Joris 14

 

Mooie momenten

Het is nog vroeg als ik zaterdagmorgen naar buiten stap om mijn bananenschil in de groene bak te deponeren. De loodgrijze lucht wordt al wat lichter, ten teken dat de zon ook al op is, al laat hij zich niet zien. Een dun windje blaast vanuit het zuidwesten over de polder. Ik meen in mijn gezicht héle fijne druppeltjes te voelen, al is het bij lange na geen motregen. Inderdaad, een natte wind, maar dan anders.

Het valt me op hoe prachtig groen het gras nog is in de verder troosteloze polder. In de verte zie ik iets wits, wat een zwaan zou kunnen zijn. Verder is het leeg en stil. Geen haasjes, geen vogels, niets......

"Stil, hè?"

Zo worden mijn gedachten uitgesproken door het kleine manneke dat stilletjes naast mij is komen staan. Misschien verwachtte ik al dat hij tevoorschijn zou komen, sterker nog, wìlde ik dat hij zou verschijnen.

Waarom? Omdat zelfs ik er af en toe behoefte aan heb om een praatje te maken. Toneel ligt al maanden op een oor en beperkt zich tot af en toe een bestuursvergadering waarin wij met pijn in het hart moeten constateren dat het oppakken van onze bezigheden voorlopig nog niet aan de orde is. Met het uitbreken van de tweede corona-golf zijn ook de repetities van de Harmonie weer stilgelegd. En als dan het weer niet langer uitnodigt om lekker in mijn tuintje te gaan klussen, zodat ik af en toe een praatje kan maken met een toevallige passant, dan wordt het wel héél stil. Dan ben ik blij dat Joris er is.

Ik knik en kijk mijn kleine vrind glimlachend aan. "Zo Joris, waar heb jij gezeten?"

"Ik? Ik ben gewoon thuis, hoor. Meestentijds, tenminste. Druk met het schilderen van de blaadjes, je weet wel...... Herfst, hè?"

"Ja, je kunt het er maar druk mee hebben...... Zeg, zullen we naar binnen gaan? Het is nogal fris."

Hij kijkt omhoog. "Heb je koffie?"

"Voor jou altijd."

Ik stap naar binnen, gevolgd door Joris, die gewoontegetrouw zijn wandelstokje ophangt aan een van de spaken van mijn fiets, die hij passeert als hij via de schuur de woonkamer binnenstapt.

Terwijl ik in de keuken voor mezelf een kop thee maak en voor Joris wat koffie fabriceer, klimt hij via de hocker op het tafeltje, waar hij plaats neemt op "Magiër" van Wilbur Smith.

"Ben je weer aan het lezen geslagen?", vraagt hij, terwijl hij op de dikke pil klopt.

Ik keer terug uit de keuken en reik hem het vingerhoedje met koffie aan. 

"Ja, wat 'gouwe ouwe' aan het herlezen."

"Heb je geen nieuwe boeken?"

"O ja, zat. Maar hier had ik zin in. Ik wilde gewoon dat leesgenot van weleer herbeleven."

Ik ga zitten en nip aan m'n thee. Hij kijkt mij even zwijgend aan. 

Dan zegt hij: "Ja, ik begrijp dat wel. Zo af en toe heb je er behoefte aan om je even te verliezen in een mooie, fijne herinnering. Daar krijg je weer energie van."

Ik kijk hem verbaasd aan en weeg zijn woorden. Ik denk dat hij gelijk heeft. We leven nu niet bepaald in de leukste tijd met al die corona-toestanden. Dan heb je wel eens een opkikkertje nodig. Het herbeleven van mooie momenten geeft beslist positieve energie.

"Inderdaad Joris, want wat je momenteel in het nieuws ziet langskomen, daar word je niet vrolijk van."

"Zoals?"

"Nou, heb je van de week die Trump en Biden niet gezien op televisie?"

"Ik vond het een verademing vergeleken met dat vorige debat", antwoordt hij glimlachend.

"Jawel, maar die Trump, die de debatleidster Kristen Welker tijdens de rit complimenteert en zegt dat ze het zo geweldig doet, terwijl hij haar vooraf in een twitterberichtje volledig afbrandde en haar vooringenomenheid verweet! Nou, sorry hoor, maar dan begin ik te roepen om een teiltje."

Joris grinnikt wat en schudt langzaam met zijn hoofd.

"En heb je die Mike Pence gezien, in dat debat met Kamala Harris? Met zijn uitgestreken facie. Hij denkt verdomme écht dat-ie een goed Christen is! En zo'n vent steunt Trump!"

"Rustig, rustig", zegt Joris lachend, "Man, waar jij je druk om maakt!"

"Nou ja, het is toch zo?" Verongelijkt haal ik m'n schouders op.

"Luister, jochie, het is nou eenmaal zo dat er lieden zijn die uit naam van hun God de meest verschrikkelijke dingen doen en zich daarbij beroepen op de regeltjes van hun godsdienst, zich onvoldoende bewust van het feit dat die regeltjes door gewone mensen zijn opgesteld om invloed, om grip op hun volgelingen te hebben of te krijgen. Dat geldt voor fundamentalistische Christenen in Amerika en voor die islam fanaat in Parijs, die een geschiedenisleraar heeft vermoord. Maar dat geldt ook voor een kerkgemeenschap die willens en wetens tegen de wens van de regering ingaat om in deze tijd van corona samenkomsten te beperken tot 30 personen. Òòk al hebben ze volgens de wet het recht om met meer mensen bijeen te komen en zelfs als dit op een veilige manier kan plaats vinden. Dan nòg is het een kwestie van solidariteit om je te houden aan de regels die voor iedereen gelden. En als je dan Gert Jan Segers in Op1 hoort vertellen dat diezelfde kerkgenootschappen een brief aan de regering hebben gestuurd met de vraag of ze "ergens mee kunnen helpen", nou, dan zakt mijn kabouterbroekje mij ook tot op de enkels, kan ik je verzekeren.

Het is net als het recht op vrije meningsuiting: dat je dat recht hébt, betekent nog niet dat het verstandig is om er in alle omstandigheden gebruik van te maken. En denk je nou werkelijk dat God wil dat zijn schapen elke zondag in de kerkbanken zitten? Kom nou! Het zijn de kerkelijke leiders die zo'n zondagsplicht verzinnen om op die manier hun kudde in het gareel te houden! En dat zijn gewone mensen, van vlees en bloed, net zoals jij en ik."

Ik kijk Joris aan en trek een wenkbrauw op.

"Net zoals......jij? 

"Nou ja, je begrijpt wat ik bedoel. Net zoals jij en alle andere doodgewone mensen", zegt hij glimlachend.

"Heb je nog koffie?"

"Jazeker."

"Wel met wat meer suiker, alsjeblieft."

Terwijl ik richting keuken loop, zegt Joris: "Weet je, toen iemand aan de cabaretier Fons Janssen vroeg of hij misschien iets had tegen het Opperwezen, antwoordde hij: "Nou, niet tegen het Opperwezen, maar wel tegen zijn grondpersoneel."

Ik heb de DVD van "De Maagd van Moerveen" opgezet. We hebben samen gekeken.

Mooie momenten herbeleven.... daar krijg je energie van......

Toen ik Joris twee uur later uitliet, bedankte ik hem voor zijn komst en vroeg hem wat vaker langs te komen. Gewoon, voor een praatje.

De straat was nat, maar een waterig zonnetje brak voorzichtig door het wit-grijze wolkendek.

En ik zag ook al een stukje blauw........