Sleeping Beauty

Op Eerste Kerstdag waren we in Amsterdam.
Op zo'n dag een andere stad.
De dagelijkse hectiek had plaats gemaakt voor een bijna serene rust.
Geen overvolle wegen, maar een overzichtelijke verkeersstroom, waarin we gemakkelijk onze weg konden vinden, richting het Muziektheater, waar we een voorstelling gingen bijwonen van "The Sleeping Beauty" van het Nationale Ballet.
Een flets winterzonnetje zette de stad in een vriendelijk licht.
Slechts het ontbreken van een dun dekentje van versgevallen sneeuw en zwierende schaatsers op de dichtgevroren grachten verstoorde dit idyllische winterplaatje.

Ballet.
Ik weet niet of ik er zelf ooit zo maar spontaan naar toe zou gaan.
Maar toen Yolanda aangaf dat haar dochter (bij tijd en wijle werkzaam in het Muziektheater) kaartjes voor ons had geregeld, zei ik spontaan en enthousiast: "Ja, leuk!"
Een mens moet in zijn leven toch alles een keer gedaan hebben, niet waar?
Ik zag er dan ook naar uit om deze kunstvorm (want dat is het ongetwijfeld) van dichtbij te aanschouwen.
We waren samen met zo'n 1600 anderen, waaronder opvallend veel kinderen, die deze Eerste Kerstdag zouden gaan genieten van Tsjaikovski's meesterwerk.
De prachtige zaal en het enorme voordoek waren veelbelovend.
Ik werd niet teleurgesteld.
De muziek was indrukwekkend, evenals het decor.
De perfecte lichaamsbeheersing die de dansers ten toon spreidden, de synchronie en uitstraling, alles was een lust voor het oog.
De gratie waarmee de ballerina's over het toneel zweefden.
De mannelijke dansers deden niet voor hen onder.
Hun strakke maillots toonden hun volmaakte kontjes, iets wat de dames (en misschien ook wel een enkele heer) in de zaal zeker behaagd zal hebben.
Ik heb het vermoeden dat zij voor in hun maillot een soort kapje dragen om slordige bobbels, of niet altijd beheersbare zwellingen, aan het oog te onttrekken.
Het zou maar afleiden......
Het zag er in ieder geval gestroomlijnd uit.
Moeiteloos namen ze de toeschouwer mee in het zo bekende sprookje.

Telkenmale word ik overvallen door de schoonheid en het raffinement van decors en effecten welke in grote producties als deze te aanschouwen zijn. De immense ruimte, de grootsheid.
Ik had het bij "Soldaat van Oranje", bij "Miss Saigon" en andere musicals die ik heb mogen bezoeken.
Dan bekruipt mij soms een licht gevoel van jaloezie, maar tegelijkertijd ook een gevoel van trots, als ik bedenk hoe wij met een paar man, met beperkte middelen, op de luttele vierkante meters die ons toneel telt, telkens weer een decor moeten bouwen voor onze voorstellingen.
Maar geloof me, er is niets wat zoveel voldoening geeft, als het oplossen van onmogelijke problemen.
Het moet toch geweldig zijn om in een team aan zulke prachtige decors te mogen werken.
Scheppen van illusies.

De voorstelling was prachtig.
Alleen.... iets te lang.
Kijk, dat de spelers, en in dit geval de dansers en muzikanten, na afloop van een voorstelling hun welverdiende applaus in ontvangst nemen is prima. Als ze het verdiend hebben, een staande ovatie, een open doekje.
Maar, je kunt ook overdrijven.
Als het laatste half uur van de voorstelling bestaat uit het een voor een of in duo's opwervelen van de dansers, die na een paar (overigens prachtige sprongen) dan uitgebreid hun buiging maken en zo bijna om het applaus bedelen, dan wordt dat op den duur toch wat gênant.
Het zal wel horen bij het ballet-gebeuren, maar ik heb daar een beetje moeite mee.
Nee, dan zou ik aan het eind van de voorstelling liever wat tijd inruimen voor dat leger van kleding- en decorontwerpers, van naaisters en bouwers, de toneelknechten en de mensen van belichting en geluid.
Hun inzet en kunde is net zo essentieel voor het slagen van een voorstelling.
Zonder hen geen voorstelling.
Daarom hebben zij net zo veel recht op een daverend applaus als de dansers en muzikanten.
In ieder geval krijgen zij bij deze mijn welgemeend applaus.

Ik wens u allen een mooi, gezond en cultureel 2014 toe!

Selfie

Het woord van 2013: "Selfie".
Amsterdams voor "zelfie".
Een foto van en door jezelf genomen met tablet, smartphone of webcam.
Niet langer drukken wij een argeloze voorbijganger de camera in de handen om een foto van onszelf te laten maken.
Past ook helemaal in onze "doe-het-zelf-maatschappij".
Het woord kreeg nog eens een extra populariteits-boost toen Obama tijdens de Mandela Memorial een selfie maakte van zichzelf en de Deense premier Helle Thorning-Schmidt.
De Britse premier David Cameron drukte zichzelf ook nog opdringerig in het beeld.
Die knipt Barack er thuis wel af.....

Elsevier publiceert deze week zelfs een aantal tips hoe te handelen om een goede "selfie" te maken.
Tips, die te laat komen voor Onno Hoes.
Zijn selfie, geplaatst via Grindr, heeft meer weg van een mislukte vakantiefoto.
Niet zo'n handige actie van Onno.
Ook niet om zich onder de ogen van persmuskieten in een openbare ruimte amoureus te gedragen tegenover een mooie, jonge jongen.
Hij had, als geen ander moeten en kunnen weten hoe deze nieuwsgeile rioolratten omgaan met het privéleven van de bekende Nederlander.
Hij is er verdorie met een getrouwd!
Hij had er beter aan gedaan zijn hoofd erbij te houden.
Het had hem zo maar de kop kunnen kosten.
Deze week hadden we na de "Nacht van Adri", ook nog de "Nacht van Onno".
De burgemeester van Maastricht werd door de Raad volledig doorgezaagd en moest diep door het stof.
Het pleit voor hem, dat hij alles ruiterlijk toegaf en zich niet verlaagde tot het debiteren van smoesjes en kulverhalen, iets wat bij veel politici toch een eerste en primaire reactie is.
Hij nam ook niet zijn toevlucht tot partijgenoot Teeven met het verzoek om hier en daar een stroomstorinkje te veroorzaken, zodat alles niet meer te bewijzen zou zijn.

Was het allemaal dan zo wereldschokkend, verderfelijk en verwerpelijk?
Welnee.
Tenminste, ik vind van niet.
Wij leven immers in een vrij land.
Maar we zijn ook een land van hoge bomen en vrij veel wind.
Dat moeten wij ons, en zeker de mensen die het betreft zich natuurlijk wel realiseren.
Maar ik vind een burgemeester, die in het openbaar een zoen uitdeelt, verreweg te prefereren boven iemand in publieke functie die dit ambt misbruikt voor zelfverrijking of vriendjespolitiek.
De voorbeelden daarvan zijn legio en zo talrijk, dat ze het nieuws amper meer halen.
Het is eigenlijk triest, dat in onze maatschappij het betonen van liefde voor meer opschudding zorgt dan alle haat, agressie en gehaaide diefstal en fraude die dagelijks langs komen.
Afgezien van het feit, dat zijn handelen een pure privé aangelegenheid was (en is), gedraagt hij zich niet anders dan de doorsnee Nederlander.
Ik zou ze tenminste niet graag de kost geven die wel eens naast het potje piesen.
Maar ja, Onno had moeten weten, dat je, als je in een openbare functie werkzaam bent, dit soort zaken toch een beetje moet afschermen voor de media.
Er wordt nu eenmaal op je gelet!
Bill Clinton kan er over meepraten.

Maar misschien heeft de actie van Onno ook nog een positieve zijde.
Op deze manier gaf hij zijn partner een koekje van eigen deeg.
Appie zal "not amused" geweest zijn toen hun privé- en liefdesleven zo uitgebreid in de media werd afgeschilderd.
De meer en minder geslaagde grappen en grollen hierover, die op het internet circuleren, zijn niet te tellen.
Hij zal het als zoete koek moeten slikken. Doet hij ook.
Al zal hij voorlopig nog wel last hebben van hinderlijke kruimeltjes die in zijn keel blijven hangen.
Maar nu weet hij tenminste ook eens, hoe al zijn slachtoffers zich voelen wier privéleven hij in zijn RTL-Boulevard grondig en zonder scrupules uiteenrafelt.

Na de Carnavalsverenigingen van Roermond, met hun "Joske", zullen ook de verenigingen van Maastricht en omstreken zich waarschijnlijk verlekkerd in de handen wrijven.
Ideeën genoeg voor het maken van een mooie wagen voor "Den Optocht"!
Dat wordt dit voorjaar genieten!
Ik kijk er al naar uit!

Maar voor het zover is,
Prettige Kerstdagen!

Winkeldochters

Een prachtig oud Nederlands woord.
Vroeger voorbehouden voor artikelen die (te) lang in de winkel hadden gelegen en hun aantrekkelijkheid voor het winkelend publiek hadden verloren.
Verkleurd door de zon (omdat het artikel te lang in de etalage had gelegen), een licht beschadigde verpakking of uit de mode geraakt.
Soms ook gebruikt voor een meisje dat maar niet aan de man kon geraken.....

Begrijpelijk dat de hardwerkende middenstander van weleer nog iets van zijn investering terug wilde zien, en daarom deze artikelen tegen gereduceerde prijzen nogmaals aan het publiek aanbood, en hen zo trachtte te verleiden alsnog tot aankoop over te gaan.

Een Uiterste Houdbaarheidsdatum kende men nog niet.
Ieder was zijn eigen inspecteur: als het vlees of de melk een zure bijsmaak had, was ze duidelijk "over de datum".
Sinds het "Warenwetbesluit Etikettering van levensmiddelen" is het bestickeren van bederfelijke waar, welke tegen de Uiterste Verkoopdatum aanloopt, in supermarktland verschenen.
Met een flinke korting tracht men artikelen aan het winkelend publiek te slijten, welke anders weggegooid zullen moeten worden.
Terwijl men vroeger een nieuwe broek ging kopen als de oude was versleten, is, sinds de welvaartsgolf in de 60-er jaren ons land overspoelde, de mode sterk bepalend of wij ons een nieuwe outfit moeten aanschaffen.
Het gevolg is, dat sinds die tijd de kledingzaken in het voorjaar hun winkelvoorraad via een "uitverkoop" proberen kwijt te raken, om plaats te maken voor de nieuwe collectie.
Tot hier begrijp ik het allemaal nog.....

Vandaag de dag lijkt het er veel op, dat het elke dag "uitverkoop" is.
Andere branches kwamen er al gauw achter dat afgeprijsde artikelen gretig aftrek vonden, met als gevolg dat de gele en oranje "van/voor" stickertjes in de winkels verschenen.

In eerste instantie misschien om slecht lopende artikelen toch aan de man te brengen.

Maar tegenwoordig geloof ik daar niet meer zo in.

Dozen worden, zo van de pallet, open gescheurd en de artikelen worden direct van een "van-voor" sticker voorzien en in de schappen geplaatst.

Waar is die "van-prijs" op gebaseerd? Is het artikel eerder voor die prijs aangeboden? Is het de vastgestelde verkoopsprijs?

Of is het gewoon een prijs die 20% hoger ligt dan de "voor-prijs", de prijs die de winkelier daadwerkelijk voor zijn artikel wenst te ontvangen, maar met deze truc de op koopjes beluste klant een "goed gevoel" wil geven (maar hem in feite gewoon een oor aannaait).

De aanbiedingen vliegen je om de oren en de reclamewereld wil je doen geloven dat je toch echt een dief bent van eigen portemonnee als je dit of dat artikel voor dat kleine prijsje laat lopen.

Maar in hun ijver om elkaar de loef af te steken, is de geloofwaardigheid van al deze mooie verhalen toch wel een beetje op de tocht komen te staan.

Zo manifesteert een beddenwinkel zich al jaren via een reclamespotje op TV met de slogan: "Matrassen! Alleen deze vrijdag. Twee halen, één betalen!"

Retteketet.

"Bankstellen, voor de helft van de prijs!"

Gelooft u het zelf?

"Bankstellen met een iets kleinere winstmarge" zou de waarheid waarschijnlijk meer benaderen. 

Moest van de week nog een rolgordijntje halen voor toneel.

Ik naar Karwei, naar de afdeling rolgordijnen.

€ 61,00 !!!!

"Poe", denk je dan.

Maar....... bij de kassa bleek het een artikel uit het reclamekrantje èn ik kreeg ook nog eens 15% "openingskorting" (ze hebben verbouwd maar zijn niet dicht geweest en hebben alle artikelen een andere plaats gegeven, zodat ik me nu weer een slag in de rondte zoek) èn ik had nog een kortingsbon van m'n Karwei-kaart.

Ik moest € 38,98 afrekenen.

Op dat moment voel je je toch wel even spekkoper.

Maar even later denk ik toch: hoeveel zal zo'n gordijntje inkoop nou helemaal kosten?

Volgende week mag ik er zo € 20,00 meer voor neertellen.

Bovenop de winstmarge die ze ongetwijfeld nu ook hebben.........

Karwei maakt het trouwens toch wel bont.

Kijk, dat bederfelijke waar en artikelen, aan mode onderhevig, afgeprijsd worden, dat begrijp ik.

Maar........ vuurwerk!?!?

Deze week viel het vuurwerkkrantje in de bus.

Afgeprijsd vuurwerk.

Ik zou het niet vertrouwen.

Heeft zeker een hele dag buiten in de regen gestaan.....

Bonte koeien

In de feestweek waarin wij het 200-jarig bestaan van ons koninkrijk vierden, moest kredietbeoordelaar Standard & Poor's ons feestje verstieren.
Ze ontnemen ons onze Triple A status.
Flauw hoor, om dat juist in zo'n feestweek te doen.
Terwijl Rutte ons enige tijd geleden nog ernstig voorhield dat het behouden van de Triple A status van levensbelang was voor ons land en daarop zijn politieke keuzes rechtvaardigde, lacht hij deze degradatie nu min of meer weg.
"Ja, S&P hebben ons wel een lagere rating gegeven, maar zij geven wel aan dat we op de goede weg zijn."
??????

Ach, het is niet het moment om te mieremeuten over de stand van de economie.
We hebben een feestje!
Op TV hebben we kunnen zien hoe Prins Huub Willem Frederik op een zeer geavanceerd amfibievoertuig geen voet zette op het Scheveningse strand.
Vrijwilligers, gehuld in Franse en Engelse soldatenpakjes gingen elkaar op het strand te lijf.
Hoewel zij voorzien waren van musketten, werd er geen schot gelost maar verkozen zij het eerlijke man-to-man gevecht en trachtten elkaar in het zand te doen bijten.
De Engelsen overmanden de Fransen.
Niet omdat zij zoveel sterker waren, maar omdat het zo in het script was aangegeven.
Het was een mooi spektakel.

's Avonds het Koninkrijksconcert.
Viel me eerlijk gezegd een beetje tegen.
Kijk, dat dat koningslied bij de troonswisseling wat rammelde, is te begrijpen.
Dat moest immers in korte tijd in elkaar geflanst worden.
Maar dit feestje zag men 200 jaar geleden al aankomen.
Leuke speech van Koning Huub Willem.
Mooi lied van good-old Paul van Vliet.
Maar voor de rest?
Een beetje los zand.
Schevenings zand.

Ik kijk wel uit naar de koningsbiografieën over de drie Willems, geschreven door de historici Koch, Van Zanten en Van der Meulen.
In DWDD lichtten zij reeds een tipje van de sluier op en het beloven "rooie oortjes" verhalen te worden.
Er zal ongetwijfeld besmuikt gelachen worden als we horen over de escapades van de voorvaderen van ons vorstenhuis.
Laten we wel voor ogen houden, dat onze eigen voorvaderen misschien nog wel ergere dingen hebben uitgevreten, maar dat deze handelingen, doordat zij niet zo in de schijnwerpers stonden, onder de dikke deken van het verleden voor altijd verborgen zullen blijven.
Misschien maar goed ook.
Maar ja, hoge bomen vangen veel wind en mensen op hoge posities hebben daarom te dealen met het feit dat hun levenswandel nu eenmaal door een vergrootglas bekeken wordt.
Deze week werd wel duidelijk dat ook over Prins Bernhard het laatste boek nog niet geschreven is (gezien zijn handelen ten opzichte van Edwin de Roy van Zuydewijn).
En hoewel nazaten natuurlijk nooit ter verantwoording geroepen kunnen worden voor de handel en wandel van hun voorvaderen, kunnen bepaalde onthullingen best pijnlijk zijn.

Laten we echter voorzichtig zijn met ons oordeel.
We hebben waarschijnlijk allemaal wel eens iets gedaan waar we niet zo trots op zijn.
En we zouden het zeker niet leuk vinden als dat in de openbaarheid kwam.
Ik durf te stellen dat wij allen bonte koeien zijn.....

Over bonte koeien gesproken.
Toch wel toevallig hè, dat er nou net een stroomstoring was toen Jos van Rey en Fredje (of is het Fretje?) Teeven met elkaar aan de telefoon hingen.
Doet me denken aan dat fotorolletje met belastend materiaal dat tijdens de val van Srebrenica geschoten is en waarbij tijdens het ontwikkelen van de film "toevallig" iets mis ging.....

Aangebrand

Spinazie.
Nee, daar doet u mij geen plezier mee.
Zolang ik mij kan heugen, begint, bij het zien van deze groene derrie, mijn slokdarm tegennatuurlijke bewegingen te maken.
Waarom?
Spinazie schijnt zeer voedzaam te zijn, er zit veel ijzer in, je wordt er sterk van.

Kijk maar naar Popeye.

Is het de smaak?
Nee, niet echt. Al zijn er talrijke groenten die ik meer smaakvol vind.
Meneer Iglo produceert zelfs een diepvriesmaaltijd met zalm en spinazie die ik bijzonder kan waarderen.
Spinazie, verwerkt in andere gerechten, geen probleem.
Maar zodra ik een schaal tot snot gekookte spinazie zie, speelt mijn maag op en verdwijnt de trek.
Ook al is hij opgeleukt met een gekookt eitje.

Spinazie. Het zit tussen mijn oren.
Tijd voor een persoonlijke psychoanalyse.
Gravend in mijn herinnering zoek ik naar de traumatische ervaring in mijn jeugd die deze aversie heeft veroorzaakt.
Ik denk, dat ik haar gevonden heb.

De liefde voor taal, en in het bijzonder de poëzie, dank ik aan mijn vader.
Hij was geen belezen of gestudeerd man, maar hij was in het bezit van een aantal dichtbundels, waarin hij op de schaarse vrije momenten die hij had, graag zat te bladeren en te lezen. En ik, ik vond het mooi als hij dan een gedicht met zijn warme, sonore stem voordroeg. Ik genoot daar van.
En hij voelde dat.
Het moge duidelijk zijn dat ik de inhoud en de diepgang vaak niet kon bevatten, maar mijn vader had op zulke momenten wonderbaarlijk veel geduld en trachtte, op zijn manier, de bedoeling van de dichter duidelijk te maken aan een kind.
Vreemd, mijn vader was niet zo'n geduldig man.
Ik luisterde en was geboeid en verwonderd.
Deels, omdat dichters alledaagse dingen zo mooi in klinkende taal konden verwoorden, maar vooral omdat mijn vader dit alles begreep en in staat was om dit toegankelijk te maken voor mij.

Ik begrijp uw verwardheid.
Wat heeft dit in godsnaam met spinazie te maken?

Wel, tijdens een van deze dichtlezingen is ooit het gedicht "Aangebrand" van A.C.W. Staring (1767-1840) langsgekomen.
Dit gedicht heeft waarschijnlijk een zeer diepe indruk gemaakt, zeker omdat ikzelf de hoofdrol erin leek te spelen, en heeft zich blijkbaar in mijn onderbewustzijn vastgezet.

Aangebrand

Aagt Morsebel nam kleinen Piet
in kost, en als het Kind, te middag aangezeten,
haar soms zijn walging merken liet:
De vieze bijsmaak van heur knoeisels werd geweten
aan kaarsvet, roet, noch snuif; 't was altoos: "Lekkertand,
wat zou het zijn, als aangebrand?"
Nu kwam er eens een schotel vol groen eten
te voorschijn, die Kok Aagt spinazie had geheten:
Hiervan kreeg kleine Piet zijn deel op 't bord gesmakt;
hij roert er in: hij vindt twee achterpoten
van d'armen kikvors, onder 't warmoes kort gehakt,
en legt, met de ogen half gesloten,
zijn eetvork neêr, terwijl hij vraagt:
"Heeft aangebrand ook voetjes, moeder Aagt?"

Het zal sinds die tijd zijn dat ik mijn bordje spinazie niet langer zonder nadenken leeg at, maar eerst argwanend met mijn vork door de prut roerde, op zoek naar iets.
Tot ik gesommeerd werd door te eten en dit dan ook kokhalzend en met lange tanden deed.
Vroeger gehoorzaamden kindertjes gewoon aan hun pappa en mamma.
Ik realiseer mij nu dat ik mijn moeder misschien veel verdriet heb aangedaan door zo argwanend op haar kookkunst te reageren.
Sorry mam.....

Deze week geen tegeltje, maar een bordje.

Ik ben benieuwd hoe u te werk gaat als u een volgend keer zo'n bordje spinazie voor u hebt.
En als u weer eens een kikker in de keel hebt, ga dan even na wat u de dag daarvoor gegeten hebt...
Fantasie hebben is een mooi ding.
Maar te veel fantasie kan eetlust bedervend werken.
Je hoeft tenslotte geen vegetariër te zijn om het eten van een blinde vink zielig te vinden....