Fractiefrictie

De schoonheid van de bollenvelden is verdwenen.

De bloemenpracht, die enkele weken geleden nog talrijke bezoekers naar de Geestkant trok, is niet meer.

Eindigheid.
Vergankelijkheid.

Oudbakken brood verkruimelt na een paar dagen.

Een bos rozen houdt het in een vaas twee weken vol.

Een vergeten banaan of peer op een fruitschaal verwordt in deze tijdspanne tot onsmakelijke bruine snot.

Een stad, een beschaving eindigt uiteindelijk als archeologische vindplaats, zoals ik in Ephese zag.

Zelfs machtige bergen zullen ten lange leste door weer en wind gesloopt worden.

Wat overblijft?

Los zand.

Niets is voor eeuwig.

Ook een voetbalcarrière niet. Jammer Rafael.

Alles valt vroeg of laat uiteen, in duigen.

Ook politieke partijen....... 

Fractie.

Fragment.

Deeltje, onderdeel.

Fragmenteren, in deeltjes uiteenvallen.

Bij tijd en wijle moeten we de harde schijf van onze computer defragmenteren.

De deeltjes herschikken, zodat de bits en bytes elkaar weer kunnen vinden en verstaan, waardoor het geheel weer soepel werkt.

Doen we dit niet, dan dreigt een crash, een breuk.

Een fractuur.

Een fractuur in de fractie.

Het gebeurde deze week bij 50 Plus.

Nadat Henk al zijn biezen had moeten pakken wegens vermeende laakbare praktijken, werd deze week het verdere verval van deze partij zichtbaar.

Norbert zette zijn fractiegenote Martine Baay, de opvolgster van Henk, uit de fractie.

Er bestond duidelijk enige frictie in de fractie.

Ja, en als zo'n fractie maar uit twee leden bestaat, dan is het duidelijk dat de partij op zo'n moment eigenlijk opgeblazen wordt.

(Een fractielid is dus een onderdeel van een onderdeel. Een fractie van een fractie derhalve.)

Prompt werd Norbert zelf door het partijbestuur aan de kant geschoven.....

In 1994 kwam de AOV, de eerste ouderenpartij, met zes zetels in de Tweede Kamer, maar viel al snel uiteen door onderling gekissebis. Unie 55+, een ouderenpartij die eveneens in 1994 in de Kamer kwam, bleef wèl "heel". 

Maar ja, die fractie bestond dan ook uit maar één lid.

De onderlinge strijd leidde ertoe dat in 1998 geen van de partijen of afsplitsingen daarvan terug keerde in de Kamer.

50 Plus ontstond in 2011 vanuit de partij OokU (Onafhankelijke ouderen- en Kinderen Unie), welke was gegrondvest op de puinhopen van de Partij voor Rechtvaardigheid, Daadkracht en Vooruitgang (de PRDV).

Het moge duidelijk zijn, ouderenpartijen zijn geen lang leven beschoren.
Veel ouderen zijn niet meer zo flexibel van geest.
Ze beroepen zich op hun rijke levenservaring en menen op grond daarvan wel te weten hoe de wereld in elkaar steekt.
Het gevolg: een mening die vaak in beton gegoten is.
En het zijn juist vaak deze typen die zich geroepen voelen om op latere leeftijd de politiek in te gaan, in de veronderstelling dat zij het allemaal beter weten.
Ze kunnen vaak slecht luisteren.
En dat is niet altijd toe te schrijven aan het achteruit gaan van het gehoor.

Dat het afbraakproces bij een ouderenpartij wat sneller gaat dan bij een andere partij is misschien wel te begrijpen (hoe ouder, hoe dichter bij het punt van de fatale ineenstorting, nietwaar?), maar toch heb ik de indruk dat er meer aan de hand is.

Er lijkt sprake van een algehele fragmentatie.

De grote partijen van weleer bestaan niet meer.

De taartpunten in het sectordiagram worden bij een verkiezingsuitslag de laatste decennia almaar kleiner en talrijker.

Zowel bij regionale, als landelijke en Europese verkiezingen.

One-issue partijen, zonder brede visie, trachten met populistische one-liners het electoraat aan zich te binden.

Zo verbrokkelt en verkruimelt het politieke speelveld.

Tot we uiteindelijk allemaal ons eigen politieke partijtje vormen.....

Los zand.

Ik geloof niet langer in socialisme, kapitalisme, communisme of willekeurig ander -isme.

Ook deze stromingen zullen op termijn als statuut verdwijnen.

De basis ideeën waarop zij gestoeld zijn, moeten we echter koesteren.

De samenleving heeft politieke leiders nodig die inzien dat al deze ideeën niet zonder elkaar kunnen, met elkaar verweven zijn en het fundament vormen van een harmonieuze toekomst.

Maar....., laat er wel lucht bij.

Geef de ideeën de ruimte om te evolueren en giet ze niet in starre, nieuwe -ismen die mettertijd toch weer achterhaald zullen blijken.

We hebben geen leiders nodig die, uit angst om van "gedraai" te worden beticht, halsstarrig vasthouden aan eenmaal ingenomen standpunten, als maatschappelijke ontwikkelingen en veranderingen vragen om een herziening of bijstelling.

Voortschrijdend inzicht is geen vloek, maar een zegen.

Tijd om de maatschappij te defragmenteren.