Oude meesters

Ze hangen in musea.
De doeken van Rembrandt, Breughel, Frans Hals, Jan Steen.
Oude meesters.
Hun werk draagt hun namen.
Nog dagelijks dwingen zij respect af en kunnen we genieten van hun grootse prestaties.
Daarin leven zij voort.....

Na Beatrix en Albert heeft ook Juan Carlos zijn scepter aan de wilgen gehangen.
Opmerkelijk is, dat het afscheid van de oude Spaanse koning samenvalt met de ineenstorting van het Spaanse voetbalimperium.
De sterspelers van weleer zijn geen schim meer van de klasbakken die zij ooit waren.
Ook zij zullen ruimte moeten maken voor een nieuwe, jongere generatie.
Het moet een extra pijnlijke ervaring geweest zijn voor de Spaanse selectie om de wedstrijd van Nederland tegen Australië te aanschouwen.
Wat een geknoei, wat een gestuntel, vooral die eerste helft.
En van dat zooitje rommelaars hadden zij met 5-1 verloren!
Misschien speelde Nederland expres zo slecht, om zo nog wat zout in de Spaanse wonde te wrijven.
En Italië met de oude meesters Pirlo en Buffon? Bijna letterlijk opgevreten door Uruguay........
Ook de oude Gerrard was niet bij machte om het Engelse team door de voorronden te loodsen.
Hun inzet en passie had een beter lot verdiend.
Afgeschminkt en door de zijdeur af.
Zal Elisabeth de hint begrijpen?

Het lijkt het toernooi te worden van "Het Grote Afscheid".
De iconen van gisteren zijn oude meesters geworden.
Xavi, Iniesta, Casillas, Gerrard, Lampard, Buffon, Pirlo.
Zij moeten plaats maken voor de nieuwe sterren van morgen.
Hun grootse prestaties uit het verleden dwingen respect af en zullen in woord en beeld bewaard blijven.
Daarin leven zij voort.....

Dat is het lot van oude meesters.
Dat ze afscheid moeten nemen.
Schilders bij hun dood, voetballers rond hun 35ste.
Sommige oude meesters zitten daar tussenin.

De titel "meester" krijg je opgeplakt als je in het basisonderwijs werkzaam bent.
Als man dan.
Vrouwen blijft men daar tot op hoge leeftijd "juffrouw" noemen.
Meesteres had misschien meer voor de hand gelegen, maar deze titel is al geclaimd door dames die een heel andere tak van sport beoefenen.
En als je dan zo'n 40 jaar als man in het onderwijs hebt rondgelopen, dan ben je een oude meester.
Zeker in de ogen van de kinderen die je mag onderwijzen.
Zo mocht ik ervaren, toen mijn kleinkinderen bij mij op school kwamen, dat ik door het grut niet langer als meester Piet, maar als opa Piet werd aangesproken.
Een goed moment om afscheid te nemen.
Tijd, om een nieuwe generatie de ruimte te geven.

Deze week afscheid genomen van een oude meester.
Henk Hoek, mijn "oude" directeur.
Hoewel de hiërarchische verhoudingen bij onze eerste kennismaking volledig anders lagen - ik mocht hem als ervaren politieman begeleiden in het Brooklyn van de 20-er jaren - heb ik na een hernieuwde kennismaking een groot aantal jaren op een uiterst prettige wijze met hem mogen samenwerken.
Ik meen mij trouwens te herinneren, dat de oude politieman in het toneelstuk "Arsenicum en Oude Kant", waarin wij ooit mochten samenspelen, niet uitblonk in leiderscapaciteiten en dat het maar goed was, dat de jonge agent het heft in handen nam.
Een stuk met profetische waarde.

Onze relatie was een ingewikkelde.
Henk was jarenlang mijn hoofd, terwijl wij, mijn collega's en ik, zijn rechterhanden waren.
Linkerhanden had hij zelf.
Henk was geen meester in de zin van "machthebber", maar van leermeester, onderwijzer, schoolhouder, bestuurder, heer.
Hij was ook geen "meister" zoals Goethe omschreef (in der Beschränkung zeigt sich erst der Meister).
Kort van stof is hij nooit geweest.
Sturend waar nodig, de vrije hand gevend waar mogelijk en altijd metend met de menselijke maat.
Ik heb hem leren kennen als een eerlijk en integer mens, en dat zijn eigenschappen die hem in staat moeten stellen om zijn nieuwe ambt "meesterlijk" te dragen.

Want, hoewel Henk terug treedt uit het onderwijs geeft hij de pijp nog niet aan Maarten.
Nee, hij stopt zelfs een nieuwe!
Het is voor hem te hopen dat het geen zware pijp gaat worden.
Want politiek is een zwaar fysiek gebeuren.
Zo heb ik begrepen dat je moet kunnen buigen, draaien en keren, maar ook de rug recht moet kunnen houden. Je moet over je eigen schaduw heen kunnen springen en het beheersen van de spagaat is een duidelijke pré.
De politiek heeft behoefte aan eerlijke, integere mensen met mooie idealen voor onze samenleving.
Idealisme, een kwetsbaar plantje, dat slecht gedijt in het politieke klimaat.
Zelden zijn de omstandigheden ideaal en altijd is er de dreiging van ziekten en beestjes die het aan willen vreten.
Het is een wereld van handelen en dealen, van concessies en compromissen.
Doe echter nooit concessies aan je idealen.

Henk heeft zich al een aantal jaren warm gelopen in het politieke gebeuren en wil zich de komende jaren als wethouder in gaan zetten voor het wel en wee van de bevolking van Kaag & Braassem.
Hij heeft zich goed ingelezen en is de stof "meester".
Bovendien heeft hij zich de laatste jaren ook toegelegd op het taalgebruik in de politieke arena.
Hij is er klaar voor.
Probeert u het maar.
Stel hem een vraag, en de kans is groot dat u wordt getrakteerd op een wedervraag of een zeer uitvoerig, indirect en ingewikkeld antwoord met heel veel mitsen en maren......

Wij zijn gebroeders.......

Het Grote Graaien

De bankencrisis, welke uitbrak in 2008 heeft veel losgemaakt.
We liepen verontwaardigd te hoop en spraken schande over het gegraai aan de top, de bonuscultuur en het misleiden van de consument met ingewikkelde, ondoorzichtige producten die alleen tot doel hadden het leegroven van de portemonnee van de gewone man.
Banken vielen om of moesten met staatssteun (belastinggeld van diezelfde gewone man) overeind gehouden worden.
Sommige banken kwamen zelfs volledig in handen van de Staat.
De politiek sprak ferme woorden.
Het moest afgelopen zijn!
Deze week zag ik minister Dijsselbloem een vertwijfelde poging doen, om het besluit te rechtvaardigen van de top van ABNAMRO (een bank, volledig in staatshanden notabene!) om de vette salarissen van zo'n 100 topmanagers met 20 procent te verhogen, ter compensatie van het terug brengen van de bonussen van 100 naar 20 procent van het jaarsalaris......
Ja, Gerrit Zalm (VVD'er en ex-politiek) is bang dat anders zijn "toptalenten" weglopen naar het buitenland.
Hij zal als voorzitter van de Raad van Bestuur ook wel een graantje meepikken van dit besluit.
En..... het is allemaal binnen de regels, volgens Gerrit.
Een slimme zalm kent de mazen in het net (of is het: de wet).
Dan denk je toch: M=LVVNM...........
Goedlachse Gerrit.
Hij lacht ons niet toe, nee, hij lacht ons allemaal uit.
In het roemruchte VPRO programma van Sjef van Oekel en Barend Servet zong Gerrit Dekzijl in 1973 het lied: "Ik ben Gerrit, en ik steel als de raven".
Naar nu blijkt, een profetisch lied......

Maar, de bankencrisis bleek slechts de lont in het kruitvat.....
Steeds meer putdeksels worden gelicht.
Langzamerhand begint het er op te lijken dat in alle branches en op elk niveau malversaties en corruptie aan de orde van de dag zijn.
Het gerotzooi in de vleesindustrie, het speculeren met gemeenschapsgeld en het vervalsen van rapporten bij schoolorganisaties, zorginstellingen en woningcorporaties.
Deze week de parlementaire enquête woningcorporaties op Politiek 24 een beetje gevolgd.
Een beetje, want dat hou je niet lang vol.
Echt onvoorstelbaar.
Hoe bestuurders miljoenen lieten verdampen door te speculeren (met gemeenschapsgelden) in producten waar ze de ballen verstand van hadden, hoe toezichthouders alles deden, behalve toezicht houden, en adviseurs hun straatje schoon trachten te vegen met als belangrijkste verweer: Zo gaat dat nou eenmaal in onze branche.
Adviseurs die zonder blikken of blozen glimlachend toegeven dat zij werkten tegen een uurtarief van € 225 en zo in no time een half miljoen binnenhaalden.
En dan kan minister Blok bij hoog en laag beweren dat de belachelijke huurstijgingen van de laatste jaren nodig zijn om te komen tot "harmonisatie op de woningmarkt", volgens mij zijn deze enkel noodzakelijk om de zakken van de topbestuurders te vullen en de tekorten, ontstaan door hun wanbeleid, aan te zuiveren.
Je kunt je ook afvragen of het graaien, dat de staat doet in de reserves van diezelfde woningcorporaties, niet de aanleiding is geweest van deze instellingen om zich op deze onverantwoorde manier te begeven op het duistere, louche pad van de financiële wereld.

En wat te denken van de heer mr. drs. T.W. Langejan, voorzitter van de Nederlandse Zorgautoriteit, die deze week zijn functie ter beschikking stelt.
Dit naar aanleiding van de beschuldigingen, aan zijn adres gedaan door klokkenluider Arthur Gotlieb, dat hij alarmerende verliezen bij ziekenhuizen verzweeg.
Mede door zijn falen is het een grote rotzooi in de Nederlandse zorg.
Terwijl duizenden mensen aan de onderkant hun baan verliezen, of een onzekere toekomst tegemoet gaan, wordt meneer Langejan minimaal een jaar lang in dienst gehouden door de overheid (tegen waarschijnlijk een riant salaris. Zie brief minister Schippers)
Er is iets goed mis in de zorg. Dat blijkt wel uit het overzicht wat ik vond over de topsalarissen die daar "verdiend" worden.
Zie ACTIZ 50.
Ik waarschuw u bij voorbaat. Alleen voor mensen met een sterke maag.....

In de vorige eeuw leefde menigeen nog in de veronderstelling, dat wij woonden in een beschaafd land.
Een land van hardwerkende mensen, met een gezonde koopmansgeest en geleid door integere bestuurders.
Een land, wars van corruptie, dat menigmaal bestraffend het vingertje ophief naar landen waar men het niet zo nauw nam op dit gebied.
Waar politici uit alle partijen tot op de dag van vandaag de mond vol hebben over eerlijk delen en solidariteit in de samenleving.
Eerlijkheid, gerechtigheid!
Ook ik was die gedachte toegedaan.
Maar goed, ik was jong en naïef.
Corruptie is van alle tijden.
Steeds meer krijg ik het gevoel dat onze politici niet bij machte zijn om die corruptie in te dammen.
Waarom?
Omdat zij zelf onderdeel uitmaken van dit door-en-door verrotte systeem.
Een systeem dat hen in staat stelt een vet salaris op te strijken en daarom in stand gehouden moet worden......
Bontes en Van Klaveren (ex PVV'ers) richten een nieuwe politieke partij op.
Om Nederland beter te maken?
Gelooft u het zelf?
Ze zien met angst en vrezen de toekomst tegemoet dat ze moeten rondkomen van een schamele wachtgeldregeling en proberen op deze wijze hun pluchen zetel en het daaraan gekoppelde inkomen veilig te stellen.
En Geert?
Die heeft blijkbaar niet genoeg aan de vergoeding die hij maandelijks als kamerlid mag opstrijken en ambieert een "bijbaantje" in het Europees Parlement.
Maar, eerlijk is eerlijk, het is een virus dat heerst in alle partijen.....
En niet alleen de laatste tijd.

En wat te denken van dit bericht.....

Robben

Ja, wij waren een paar dagen in Groningen.
Toch een beetje een vergeten hoekje van ons land.
Ten onrechte.
De Groningers roepen dan wel erg chauvinistisch dat er niets boven hun provincie gaat, maar wat waar is, is waar: het is er echt mooi.
De stad Groningen zelf, niet zo groot, maar absoluut bruisend.
Dat had misschien ook te maken met het feit dat op zaterdag, toen we de stad bezochten, het grote eindfeest plaats vond ter gelegenheid van het 400-jarig bestaan van de Universiteit.
Op vrijdag maakten we een rondrit in het noorden van de provincie.
Grote, uitgestrekte graanvelden en aardappelakkers met hier en daar wat boomgroepen, bossages en een enkele verdwaalde boerderij, met daarboven prachtige witte wolkenschepen op een azuurblauwe luchtzee.
Het prachtige natuurgebied rond het Lauwersmeer.
En ja, als je toch in de buurt bent, dan ga je natuurlijk naar Pieterburen.
Zoeken naar het begin van het Pieterpad.
En uiteraard een bezoek brengen aan de zeehondencrèche....

Naast de buitenbassins, waar de robben worden voorbereid op een terugkeer naar het wad, kent het kleine complex een uitstekend geoutilleerd en leuk ingericht informatiecentrum met zicht op vier ruimten, waar de "huilers" (pasgeboren zeehondjes die hun moeder kwijt zijn) een aantal weken in quarantaine worden gehouden.
Er waren er zeven, variërend van enkele dagen tot enkele weken oud.
Ach, jonge dieren zijn altijd vertederend.
Maar als ze dan ook nog uitgerust zijn met van die mooie grote, donkerglanzende ogen, tja, dan smelt je al gauw weg.
De bezoekers mogen meemaken hoe de kleintjes gevoederd worden.
Nou is dat geen flauw gebeuren.
De diertjes krijgen een slang door hun strot geduwd tot in de maag, en dan wordt via een trechter de vispap naar binnen gegoten.
Het "ach, wat zielig" van de omstanders (vooral de vrouwelijke aanwezigen) was niet van de lucht.
Maar ja, het is de enige manier. De zuigrefelex bij jonge zeehondjes is te zwak om ze met de fles te kunnen voeden en, eerlijk is eerlijk, het schiet wel lekker op met zo'n slang en trechter.
De zeehondjes van een paar weken oud kregen naast de pap hun eerste haringen te eten, die er overigens ook "als pap" ingingen.
Een informatieve film toont het werk van de medewerkers van de zeehondenchrèche.
Daarin wordt ook kond gedaan van het feit, dat het nut of de noodzaak van hun werk door sommige wetenschappers in twijfel wordt getrokken.
De mens zou, volgens deze sceptici, niet moeten ingrijpen, maar de natuur gewoon haar werk moeten laten doen.
De voorstanders geven echter aan, dat hulp geboden is, omdat juist de menselijke aanwezigheid in hun habitat de hoofdoorzaak is van de problemen voor de zeehonden. In het centrum worden ook zeehonden opgevangen die verstrikt geraakt zijn in restanten van vissersnetten, die soms leiden tot de meest vreselijke snijwonden.
Een grote berg van netrestanten (800 ton!), opgevist uit zee, staat als stille getuige op het buitenterrein.
Veroorzaakt door menselijke slordigheid ontstaat dan de morele plicht om de slachtoffers te helpen.
Verstoringen door de mens zijn vaak ook de oorzaak dat volwassen zeehonden wegvluchten en zo gescheiden raken van hun jongen, die dan als "huilers" hulpeloos achterblijven op het wad.
Deze jongen dan maar weg laten kwijnen?
Of opvangen, voeden en hen de kracht geven om uiteindelijk in de harde werkelijkheid te kunnen overleven.

Vrijdagavond kreeg ik het antwoord.
Dat laatste....

Arjan Robben.
Opgegroeid in het Groningse Bedum, niet eens zo ver verwijderd van het wad.
In het begin van zijn profcarrière werd hem vaak verweten te snel naar de grond te gaan en dan te piepen na een vermeende overtreding.
Een huiler.
Met zo'n achternaam en dit gedrag zou het mij niets verbazen als hij op het wad gevonden is.
Maar trainers bleven in hem geloven en uiteindelijk is hij, na talloze blessures en tegenslagen, uitgegroeid tot een evenwichtige voetballer met onnavolgbare acties.
Twee weergaloze goals tegen Spanje.....

Vorige week sprak ik mijn bedenkingen uit over de rol die Nederland tijdens dit WK zou spelen.
Nee, ik ben nog niet overtuigd van mijn ongelijk, maar ik zal dat mettertijd, indien nodig, met alle liefde en volmondig erkennen.
Één zwaluw maakt echter nog geen zomer.
Daarbij zijn de uiteindelijke resultaten van wedstrijden zò afhankelijk van scheidsrechterlijke beslissingen, dat het balletje elke kant op kan rollen.
Twee onterechte penalty's (Brazilië-Kroatië en Spanje-Nederland) en een onterecht afgekeurd doelpunt (Brazilië-Kroatië) in twee wedstrijden, maken de hele WK toch wel een beetje tot een soort Rad van Fortuin.
Indien er, net als bij hockey, gebruik gemaakt zou zijn van een video scheidsrechter, had Brazilië-Kroatië beslist een andere uitslag gekend.
Brazilië werd, als organiserend land, duidelijk bevoordeeld door de arbitrage.
Als zij niet verbeteren en straks toch de titel in de wacht slepen, betekent dit werkelijk het failliet van het voetbal, want op een paar individuele hoogstandjes na, was het toch een pover partijtje wat zij als team op de mat legden.
Niettemin is het natuurlijk wel ontzettend leuk als op voorhand sterk geachte landen zo worden afgeschminkt.
Eerst Spanje door Nederland, en zaterdagavond Uruguay door het nietige Costa Rica.
Het balletje kan raar rollen.....

Overigens, de eerste wereldtitel is binnen!
Hulde voor de hockey-dames die dit op zaterdag bewerkstelligden.
Straks mogen de heren proberen om dit te evenaren.
En dan dat Nederlands voetbalelftal.......
Je weet maar nooit.
Het zou zo maar een hele mooie sportzomer kunnen worden.......

Paard van Troje

Eindelijk!

Het gaat beginnen.
De aftrap wordt genomen.
De wereldkampioenschappen voetbal in Brazilië staan op het punt van beginnen.
We hullen ons in oranje, dossen ons uit als malloten en schreeuwen tegen beter weten in dat we wel even wereldkampioen gaan worden.
Want laten we wel zijn, dat gaat natuurlijk niet gebeuren.
Wie de laatste oefeninterlands heeft gezien tegen Ghana en Wales moet toch ook tot de conclusie gekomen zijn, dat we met een zeer middelmatig team zijn afgereisd naar Rio.
We zijn goed in het balletje breed leggen en het tikkie terug, maar verder....
En hoewel Louis, overtuigd van zijn eigen capaciteiten, daar anders over denkt, ook hij is niet bij machte dit Nederlands elftal het flitsende voetbal op de mat te laten leggen wat hij voor ogen heeft.
Met een beetje mazzel komen we de groepsfase door.....

Voetbal.
Wat moet je er van denken.
In principe best een leuk spelletje, maar door het grote geld verziekt, verkankert en corrupt tot (vooral) in de top.
Ik heb er geen problemen mee dat een goede voetballer ook goed verdient. Zijn carriere is immers kort en hij mag best de mogelijkheid krijgen om een buffertje op te bouwen voor het leven na de bal.
De salarissen en transfersommen die worden betaald zijn echter buiten proportie.
Het geeft ook een verkeerd signaal naar de samenleving.
Sommige mensen die daar vatbaar voor zijn en bijvoorbeeld directeur van een woningbouwcoöperatie zijn, vinden dat zij dan óók wel in een Maserati mogen rondrijden.

Hoe kan het bestaan dat zo'n toernooi plaats vindt in Brazilië, waar voor miljoenen grote stadions worden gebouwd, terwijl de gewone bevolking in ellende en armoede moet leven.
Of in Qatar, waar het vanwege de hitte onverantwoord is om 's middags buiten te komen, laat staan te gaan voetballen.
Maar het brengt economische vooruitgang, werkgelegenheid!
M'n zolen.
De economische vooruitgang blijft beperkt tot de zakken van de organisatoren, bobo's en een handjevol slimme zakenlui.
Na afloop van het evenement blijft de regio zitten met een infrastructuur die vele maten te groot is en binnen de kortste keren zal verloederen bij gebrek aan geld voor onderhoud.
En wat die werkgelegenheid betreft, we kennen de verhalen over de doden die gevallen zijn bij de bouw van stadions vanwege onveilige en erbarmelijke werkomstandigheden.
Tel uit je winst.

Natuurlijk gelden dit soort wantoestanden niet alleen voor het voetbal.
Bij elk groot sportevenement waar de commercie binnendringt, slaat de corruptie toe.
We zagen het in Sotsji, waar de vriendjes van Poetin ruimschoots hun zakken mochten vullen bij de ontwikkeling van de faciliteiten voor de Olympische Winterspelen.
De plaatselijke bevolking werd verjaagd, gedeporteerd, net als in Beijing bij de Zomerspelen van 2008.

In de tweede helft van de vorige eeuw werd zij als de grote Verlosser binnengehaald.
De commercie.
Met haar geld zou de sport op een hoger plan getild kunnen worden.
Wat ook gebeurde.
Zonder twijfel is er veel verbeterd.
Atleten kunnen zich meer en beter toeleggen op hun sport, de medische begeleiding is sterk verbeterd en ook research om te komen tot betere prestaties kon worden bekostigd.
Maar, de commercie wilde wel wat terug voor haar pecunia.
Reclame, een dikke vinger in de pap bij organisaties, monopolieposities en.... prestaties!
En zo is de commercie verworden tot de grootste bedreiging van de hedendaagse topsport.

Het mondiale wielrennen is hierdoor al langs de rand van de afgrond gegaan.
Sponsoren haakten na de grote dopingschandalen af.
De geldstroom werd beduidend minder.
De sport?
Het wielrennen is er van opgeknapt!
Het zijn niet langer de renners met de slimste doktoren die het peloton hun wil opleggen (al zal doping nooit helemaal uitgebannen worden), maar er zijn plots veel meer coureurs die een wedstrijd kunnen winnen.

Voor het voetbal lijkt het mij ook twee voor twaalf.
Als men niet bij machte is om de corruptie uit te bannen staat de geloofwaardigheid van het spelletje op het spel.
Nee, de sport kan niet meer zonder de gelden van de commercie.
Maar dit Trojaanse paard zal wel getemd en beteugeld moeten worden.
Haar invloed teruggebracht.
En ach, anders zal de wal het schip wel keren.....

Wat die wereldtitel betreft, die komt er heus wel!
Zo niet bij de heren, dan toch wel bij de dames van het Nederlands hockey-elftal.
Een sport die (nog) niet helemaal verziekt is door het grote geld (al ligt het gevaar wel op de loer!).
Een moderne sport die met zijn tijd meegaat, waar men gebruik maakt van de moderne faciliteiten en daardoor eerlijker en flitsender is dan het hedendaagse voetbal.

Fractiefrictie

De schoonheid van de bollenvelden is verdwenen.

De bloemenpracht, die enkele weken geleden nog talrijke bezoekers naar de Geestkant trok, is niet meer.

Eindigheid.
Vergankelijkheid.

Oudbakken brood verkruimelt na een paar dagen.

Een bos rozen houdt het in een vaas twee weken vol.

Een vergeten banaan of peer op een fruitschaal verwordt in deze tijdspanne tot onsmakelijke bruine snot.

Een stad, een beschaving eindigt uiteindelijk als archeologische vindplaats, zoals ik in Ephese zag.

Zelfs machtige bergen zullen ten lange leste door weer en wind gesloopt worden.

Wat overblijft?

Los zand.

Niets is voor eeuwig.

Ook een voetbalcarrière niet. Jammer Rafael.

Alles valt vroeg of laat uiteen, in duigen.

Ook politieke partijen....... 

Fractie.

Fragment.

Deeltje, onderdeel.

Fragmenteren, in deeltjes uiteenvallen.

Bij tijd en wijle moeten we de harde schijf van onze computer defragmenteren.

De deeltjes herschikken, zodat de bits en bytes elkaar weer kunnen vinden en verstaan, waardoor het geheel weer soepel werkt.

Doen we dit niet, dan dreigt een crash, een breuk.

Een fractuur.

Een fractuur in de fractie.

Het gebeurde deze week bij 50 Plus.

Nadat Henk al zijn biezen had moeten pakken wegens vermeende laakbare praktijken, werd deze week het verdere verval van deze partij zichtbaar.

Norbert zette zijn fractiegenote Martine Baay, de opvolgster van Henk, uit de fractie.

Er bestond duidelijk enige frictie in de fractie.

Ja, en als zo'n fractie maar uit twee leden bestaat, dan is het duidelijk dat de partij op zo'n moment eigenlijk opgeblazen wordt.

(Een fractielid is dus een onderdeel van een onderdeel. Een fractie van een fractie derhalve.)

Prompt werd Norbert zelf door het partijbestuur aan de kant geschoven.....

In 1994 kwam de AOV, de eerste ouderenpartij, met zes zetels in de Tweede Kamer, maar viel al snel uiteen door onderling gekissebis. Unie 55+, een ouderenpartij die eveneens in 1994 in de Kamer kwam, bleef wèl "heel". 

Maar ja, die fractie bestond dan ook uit maar één lid.

De onderlinge strijd leidde ertoe dat in 1998 geen van de partijen of afsplitsingen daarvan terug keerde in de Kamer.

50 Plus ontstond in 2011 vanuit de partij OokU (Onafhankelijke ouderen- en Kinderen Unie), welke was gegrondvest op de puinhopen van de Partij voor Rechtvaardigheid, Daadkracht en Vooruitgang (de PRDV).

Het moge duidelijk zijn, ouderenpartijen zijn geen lang leven beschoren.
Veel ouderen zijn niet meer zo flexibel van geest.
Ze beroepen zich op hun rijke levenservaring en menen op grond daarvan wel te weten hoe de wereld in elkaar steekt.
Het gevolg: een mening die vaak in beton gegoten is.
En het zijn juist vaak deze typen die zich geroepen voelen om op latere leeftijd de politiek in te gaan, in de veronderstelling dat zij het allemaal beter weten.
Ze kunnen vaak slecht luisteren.
En dat is niet altijd toe te schrijven aan het achteruit gaan van het gehoor.

Dat het afbraakproces bij een ouderenpartij wat sneller gaat dan bij een andere partij is misschien wel te begrijpen (hoe ouder, hoe dichter bij het punt van de fatale ineenstorting, nietwaar?), maar toch heb ik de indruk dat er meer aan de hand is.

Er lijkt sprake van een algehele fragmentatie.

De grote partijen van weleer bestaan niet meer.

De taartpunten in het sectordiagram worden bij een verkiezingsuitslag de laatste decennia almaar kleiner en talrijker.

Zowel bij regionale, als landelijke en Europese verkiezingen.

One-issue partijen, zonder brede visie, trachten met populistische one-liners het electoraat aan zich te binden.

Zo verbrokkelt en verkruimelt het politieke speelveld.

Tot we uiteindelijk allemaal ons eigen politieke partijtje vormen.....

Los zand.

Ik geloof niet langer in socialisme, kapitalisme, communisme of willekeurig ander -isme.

Ook deze stromingen zullen op termijn als statuut verdwijnen.

De basis ideeën waarop zij gestoeld zijn, moeten we echter koesteren.

De samenleving heeft politieke leiders nodig die inzien dat al deze ideeën niet zonder elkaar kunnen, met elkaar verweven zijn en het fundament vormen van een harmonieuze toekomst.

Maar....., laat er wel lucht bij.

Geef de ideeën de ruimte om te evolueren en giet ze niet in starre, nieuwe -ismen die mettertijd toch weer achterhaald zullen blijken.

We hebben geen leiders nodig die, uit angst om van "gedraai" te worden beticht, halsstarrig vasthouden aan eenmaal ingenomen standpunten, als maatschappelijke ontwikkelingen en veranderingen vragen om een herziening of bijstelling.

Voortschrijdend inzicht is geen vloek, maar een zegen.

Tijd om de maatschappij te defragmenteren.