Joris 4

Dat zouden meer mensen moeten doen.

Vrijdagmorgen staat hij ineens weer in mijn kamer.
"He, Joris! Goed dat je terug bent!"
Hij grinnikt, zet zijn wandelstokje tegen de deurpost en laat zich door mij op de tafel zetten.
"Koffie?"
"Lekker", zegt hij en wrijft vergenoegd in zijn handjes. "Die heb ik wel gemist."
Ik haast mij om hem van koffie te voorzien en ga weer in mijn stoel zitten.
Joris heeft plaats genomen op een boek dat op mijn tafeltje ligt te slingeren en draait zich naar de TV.
"Wat zit je te kijken?"
"O, een vraaggesprek met Sylvana Simons bij de universiteit van Twente."
"Ach ja, verkiezingen...." Joris zucht.
"Tja.....", mompel ik.
Hij begint hartelijk te lachen. "Je bent er nog niet uit? Je "zweeft" nog?"
"Weet je Joris, het is zo verdomd ingewikkeld. Er zijn zóveel onderwerpen waar ik wel een bepaald idee over heb, maar ik vind nergens een partij die antwoord heeft op al mijn vragen."
"Dan moet je zelf een partij beginnen", zegt hij, met een grote grijns op zijn gezicht.
Op de manier waarop hij dit uitspreekt begrijp ik wel dat hij dit niet als een serieuze optie oppert.
"Wat is wijsheid?", vraag ik hem.
"Je wilt van mij een stemadvies?" Hij begint onbedaarlijk te lachen en verslikt zich in zijn koffie.
Ik spring op uit mijn stoel en tik bezorgd met mijn wijsvinger op zijn ruggetje tot de hoestbui voorbij is.
Hij haalt diep adem, schudt zijn hoofdje even heen en weer en vraagt: "Wat vind jij belangrijk?"
"Wat vind ik belangrijk. Tja......
Kijk, ik ben geen groot fan van Mark Rutte, maar het beleid dat de afgelopen jaren is gevoerd was achteraf op hoofdlijnen niet verkeerd. De economie trekt aan, de werkeloosheid daalt. Dat zijn, hoe je het wendt of keert, mooie resultaten. Ik weet niet of een andere regering het zoveel beter had kunnen doen. Maar op het sociale vlak is er wel veel blijven liggen. De PvdA had als regeringspartner wel wat steviger haar stempel op het beleid mogen drukken.
Als Mark het weer voor het zeggen krijgt, zal die sociale tweedeling binnen de samenleving beslist niet kleiner worden maar eerder nog groter. Maar ja, als links de vrije teugel krijgt is de kans groot dat we binnen de kortste keren de economie weer naar de ratsmodee helpen. En als er geen geld verdiend wordt, dan is er ook geen geld om een sociaal stelsel overeind te houden".
Joris knikt nadenkend. "Is dat het enige wat jou bezig houdt?"
"Nee, zeker niet! Ik erger mij kapot aan partijen als PVV en DENK die elkaar bekvechtend in stand houden en het recht van vrije meningsuiting misbruiken om groepen tegen elkaar op te zetten. Zonder PVV zou een partij als DENK waarschijnlijk nooit zijn ontstaan. Die hele polarisatie binnen de Nederlandse samenleving vind ik een gruwel!
Als beschaafd land dien je oog te hebben voor de zwakkeren in de samenleving en behoor je echte vluchtelingen bescherming te bieden. Een strenge selectie is gerechtvaardigd om gelukzoekers buiten te sluiten. Alleen dan zal er draagvlak ontstaan om echte vluchtelingen op te vangen. En ja, van deze nieuwe medelanders mag verwacht worden dat ze onze wetten accepteren en onze gebruiken respecteren. Maar schep ook de voorwaarden om deze mensen de kans te geven om volwaardig lid te worden van onze maatschappij en respecteer ook hùn tradities.
Maar er is zoveel meer....."
Joris knikt beamend.
"Ja, ik weet het. Het onderwijs, de zorg, voedselveiligheid, energie, het milieu, klimaat, defensie....
Om maar niet te spreken over de ethische kwesties die er spelen...."
"Denk jij nou werkelijk dat deze opgefokte mannetjes en vrouwtjes in staat zullen zijn om deze problemen op te lossen, in goede banen te leiden?", vraag ik hem.
Hij glimlacht.
"Nee, natuurlijk niet. Zolang zij gevangen zijn door de macht van het grote geld: de multinationals, de wapenindustrie, de farmacie en ga zo maar door, zolang zal er niets wezenlijk veranderen.
Die macht is een realiteit en het is naïef om deze te ontkennen. Je zult er mee moeten dealen om op termijn die macht te kunnen breken.
En dat kan maar op één manier......."
Joris kijkt zwijgend voor zich uit en nipt aan zijn koffie.
"En.... die is?", vraag ik met enige aandrang.
"Dat weet jij ook wel", zegt Joris. "Dat weet iedereen, diep in zijn hart...."
Ik zeg niets, maar blijf hem vragend aankijken.

Hij kijkt me ernstig aan.
"Door naar elkaar te luisteren.....
Zo'n hele verkiezingscampagne is een grote farce. Ze zijn alleen maar bezig om zieltjes te winnen, ze willen de grootste zijn en hunkeren naar macht. Ze willen bijna allemaal minister president worden en om dat te bereiken marchanderen ze met hun idealen, durven de consequenties van hun keuzes niet eerlijk te benoemen of onder ogen te zien. Ze bekijven elkaar in debatten, roepen en schreeuwen..... maar vergeten te luisteren naar wat die ander te zeggen heeft.
Terwijl ze allemaal donders goed weten dat ze straks na de verkiezingen met elkaar op zullen moeten trekken om dit land vooruit te helpen.
Gewoon, eerlijk en oprecht naar elkaar luisteren. Niet selectief, maar met een open oor.
Onze meningen verschillen omdat ze zijn gebaseerd op onze ervaringen. Die zijn van ieder mens anders. Aanvaard dat als een gegeven. Wik en weeg de argumenten van de ander, probeer hem of haar te begrijpen. En dan nog zullen er verschillen van mening en inzicht blijven bestaan, maar dat màg.
Als iedereen zich open stelt voor de ander, zich niet verschuilt achter halve waarheden of hele leugens, pas dan is er reden om de toekomst met vertrouwen tegemoet te zien."

Op de achtergrond maakt Sylvana tegenover een man in het publiek haar verontschuldigingen omdat ze in haar DENK-periode geen afstand heeft genomen van de partijopvatting omtrent de Armeense genocide. Het klinkt welgemeend en oprecht.
"Dat zouden meer mensen moeten doen", grijnst Joris. "En zeker politici. Gewoon je fouten toegeven en er niet omheen draaien. Sommigen zouden er een dagtaak aan hebben...."

"Wil je een Cup-a-soup?", vraag ik aan Joris.
Hij glimlacht. "De soep wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend...."

Joris staat op.
"Hoe is het trouwens afgelopen, maandag?"
"Maandag?"
"Ja, je afspraak bij de gemeente. Je rijbewijs!"
"O, dat verliep vlotjes. Totaal geen problemen".
Hij lacht. "Zie je wel, uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht. Geef het de tijd."
Ik pak hem op en zet hem op de grond.

"Kom op, ga mee naar buiten! De lente hangt in de lucht. Het is veel te mooi weer om voor de TV te zitten kniezen." Hij pakt zijn wandelstok en zet zijn mutsje recht.
"Dus... het heeft geen zin om te gaan stemmen?", vraag ik hem.
Hij draait zich verongelijkt om.
"Juist wel, man, juist wel! "
"Maar op wie dan!"
"Dat mag je lekker zelf uitzoeken. Stem met je verstand, en niet met je onderbuik..... maar laat je besluit wel even beoordelen door de kamer". Hij maakt aanstalten om te vertrekken.
Ik trek mijn wenkbrauwen op. "De kamer????"
Hij klopt op zijn borst. "Ja,.... je hartkamer....."
Hij geeft me een vette knipoog en stapt fluitend naar buiten.