Maatpak

Vroeger kon je bij een kleermaker een kostuum laten maken.
Een pak op maat.
Je koos, samen met de kleermaker de stof uit.
Hij nam de maten op van heupen, armlengte, binnenbeen en borstomvang.
Na een paar weken werd er gepast.
De kleermaker zette met zijn kleermakerskrijtje streepjes op het in wording zijnde pak.
Hier wat innemen, daar iets meer ruimte.
Na enkele weken was het pak klaar.
Een maatpak. Het kostte wat, maar dan had je ook wat.
Met de industrialisatie kwam het kostuum ook voor de gewone man binnen bereik.
Een confectiepak.
Misschien niet perfect passend, maar je kon er knap mee voor de dag komen.
En...... betaalbaar!

Maatwerk is duur.
Daarom bevreemd het mij dat er in tijden van crisis en bezuinigingen juist geroepen wordt om meer maatwerk.
In de zorg, in het onderwijs, in sociale ondersteuning.
Natuurlijk lekt er geld weg in deze sectoren als men problemen met algemene wetgeving tracht te bestrijden. Geld komt terecht op plaatsen waar het niet nodig is, terwijl sommige hulpbehoevenden in de kou blijven staan.
Het is en blijft een loffelijk streven om het geld te brengen op de plekken waar het nodig is.
Maar om dat goed te organiseren kost ook geld. Véél geld.

Gemeenten krijgen vanaf 1 januari 2015 de verantwoordelijkheid voor het uitvoeren van de nieuwe Wet Maatschappelijke Ondersteuning, zo werd mij duidelijk bij het volgen van de debatten via Politiek 24, afgelopen woensdag.
Met minder geld moeten zij betere zorg gaan bieden......

Politieke partijen lijken steeds meer moeite te hebben om capabele mensen te vinden die voor hen in een gemeenteraad willen gaan zitten.
Ik begrijp dat wel.
Politieke dossiers, waar ze in Den Haag zelf niet meer uitkomen, worden over de schutting van de gemeente gekieperd. Laten die het maar uitzoeken.
Natuurlijk wordt dit niet zo gezegd, maar wordt de daad verpakt in hoogdravende ideologische volzinnen. Er wordt gesproken over een "kans", om te komen tot een eerlijker en efficiënter stelsel.
Zo zal er betere zorg geboden kunnen worden voor minder geld.
Zelf zien ze er geen kans toe, dus schuiven ze het maar door op het bordje van de gemeenten.
Wie trapt daar nog in en gaat in een gemeenteraad zitten?

Begrijp me goed, ik heb grote bewondering voor mensen die zich uit ideologische overwegingen willen inzetten voor de samenleving, en zich daarom voor zo'n functie aanmelden.
De meesten zijn van goede wil, daarvan ben ik overtuigd.
Maar goede wil en ideologische gedrevenheid zijn niet genoeg.
Kennis van zaken is ook belangrijk.
En als ik dan via "Kanniewaarzijn", wekelijks geconfronteerd wordt met gemeentelijke miskleunen die uitmonden in enorme financiële stroppen, dan heb ik zo mijn twijfels.
Keer op keer blijken goedbedoelende bestuurders te lijden aan chronische zelfoverschatting, als het hun kundigheid betreft.
Ik vrees, dat met de voorgenomen uitbreiding van taken voor de gemeenten "Kanniewaarzijn" wel eens een avondvullend programma zou kunnen worden.

Door de uitvoering van de WMO volledig over te laten aan de gemeenten, ontstaat ook het gevaar van vergroting van de rechtsongelijkheid in ons land. Ik heb al eerder geschreven over het enorme verschil tussen gemeentelijke belastingen en heffingen in ons land, waardoor de burger in de ene gemeente veel beter af is dan in de andere. (Rupsje Nooitgenoeg)
Gaat dit straks ook gelden voor mensen die speciale ondersteuning behoeven?
Krijgt de ene patiënt een elektrische rolstoel en de ander in de buurgemeente, met dezelfde handicap, een looprek?
Dat moeten we toch niet willen.

De oplossing?

Ik moet u teleur stellen.
Nee, ik heb hem ook niet.
Het probleem is groot en gecompliceerd.
En juist omdat het de zwakkeren in onze samenleving betreft, is zorgvuldig handelen geboden.

De ingeslagen weg lijkt mij een heilloze.....

Misschien toch maar kiezen voor confectie?

Beslist niet ideaal, maar in ieder geval betaalbaar!

Staatssecretaris Van Rijn: “Met deze nieuwe Wmo kunnen gemeenten passende ondersteuning bieden die recht doet aan de persoonlijke omstandigheden van mensen thuis. 

Nee, meneer Van Rijn, dat kunnen die gemeenten nìet.
De kosten van ambtenarij en managers, die moeten zorgen voor een effectieve inzet van gelden, zullen vele malen hoger zijn dan de beoogde besparingen.

Ja, na uitvoerig onderzoek zal blijken dat Mijnheer Van Dam recht heeft op een traplift.

Hij heeft recht op dat maatpak.

Alleen, daar heeft de gemeente, door de door u opgelegde bezuinigingen, geen geld meer voor.

Het geld voor de traplift is opgegaan aan salarissen, administratie- en onderzoekskosten......
Maatwerk kost nu eenmaal véél, heel véél geld......

Paypetoet

Kijk, hier gaat Fredje Teeven natuurlijk nooit mee weg komen.
Logies met ontbijt èn diner aanbieden in de penitentiaire inrichtingen in ons land voor het schamele bedrag van € 16 per dag.
En dat, terwijl het verblijf van één dag eigenlijk ruim € 200 kost.
Het verschil mogen u en ik bijpassen.
Ketens als Holliday Inn, Golden Tulip en Fletcher zullen terecht (en waarschijnlijk met succes) bezwaar aantekenen bij de Nederlandse Mededingingsautoriteit.

In wat voor rare wereld leven we!
Ik kan in een 4 sterrenhotel bij Fletcher een 3-daags culinair arrangement boeken voor € 150!
En wat krijg ik daarvoor?
- 2 x overnachting
- 2 x uitgebreid ontbijtbuffet
- 1 x luxe 4-gangen diner
- 1 x luxe 5-gangen diner
- 1 x wijnarrangement op de dag van aankomst
- 1 x koffie met likeurtje
Ik slaap dan op een voortreffelijk bed in een luxe kamer met bad, föhn, douche en toilet, flatscreen TV, telefoon, internetaansluiting en minibar.
Het moge duidelijk zijn.
Het scheelt de schatkist miljoenen als we voortaan onze boeven onderbrengen in een 4-sterrenhotel.
Wel twee personen op één "cel".
Dat dan weer wel.

Grote commotie in politiek Den Haag toen Fredje zijn plan lanceerde.
Terecht, denk je dan.
€ 16 is natuurlijk een schijntje. Zeker voor criminelen die met hun dubieuze praktijken een fortuin bij elkaar geroofd hebben.
Vooral als je het afzet tegen het feit dat bemiddelde bejaarden in verzorgingstehuizen tot zo'n € 2000 per maand mogen ophoesten als bijdrage voor hun verblijf aldaar.
Zij zijn immers, net als de boeven, ook veroordeeld tot een gedwongen verblijf in zo'n tehuis.
Niet door de rechter, maar door het leven.
Maar nee, de verontwaardiging van een aantal politici heeft een geheel andere reden.....
Men is verontwaardigd omdat men het niet gepast vindt, dat gevangenen voor hun verblijf moeten betalen!
De rechter heeft hen immers tot deze gevangenisstraf veroordeeld en het zou daarom niet te billijken zijn dat de gestraften voor hun verblijf financieel zouden moeten bijdragen.
Bovendien zou het strijdig zijn met Europese regelgeving.
Nou, een goede reden om deze regelgeving dan eens flink op de schop te nemen, zou ik zeggen.
De BWO (Bond van Wetsovertreders, ja die bestaat echt!) stelt dat dit een onbezonnen plan is, daar veroordeelden, die hun straf hebben uitgezeten en door deze gedwongen bijdrage onvoldoende financiën, of zelfs een schuld over houden, al snel terug zullen vallen in het criminele circuit.
Dan denk ik:
En al die brave burgers dan, die door de crisis en de bezuinigingsmaatregelen van het kabinet de laatste jaren aan de rand van het bestaansminimum zijn gebracht of in de schulden terecht zijn gekomen? Men gaat er gemakshalve maar van uit dat zij brave burgers blijven?
Waarschijnlijk nog terecht ook, want gelukkig hebben de meesten onder ons voldoende moreel besef om te weten wat wel en niet kan.
Krankzinnig!

Ik zeg: Plukken die hap!
Geen € 16 per dag, maar betalen naar draagkracht! Heb je ergens miljoenen staan? De volledige kosten van je internering betalen!
En de kosten die de samenleving heeft moeten maken om je op te sporen, aan te houden en je te veroordelen.
Vooral als we witte-boorden-criminelen niet langer weg laten komen met een "schikking", maar gewoon opsluiten, kan het gevangeniswezen misschien uitgroeien tot een kostendekkende onderneming!
Ik denk dat dit soort maatregelen effectiever zal zijn om de criminaliteit terug te dringen dan zwaardere celstraffen.
En, oké, die criminele minkukel die geen cent te makken heeft,...... die mag huursubsidie aanvragen.......

Misschien moet ik, tegen de tijd dat ik het verzorgingstehuis in moet, maar een flinke kraak zetten.
En dan maar hopen dat ik opgepakt word.
Want voor € 16 per dag onderdak, medische verzorging, voeding en bewassing klinkt wel erg aanlokkelijk......

Nit(T)wit

Ja, ja, het stond deze week heus in de krant!
Sven Kramer, gestrand met zijn BMW op de A16.
Het ding hield er gewoon mee op.
Gelukkig behoefden we niet te lezen dat Sven op de verkeerde rijbaan terecht was gekomen.
Dat had, met het oog op de komende Winterspelen in Sotsji, aanmerkelijk verontrustender (en dus werkelijk) nieuws geweest.
Dat ze dat allemaal weten bij de krant!
Wordt Sven dan dagelijks achtervolgd door een leger journalisten, opdat ze niets van ons fenomeen zullen missen?, hoor ik u vragen.
Neen.
Ze volgen hem slechts op twitter.....

Zoals u allen wel zult weten, en dat werd deze week tijdens een radiouitzending nogmaals bevestigd, gaat het slecht met de krant in Nederland. Het aantal abonnees daalt al jaren achtereen.
De teloorgang wordt, waarschijnlijk terecht, toegeschreven aan de opkomst van het internet, maar ook de kwijnende kwaliteit zou een reden kunnen zijn.
Het een kan heel goed een gevolg van het ander zijn.
Bijna geen enkele krant is financieel nog in staat om een gedegen journalist op pad te sturen voor het vergaren van nieuws.
Het heeft er alle schijn van dat de redacties van de dagbladen vandaag de dag alleen nog maar de twitterberichtjes zitten te lezen van onze BN'ers om zo wat nieuws bij elkaar te schrapen om de dagelijkse kolommen gevuld te krijgen. Tja, dat zo'n handelswijze de kwaliteit niet ten goede komt is niet verwonderlijk.
Ook het "wereldnieuws" van de gestrande Sven belandde via deze weg in de krant.

Nee.
Ik twitter niet.
Eerst Hyves, en nu Facebook vind ik meer dan genoeg.
En zelfs van deze moderne communicatiemiddelen tracht ik slechts beperkt gebruik te maken.
Kijk, het alles delen met elkaar, dat klinkt natuurlijk wel mooi, maar zolang het zich beperkt tot meningen en hersenspinsels en niet uitgebreid wordt tot ook meer materiële zaken, schiet de wereld er toch weinig mee op.
Het internet is een prachtige bron van informatie en zeker een fantastische manier om met vrienden en bekenden in contact te komen en te blijven.
Maar de informatiestroom die je op open kanalen regelmatig tegenkomt, doet mij soms de wenkbrauwen fronsen.
Sommige mensen plempen werkelijk alles via twitter en andere sociale media op het internet.
In hoeverre de wereld zit te wachten op berichten dat Sven zijn auto het laat afweten, dat Mies een natte wind heeft gelaten of dat Karel 's morgens zijn schoenveters in de knoop heeft getrokken, waag ik te betwijfelen.
Ik in ieder geval niet.
Daarbij komt, dat deze media vaak slechts een beperkt aantal lettertekens toestaan, waardoor er vaak geen ruimte is voor nuance in de berichtgeving, met communicatieve misverstanden als gevolg.

De tsunami van informatie die ons, sinds het internettijdperk overspoelt, heeft de nieuwsvoorziening van voorheen totaal ontregeld.
Voor die tijd hadden we slechts de krant, de radio en sinds de 50'er jaren de TV die ons berichtten over de ontwikkelingen in de wereld.
Vooral serieuze journalisten, met een gedegen opleiding, brachten het nieuws tot ons.
Natuurlijk, ook zij ontkwamen er niet aan dat hun persoonlijke kijk op de wereld in hun berichtgeving doorklonk.
Maar er was toch sprake van een zekere journalistieke ethiek.

Vandaag voelen wij ons allemaal journalist en wij maken dankbaar gebruik van de via het internet geboden kans om ons als zodanig te gedragen.
Ik maak mij daar net zo goed schuldig aan; dit blog is het bewijs.
En nee, ik heb echt niet de illusie dat de wereld wèl op mìjn zieleroerselen zit te wachten.
Ik vind het gewoon leuk om wekelijks eens even wat dieper over iets na te denken. Het op schrift stellen van deze overpeinzingen helpt mij om de zaken een beetje op een rij te krijgen. Vandaar.
Het is voor u misschien een verbazingwekkende onthulling, maar ik denk dus na over hetgeen ik opschrijf.
Dat dit geen garantie is voor een gedegen, volledig doordacht stuk, heeft de praktijk reeds meerdere malen bewezen.
Maar, ik doe wel mijn best.
Ik probeer in ieder geval wel altijd de nuance aan te brengen.
Niets is immers wit, niets is louter zwart.
Zelfs Zwarte Piet niet......

Twitter geeft geen ruimte voor de nuance en is daarom, volgens mij, een gebrekkig communicatiemiddel.
Leuk om een kattebelletje te schrijven, maar niet om een mening te uiten.
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven, dat ik mij ook nooit echt in het fenomeen verdiept heb, daar ik niet het idee had dat dit mijn levensvreugde zou vergroten.
Een echte nit(T)wit dus....

Overigens, vrijheid van meningsuiting is een recht.
Geen plicht.......

Het Gat van Nederland

Het was deze jaarwisseling opmerkelijk rustig aan het conference-front.
Terwijl de afgelopen jaren de conferenciers over elkaar heen buitelden, op zoek naar een gaatje in de programmering om hun kunstje te tonen, was het eind 2013 slechts Theo die bereid gevonden werd om het afgelopen jaar te evalueren.
Een eens maar nooit weer actie, zo liet hij weten.
Het steeds maar weer wisselen en veranderen van situaties en standpunten maakten het, volgens Theo, eigenlijk tot een onbegonnen klus.
Het werd een wat weemoedige terugblik met wel die specifieke Theo Maassen humor.
Ik mag dat wel.

Aan het einde van het jaar hebben we allemaal wel die aandrang om even achterom te zien.
Om nog even na te genieten van de geluksmomentjes die we gekend hebben, maar ook om even stil te staan bij de tikken die het leven aan ons uitdeelde.
Met de wens dat die ons het komend jaar bespaard zullen blijven.
En we willen op zo'n moment niet al te realistisch zijn....

We blikken vooruit! 2014 wordt een prachtig jaar!
De eerste berichten zijn hoopgevend!
Het einde van de crisis lijkt nabij.
Experts verwachten dat de AEX in de loop van 2014 naar de 430 punten zal stijgen.
Het merendeel van de Nederlanders mag in januari een hoger netto bedrag op zijn loonstrookje verwachten. We vergeten dan maar even dat het een dubbeltje is dat we terug krijgen van de euro die ons de afgelopen jaren is ontstolen.
De economieën van de ons omringende landen trekken aan en zullen Nederland op termijn uit het moeras trekken.
Gelukkig maar, want ik heb niet de indruk, noch het vertrouwen, dat Rutte en consorten dat op eigen kracht voor elkaar krijgen.

Maar, we zijn er nog niet.
Deze week het bericht dat de aluminiumsmelterij Aldel uit Delfzijl de poorten moet sluiten.
Ik vraag me dan af hoe dit ter wereld mogelijk is!
Een bedrijf, dat nagenoeg ligt op een der grootste aardgasvelden ter wereld, moet sluiten omdat ze de energierekening niet meer kan betalen! De energiekosten in Nederland zijn zo hoog, dat het bedrijf niet langer kan concurreren met buitenlandse bedrijven.
Ja, dat het zelfs goedkoper zou zijn om de energie via een kabel (inclusief de geschatte aanlegkosten van 30 miljoen!) vanuit Duitsland te betrekken.
Waar zijn ze in Den Haag in vredesnaam mee bezig.

Terwijl de Groningers schoksgewijze steeds verder wegzakken, hebben zij met lede ogen moeten aanzien hoe de aardgasbaten de laatste decennia zijn aangewend voor prestigieuze projecten in het westen van het land: niet renderende HogeSnelheidsLijnen, inferieur treinmaterieel etc.
Maar, de Groningers mogen niet zeuren. Zij werden niet vergeten. Zij kregen het project Blauwestad!
Een project, dat jaar na jaar werd bijgesteld omdat de verwachtingen telkens veel te hoog gespannen bleken, dat intussen miljoenen heeft gekost en nog maar bijster weinig heeft opgeleverd....

Het geld is uitgegeven en nu komen de gevolgen van de jacht op het snelle geld aan het licht: verzakte huizen, een miljardenstrop. Groningse gebouwen vertonen scheuren, evenals het bijna spreekwoordelijke incasseringsvermogen van de Groningers zelf.
Wij Nederlanders lijken een kortzichtig volkje als het gaat om financieel gewin.
En we hebben niet de neiging om van de geschiedenis te leren.
Zo hebben onze voorvaderen voortvarend ons landje voor een groot deel als turf opgestookt in hun kachels. Toen de ontstane waterplassen bij ruig weer het omliggende land ook in waterpartijen dreigden te veranderen, zagen we ons genoodzaakt dure waterwerken uit te voeren om het opdringende water een halt toe te roepen. Goed, we kregen er vruchtbare grond voor terug, maar die kan alleen behouden blijven door een constant investeren in ons dijkenstelsel.
In hoeverre de opbrengst van de turf toereikend was om deze uitgaven te dekken, vertelt de geschiedenis niet.
Als Den Haag niet bereid is om miljarden te investeren in het wegzakkende Groningen, zou het zo maar kunnen dat we straks weer elf provincies hebben.
Elf provincies en een groot gat.
In de beginjaren 70 van de vorige eeuw nog de titel van een spraakmakend TV-programma van de VPRO, zou die titel zo maar fysieke werkelijkheid kunnen worden.

Ik wens u allen een gezond, gelukkig en voorspoedig 2014 toe.
In het bijzonder de Grunnegers.......