Joris 11

Afstand bewaren

Vanmorgen stond ik, bakkie thee in de hand, te turen naar mijn voortuintje. Hoewel, "tuintje" is misschien te veel eer voor de verzameling spontaan opgekomen inheemse kruiden die de ooit door mij aangekochte en geplante flora nu toch definitief verdrongen lijken te hebben. Alleen de hedera heeft stand gehouden en woekert er eveneens lustig op los.
Eigenlijk zou ik de zaak grondig moeten opschonen, maar de keur aan kruiden levert blijkbaar een meer dan welgevulde dis op voor diverse gevederde vrinden. Elke morgen, zo rond een uur of acht, als ik een blik naar buiten werp, zie ik steevast een viertal puttertjes die zich tussen het onkruid tegoed doen aan zaden en insecten. Meestal zijn ook een paar koolmezen en huismussen aan het foerageren. Af en toe verschijnt een merel om ook wat mee te pikken, maar die zal voor het hoofdgerecht nog een paar weken moeten wachten. Dan staan de Hosta's in het blad en zullen de slakken niet lang op zich laten wachten.
Met het excuus dat mijn tuintje bijdraagt aan de biodiversiteit besluit ik niet te rigoureus in te grijpen en slechts de grootste exemplaren van het onkruid te verwijderen....

Er wordt achter mij op het raam getikt. Joris!
Mijn kleine vriend is op de vensterbank geklommen en drukt met een brede grijns zijn mopsneus tegen de ruit. Ik snel naar de achterdeur om hem binnen te laten.
"Da's lang geleden! Kom binnen!"
"Nee, joh, kom lekker naar buiten. Het is heerlijk weer.", wuift hij mijn uitnodiging weg.
Hij heeft gelijk. Hoewel nog wat fris, belooft het opkomende zonnetje samen met de strakblauwe lucht wederom een prachtige dag.
"Koffie of thee?", vraag ik hem terwijl ik weer aanstalten maak om naar binnen te gaan.
"Doe maar koffie..... mèt suiker!"
Als ik even later met een vingerhoedje koffie naar buiten kom, is Joris intussen op de tuintafel geklommen en is hij gaan zitten op de omgekeerde bloempot. Hij wijst: "Zet daar maar neer. We moeten tenslotte een beetje afstand houden, nietwaar?"
"Wat? Jullie ook?", vraag ik verwonderd.
"Ja, wat dacht je? We zijn een gezond volkje, maar evengoed vatbaar voor vervelende ziekten. En zo'n nieuw virus, daar moet je mee uitkijken. Hij staat op, pakt zijn koffie op en keert terug naar zijn bloempot.
"Houden jullie ook anderhalve meter aan?"
"Nee, een halve meter is bij ons voldoende. Maar evenzogoed niet leuk. Ik ben zo langzamerhand wel toe aan een stevige knuffel." Hij nipt aan z'n koffie en zucht.
Ik zucht met hem mee. "Wie niet....?" Van de week reed Pieter nog even langs met de kids in de auto.
Even zwaaien naar opa......
"Eigenlijk een beetje jùllie schuld", zegt Joris terwijl hij zich naar mij toe draait.
"Hoezo? Heb jij soms ook een leuke complottheorie bedacht? Volgens mij is het gewoon een speling van de natuur waar we een beetje onzorgvuldig mee zijn omgesprongen."
"O, dat laatste ben ik zeker met je eens.", zegt Joris. Jullie dachten ècht dat jullie alles onder controle hadden, maar dat bleek dus niet zo. Misschien neemt de natuur wel een beetje wraak....."
Ik frons mijn wenkbrauwen. "Hoezo?"
"Nou," vervolgt Joris, "als je de aarde beschouwt als een levend organisme, gedraagt de mensheid zichzelf ook als een soort van virus. Jullie maken de aarde ziek. Jullie verpesten de lucht, de bodem, het water. En net als jouw lichaam verzet de aarde zich daar tegen door het maken van antistoffen. Ze probeert jullie te treffen met vulkaanuitbarstingen, orkanen, overstromingen, aardbevingen. Veel mensen worden daardoor getroffen en leggen het loodje. Maar net als een virus is de mensheid in staat om zich aan te passen, te muteren. Slimmeriken bouwen dammen, dijken, bedenken waarschuwingssystemen die moeten waarschuwen voor vulkaanerupties, voor tsunami's. En intussen gaan jullie door met het vernietigen van de leefomgeving, het milieu. Het laatste wapen wat de aarde heeft ingezet tegen jullie destructieve neigingen tegenover haar, is de klimaatverandering. Het stijgen van de temperatuur...... koorts." Hij glimlacht: "Koorts is een teken van ziekte......"

"Misschien is die hele corona uitbraak gewoon een waarschuwing. Dat jullie het toch anders moeten gaan doen."
"Nou, daar heb ik een hard hoofd in", zeg ik. "Mensen zijn hardleers, Joris. Dat heb je gezien na de bankencrisis. Binnen de kortste keren werden er weer vette bonussen uitgedeeld."
Joris grinnikt. "Ja, en deze crisis is nog niet eens àfgelopen of er is al weer sprake van een dikke bonus voor de topman van KLM, terwijl dat bedrijf miljarden steun heeft gevraagd aan de Staat. Nee, aan de hebzucht van de mensen zal niet veel veranderen."
Hij drinkt zijn koffie op en komt overeind. Hij rekt zich uit en knippert met zijn ogen richting zon.
"Maar, kom op. Ik zie ook hele mooie dingen gebeuren tijdens deze crisis. Misschien dat daar toch iets van blijft hangen. Dat mensen weer wat meer interesse in elkaar tonen, wat meer rekening met elkaar gaan houden."
"Denk je?", zeg ik enigszins weifelend.
"Joh, hufters en eigenheimers zullen er altijd zijn. Maar laat dat soort individuen je leven niet vergallen. Kijk naar de mooie en goede dingen om je heen. Het leven is mooi, man!" Hij gooit zijn armen omhoog en kijkt me aan met die altijd optimistische glimlach op zijn gezicht. "Pluk de dag jochie, pluk de dag!"
"Gaan we doen, Joris!", zeg ik.
Ik wil hem van de tafel helpen, maar hij protesteert. "Nee, nee, afstand bewaren, afstand bewaren."
"O ja", stamel ik. "Nou, Joris, maak er een mooie dag van." zeg ik als hij van de tafel geklommen is.
"Dat gaat zeker lukken! Eerst mijn huisje aan kant maken en dan vanmiddag de polder in om wat bezoekjes af te leggen. Heerlijk! "
Hij zwaait me gedag en verdwijnt fluitend tussen de struiken........