Tranen

Er vloeiden er vele de afgelopen weken.
Tranen van vreugde.
Tranen van teleurstelling.
Opmerkelijk dat elke uiterste emotie deze zelfde fysieke uiting kent.
Want ook ultieme woede, verdriet, angst en ontroering doen de waterlanders vloeien.

Als de tranen gedroogd zijn, rest een brede lach bij de overwinnaar, een strak en nors gelaat bij de verliezer.
Sommigen noemen het slechte verliezers die met een sip bekkie hun bronzen of zilveren plak in ontvangst nemen.
Onzin. Slechte verliezers bestaan niet.
Want als je een reële droom in rook ziet opgaan, dan mag je best sikkeneurig kijken.
Als jouw reële droom is, eindigen bij de beste zes, en je wordt derde, dan ben je overwinnaar.
Maar als je als gedoodverfd kampioen aan de start staat en je wordt slechts tweede of derde, dan ben je een verliezer. Dan heb je de pest in.
Dat mag je laten zien en je mag er dan best een dag voor uittrekken om die teleurstelling te verwerken.
Ze worden slechte verliezers genoemd, als ze voor de camera trachten te verklaren waarom het mis ging.
Wij zijn niet meer gewend om eerlijke antwoorden te krijgen via de TV.
We kijken te veel naar vraaggesprekken met politici.

Kramer werd een vraag gesteld en hij gaf antwoord.
Hij voegde er meteen aan toe dat hij het niet als excuus aanvoerde en dat Bergsma een geweldige tijd had neergezet, waaraan hij, ook in goede doen, een hele kluif zou hebben gehad.
Hoe eerlijk wil je het hebben?
Dat zijn achilleshiel tussen zijn schouders en billen zit is algemeen bekend.
De problemen met zijn rug hebben hem zelfs een vol jaar aan de kant gehouden.
Dat het verhaal over zijn verlies groter werd dan het relaas over de overwinning van Bergsma is Kramer niet te verwijten.
Het is logisch dat de media deze story groter brachten, gezien de onfortuinlijk verlopen race in Vancouver in 2010 en de gedrevenheid waarmee de sporter de afgelopen 4 jaar naar deze dag had toegeleefd en deze passie ook met het publiek gedeeld had.
Dramatiek wint het bij de HH journalisten tenslotte altijd van euforie.

Ik hoor een hoop naijver doorklinken in de lullige reacties op diverse fora en in de media na de voor Kramer teleurstellend verlopen 10 km.
Is dat iets typisch Nederlands, dat er gegniffeld wordt als iemand van zijn voetstuk wordt gestoten?
Het "doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek-genoeg" principe?
Het "kop-boven-het-maaiveld" motto?
Ondanks de meer dan geweldige prestaties van onze Nederlandse atleten tijdens deze Olympische Spelen weet een aantal mensen toch altijd wel wat te zeiken.
Dat Koen zo chagrijnig keek na zijn tweede plek op de 1500 m.
Hallo, hij hàd een kans, maar dacht enkel af te moeten rekenen met Davis.
Wordt-ie ineens door een Pool voorbijgereden.
Mag je best een beetje schijt-ziek van zijn.
Dat Ireen niet kon lachen bij haar tweede plek op dezelfde afstand.
Dat onze koning en koningin wel erg enthousiast juichten.
Wat een azijnpissers.
Is één Johan Derksen niet genoeg?

Ik heb de afgelopen weken meer dan genoten van de prachtige sport die tot ons kwam.
En van onze Nederlandse sporters.
Allemaal, stuk voor stuk, hebben ze gestreden voor wat ze waard waren en hebben ons kleine landje een medaille-oogst gegeven, als nooit tevoren.
Een oogst, die waarschijnlijk nooit meer geëvenaard, laat staan overtroffen zal worden.
Dank je wel, Jillert, voor de manier waarop je de Amerikaanse TV-commentatoren van repliek diende.
Dank je wel Jeroen en de gehele shorttrack ploeg.
Jullie hadden op meer gehoopt, oké, maar jullie hebben het shorttrack op een geweldige manier gepromoot.
En tot slot, dank je wel Ireen en Sven.
Ook al hadden jullie misschien meer verwacht, het waren jullie prestaties in de afgelopen jaren die Nederlandse jongeren inspireerden en jullie collega's tot grotere hoogten stuwden.

Het dreigde een on-Nederlands toernooi te worden.
Gelukkig hield Jorrit een aloude traditie in ere door op het laatst nog een relletje te schoppen.
Slechts het in stand houden van deze traditie kan zijn doel geweest zijn, want zijn actie was verder natuurlijk kansloos.
Hij wist tenslotte voor het begin van het toernooi al dat hij als reserve was opgesteld.
Het is logisch dat gekozen werd voor de drie sterkste midden-lange afstanders.
De keuze van bondscoach Koops bleek gerechtvaardigd.
Maar laten we wel zijn, een Nederlands schaatstoernooi (wat het uiteindelijk werd) zou niet compleet geweest zijn zonder een relletje.

Gelukkig hebben we Erica nog.
Als iemand het predikaat sportfan (=fanatiek aanhanger) mag dragen, is zij het wel.
Konden alle Nederlanders maar zo betrokken meeleven met onze sporters.
In voor- en tegenspoed.
Nooit zag ik euforie en diepe teleurstelling in een split second zo mooi in beeld gebracht als tijdens de kwart-finale afdaling snowboard reuzenslalom van Nicolien Sauerbrei.
Klik hier en spoel door naar 0.32.10