Romeo en Julia

Deze week ben ik op uitnodiging van mijn zoon gaan kijken naar een uitvoering van "Romeo en Julia" op het Stedelijk Gymnasium in Leiden.
In de hal van de school, omgeven door trappen en veel glas, zaten de leerlingen op de brede trappen van de zitkuil, in het centrum van de ruimte.
De drie spelers en een tiental muzikanten, die via hun instrumenten ook een aantal rollen vertolkten, stonden, liepen daar tussen door en speelden hun spel.
Ik was diep onder de indruk.
Ik zag hoe zij, zonder decor, maar door effectief gebruik te maken van de ruimte, met een eenvoudige belichting en slechts enkele accenten in de kleding, een groep van, pak hem beet, 60 jongeren tussen de 12 en 16 jaar (toch niet de makkelijkste leeftijd) een uur lang wisten te boeien.
Niet alleen door het spel en de zang, ook door de kracht van de muziek. Hoe soms met een paar noten een emotie werd opgeroepen of onderstreept.
Ik werd meegenomen in het verhaal.
Romeo en Julia.
Een liefde die noodlottig afloopt.

Ik moet plots denken aan onze eigen uitvoering van Romeo en Julia, jaren geleden.
Onze Julia sprak met de zachte "g" en Romeo hadden we een spraakgebrek aangemeten.
     "Ik breng u rododendrons, want lieveling begrijp,
     de rode en witte rozen, die waren nog niet rijp".
Lastig zinnetje als je de "r" niet mag zeggen....
En dan de recensent van het Witte Weekblad die onze vereniging complimenteerde met het feit dat wij ook mensen met een spraakgebrek een kans gaven.

Een liefde met noodlottige afloop.
Ik werd er deze week, toen ik in een heerlijk lentezonnetje door mijn wijkje wandelde, keihard mee geconfronteerd.
Het voorjaar roept iets in ons wakker, ons bloed gaat sneller stromen, hormonen ontwaken uit hun winterslaap. Lente is liefde!
En dat is niet alleen bij mensen zo.
Dieren hebben daar ook last van.
Soms met alle nare gevolgen van dien.
Liefde maakt blind.
Liefde maakt roekeloos.

In het najaar hadden ze het al afgesproken.
"Straks, als het lente wordt.... danne... hè?"
Met dit vooruitzicht waren ze diep onder de hoop tuinafval gekropen en droomden en herdroomden maanden lang, in diepe slaap verzonken, over hun liefde en over het ultieme hoogtepunt dat ze in het voorjaar bereiken zouden.
De warme stralen van de lentezon hebben hen begin deze week gewekt. Trillend van verlangen keken ze elkaar in de geile oogjes en gingen op pad.
Op pad, naar het poeltje, een paar honderd meter verderop, om daar eens stevig van kikkerbil te gaan.
Ze zijn nooit aangekomen.....

                                            Het waren twee koninghs kindren,
                                            Sy hadden malkander soo lief;
                                            Sy konden by malkander niet komen,
                                            Het water bereyckten sy nie.
                                                                                           (vrij naar een Middeleeuwse ballade)

Twee pladden. 
Bufo bufo plana.
Ik trof hen aan op de rijweg. Hun prille liefde gesmoord door rondrazend rubber.
Overigens een substantie die wel vaker met de liefdesdaad wordt geassocieerd.
Zijn laatste gedachte was: "Au", haar laatste gedachte was misschien: "Whou!!!"
Zo'n 30 centimeter van elkaar. Platgereden op de kille straatklinkers.
Nog even had ik de aanvechting om 114 te bellen, doch besefte bijtijds dat dit geen zin meer had.
De zon had reeds voldoende warmte gehad om hen te mummificeren.
Ze konden zo in mijn plakboek.
Romeo en Julia......

"Ook langs platgetreden padden valt dikwijls nog een heleboel te zien".

                                                                                               Karel Jonckheere

                                                                                               Vlaams schrijver en dichter (1906-1993)

                                                                                               (voor de gelegenheid, met spelfout)