Noordeinde 104 VIII

Zoals de ouden zongen.....

Gisteren weer opgetreden met mijn Cluppie.
Toneel.
Het is en blijft een avontuurlijke en enerverende bezigheid.
Een podium waar je mensen echt leert kennen.
Je moet je immers open stellen voor de ander.
Je moet meer van jezelf durven tonen dan je in het dagelijks leven doet.
Ook heerlijk om eens dingen te doen of te zeggen die je niet persoonlijk aangerekend zullen worden.
Fascinerend.

Toen wij nog in De Veen woonden, speelde mijn vader bij toneelvereniging Pancratius.
Mijn vader was een echt toneelbeest.
Voor hem bestonden er maar twee gespreksonderwerpen die van enig belang waren: zijn narcissen en toneel.
In het algemeen een weinig spraakzame man, kon hij, als het over deze dingen ging, vol vuur en passie vertellen.
Moeder mopperde wel eens, dat zij op de derde plek kwam.
Misschien had ze wel een beetje gelijk....

Mijn twee oudste broers gingen altijd samen met mijn moeder naar een voorstelling kijken, terwijl een buurmeisje op het thuisgebleven grut paste.
Ik mocht de avond daarop alleen mee met mijn vader.....
Dat betekende al vroeg aanwezig zijn.
We betraden dan de, in mijn ogen, immense Pancratiuszaal aan het Noordeinde, tegenover de kerk.
Een aai over mijn bol van de reeds aanwezige spelers en speelsters.
Een pepermuntje hier en een chocoladereepje daar scorend.
Ik liep vol verwondering over het grote toneel, waar het straks allemaal zou gebeuren.
Ik zag van dichtbij hoe nep alles was, maar van een afstandje zo verbluffend echt leek.
Ademloos keek ik naar de grimeur die met verf uit allerlei potjes en met potloden de spelers veranderde in aardige, mooie, strenge of oude mannen en vrouwen.
Baarden en snorren, pruiken. Ik vond het prachtig.....
En dan de voorstelling.
Helemaal alleen als klein menneke op de eerste rij, zittend tussen voor mij allemaal vreemde mensen, genoot ik van alles wat er te zien was.
De jonge man die mij een uurtje geleden nog vriendelijk had toegesproken was op het toneel geworden tot een smerige hufter die een aardig meisje de huid vol schold.
Ik zag mijn vader, zo heel anders als ik hem kende.
De clou van het verhaal ontging mij meestal grotendeels.
Maar deze ambiance, die spanning, dit magische.....
Dit wilde ik ook.

Voor mijn verjaardag vroeg ik grimeerspulletjes.
Mijn vader zal mijn interesse in het toneelgebeuren ongetwijfeld mooi gevonden hebben.
Maar ja, dat was (en is) in geen enkele speelgoedwinkel te koop.
Ik herinner mij dat ik met mijn moeder met de bus naar Leiden ging en dat we een bezoek brachten aan de zaak van Wim Hoppezak.
Toen nog een jonge man, maar al wel met een reusachtige snor.
Een vriendelijke man met pretoogjes.
Ook hij vond het blijkbaar leuk dat zo'n klein mannetje interesse had voor zijn vak.
Hij vulde wat doosjes met schmink, zocht wat potloodjes en sponsjes bij elkaar en stelde zo een basissetje voor mij samen, onderwijl uitleg en raadgevingen gevend.
Ik was de koning te rijk!
Het mooiste verjaardagscadeau dat ik ooit gekregen heb.
En met 5 broertjes en een zusje had ik ook geen gebrek aan oefenmateriaal.
Toen het nieuwtje er voor hen af was en zij zich niet langer beschikbaar stelden, moesten de buurkinderen het ontgelden.
Ik smeerde tot de doosjes leeg en de potloodjes op waren.....

In mijn jeugd speelde ik toneel bij de plaatselijke jeugdvereniging en op school.
Op 18-jarige leeftijd meldde ik mij aan bij Toneelvereniging VIOS.
Een unieke vereniging met geweldige mensen.
Een heel dik boek, met prachtige herinneringen.
Waar ik samen speelde met mijn vader.
Waar ik samen speelde met mijn zoon.
Mijn Cluppie.
Met een hoofdletter.
Bedankt, pa.......