Memories

We keerden terug van een avondje dansles.
Gezellig, met z'n allen in de auto.
Bob en Trees, Petra, mijn persoontje, en Tonja achter het stuur.
Dirk was al eerder weggegaan omdat hij moest werken.
Plotseling werden we afgesneden door een politieauto die ons sommeerde te stoppen.
Tonja draaide haar raampje open en de vertegenwoordiger van de Hermandad vroeg haar, of ze gedronken had.
"Nee, hoezo?", antwoordde Tonja, volledig naar waarheid.
"Uw rijgedrag was nogal opvallend", repliceerde de juut.
Wij keken elkaar verbaasd aan en begonnen ons af te vragen of meneer agent misschien zèlf een borreltje te veel op had.
"Wilt u even blazen?", vroeg oom agent, terwijl hij het blaasapparaatje tevoorschijn toverde.
Nou dat wilde Tonja wel. Ze had immers geen druppel alcohol op.
Er werd geblazen. De agent bekeek het resultaat en trok een diepe frons. Hij liep naar zijn collega en zij begonnen een schijnbaar diepgaand gesprek.
Dit alles maakte, dat wij ons in de auto toch wat ongemakkelijk gingen voelen.
Op dat moment kwam Dirk, gierend van het lachen, vanachter de struiken.
De rotzak had zijn collega's overgehaald om ons aan te houden.
Wat had hij een schik!
Wij moesten ook lachen. Waarschijnlijk meer van opluchting, dan als waardering voor de goeie grap.

Een paar weken later zaten we vlak voor het afdansen.
Bij aankomst namen een paar van ons onze dansleraar, Dyo van der Tuijn, even apart en hebben hem het een en ander ingefluisterd.
En ja hoor, in de pauze riep hij Dirk even bij zich.
Wij zaten intussen stiekem te hikken van de lach aan ons tafeltje.
Pas op! Daar komt Dirk aan!
Iedereen trok zijn gezicht in de plooi en we begonnen quasi keuvelend een gesprek over koetjes en kalfjes.
Dirk kwam aan het tafeltje zitten, met een gezicht als een onweerswolk en dronk met een oorwurmengezicht zijn koffie.
"Wat moest-ie van je Dirk?", vroeg ik langs mijn neus weg.
Dirk barstte los.
"Hij zei dat ik beter niet mee kan doen met afdansen, omdat het nog niet zo goed gaat. Hoe ken-ie dat nou zeggen! Ik doe het verdomme veel beter dan die en die!..... Eikel!"
Nou, wij waren het natuurlijk roerend met Dirk eens en veinsden totaal onbegrip voor de zienswijze van de dansleraar.
Na de pauze zagen we hoe Dirk zijn stinkende best deed in een poging om de dansleraar te overtuigen van zijn ongelijk.

Na afloop van de dansles hebben we hem uit de boze droom geholpen en hem verteld dat het allemaal doorgestoken kaart was.
Deze had ie nog tegoed.
Hij accepteerde met een grote grijns en een hartgrondig "vuile flikkers" deze oorwassing.

Zoveel mooie herinneringen.
Ons uitje naar Londen. (Bon appétit)
Toneel.
Samen grimeren, decors bouwen met Ome Jan, Leo Bakker en Ron.
Samen spelen in meer dan 30 producties met hilarische momenten.
Een pruik die afviel of een klok die naar beneden kwam tijdens de voorstelling.
De schrobbering die we kregen van Vader Piet, de regisseur, toen we tijdens een repetitie als twee malloten, zittend in het (toneel)cafeetje, onze neuzen plat tegen de ruiten drukten en de ramen aflikten en zo alle aandacht opeisten, terwijl dat niet de bedoeling was.
Die nacht, na Nova Bene. Toen we na de laatste voorstelling met de hele cast bij Dirk en Petra belandden en niemand naar huis wilde...... Omdat het dan ècht over zou zijn.....
Het werd al licht en de vogels begonnen al te kwinkeleren toen we uiteindelijk opstapten.
Het "schuurfeest" dat we organiseerden toen we in de feestcommissie zaten. God, wat hebben we gelachen! Om de koppen van de leden die in een grote kale schuur arriveerden, waar op veilingkarren  thermoskannen koffie stonden en plastic bekertjes en waar ze zelf hun plakje cake mochten versieren met slagroom, chocoladekorrels en fruithagel.
En Dirk en ik in polonaise door de schuur gaand onder het uitroepen van: "Gezellig hè?"
De politie die arriveerde (jawel, weer die collega's van Dirk) en een einde maakte aan het "illegale" schuurfeest.
Alle feestgangers werden achter in de vrachtwagen van Peter geladen en zo reden we naar Oude Wetering, waar een rondvaartboot op ons lag te wachten, zodat we met het edele gezelschap toch nog een geweldige feestavond vierden.
13 Jaar lang zaten we samen in het bestuur van VIOS.
Vergaderingen die altijd duurden tot in de kleine uurtjes. Niet vanwege een overvolle agenda, maar omdat we zo ongelofelijk veel schik hadden met elkaar.
Mooie tijden waren dat.....

Later trof ik Dirk wekelijks ook nog bij De Liefde, toen hij op latere leeftijd had besloten om saxofoon te gaan spelen.
Altijd luidruchtig aanwezig, altijd in voor een geintje.
Een joviale, amicale, temperamentvolle, extroverte Leidse Glibber, die van zijn hart geen moordkuil maakte.
Inderdaad, mijn tegenpool. Vandaar dat we misschien zo'n goede klik hadden......

7 Oktober, 2006......
Het is vandaag al weer tien jaar geleden.....
Tien jaar geleden, dat ik afscheid moest nemen van een goede vriend.
Een hèle goede vriend.....

Tijdens die laatste, moeilijke weken kroop ik regelmatig achter mijn computer.
Gewoon, om de ellende van mij af te schrijven.
Mijn manier om er mee om te gaan......
Zo af en toe lees ik die woorden nog wel eens door en dan besef ik dat ik hem eigenlijk niet echt mis.
Hij is er gewoon nog.....
Herinneringen zijn voor altijd.....