De belangrijkste bijzaak

2020. Het beloofde nog wel zo'n mooi sportjaar te worden......

Kiki Bertens op Roland Garos, Wimbledon......

Onze Max op Zandvoort......

Het Nederlands elftal op het EK.......

en al die Nederlandse sporters op de Olympische Spelen in Tokio.

Dumoulin en Kruijswijk in de Tour. 

En wat zou die gekke Matthieu van der Poel niet allemaal gaan winnen!

Het mocht niet zo zijn..... Half maart ging er een dikke streep door......

Ja, en als naast de door corona opgelegde beperkingen ook nog de belangrijkste bijzaak in het leven wegvalt, dan schiet er wel héél weinig over. Voor mij persoonlijk was het sluiten van de sportschool en het stoppen van sportverenigingen niet zo heel dramatisch. Ik heb er, eerlijk gezegd, weinig van gemerkt.

Maar door het stilvallen van de sport was er ook op Tv weinig te beleven en dat kwam voor een fervent sportconsument als ik toch behoorlijk hard aan. Ook de jongens en meisjes die wekelijks de sportprogramma's maken wisten zich kennelijk geen raad. Kijk, er wordt in die programma's toch al te veel gepraat, maar nu er geen sport meer bedreven werd, werd er alléén nog maar gepraat. Over de sport die er niet was.......

Elke dag, na Een Vandaag, een sportjournaal......

Elke zondag om 7 uur een uur Studio Sport.......

Geneuzel over randverschijnselen. Een beetje sneue bedoening.

Het voetbalpraatprogramma op de late zondagavond werd geskipt en de reguliere sportuitzendingen op de zondagmiddag werden gevuld met uitzendingen uit de Oude Doos. Maar ja, sportwedstrijden waarvan je het verloop en de afloop al kent, zijn, op een enkele uitzondering na, meestal het aangluren niet waard.

En als in een voetbalpraatprogramma niet meer over voetbal gepraat kan worden en men gaat het hebben over andere zaken, nou, dan zijn binnen de kortste keren de rapen helemààl gaar!

Gelukkig kenden we een uitermate zonnig voorjaar, zodat we, voor zover de opgelegde beperkingen dat toelieten, lekker naar buiten konden. Dan zelf maar de fiets gepakt en ik moet zeggen, dat is eigenlijk uitstekend bevallen.

Terwijl bij ons het voetbal tot de start van het nieuwe seizoen stilligt, worden de competities in ons omringende landen, onder druk van economische motieven, opgestart. Wedstrijden en samenvattingen zijn weer op Tv te volgen. Maar zo'n potje voetbal zonder publiek kan mij niet bekoren, zelfs niet als er op de achtergrond een geluidsbandje met gejuich wordt afgespeeld.

Misschien wel een optie voor als straks de Nederlandse competitie weer wordt opgestart: in het schaars bezette stadion het gejuich uit de luidsprekers laten klinken, want van Mark Rutte mag er bij een doelpunt slechts "hoera" gefluisterd worden. Dansen en zwaaien mag, mits men de lippen stijf op elkaar houdt.

Dan is het zondag, 5 juli!

Eindelijk weer een sportevenement van kaliber op TV met kansrijke Nederlandse inbreng. Oké, ook zonder publiek, maar dat is bij een Formule-I wedstrijd van ondergeschikt belang, omdat de beleving van het publiek normaal gesproken tòch nauwelijks in beeld komt. Ik ben er goed voor gaan zitten!

Na een paar rondjes volgt de deceptie: Max valt uit met een pruttelende bolide.....

Ik heb de Tv uitgezet en ben maar een rondje gaan fietsen. Om dat katterige gevoel een beetje kwijt te raken.....

Maar, zondag 12 juli, nieuwe ronde, nieuwe kansen!

En dan.....

Vrijdag wordt de Nederlandse sportwereld opgeschrikt door het bericht dat shorttrackster Lara van Ruijven op 27-jarige leeftijd aan een auto-immuunziekte is overleden in een Frans ziekenhuis. Eind juni diende de ziekte zich aan toen de shorttrackploeg in de Pyreneeën op trainingskamp was. De eerste berichten waren al verontrustend, maar ja, dan denk je toch......

Ongeloof.

Ik ken het meisje nauwelijks. Ze opereerde altijd in de schaduw van coryfeeën als Sjinkie Knegt en stuiterbal Suzanne Schulting. Rustig en onopvallend. Maar vorig jaar wel wereldkampioen op de 500 meter. Het bericht van haar overlijden raakt mij bovenmatig.

Misschien omdat het bijna weer 17 juli is en ik meteen moest denken aan Truike, ook een jonge vrouw, in de bloei van haar leven weggerukt. Er was weer dat gevoel van woede en onmacht.

Misschien heeft haar dood zoveel impact omdat we allemaal de geweldige spirit binnen het hechte shorttrackteam hebben leren kennen na het ongeluk dat Sjinkie Knegt overkwam. Nu het besef dat de groep, samen met coach Jeroen Otter wederom een enorm verdriet te verwerken krijgt. Hoe gaan ze dit te boven komen?

Hoe groot is hun veerkracht? Hoeveel kan een mens hebben?

Ze hebben in ieder geval elkaar. En ze zullen elkaar meer dan ooit nodig hebben.

Tegen de achtergrond van dit verdriet leren we relativeren en verschrompelt ook de belangrijkste bijzaak in het leven tot een futiliteit.....

Toch kunnen we van Lara leren.

Dat je niet bij de pakken neer moet gaan zitten. Dat heeft zij ook nooit gedaan. Vallen en opstaan, het leven van een schaatser kent niet anders.

Dat je bij tegenslag jezelf bij elkaar raapt en het leven weer oppakt. 

Daarom verwacht ze dat, van allen die heel dicht bij haar stonden.

Dat verwacht ze eigenlijk van iedereen.

Pluk de dag.

You only live once.

Ik hoop dat Max wint. Voor Lara.......