Voorjaarsblues

Elk jaar hunker ik naar het voorjaar...
De ontluikende natuur, het lengen der dagen, het oplopen van de temperatuur...
Lekker in mijn tuintje in een heerlijk lentezonnetje met een goed boek. Kopje koffie onder handbereik en later op de dag een goed glas wijn of biertje.
Het vroeg kwinkeleren van de vogels, de musjes die met takjes en strootjes onder de dakpannen schieten, het geroep van grutto en kievit in het weiland.
En straks, als we wat verder zijn in de tijd, de bijen en vlinders die de bloemenpracht in berm en beemd bezoeken.
Heerlijk! Je waant je in het Paradijs!
Vergeten zijn kou en grijze luchten! Kon het maar altijd voorjaar zijn!

Ik heb een prachtig stekje, zo, aan de rand van de polder. En niets is mooier dan grazende koeien in de wei. Maar voor dit prachtige uitzicht moet wel een prijs betaald worden.
Vliegen. Ze lijken gelijk met kievit en grutto te arriveren.
Dat vervelende gezoem en gekriebel. Daarnaast hun onsmakelijke hebbelijkheid om te pendelen tussen koeien- en appel kruimelvlaai.
Met flappen in de deuropening zijn ze redelijk buiten huis te houden, zodat ik niet constant met een mepper door de kamer hoef te gaan, lijken opruimend en vliegenpoep wegpoetsend.
Maar, kom op zeg, ik laat mijn euforische stemming niet vergallen. O, nee! Het is mooi weer, de zon schijnt en ik wens volop te genieten van Gods wondere natuur!

Tot.... ik op een avond om half vier 's nachts, dansend op mijn bed met een opgevouwen krant tracht om een mug naar zijn Schepper terug te zenden.
Na eindelijk een zwarte veeg op het behang achtergelaten te hebben, ben ik verlost van het irritante gezoem en zijg neer op mijn bed. De opkomende jeuk op diverse plaatsen zorgt er echter voor dat ik niet wegzink in Morpheus armen en dat de mug, die blijkbaar toch een galgenmaal tot zich genomen heeft, ook na zijn dood nog wordt herdacht.
Als ik dan 's morgens, met wallen onder de ogen door de niet genoten slaap buiten kom en mijn auto bezie, die door alle vogels uit de buurt blijkbaar als openbaar toilet is gebruikt......
(Terwijl er zoveel ruimte naast is!!)
Dan weet ik het weer.

Het voorjaar en de zomer hebben ook hun donkere kanten.
En tegen de tijd dat de zomer volop is aangebroken en vliegende mieren bezit nemen van mijn achtertuintje en broodje kaas en de zoveelste wesp de schoolslag oefent in mijn biertje, vlucht ik naar binnen en begin langzaam naar herfst en winter te verlangen....

Gek hè.....
Het voorjaar roept bij ons beelden op van de ontwakende natuur en verwarmende zonnestralen, de gedachte aan de zomer doet ons verlangen naar zwemmen en zonnebaden aan het strand, lange zomeravonden met barbecue, grote ijsco's met slagroom...
Denkend aan de herfst stellen we ons lange wandelingen voor door een geurend bos, genietend van de magnifieke herfstkleuren en de stilte.
In onze herinnering is de winter synoniem voor een prachtige witte wereld of een stralende winterdag op het ijs met koek en zopie....
Aan de kleine dingen die ons Zwitserlevengevoel soms danig kunnen versjteren, denken we niet....

Is het een kwestie van selectief geheugen en komt het doordat de mens mooie herinneringen koestert, en zo voort laat leven, terwijl vervelende ervaringen snel verdrongen en vergeten worden?

Heeft de Schepper in Zijn Grote Wijsheid dit vernuftige mechaniek bij de mens ingebouwd om het leven draaglijk te doen zijn en ons in staat te stellen om elke morgen te ontwaken, vol verwachting van wat de nieuwe dag brengen zal?

En zijn de kleine plaagstootjes die Hij ons ieder seizoen toedient misschien een geraffineerde manier van Hem om ons af en toe onder de neus te wrijven: "Tja, dan had ze maar van die appel af moeten blijven....."

Ach, ik moet niet zeuren.

Elk jaargetijde kent zijn schoonheid en genietmomenten.

Daar moet ik mij op focussen en de kleine ongemakken, die ieder seizoen ook kent, moet ik voor lief nemen en niet groter maken dan ze zijn.

Wat een vlek zou dat trouwens geven op het behang....