Maatpak

Vroeger kon je bij een kleermaker een kostuum laten maken.
Een pak op maat.
Je koos, samen met de kleermaker de stof uit.
Hij nam de maten op van heupen, armlengte, binnenbeen en borstomvang.
Na een paar weken werd er gepast.
De kleermaker zette met zijn kleermakerskrijtje streepjes op het in wording zijnde pak.
Hier wat innemen, daar iets meer ruimte.
Na enkele weken was het pak klaar.
Een maatpak. Het kostte wat, maar dan had je ook wat.
Met de industrialisatie kwam het kostuum ook voor de gewone man binnen bereik.
Een confectiepak.
Misschien niet perfect passend, maar je kon er knap mee voor de dag komen.
En...... betaalbaar!

Maatwerk is duur.
Daarom bevreemd het mij dat er in tijden van crisis en bezuinigingen juist geroepen wordt om meer maatwerk.
In de zorg, in het onderwijs, in sociale ondersteuning.
Natuurlijk lekt er geld weg in deze sectoren als men problemen met algemene wetgeving tracht te bestrijden. Geld komt terecht op plaatsen waar het niet nodig is, terwijl sommige hulpbehoevenden in de kou blijven staan.
Het is en blijft een loffelijk streven om het geld te brengen op de plekken waar het nodig is.
Maar om dat goed te organiseren kost ook geld. Véél geld.

Gemeenten krijgen vanaf 1 januari 2015 de verantwoordelijkheid voor het uitvoeren van de nieuwe Wet Maatschappelijke Ondersteuning, zo werd mij duidelijk bij het volgen van de debatten via Politiek 24, afgelopen woensdag.
Met minder geld moeten zij betere zorg gaan bieden......

Politieke partijen lijken steeds meer moeite te hebben om capabele mensen te vinden die voor hen in een gemeenteraad willen gaan zitten.
Ik begrijp dat wel.
Politieke dossiers, waar ze in Den Haag zelf niet meer uitkomen, worden over de schutting van de gemeente gekieperd. Laten die het maar uitzoeken.
Natuurlijk wordt dit niet zo gezegd, maar wordt de daad verpakt in hoogdravende ideologische volzinnen. Er wordt gesproken over een "kans", om te komen tot een eerlijker en efficiënter stelsel.
Zo zal er betere zorg geboden kunnen worden voor minder geld.
Zelf zien ze er geen kans toe, dus schuiven ze het maar door op het bordje van de gemeenten.
Wie trapt daar nog in en gaat in een gemeenteraad zitten?

Begrijp me goed, ik heb grote bewondering voor mensen die zich uit ideologische overwegingen willen inzetten voor de samenleving, en zich daarom voor zo'n functie aanmelden.
De meesten zijn van goede wil, daarvan ben ik overtuigd.
Maar goede wil en ideologische gedrevenheid zijn niet genoeg.
Kennis van zaken is ook belangrijk.
En als ik dan via "Kanniewaarzijn", wekelijks geconfronteerd wordt met gemeentelijke miskleunen die uitmonden in enorme financiële stroppen, dan heb ik zo mijn twijfels.
Keer op keer blijken goedbedoelende bestuurders te lijden aan chronische zelfoverschatting, als het hun kundigheid betreft.
Ik vrees, dat met de voorgenomen uitbreiding van taken voor de gemeenten "Kanniewaarzijn" wel eens een avondvullend programma zou kunnen worden.

Door de uitvoering van de WMO volledig over te laten aan de gemeenten, ontstaat ook het gevaar van vergroting van de rechtsongelijkheid in ons land. Ik heb al eerder geschreven over het enorme verschil tussen gemeentelijke belastingen en heffingen in ons land, waardoor de burger in de ene gemeente veel beter af is dan in de andere. (Rupsje Nooitgenoeg)
Gaat dit straks ook gelden voor mensen die speciale ondersteuning behoeven?
Krijgt de ene patiënt een elektrische rolstoel en de ander in de buurgemeente, met dezelfde handicap, een looprek?
Dat moeten we toch niet willen.

De oplossing?

Ik moet u teleur stellen.
Nee, ik heb hem ook niet.
Het probleem is groot en gecompliceerd.
En juist omdat het de zwakkeren in onze samenleving betreft, is zorgvuldig handelen geboden.

De ingeslagen weg lijkt mij een heilloze.....

Misschien toch maar kiezen voor confectie?

Beslist niet ideaal, maar in ieder geval betaalbaar!

Staatssecretaris Van Rijn: “Met deze nieuwe Wmo kunnen gemeenten passende ondersteuning bieden die recht doet aan de persoonlijke omstandigheden van mensen thuis. 

Nee, meneer Van Rijn, dat kunnen die gemeenten nìet.
De kosten van ambtenarij en managers, die moeten zorgen voor een effectieve inzet van gelden, zullen vele malen hoger zijn dan de beoogde besparingen.

Ja, na uitvoerig onderzoek zal blijken dat Mijnheer Van Dam recht heeft op een traplift.

Hij heeft recht op dat maatpak.

Alleen, daar heeft de gemeente, door de door u opgelegde bezuinigingen, geen geld meer voor.

Het geld voor de traplift is opgegaan aan salarissen, administratie- en onderzoekskosten......
Maatwerk kost nu eenmaal véél, heel véél geld......