Kinderspel

Begin september verscheen het bericht in de krant, dat kinderen in de Sliedrechtse wijk De Horst Talibannetje speelden.
Kinderen trokken, met het T-shirt om het hoofd gedraaid en gewapend met stokken, door de wijk.
Verontruste en boze buurtbewoners.
Schande!
Waar moet het heen met deze wereld.....

Wij speelden cowboytje en indiaantje en speelden zo een van de grootste genociden uit de wereldgeschiedenis na.
Natuurlijk waren wij ons daarvan niet bewust.
Onze ouders vonden dat prima.
We waren lekker bezig en liepen hen tenminste niet voor de voeten.
Met Sinterklaas of op onze verjaardag werden wij door hen soms zelfs verblijd met een pijl en boog, een klappertjespistool of een cowboy-, c.q. indianenoutfit.
Een indianenpakje werd overigens minder gewaardeerd, omdat je dan op voorhand bij de verliezende partij behoorde.
Ik werd meestal ingedeeld bij de indianen.
Waarschijnlijk omdat ik zo mooi dood kon vallen.

De beginperiode van de televisie bracht ons Ivanhoe.
We leverden massaal onze bogen en geweren in en gingen elkaar voortaan met plastic zwaarden te lijf.
Wie zijn zwaard zuinig bewaard had, kon daarmee zijn zoontje blij verrassen, toen enkele decennia later Floris op de buis verscheen.
Later beschoten we elkaar met papieren pijltjes, gelanceerd vanuit een stuk elektriciteitspijp.
In andere perioden maakten kinderen, vermomd als Ninja-turtle, de buurt onveilig of slopen ze, met camouflagepak en plastic kalashnikov door bermen en struiken en speelden "oorlogje".

Wij mensen verschillen niet zo veel van de dieren.
Het ravotten van jonge hondjes of het spel van kinderen heeft mede tot doel het bepalen van de pikorde binnen de groep.
De vorm waarin onze kinderen het spel gieten geeft soms echter te denken.
Kinderen houden ons een spiegel voor.
In hun spel doen ze immers niets anders, dan de wereld van de grote mensen nabootsen.
En voorbeelden van machtspelletjes, die uitmonden in bloedige gevechten, zijn in de grote-mensen-wereld nog steeds ruimschoots voor handen.
4000 Jaar beschaving heeft nog niet geleid tot het uitbannen van deze primitieve driften.

Het zit gewoon in de mens, althans, in velen van ons.
Dat strijden, dat willen winnen, de beste, de sterkste willen zijn.
Of het nu op het voetbalveld is, achter het schaakbord of met kantklossen.
Ieder van ons heeft zijn ambities en heeft af en toe die adrenaline-kick nodig.

Sommige volwassenen komen nooit los van het kinderspel.
In "Man bijt hond" zag ik onlangs een gezette, volwassen kerel in cowboypak, compleet met stetson, glurend over een schutting, zijn klapperpistooltje leegschieten op een denkbeeldige indiaan.
Een neef van mij speelt nog regelmatig indiaantje.
Anderen komen die primitieve vechtdrang tegemoet door met hun vriendengroep een potje te gaan paintballen om zo elkaar eens lekker voor de raap te kunnen schieten.
Weer anderen vormen een clubje (Nederland kent ruim honderd van dit soort verenigingen) en doen aan reënactment waar volwassenen als holbewoner, viking, Romeins strijder of nazi-soldaat de geschiedenis naspelen, waarbij veldslagen een duidelijke voorkeur genieten.
Het ontkennen van de overlevingsdrang in ieder van ons en het "survival of the fittest"-gegeven zou een ontkennen van de hele evolutietheorie betekenen.
Het is toch natuurlijke selectie die de mensheid heeft gebracht waar zij nu is.
Of dit een positieve of negatieve kwalificatie is, dat oordeel laat ik graag aan u over.

Kinderen spelen met elkaar!
Ze zitten niet lui op de bank met een zak chips en spelen op hun play-station of tablet geen gruwelijke vechtspelletjes.
Nee, ze spelen talibannetje.
Op de foto zien we kinderen in vele kleurvariaties.
Een gezonde doorsnede van de Nederlandse samenleving.
Ze spelen met elkaar.
En dat geeft hoop voor de toekomst.....