De dorpsgids

Sinds een aantal jaren komen wij, broers en zusje Pouw en aanhang, in de maand juni een dagje bijeen om deze dag gezamenlijk en op een gezellige manier door te brengen. Dit jaar was het aan de jongste telg uit ons gezin om deze dag te organiseren.
Zaterdagmorgen, om kwart voor 11 werden wij in zijn stulpje verwacht.
Wij werden hartelijk ontvangen en onder het genot van een kopje koffie dat werd geserveerd met een overheerlijke creatie van meester-patissier Roeland (op zijn Frans uit te spreken, dus met rollende "r" en zonder klinkende "d"), werden de laatste nieuwtjes en wetenswaardigheden onderling gewisseld.
Rond twaalven vertelde onze gastheer dat wij deze middag een historische wandeling zouden gaan maken door ons geboortedorp Roelofarendsveen, onder leiding van de gediplomeerde dorpsgids Pieter van Ruiten, verbonden aan het Historisch Centrum Alkemade.
Voor een aantal van ons een bekend gezicht daar hij als schatbewaarder de pecunia van onze toneelvereniging beheert. Een groot man, niet alleen qua gestalte maar ook in gebaar en stemvolume.
Een goede vriend.

Aangezien mijn broertje op een steenworp afstand van het onderkomen van deze historische vereniging woont, waren wij met 10 minuutjes lopen daar aangekomen, alwaar onze gids ons reeds stond op te wachten en binnen leidde in het museum. Pieter vertelde dat wij een wandeling door De Veen gingen maken waarbij hij historische wetenswaardigheden zou vertellen, verhalen die volgens zijn zeggen "navraag konde lije".

Het werd een mooie, plezierige tocht, doorspekt met verhalen en anekdotes van onze gids.
De historie  van de veenwinning in deze contreien, over de tuinders en de baggeraars uit het verleden. Het verhaal van Lange Hendrik die zijn einde vond aan een stukje touw op de Galgenkade.
Wandelend langs de Galgenkade kwam ook het verhaal uit de nog jonge geschiedenis van de financiële zeperd waarmee het gemeentebestuur geconfronteerd werd bij het verwerven van de gronden voor de bouwplannen van "Braassemerland".

Bij Don van "'t Haventje" zijn we neergestreken voor het nuttigen van een versnapering. Nadat Don himself verhaalde over "Schille Nel" en de geschiedenis van zijn Café werden wij voorzien van koffie en een punt appeltaart, gebakken (volgens Don) naar het oorspronkelijke recept van "Schille Nel".
Na een demonstratie van het omhoog komen van het "verzonken biljart" in de "grote zaal" van het café (waarbij iemand Don de suggestie deed dat de combinatie crematorium/café wel eens een gat in de markt zou kunnen zijn), werd de tocht voortgezet bij de geschiedenis van de sluis.

Aangekomen bij restaurant Wagenaar vertelde onze gids over de ontstaansgeschiedenis van de inmakerijen en van veiling E.M.M. Het nabij gelegen "Café Wagenaar", wat gerund werd door drie dochters van Dhr. Wagenaar en daarom in de volksmond al gauw werd omgedoopt tot "De drie Sneetjes".
Het verhaal van prinses Juliana die kort na afloop van de Tweede Wereldoorlog een werkbezoek bracht aan de veiling en waarbij ene Termeulen, op de vraag van de prinses of het nu, na alle ellende van de oorlog al wat beter ging, de historische woorden sprak: "Hier in De Veen? 't Is klote en het blaift klote en zeg dat maar tegen je moeder."

Pieter vertelde over de macht die het kerkbestuur van de parochie in het verleden had. De bouwpastores die de parochie gekend heeft en die initiatiefnemers waren tot het bouwen van de Ignatiusschool, de monumentale kerk, het klooster en het "gesticht", de pastorie, de Mariaschool en de Pancratiuszaal.
De Ignatiusschool, waar ik heb leren lezen bij juffrouw van Dijk, is, na grondige verbouwingen, in gebruik als muziekcentrum en wekelijks blaas ik daar nog mijn fluitpartijtje.
Alleen de monumentale pastorie is in oorspronkelijke staat behouden, maar staat wel leeg....
De prachtige kerk kon door bouwkundige gebreken de slopershamer niet ontlopen en ook de andere gebouwen zijn verdwenen.
We hebben een bezoekje gebracht aan het kerkhof, waar pa en ma begraven liggen. Heel bijzonder om daar met z'n allen bijeen te zijn.
'n Prachtige plek én gelegenheid om het verleden te begraven.....
Toch jammer.

Via de Peter Stuyvesant straat staken we door naar de Noorderhemweg en passeerden daar de nederige woning van onze gids, waarna we via de Langeweg weer richting Historisch Centrum gingen.
Daar werd onder het genot van een versnapering (mèt nootjes!) nog een poosje gezellig nagebabbeld en wist onze gids ook nog enkele leden van ons gezelschap over te halen om donateur te worden van die mooie stichting "Oud Alkemade".

Wij namen afscheid van Pieter onder dankzegging voor zijn mooie verhalen om terug te keren naar ons vertrekpunt alwaar wij nog een drankje nuttigden en daarna konden aanvallen op een uitgebreide Chinees-Indische rijsttafel die wij alle eer aandeden. Zo'n wandeling maakt immers hongerig, nietwaar?
En ja, dan ontkom je er niet aan. Als dan de mannen rond de tafel zitten moet toch even de stand van zaken in de wereld, met name in Nederland worden doorgenomen. En het mooie is dat, hoe we ook van elkaar verschillen in stand- en gezichtspunten, in (te) negatieve of (te) positieve standpunten, we komen altijd tot elkaar.....
Da's mooi!
En de meest wijze woorden werden gebezigd door zwager Willem. Woorden die een tegeltje verdienen.

Pieter kent De Veen.

En De Veen kent Pieter.

Al velen hebben met hem deze tocht gelopen of hebben hem onder andere omstandigheden ontmoet.

Geen wonder dat er onderweg vele bekenden langskwamen. Toch een vrij hoog percentage waarschuwde ons echter met de mededeling: "Niet alles geloven wat-ie zegt, hoor.", ondanks zijn toezegging dat al zijn verhalen "navraag konde lije".

Slechts één voorbijganger stelde ons gerust en zei dat we zijn verhalen echt wel konden geloven.

Maar ja, dat was zijn vrouw.

Ach gut....., die lieve Tine......

Ik ben geneigd zijn verhalen, mits geserveerd met een flinke korrel zout, voor waarheid aan te nemen. En ach, als hij zich soms wat "gidselijke" vrijheden permitteert waardoor het verhaal wat smeuïger en beter verteerbaar wordt, het zij hem vergeven.

Ik begrijp wel waar dat "masseren" van de waarheid vandaan komt.

Pieter heeft mij ooit verteld dat hij in zijn jeugd een opleiding tot Paus heeft gevolgd. Toen hij er achter kwam dat het bereiken van deze functie een schier onhaalbare kaart zou zijn en dat ook een celibatair leven hem meer en meer ging tegen staan, heeft hij deze opleiding afgebroken.

Maar ja, zo'n opleiding tot priester, dat raak je nooit helemaal kwijt.

Je bent tenslotte opgeleid tot "mis leiden"..........