Robben

Ja, wij waren een paar dagen in Groningen.
Toch een beetje een vergeten hoekje van ons land.
Ten onrechte.
De Groningers roepen dan wel erg chauvinistisch dat er niets boven hun provincie gaat, maar wat waar is, is waar: het is er echt mooi.
De stad Groningen zelf, niet zo groot, maar absoluut bruisend.
Dat had misschien ook te maken met het feit dat op zaterdag, toen we de stad bezochten, het grote eindfeest plaats vond ter gelegenheid van het 400-jarig bestaan van de Universiteit.
Op vrijdag maakten we een rondrit in het noorden van de provincie.
Grote, uitgestrekte graanvelden en aardappelakkers met hier en daar wat boomgroepen, bossages en een enkele verdwaalde boerderij, met daarboven prachtige witte wolkenschepen op een azuurblauwe luchtzee.
Het prachtige natuurgebied rond het Lauwersmeer.
En ja, als je toch in de buurt bent, dan ga je natuurlijk naar Pieterburen.
Zoeken naar het begin van het Pieterpad.
En uiteraard een bezoek brengen aan de zeehondencrèche....

Naast de buitenbassins, waar de robben worden voorbereid op een terugkeer naar het wad, kent het kleine complex een uitstekend geoutilleerd en leuk ingericht informatiecentrum met zicht op vier ruimten, waar de "huilers" (pasgeboren zeehondjes die hun moeder kwijt zijn) een aantal weken in quarantaine worden gehouden.
Er waren er zeven, variërend van enkele dagen tot enkele weken oud.
Ach, jonge dieren zijn altijd vertederend.
Maar als ze dan ook nog uitgerust zijn met van die mooie grote, donkerglanzende ogen, tja, dan smelt je al gauw weg.
De bezoekers mogen meemaken hoe de kleintjes gevoederd worden.
Nou is dat geen flauw gebeuren.
De diertjes krijgen een slang door hun strot geduwd tot in de maag, en dan wordt via een trechter de vispap naar binnen gegoten.
Het "ach, wat zielig" van de omstanders (vooral de vrouwelijke aanwezigen) was niet van de lucht.
Maar ja, het is de enige manier. De zuigrefelex bij jonge zeehondjes is te zwak om ze met de fles te kunnen voeden en, eerlijk is eerlijk, het schiet wel lekker op met zo'n slang en trechter.
De zeehondjes van een paar weken oud kregen naast de pap hun eerste haringen te eten, die er overigens ook "als pap" ingingen.
Een informatieve film toont het werk van de medewerkers van de zeehondenchrèche.
Daarin wordt ook kond gedaan van het feit, dat het nut of de noodzaak van hun werk door sommige wetenschappers in twijfel wordt getrokken.
De mens zou, volgens deze sceptici, niet moeten ingrijpen, maar de natuur gewoon haar werk moeten laten doen.
De voorstanders geven echter aan, dat hulp geboden is, omdat juist de menselijke aanwezigheid in hun habitat de hoofdoorzaak is van de problemen voor de zeehonden. In het centrum worden ook zeehonden opgevangen die verstrikt geraakt zijn in restanten van vissersnetten, die soms leiden tot de meest vreselijke snijwonden.
Een grote berg van netrestanten (800 ton!), opgevist uit zee, staat als stille getuige op het buitenterrein.
Veroorzaakt door menselijke slordigheid ontstaat dan de morele plicht om de slachtoffers te helpen.
Verstoringen door de mens zijn vaak ook de oorzaak dat volwassen zeehonden wegvluchten en zo gescheiden raken van hun jongen, die dan als "huilers" hulpeloos achterblijven op het wad.
Deze jongen dan maar weg laten kwijnen?
Of opvangen, voeden en hen de kracht geven om uiteindelijk in de harde werkelijkheid te kunnen overleven.

Vrijdagavond kreeg ik het antwoord.
Dat laatste....

Arjan Robben.
Opgegroeid in het Groningse Bedum, niet eens zo ver verwijderd van het wad.
In het begin van zijn profcarrière werd hem vaak verweten te snel naar de grond te gaan en dan te piepen na een vermeende overtreding.
Een huiler.
Met zo'n achternaam en dit gedrag zou het mij niets verbazen als hij op het wad gevonden is.
Maar trainers bleven in hem geloven en uiteindelijk is hij, na talloze blessures en tegenslagen, uitgegroeid tot een evenwichtige voetballer met onnavolgbare acties.
Twee weergaloze goals tegen Spanje.....

Vorige week sprak ik mijn bedenkingen uit over de rol die Nederland tijdens dit WK zou spelen.
Nee, ik ben nog niet overtuigd van mijn ongelijk, maar ik zal dat mettertijd, indien nodig, met alle liefde en volmondig erkennen.
Één zwaluw maakt echter nog geen zomer.
Daarbij zijn de uiteindelijke resultaten van wedstrijden zò afhankelijk van scheidsrechterlijke beslissingen, dat het balletje elke kant op kan rollen.
Twee onterechte penalty's (Brazilië-Kroatië en Spanje-Nederland) en een onterecht afgekeurd doelpunt (Brazilië-Kroatië) in twee wedstrijden, maken de hele WK toch wel een beetje tot een soort Rad van Fortuin.
Indien er, net als bij hockey, gebruik gemaakt zou zijn van een video scheidsrechter, had Brazilië-Kroatië beslist een andere uitslag gekend.
Brazilië werd, als organiserend land, duidelijk bevoordeeld door de arbitrage.
Als zij niet verbeteren en straks toch de titel in de wacht slepen, betekent dit werkelijk het failliet van het voetbal, want op een paar individuele hoogstandjes na, was het toch een pover partijtje wat zij als team op de mat legden.
Niettemin is het natuurlijk wel ontzettend leuk als op voorhand sterk geachte landen zo worden afgeschminkt.
Eerst Spanje door Nederland, en zaterdagavond Uruguay door het nietige Costa Rica.
Het balletje kan raar rollen.....

Overigens, de eerste wereldtitel is binnen!
Hulde voor de hockey-dames die dit op zaterdag bewerkstelligden.
Straks mogen de heren proberen om dit te evenaren.
En dan dat Nederlands voetbalelftal.......
Je weet maar nooit.
Het zou zo maar een hele mooie sportzomer kunnen worden.......