Duivels dilemma

Op de valreep van haar zittingsperiode gooit het kabinet, bij monde van minister Schippers, de knuppel in het hoenderhok.
Het kabinet wil stervenshulp bij "voltooid leven" toestaan.
De minister schuift de conclusies en aanbevelingen van de commissie-Schnabel (door diezelfde minister in 2014 aangesteld en die moest onderzoeken, of de juridische mogelijkheden voor hulp bij zelfdoding moesten worden verruimd) aan de kant.
Waarom? Omdat ze er zelf anders over denkt.
Dan vraag ik mij toch af, waarom ze die commissie in het leven heeft geroepen.
De discussie brandt meteen los, vooral na de tweet die Lilian Marijnissen de wereld instuurt.

Politiek Den Haag staat op z'n kop! "Schande!", wordt er geroepen, en vele partijen eisen excuses vanwege de "smerige insinuaties" die de SP via Lilian heeft geuit.

Ik begrijp de commotie bij de betrokken partijen.
De zware aantijgingen die in de tweet besloten liggen lijken inderdaad beneden alle peil.
Maar...... is dat zo?
Lilian is wel zo verstandig haar tweet te beëindigen met een vraagteken......
Zij stelt een vraag.
En in het zorgvuldig omgaan in deze ethische kwesties is volgens mij elke vraag gerechtvaardigd.
Daarbij, heeft het kabinet deze vraag niet over zichzelf afgeroepen door haar beleid inzake de ouderenzorg gedurende haar zittingsperiode? Verzorgingstehuizen zijn gesloten en banen in de zorg zijn wegbezuinigd, waardoor de leefomstandigheden van onze ouderen in vele verpleeghuizen aantoonbaar zijn verslechterd. Vele ouderen vereenzamen in hun eigen woninkje, omdat ze daar zo lang mogelijk zelfstandig moeten blijven wonen.
"Omdat de ouderen dat graag willen", beweert de regering en "We willen graag aan deze wens tegemoet komen".
Ze hebben het lef niet om toe te geven dat het hier gaat om een botte bezuinigingsmaatregel.
Natuurlijk wil elke oudere dat, maar als het echt niet meer gaat, moeten we zorgen dat er voor zo iemand een plekje is in een verzorgingstehuis.
Ze zijn de laatste jaren bij bosjes gesloten.
Ik zie vele overeenkomsten met de voorgenomen bezuinigingen op het speciaal onderwijs in 2012.
Ik schreef toen al, zij het gekscherend en op een veel bottere manier dan Lilian, over de plannen die dit kabinet met de ouderen zou kunnen hebben. (zie Verbijsterd veld)
Ik heb er toen niemand over gehoord......
Ja, als je dan bij het scheiden van de markt met zo'n idee op de proppen komt, dan kàn dat enige argwaan wekken.
Al het geschutter en geblunder op allerlei terreinen heeft bij de bevolking bepaald niet bijgedragen tot een groot vertrouwen in dit kabinet. Met oogkleppen op ging men maar voor één ding: economisch herstel. En daar moest alles voor wijken.....

In 2002 trad de wet "Toetsing levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding" in werking.
Zo werd Nederland het eerste land in de wereld waar euthanasie bij wet werd geregeld.
De discussies waren fel en door velen, ook internationaal, werd de wet barbaars en mensonwaardig genoemd. Er werden vergelijkingen getrokken met de nazi praktijken van Hitler Duitsland.
De zorgvuldigheid die betracht moet worden bij het toepassen van euthanasie, en die verankerd is in de huidige wet, doet deze vergelijking echter volledig mank gaan.
In Nederland is de euthanasiewet nu 14 jaar in werking. Ze lijkt vandaag de dag een uitkomst voor terminale patiënten die ondraaglijk en uitzichtloos lijden en geeft hen de mogelijkheid tot een menswaardig afscheid van het leven. Bij de overgrote meerderheid van de bevolking is zij geaccepteerd.
Maar, we moeten oppassen voor gewenning.
Het is dan ook zaak, dat de strenge voorwaarden waaronder euthanasie kan plaats vinden gehandhaafd blijven, en dat er op wordt toegezien dat keer op keer de afgesproken protocollen worden gevolgd.
Anders begeven wij ons inderdaad op een hellend vlak.

Is het aangekondigde wetsvoorstel van minister Schippers een stap op het hellend vlak, zoals Lilian Marijnissen zich afvraagt?
Ik weet het niet. Ik geloof het niet, ik hóóp het niet.
Jaarlijks verkiezen bijna 2000 mensen in Nederland de dood boven het leven.
Depressieve mensen, psychisch labiele mensen, eenzame mensen, die de zin van het leven niet meer zien, die zich verloren voelen.
Mensen die geholpen kùnnen en mòeten worden.
Maar dat bereik je niet door te bezuinigen op de geestelijke volksgezondheid.....
Er zijn echter ook ouderen, vol bij hun verstand, die vinden dat ze hier klaar zijn en uit het leven willen stappen. Ze zien terug op een leven dat af is, een voltooid leven, ze vinden het mooi genoeg geweest. Hun partner, hun vrienden zijn hen ontvallen. Ze zijn het leven moe.....
Zij vragen hun kinderen om hen te helpen, omdat ze zelf niet meer in staat zijn die weg te bewandelen.
Moeten we die kinderen niet beschermen? Moeten wij als samenleving geen uitkomst bieden en hen behoeden voor dit duivels dilemma?

Nee, ik verdenk onze regering niet van kwade bedoelingen, maar het moment van inbrengen van dit wetsvoorstel is uiterst ongelukkig.
Een samenleving kan zo'n wetsvoorstel pas beoordelen als de ouderenzorg op peil is, als aan alle randvoorwaarden is voldaan, om ouderen een menswaardige en veilige oude dag te bieden, zònder vereenzaming.
En als er dan toch nog wilsbekwame ouderen zijn, die in volledige vrijheid kiezen voor het beëindigen van hun aardse bestaan, omdat ze klaar zijn met dit leven en verlangen naar de dood, dan mogen we die wens niet veronachtzamen. We moeten er in ieder geval over durven praten.
Open en eerlijk.
Met respect voor de zienswijze van andersdenkenden.
En elke vraag kan en mag gesteld worden.....

Toevallig schreef ik deze zomer tijdens mijn weekje buitenkunst bij de workshop "Korte verhalen schrijven", een aan deze materie gerelateerd verhaal. (Gedachten)
Het grootste gevaar in dit soort zaken schuilt hierin: Dat wij voor anderen gaan denken.