Oma Chrissie.
De gemeente wil de behuizing voor arbeidsmigranten goed regelen.Iedere bewoner moet minimaal één eigen slaapkamer hebben en in het pand mogen maximaal tien mensen wonen.
Een quote uit het Witte Weekblad van 27 maart.
Een mooi streven van de gemeente. Zij wil er zorg voor dragen dat buitenlandse werknemers zoveel mogelijk onze levensstandaard kunnen volgen en tegelijkertijd waken voor uitbuiting door louche figuren.
Onze levensstandaard.
Het is wel duidelijk dat deze de afgelopen 100 jaar met sprongen is gestegen.......
Ik schreef al eerder over ons kleine huisje aan het Noordeinde, waar wij woonden met 2 volwassenen en 7 kinderen.
Wij woonden nog riant vergeleken bij de omstandigheden waarin mijn vader opgroeide......
Regelmatig gingen we op zondag op bezoek bij Oma Pouw. Ze woonde in een huisje op de Suyker en Bolwurft, in het zuiden van Roelofarendsveen.
Bij binnenkomst zat oma altijd pontificaal op haar stoel achter de grote tafel en heette eenieder die binnentrad van harte welkom. Als kleuter vermoedde ik bovennatuurlijke gaven bij mijn oma, daar ze iedereen, bij naam en toenaam, al begroette, nog voordat ze goed en wel binnen waren. Alsof ze door de deur heen kon zien, wie er voor stonden. Later kwam ik er achter dat zij vanaf haar positie via het spionnetje (een spiegeltje, bevestigd aan het raam buiten) feilloos in de gaten kon houden wie haar huisje naderden.
Vanuit haar stoel regelde ze alles, als een echte matriarch, hoewel ze noch het postuur, noch de uitstraling daarvoor had.
Het was een klein vrouwtje, dat snel en vinnig praatte met altijd een olijke ondertoon.
Ze had ook altijd aandacht voor ons, kleinkinderen.
Het meest fascinerend was haar gezicht.
Het had duizenden rimpeltjes en groefjes....
Daar ontmoetten we ook de vele neefjes en nichtjes, die bij oma op bezoek waren. Ik denk dat we vaak buiten speelden, want de ruimte binnen was beperkt.
Maar goed dat we nooit allemaal tegelijk op bezoek waren.
Oma had 76 kleinkinderen......
Haar huisje was zo mogelijk nog kleiner dan het onze.
Een huisje waarin je, met de wetgeving van vandaag de dag, gezien het vloeroppervlak en de kwaliteit van de behuizing, maar net zes varkens mag houden.
Daar woonde zij, samen met haar man Gerrit, en haar kinderen.
Allemaal een eigen slaapkamertje? Forget it!
Opa Gerrit overleed op 11 april 1933 op 46-jarige leeftijd (deze week dus 80 jaar geleden) en Oma Chrissie bleef achter met twaalf kinderen.
Een tijd van crisis, een tijd van politieke onrust, die zou leiden tot de Tweede Wereldoorlog.
Een tijd zonder voorzieningen voor mensen zoals mijn oma, door het noodlot getroffen.
De Algemene Weduwen- en Wezenwet kwam pas in 1959.....
Toch slaagde zij er in om haar gezin door deze moeilijke tijden heen te loodsen.
Ik begrijp nu waar al die rimpeltjes vandaan kwamen.....
Een standbeeld? Er zijn er, die het voor minder gekregen hebben.
Het verhaal gaat, dat mijnheer pastoor een keer op bezoek was en dat oma haar zorgen tegenover hem uitsprak. Mijnheer pastoor zei haar dat ze dan maar een voorbeeld moest nemen aan de Heilige Moeder Maria. Oma schijnt gereageerd te hebben met: "Ja, dank je de koekoek! Zij had er maar ééntje en dat was ook nog eens Onze Lieve Heer!"
Ons land zit in een diepe crisis.
Het zal wel.
Keer op keer verwonder ik mij.
Als ik overdenk hoe de mensen in Nederland nog geen 100 jaar geleden moesten leven.
Dan denk ik wel eens, waar hebben we het over......
- - - - - - - - -
Geen opmerkingen:
Een reactie posten