Methusalem

Vrijdagavond werd ik gebeld door mijn kleindochter Evi.
Ze had een verdrietige mededeling, zei ze.
Ik wist het meteen.
Methusalem, de hamster was overleden.
Ach gut.....

Methusalem, die als het huisdier van August heeft opgetreden in het toneelstuk "Engelientje" en avond na avond zelfs Jezus naar de kroon stak, door steeds maar weer uit de dood op te staan.
Mijn kleindochters Evi en Zara hebben zich, nadat hij zijn actieve theatercarrière had beëindigd, over hem ontfermd.
Ze wilden dat zó graag en toonden paps en mams hun liefste smeekgezichtjes.
Uiteindelijk gingen pa en ma door de knieën, al werd de gezinsuitbreiding met gemengde gevoelens ontvangen.
Hoewel Methusalem zich ontpopte tot een sikkeneurig, nogal bijtgraag individu, heeft vooral Zara met heel veel liefde voor hem gezorgd. Altijd zijn etensbakje gevuld, zijn kooitje verschoond en hem van vers water voorzien.
Toen hij er vrijdag wel héél stilletjes bij lag, informeerde Zara nog bij haar grote zus of hij misschien sliep. Evi constateerde echter dat Methusalem niet langer tot de levenden behoorde.
En geen Engelientje in de buurt om het beestje voor de zoveelste keer uit de dood te doen herrijzen.
Zara was ontroostbaar.
Voor haar de eerste bewuste confrontatie met de dood.
Zoals dat geldt voor de meeste kinderen. De eerste kennismaking met de dood is immers meestal het verscheiden van een geliefd huisdier.
Moby Dick, de goudvis, die op zekere ochtend op zijn rug drijft in de vissenkom. Of Piet de parkiet die met de pootjes omhoog en de oogjes devoot gesloten op de bodem van zijn kooitje ligt.
Voor veel kinderen toch wel een traumatische ervaring.
Daar mogen ze best verdrietig om zijn en volwassenen moeten hen die ruimte ook gunnen.
En niet alleen bij hond of kat, maar ook als het een witte muis of wandelende tak betreft.
Ook rouwen moet je leren, en oefenen op een dooie gup of hamster is helemaal niet zo verkeerd.....

Ook ik heb als kind vele muizen, hamsters en parkietjes betreurd zien worden door mijn broertje, die gek was op het verzorgen van deze dieren. Zo leer je als kind de vergankelijkheid van het leven te kennen en daarna te accepteren.
Bij het overlijden van mijn opa en oma's was er het begrijpelijke verdriet bij mijn ouders, maar er was ook berusting. Zeker omdat zij respectabele leeftijden mochten bereiken.
Ook mijn ouders overleden op hoge leeftijd. Het verdriet was er niet minder om, maar het door de jaren heen gegroeide besef dat de dood nu eenmaal onontkoombaar is, maakte het wel draaglijker en schiep de ruimte voor dankbaarheid.
Dat wij ze zo lang fysiek bij ons mochten houden. Want kwijt raak je je ouders immers nooit....
Veel moeilijker is het als geliefden op veel te vroege leeftijd worden weggenomen.
Het verdriet slijt met de jaren, maar de acceptatie komt eigenlijk nooit.

Maar, Zara hoeft zich geen zorgen te maken.
Volgens Engelientje is de hamsterhemel een heerlijke plek om te vertoeven, met gouden tredmolentjes en allemaal zilveren wc-rolletjes om doorheen te kruipen.
En elke dag vers zaagsel!
Methusalem heeft een heerlijk, goed verzorgd leven gehad en heeft uiteindelijk, na de zoveelste poging, het paradijs bereikt.
Per slot van rekening is de levensduur van een hamster beperkt, zelfs als hij Methusalem heet.
Ik weet zeker dat August heel dankbaar is dat Zara zo goed voor zijn Methusalem heeft gezorgd.
Dat hij ruste in vrede.....