Sleeping Beauty

Op Eerste Kerstdag waren we in Amsterdam.
Op zo'n dag een andere stad.
De dagelijkse hectiek had plaats gemaakt voor een bijna serene rust.
Geen overvolle wegen, maar een overzichtelijke verkeersstroom, waarin we gemakkelijk onze weg konden vinden, richting het Muziektheater, waar we een voorstelling gingen bijwonen van "The Sleeping Beauty" van het Nationale Ballet.
Een flets winterzonnetje zette de stad in een vriendelijk licht.
Slechts het ontbreken van een dun dekentje van versgevallen sneeuw en zwierende schaatsers op de dichtgevroren grachten verstoorde dit idyllische winterplaatje.

Ballet.
Ik weet niet of ik er zelf ooit zo maar spontaan naar toe zou gaan.
Maar toen Yolanda aangaf dat haar dochter (bij tijd en wijle werkzaam in het Muziektheater) kaartjes voor ons had geregeld, zei ik spontaan en enthousiast: "Ja, leuk!"
Een mens moet in zijn leven toch alles een keer gedaan hebben, niet waar?
Ik zag er dan ook naar uit om deze kunstvorm (want dat is het ongetwijfeld) van dichtbij te aanschouwen.
We waren samen met zo'n 1600 anderen, waaronder opvallend veel kinderen, die deze Eerste Kerstdag zouden gaan genieten van Tsjaikovski's meesterwerk.
De prachtige zaal en het enorme voordoek waren veelbelovend.
Ik werd niet teleurgesteld.
De muziek was indrukwekkend, evenals het decor.
De perfecte lichaamsbeheersing die de dansers ten toon spreidden, de synchronie en uitstraling, alles was een lust voor het oog.
De gratie waarmee de ballerina's over het toneel zweefden.
De mannelijke dansers deden niet voor hen onder.
Hun strakke maillots toonden hun volmaakte kontjes, iets wat de dames (en misschien ook wel een enkele heer) in de zaal zeker behaagd zal hebben.
Ik heb het vermoeden dat zij voor in hun maillot een soort kapje dragen om slordige bobbels, of niet altijd beheersbare zwellingen, aan het oog te onttrekken.
Het zou maar afleiden......
Het zag er in ieder geval gestroomlijnd uit.
Moeiteloos namen ze de toeschouwer mee in het zo bekende sprookje.

Telkenmale word ik overvallen door de schoonheid en het raffinement van decors en effecten welke in grote producties als deze te aanschouwen zijn. De immense ruimte, de grootsheid.
Ik had het bij "Soldaat van Oranje", bij "Miss Saigon" en andere musicals die ik heb mogen bezoeken.
Dan bekruipt mij soms een licht gevoel van jaloezie, maar tegelijkertijd ook een gevoel van trots, als ik bedenk hoe wij met een paar man, met beperkte middelen, op de luttele vierkante meters die ons toneel telt, telkens weer een decor moeten bouwen voor onze voorstellingen.
Maar geloof me, er is niets wat zoveel voldoening geeft, als het oplossen van onmogelijke problemen.
Het moet toch geweldig zijn om in een team aan zulke prachtige decors te mogen werken.
Scheppen van illusies.

De voorstelling was prachtig.
Alleen.... iets te lang.
Kijk, dat de spelers, en in dit geval de dansers en muzikanten, na afloop van een voorstelling hun welverdiende applaus in ontvangst nemen is prima. Als ze het verdiend hebben, een staande ovatie, een open doekje.
Maar, je kunt ook overdrijven.
Als het laatste half uur van de voorstelling bestaat uit het een voor een of in duo's opwervelen van de dansers, die na een paar (overigens prachtige sprongen) dan uitgebreid hun buiging maken en zo bijna om het applaus bedelen, dan wordt dat op den duur toch wat gênant.
Het zal wel horen bij het ballet-gebeuren, maar ik heb daar een beetje moeite mee.
Nee, dan zou ik aan het eind van de voorstelling liever wat tijd inruimen voor dat leger van kleding- en decorontwerpers, van naaisters en bouwers, de toneelknechten en de mensen van belichting en geluid.
Hun inzet en kunde is net zo essentieel voor het slagen van een voorstelling.
Zonder hen geen voorstelling.
Daarom hebben zij net zo veel recht op een daverend applaus als de dansers en muzikanten.
In ieder geval krijgen zij bij deze mijn welgemeend applaus.

Ik wens u allen een mooi, gezond en cultureel 2014 toe!