Vier jaar later...

Afgelopen donderdag kwam het JIT (Joint Investigation Team) naar buiten met het bericht dat ze konden bewijzen dat de BUK-raket die gebruikt werd bij het neerhalen van vlucht MH17 uit Rusland afkomstig was en wel van de 53e Luchtafweerbrigade, gelegerd in Koersk.
Vrijdag stelden Nederland en Australië, op grond van deze gegevens, Rusland aansprakelijk voor het drama, nu bijna vier jaar geleden.

Ik hoop dat de meeste nabestaanden van de rampvlucht in de afgelopen jaren kans hebben gezien om het verdriet te verwerken, de gebeurtenissen een plek te geven en hun leven weer op te pakken, al zal de pijn nooit verdwijnen.
Het is goed dat men naarstig blijft zoeken naar de ware toedracht van die fatale vergissing.
Maar of die steeds terugkerende aandacht in de media veel goed doet aan de gemoedstoestand van de nabestaanden, ik waag het te betwijfelen. Vooral als ze steeds weer geconfronteerd worden met het halsstarrig ontkennen van Rusland van enige betrokkenheid. Een betrokkenheid, die een aantal dagen na de ramp al glashelder was....
Poetin verwerpt de bevindingen van het JIT, omdat er volgens hem meerdere scenario's zijn van wat er precies gebeurd zou zijn. Hij vergeet er bij te vertellen dat die andere scenario's door de Russen zelf naar voren zijn geschoven, in een poging, via disinformatie, verwarring te zaaien. Voorts zegt hij alle bevindingen van de onderzoekscommissie aan de kant te schuiven, zolang Rusland niet volwaardig aan het onderzoek mag deelnemen.
Dan krijg ik een onaangenaam gevoel......
Hier wordt een vuil politiek spelletje gespeeld.
We hebben Mark Rutte meerdere malen horen beweren dat de Russen weigeren cruciale informatie te verstrekken. Dan denk ik: Waarom worden de Russen niet uitgenodigd om aan het onderzoek deel te nemen? Vooral als je denkt hun betrokkenheid onomstotelijk te kunnen bewijzen. Juist door hen uit te sluiten geef je ze een werktuig in handen om alle onderzoeksresultaten te bagatelliseren en af te doen als propaganda.
Heeft iemand die vraag al eens aan Rutte gesteld?
Of wìl Poetin helemaal niet meewerken en is zijn aanbod slechts een praatje voor de bühne, om zijn eigen inwoners te doen geloven dat Rusland door de boze buitenwereld wederom als een minderwaardige partij wordt behandeld, zo de nationalistische gevoelens onder de Russische bevolking aanwakkerend en de haat tegenover het Westen vergrotend.

Uit alle uithoeken van de wereld is er bijval voor de bevindingen van het JIT en wordt Rusland opgeroepen om de uitkomsten te aanvaarden. Allemaal heel mooi hoor, maar wat schieten we er mee op? Zolang Rusland blijft ontkennen en weigert mee te werken komen we geen stap verder. Zeker niet, als we niet bereid zijn, samen met die landen die ons zeggen te steunen, alles uit de kast te halen om de Russen te dwingen de waarheid onder ogen te zien.
Wereldwijde sancties. Te beginnen met een boycot van het WK voetbal dat eerdaags in Rusland begint!
Ik weet het, ik ben naïef....
Dat gaan ze natuurlijk niet doen. Zou het Nederlands elftal thuisblijven als ze zich hadden gekwalificeerd? We kunnen nu natuurlijk wel met een grote bek "Ja" zeggen, maar denkt u werkelijk....? We zouden weer door die oeverloze discussie heen moeten van "sport heeft niets met politiek te maken" en waarschijnlijk in de poulefase worden uitgeschakeld.....
En dan tot de conclusie komen die we al eerder hadden moeten trekken: We hadden niet moeten gaan....

Mark heeft vier jaar geleden beloofd alles in het werk te stellen om de onderste steen boven te krijgen. Ik geloof echt dat zijn intenties goed zijn, maar Mark die iets belooft?
De verhoudingen tussen Nederland en Rusland zijn sindsdien behoorlijk bekoeld, maar men is nog steeds in gesprek met elkaar. (Ik heb zelfs gehoord dat een voormalig minister van Buitenlandse Zaken op bezoek was in de datsja van Poetin.) Mark zegt, dat je met de Russen in gesprek moet blijven om te proberen toch enige voortgang in het onderzoek te bewerkstelligen.
Is dat de werkelijke reden, Mark?
Kijk, Poetin is een leugenaar, maar Mark is ook niet van de eerste leugen gebarsten, zoals we onlangs konden constateren tijdens de memo-perikelen rond de afschaffing van de dividendbelasting.
Alles in het werk stellen, Mark? Àlles....?
En, als sancties tegen Rusland nou eens zouden leiden tot economische schade......?
Zeg maar niets.....
Ik weet het, de economie gaat bij de VVD vóór alles.
Nee, hou je mond maar. Ik probeer je te behoeden voor de zoveelste leugen......

De onderste steen zal nooit boven komen.
Misschien zal Rusland over een aantal jaren alsnog haar betrokkenheid erkennen, als zij een nieuwe leider heeft.
Misschien worden wat lagere officieren bij verstek veroordeeld, maar de werkelijke schuldigen zullen buiten schot blijven.
Het is niet anders.

In mijn vensterbank staat een foto van Truike en Erik.
Op 17 juli brand ik een kaarsje....  

Inzien en inzagen

Ik heb mij deze week weer bijzonder goed vermaakt!
Maandag arriveerden de bakken van Ikea, waar ik een mooi kastje omheen mocht knutselen. Lekker in mijn tuintje, zagen, boren, schroeven, schuren, plamuren en schilderen. Het was er prima weertje voor.
Het kastje moest een verlaat verjaardags-cadeautje worden voor mijn kleindochter Zara (al weer 10 geworden!)
Haar moeder kwam enkele weken terug met deze suggestie. Of ik voor haar verjaardag niet iets met bakjes kon maken waarin ze haar Playmobil op kon bergen. Natuurlijk kan dat. Het is altijd prettig als je een idee voor een nuttig cadeautje krijgt aangereikt. Die meiden hebben immers alles al.
Om mij een idee te geven wat ze bedoelde, stuurde ze mij een fotootje dat ze op internet had gevonden, waarop een kompleet wandmeubel stond afgebeeld, met als bijschrift: "zoiets"
Dat was op donderdag, terwijl Zara de week daarop op woensdag verjaarde.
Zaterdag maar even langs gegaan om te vragen wat precies de bedoeling was en om wat maten op te nemen. Het was al snel duidelijk wat het moest worden, maar ik zei tegen mijn schoondochter dat het niet meer ging lukken om het op haar verjaardag, woensdag, al klaar te hebben.
Ze antwoordde: "Nou, dat hoeft ook niet, we vieren zaterdag pas haar verjaardag."
De schat.....
Zaterdag gezellig de verjaardag van Zara gevierd met de boodschap dat haar cadeautje nog even op zich liet wachten.

Maandag meteen hout gehaald en aan de slag gegaan. Lekker buiten bezig zijn, met een weids uitzicht op de weilanden, onder een stralend zonnetje. Het koolmezenpaar stoort zich niet aan mij en vliegt af en aan met lekkere hapjes voor hun jongen in het nestkastje aan mijn schuurtje. Ze zijn het zagen en schuren intussen wel gewend.
Heerlijk om zo'n prachtig excuus te hebben om niet te hoeven stofzuigen of wasjes te draaien of (nog erger) in je tuin te gaan werken.
Dinsdag werd het op internet bestelde beslag afgeleverd voor de kistjes voor het kroost van Pieter en Laura, zodat ik die klus tussendoor ook af kon ronden.
Kistjes gemaakt van "afvalhout" wat overbleef na de grote verbouwing, die deze week ook haar beslag kreeg. Gisteren (zaterdag) even langs geweest om nog wat laatste dingetjes af te werken, zodat de "dames" zaterdagavond hun nieuwe kamertjes definitief konden betrekken.

Woensdag had opa een dagje vrij.
Met de senioren van Oud Ade een "daggie uit". Een prima verzorgde dag die begon met koffie en gebak in het Dorpshuis, gevolgd door een busrit naar Loosdrecht en een boottocht over de Loosdrechtse Plassen en de prachtige rivier de Vecht, waar ik, variërend op een thema dichtte:

Een dame uit Loosdrecht met twee zware tassen,

vroeg of ik daar even op wilde passen.

Ik zag haar toen duiken,

al tussen de struiken,

en daar zag ik toen de Loosdrechtse plassen.

Daarna reden we met de bus naar Burgerveen naar "Rozen en Radijs", waar we een uiteenzetting kregen over de filosofie van dit rozenbedrijf en konden genieten van de prachtige tropische tuin.
Terug in Oud Ade werden we na een drankje vergast op een fantastisch buffet, verzorgd door de uitbaters van "De Vergulde Vos". Dat was smullen!!!
Een welgemeend "dankjewel" aan al die vrijwilligers die zich onbaatzuchtig hebben ingezet voor het welslagen van deze prachtige dag.

De donderdag en vrijdag heb ik, met onderbrekingen om de Giro op Eurosport te volgen, gebruikt om het kastje verder af te maken en zaterdagmiddag heb ik het van het laatste laklaagje voorzien. Klaar! Klus geklaard!
Er is niets leuker dan mooie dingen te maken voor je kleinkinderen.....

Alles is klaar.
Moet ik maandag dan toch aan mijn tuin beginnen.......?
Klinkt zo afgezaagd.

Pappa, wat is......?

Het was deze week tijdens de nazit van een bestuursvergadering van de toneelvereniging.
U kent dat wel, gekeuvel over koetjes en kalfjes, het uitwisselen van de laatste nieuwtjes.
Het was tijdens deze gelegenheid dat mijn jongste broertje, die daar de voorzittershamer hanteert, de aandrang gevoelde om de aanwezigen deelgenoot te maken van een door mij in mijn jeugd geleverde lage rotstreek, waarvan hij toentertijd het deerniswekkende lijdend voorwerp werd.
Ik fronste mijn wenkbrauwen. Niet dat ik zo'n heilig boontje ben, maar het uithalen van lage rotstreken heeft bij mij nooit een hoge prioriteit gehad. Nu niet, en voor zover ik mij kan herinneren (heb ik geleerd van Mark Rutte!) ook vroeger niet. Kortom, ik was benieuwd welke vermeende wandaad mij ten laste zou worden gelegd.
Nou moet u weten, dat mijn broertje en ik (ik mag broertje zeggen, we schelen tenslotte bijna 9 jaar) een uitstekende relatie onderhouden. Niet dat wij het altijd met elkaar eens zijn, zeker niet, maar we respecteren de dwalingen van de ander.
Wat had ik hem in het verleden aangedaan, wat hij nu, in het bijzijn van getuigen, eindelijk uit wilde spreken? Met welk trauma had ik hem opgezadeld? Zielenpijn, waarmee hij 50 jaar heeft rondgelopen, maar die toch onze verstandhouding (voor zover ik kan nagaan) nooit heeft weten te verstoren?
Echt, ik had geen flauw idee.
Toen hij zijn relaas begon, ging er, diep in de krochten van mijn geheugen, een héél klein lampje branden......

Als jongeling had ik al vroeg de irritante eigenschap dat ik graag mijn kennis met anderen deelde, een afwijking die waarschijnlijk onvermijdelijk resulteerde in mijn latere carrière in het onderwijs.
Het is daarom ook niet zo verwonderlijk dat mijn broertje met zijn "vragen des levens" vaak bij mij te rade ging, daar onze pa door zijn werkzaamheden zelden aanwezig was om zijn honger naar kennis te stillen.
Hij dacht dat hij een jaar of acht, negen was toen hij bij mij aanklopte met de vraag: "Piet, weet jij wat neuken is?" Een vraag, die zich ongetwijfeld in zijn geest had genesteld naar aanleiding van opmerkingen van zijn schoolkameraadjes of flarden van gesprekken die hij op het schoolplein had opgevangen.
Ik zou hem, en ik veronderstel dat dit op waarheid berust, geantwoord hebben: "Dat moet je maar aan vader vragen."
Ik weet niet of het schroom was die mij weerhield om mijn broertje een adequaat antwoord te geven op deze vraag, of was het de afweging dat een ervaringsdeskundige deze vraag beter zou kunnen beantwoorden dan iemand die slechts theoretisch was onderlegd. Ik weet het niet. Maar ik weet zeker dat het nooit mijn bedoeling geweest kan zijn om mijn broertje in een lastig parket te manoeuvreren.
Het is mij aan te rekenen dat ik mijn antwoord niet terstond herriep, daar ik had moeten beseffen, mijn vader kennende, dat het géén goede raad was die ik hem had gegeven.
Mijn broertje vertelde dat hij, toen wij 's avonds met het voltallig gezin aan de avondmaaltijd zaten, nog vragend mijn kant had opgekeken en dat ik hem toen een bemoedigend knikje gaf.
Ik kan het mij niet meer helder voor de geest halen, maar ik ben er van overtuigd, dat dit zeker geen knikje van aanmoediging is geweest. Eerder een blik van: doe maar niet.
Het werd echter anders verstaan, zodat mijn leergierige broertje zich tot mijn vader wendde met de verwachtingsvolle vraag: "Pap, wat is neuken?"
"Naar boven, jij!!!", brieste mijn vader tussen twee happen door, terwijl hij zijn blik strak gericht hield op de warme prak voor zich.
"Maar.....", probeerde mijn broertje nog.
Pa zond hem een indringende blik en sprak luid en dwingend: "Naar boven!!!", wat mijn broertje jankend deed opstaan en wegvluchten. We hoorden hem de trap op stommelen, op weg naar zijn kamertje.
De maaltijd werd in doodse stilte voortgezet......
Als mijn vader zijn stem verhief hielden zelfs de muizen achter de plinten hun adem in.

Ik heb mij op dat ogenblik ongetwijfeld schuldig gevoeld over deze desastreuze ontwikkeling van zaken waar ik, ongewild en onbedoeld zeker debet aan was. Ik heb het voorval waarschijnlijk als een minder geslaagde actie in mijn geheugen opgeborgen, waar het in de loop der jaren steeds verder wegzakte en vermoedelijk nooit meer tevoorschijn was gekomen, ware het niet dat mijn broertje het deze week op die bewuste avond weer aan de oppervlakte bracht.
Hij vertelde nog dat moeder hem 's avonds op zijn kamertje had opgezocht om hem te troosten. Moeders zijn zo veel begripvoller dan vaders. Ach, als er toch geen moeders zouden zijn.....

Het verhaal werd aan tafel met gegnuif en gegrinnik ontvangen.....
Ik heb getracht mijn broertje te overtuigen dat het echt nooit mijn bedoeling geweest kan zijn om hem zo'n luizenstreek te leveren.
"Ja, ja.", was zijn antwoord, en, terwijl hij een glimlach niet kon onderdrukken: "Maar weet je wat het àller, àllerergste is......??? Nou weet ik nog stééds niet....."

We hebben die avond een goed glas gedronken.
Zoals ik al zei, we hebben een uitstekende verstandhouding en respecteren de dwalingen van de ander.....

De laatste soldaat

De oorlog ken ik alleen van verhalen, uit boeken, van films.
Nee, geen verhalen van mijn ouders, die vertelden zelden over de oorlog. Alsof ze die nare periode maar zo snel mogelijk wilden vergeten. Verwijzingen naar de Tweede Wereldoorlog werden alleen gebezigd als wij weer eens zaten te klieken boven ons bordje omdat wij iets niet lustten.
Alleen rond 4 en 5 mei werd soms wat verteld. We kregen in ieder geval met de paplepel ingegoten dat we dankbaar moesten zijn tegenover onze bevrijders en dat "die rotmoffen" niet deugden.
Mijn vader heeft nog lang over "moffen" gesproken als hij Duitsers bedoelde. Pas op latere leeftijd werd hij wat milder en leerde hij wat genuanceerder kijken naar onze Oosterburen.

Tijdens de mobilisatie in 1939 werd pa (toen 26) ingedeeld bij het Regiment Wielrijders. Jawel, infanteristen op de fiets! Omstreeks de eeuwwisseling in het leven geroepen om te patrouilleren en voor ordonnansdiensten. Na de oorlog werden de rijwieleenheden opgeheven.
Alleen het rijdende Muziekkorps der Wielrijders leeft nog voort in het Fanfarekorps Koninklijke Landmacht "Bereden Wapens". Inderdaad, een muziekkorps op de fiets! Ik heb ze een aantal jaren geleden nog mogen bewonderen toen zij in het Olympisch Stadion een optreden verzorgden. Ik was daar vanwege een of andere manifestatie. Waar dat over ging, is mij ontschoten, maar dat fietsende orkest, dàt weet ik nog.
De enige tastbare herinneringen aan pa's militaire carrière waren zijn windbuks (gekocht van een dienstkameraad) en een doosje met zilveren theelepeltjes van het Regiment Wielrijders. Ik heb er vier gekregen na het overlijden van ma.

In de schoenendoos met foto's zaten een paar sepia-kleurige kiekjes van mijn vader met zijn maten uit dienst.
Mijn vader.... als soldaat!
Nou heeft ie er niet bepaald een carrière van gemaakt.
Na de Duitse inval op 10 mei 1940 werd mijn vader opgeroepen voor directe dienst. Na de capitulatie op 15 mei, kon hij na 5 dagen weer naar huis.
En daar was hij nodig. Na de dood van zijn vader in 1933 zette hij als oudste zoon diens bollenbedrijf voort en had hij, samen met zijn moeder, de zorg voor zijn elf broertjes en zusjes. Na de crisisjaren kwam die oorlog wel op een heel ongelukkig moment. Hij was geen verzetsheld. Zijn zorg was het om het gezin door die zware tijden te loodsen.

Nou geloof ik niet dat mijn vader, als de omstandigheden anders waren geweest, wèl het verzet was ingegaan. Nou ja, misschien, als hij door de situatie gedwongen zou worden....
Maar, zo zitten wij niet in elkaar. Wij zoeken de problemen niet graag op en dat militaire, daar hebben wij niet zoveel mee, geloof ik. Zit een beetje in het Pouwenbloed, denk ik.
Neef Ger (van Ome Wim en Tante Alie) schreef zelfs geschiedenis als eerste Nederlandse politieke dienstweigeraar. En wat ons gezin betreft, 6 jongens en niet één in dienst geweest!
Mijn oudste broer (Ger) werd afgekeurd op zijn ogen. De tweede (Albert) werd goedgekeurd en wilde dienst nemen als kort verband vrijwilliger. Daar werd hij voor afgekeurd. Toen hij herkeuring aanvroeg, kreeg hij de mededeling: afgekeurd voor alle diensten. Ikzelf, als derde, werd goedgekeurd, maar kon uit dienst blijven door het grote onderwijzerstekort dat toen heerste (ja, toen óók al). De vierde (Chris) zat bij pa op het land en kreeg vrijstelling. De volgende (Ton) werd afgekeurd op zijn oren en de jongste (Paul) was van lichting '59, de lichting die werd overgeslagen....
Een neefje heeft nog als soldaat gediend in voormalig Joegoslavië, maar verder, geen militairen in de familie.
Nou, da's niet helemààl waar. Mijn oudste zoon heeft nog in zo'n militair kloffie gelopen als lid van de Nationale Reserve. Maar alleen omdat hij daar, tegen een leuke vergoeding, trompet mocht spelen.
Mijn andere kinderen hebben nooit ambities in die richting getoond. Ik zou zeggen: houden zo.
Wat mìjn tak betreft was mijn vader echt de laatste soldaat.....

Ik ben dat gedoe rond 4 mei een beetje zat.
Activist Rogier Meijerink wilde dit jaar een lawaaidemonstratie houden tijdens de dodenherdenking omdat voorbij gegaan zou worden aan de slachtoffers die vielen tijdens de politionele acties in voormalig Nederlands Indië, terwijl Nederlanders, die daar oorlogsmisdaden hebben begaan, wèl herdacht zouden worden. Natuurlijk een kansloze actie, maar hij had natuurlijk wèl een punt.
In ieder geval bereikte hij dat ik op 4 mei wèl aan al die slachtoffers heb gedacht.
Vorig jaar vroeg een Amsterdamse dominee op 4 mei aandacht voor de vele vluchtelingen, slachtoffers van geweld wereldwijd. Weer een hoop heisa.
Wie mag je gedenken en wie niet? Dat maak je toch zeker zelf uit?
Ik wel tenminste.
Ik gedenk op 4 mei die jonge jongens uit de VS, uit Engeland, uit Canada, uit Polen, die hierheen gestuurd werden om ons land te bevrijden van de Duitse bezetting. Ik gedenk de Joden, de homoseksuelen, de roma, de sinti, de Jehova's getuigen, de gehandicapten die de dood vonden in de Duitse vernietigingskampen.
Maar ik denk ook aan al die kinderen van "foute ouders", die nog altijd, in leven, slachtoffer zijn van de Tweede Wereldoorlog. Èn ik heb begrip voor hen, als ze op 4 mei hun ouders gedenken. Misschien vervuld van haat, onbegrip of.... liefde. Het zijn en blijven tenslotte toch je ouders.....
Ja, ik herdenk zelfs al die Duitse jongens, aan het einde van de oorlog kinderen nog, die tegen hun zin deze oorlog ingestuurd werden en al die naïeve Nederlandse jongens die, op zoek naar avontuur, zich bij de Duitsers aansloten om uiteindelijk aan het Oostfront als kanonnenvoer te dienen.
En ik herdenk de Nederlandse jongens, die als dienstplichtig soldaat naar Nederlands Indië werden gestuurd om daar "voor volk en vaderland" te strijden. Zij deden hun "plicht" in, wat achteraf bezien misschien wel als een vuile oorlog kan worden beschouwd......

Ik herdenk allen die wereldwijd vielen als slachtoffer van zinloos geweld en ik verafschuw de aanstichters van al deze ellende.......