "runner" op te treden bij het maken van een korte film voor CineKids, en is toen duidelijk geïnfecteerd geraakt met het filmvirus.
Het idee werd met enthousiasme omarmd.
Naast de reeds geplande activiteiten, zou het werken aan de film gedurende het hele jaar plaats kunnen vinden, een soort rode draad, met het streven om aan het slot van 2016 het eindproduct te vertonen aan donateurs en andere belangstellenden.
Een werkgroep werd samengesteld en men ging voortvarend aan de slag.
Want ja, het roepen van: "Kunnen we geen film maken?", is natuurlijk gemakkelijk, maar ga er maar aan staan!

Er werd in eerste instantie gedacht aan een kort filmpje, maar binnen de werkgroep was men het er al gauw over eens, dat daar geen publiek op af zou komen. Nee, het moest een "echte", een "grote" film worden!
De taken werden verdeeld.
Terwijl Pieter alles las wat los en vast zat over "hoe maak ik een film?", schreef hij, samen met zijn nichtje Milou, in no time het scenario voor de film. Werkelijk, een prachtig verhaal!
Daarna ging het circus pas ècht draaien.
Hoe komen we aan de benodigde apparatuur? Wie gaat de camera bedienen? Wie doet de regie? Welke spelers gaan we vragen voor de rollen? Wat doen we met het geluid? Muziek? Waar gaan we filmen, op welke locaties? Wat hebben we nodig aan attributen en rekwisieten?
Duizend-en-één vragen waarop een antwoord gevonden moest worden.
Er moest enorm veel geregeld worden en het nodige denkwerk verricht.
Ieder ging in zijn eigen netwerk op zoek naar mensen die iets voor het project konden betekenen.
Het werd al snel duidelijk dat er sponsors gezocht moesten worden, want dit kon de verenigingskas alleen niet trekken.
Maar... Het enthousiasme van de werkgroep sloeg klaarblijkelijk over op de bevolking. Binnen de kortste keren waren de benodigde pecunia in de vorm van sponsorgelden binnengehaald en waren er afspraken gemaakt met vele mensen over het gebruik van de verschillende locaties die de filmploeg wilde gebruiken. Iedereen wilde graag meewerken aan dit uitzonderlijke project!
Op 1 mei was de eerste draaidag. Talloze zouden volgen.....

Ik heb meerdere draaidagen mee mogen maken, ook omdat ik een rolletje in de film mocht spelen, zodat ik voortaan in mijn CV "filmster" mag vermelden, en het meest opvallend vond ik de gedrevenheid binnen de groep. Dit was niet zo maar een "dingetje", nee, ze wilden er ècht iets goeds van maken.
Draaidagen van soms wel meer dan 12 uur, met ontzettend veel leut en hilariteit, maar altijd keihard werken en soms ook moeilijke momenten. Als het niet liep zoals gewenst. Maar alles werd uitgesproken en dan ging men weer vol passie aan de slag.
Mensen met een missie.
Machtig, om dat te zien gebeuren.....

Zaterdag 3 september
De laatste draaidag.
Vooruitgeschoven posten waren reeds op donderdag vooruit gereisd om een geschikte locatie te vinden voor de slotopnamen van de film, de rest arriveerde vrijdagavond.
We waren te gast bij Anneke en Hans, die in het mooie Sauerland een paar prachtige huizen hebben, die zij verhuren als groepsaccomodatie.
Hans, die "wel wat wilde doen" bij de film, maar in de loop van het afgelopen jaar uitgroeide tot een professioneel geluidsman en de eerste aanbiedingen vanuit Hollywood al heeft ontvangen.
Pieter reed zelfs de 350 km heen en weer met zijn caravan achter de auto voor, pakweg, 3 minuten film.....
"Alles voor de Kunst", om nog maar eens een veel gebezigde oneliner te herhalen, die op Buitenkunst regelmatig langskwam.

Om 11 uur op de locatie.
Caravan afkoppelen, caravan aankoppelen, caravan afkoppelen, caravan aankoppelen.
Nog eens. Opnieuw.
Stop, er komt een auto aan.
Ja, die boer is eindelijk klaar met balen persen. We kunnen. Nee toch niet.
De filmterm "cut" werd vele malen gebezigd, al dacht ik meerdere malen een "k" te horen.
Om half 6 zat het er op. Iedereen zat er helemaal doorheen.
Maar... Het was volbracht en ondanks de vermoeidheid straalde iedereen alleen maar intens geluk uit.
Mooi man!
En... Trudie had heerlijk gekookt! Nou, wat wil je nog meer.....

De opnamen zijn klaar, maar er is nog een berg werk te verzetten voordat de film werkelijk "af" is.
Maar de hechte banden, die tijdens dit project zijn ontstaan, zullen voortleven en onze vereniging de komende 50 jaar tot nieuwe hoogtepunten opstuwen. Daar ben ik van overtuigd.
Dank aan al diegenen, sponsoren, figuranten en al die anderen, die deze groep jonge enthousiastelingen is staat stelden hun droom waar te maken...
Ik zei het al eerder.
Toneelvereniging VIOS....
ècht een héél goed stel!

U komt toch ook kijken?
Meer informatie over het project en t.z.t de voorstellingsdata kunt u vinden op de Facebook pagina: Alles is Theater.

Natuurtalent

Wat is dat?
Een "natuurtalent"?
Iemand die van moedertje natuur zo veel talent heeft meegekregen, dat hij of zij zich op een bepaald gebied kan onderscheiden.
Iemand met "aanleg".
Een talenknobbel, een wiskundeknobbel, een bijzondere aanleg om zich sierlijk te bewegen, voor het bespelen van een instrument of uitblinken bij een of andere tak van sport.
Naast die aanleg is natuurlijk een leven lang van hard studeren, oefenen en/of het constant bijschaven van techniek nodig om werkelijk het hoogste te bereiken.
Èn mentale hardheid, en zelfdiscipline zo weten we sinds het trieste afscheid van Yuri van Gelder op de Olympische Spelen in Rio.

De voorbeelden van zulke "wonderkinderen" zijn talloos.
Iwan Spekenbrink, teammanager van Giant Alpecin zei over Tom Dumoulin na zijn opmerkelijk optreden in de Vuelta van vorig jaar: "Tom is dat foutje van de natuur, die uitzondering, die zonder lessen meteen prachtig viool kan spelen."
Het zit ze in de genen.
Oneerlijk?
Waarom hebben zij die gaven wel en ik niet?
Ach, wie heeft er ooit beweerd dat het leven eerlijk is.
Trouwens, we hebben allemaal wel ìets waar we goed in zijn. Toch?

Niemand zal het in zijn hoofd halen om iemand die zo getalenteerd is en zo uitmuntend presteert te diskwalificeren.
Integendeel! We doen ons voordeel met de vondsten van grote wetenschappers, hebben een stille bewondering voor de talenkennis van Frans Timmermans of bejubelen de prestaties van Tom Dumoulin, Sven Kramer en Daphne Schippers.
We genieten van de muziek van Beethoven en Mozart, en het pianospel van de broertjes Lucas en Arthur Jussen.
Zij wonnen al vele eerste prijzen op diverse concoursen.
Niet eerlijk tegenover de deelnemers met iets minder talent? Kom nou!

Het is duidelijk dat de Jamaicanen een ondubbelzinnige genetische voorsprong hebben op de sprintnummers, net zoals de Kenianen deze voorsprong hebben op de lange-afstand-nummers.
De Amerikaanse basketballers zijn gemiddeld een halve kop groter dan de spelers van de andere teams.
Oneerlijk? Ik hoor er niemand over.
Nee, het wordt pas oneerlijk als sporters naar verboden middelen grijpen om hun genetische achterstand te compenseren en daar wordt dan ook terecht hard tegen opgetreden.
Dat is vals spelen.
Maar als jij van moedertje natuur een lichaam hebt gekregen waarmee je uitzonderlijke prestaties kunt verrichten, dan heb je gewoon mazzel.
Niemand zal jou daarop veroordelen.
Hoewel.......

Wordt het een jongen of een meisje?
Menig zwangere vrouw kan daar al vroeg een antwoord op geven omdat hier, met de huidige technieken die in de gezondheidszorg worden gebruikt, al snel uitsluitsel over te geven is.
Een jongen!
Een meisje!
Weet je het zeker.......?

Er kan in de eerste weken van de zwangerschap wel eens iets mis gaan, wat kan resulteren in een verstoorde geslachtsontwikkeling.
Onderzoek van de Intersex Society of North America toont aan, dat bij 1 % van de levendgeborenen er sprake is van enig aspect van seksuele dubbelzinnigheid.
Bij 0,1 tot 0,2 % is de tweezijdigheid dusdanig dat medische attentie nodig is.
Bij de meesten zal deze "interseksualiteit" bij leven niet eens aan het licht komen.
Tòt ze als vrouw op hoog niveau sport gaan bedrijven natuurlijk.....

Bij de Olympische Spelen van Berlijn in 1936 werden voor het eerst geslachtstesten uitgevoerd, op vrouwen die een wat mannelijke uitstraling hadden en werden gezien als "oneerlijke concurrenten" voor de andere dames. Deze test werd later zelfs gemeengoed bij alle grote sportmanifestaties. Alle vrouwen moesten deze (eigenlijk mensonterende) test ondergaan.
Hoeveel vrouwen op grond van de testresultaten zijn buitengesloten van wedstrijden, vermeldt de geschiedenis niet, maar het gaat zeker om tientallen.
Hoeveel menselijk leed en psychische schade bij deze vrouwen is aangericht vermeldt de geschiedenis evenmin, maar zij zal ongetwijfeld immens groot zijn geweest.
Hoewel de massale geslachtstest sinds 1992 is afgeschaft, kunnen IOC en IAAF incidenteel toch overgaan tot het testen van atletes.
Niet de aanwezigheid van een Y-chromosoom is nog langer leidend, maar de hoogte van de testosteronspiegel.
Testosteron, het mannelijk geslachtshormoon, dat overigens ook door vrouwen wordt aangemaakt.
En de een maakt wat meer aan dan de ander (bij mannen overigens ook).
En bij sommigen reageert het lichaam daar meer op dan bij de ander.
Elk mens is immers uniek.
Terwijl die uniciteit in de gewone wereld aanvaard wordt, ja, zelfs wordt bewonderd, wordt daar in de sportwereld moeilijk over gedaan.
Het blijft al met al zeer discutabel.....

De dwaze dwangmatigheid van de mens om alles in hokjes te willen stoppen.
Sorteren, categoriseren, catalogiseren.
En alles wat niet aan het model voldoet, wordt eruit gepikt, mag niet meedoen.
Wordt platgeslagen als een muis van klei.....

Foekje Dillema, een Friese sprintster die in de 50-er jaren zelfs Fanny Blankers-Koen naar de kroon stak, werd op grond van weigering om aan de test mee te doen voor het leven geschorst.
Bij DNA onderzoek op huidcellen na haar dood bleek Foekje inderdaad geringe aantallen lichaamscellen te hebben gehad met het Y-chromosoom, wat er op duidt dat zij behoorde tot die 1 % met een verstoorde geslachtsontwikkeling.
Niettemin was zij volledig vrouw, en had zij op grond van deze bevindingen nooit mogen worden buitengesloten.
Een speling van de natuur.
Foekje Dillema.
Gewoon een natuurtalent.....