Bomen

Ik hou van bomen.
Vooral van dikke.
Bomen met obesitas.
Nee, ik praat niet met ze.
Nog net niet.

Een aantal jaren geleden brachten we een lang weekend door in Ede.
Prachtige uitvalsbasis voor een flinke fietstocht.
Tijdens deze rit kwamen we door het rustieke Lochem en troffen daar op het landgoed Verwolde de dikste boom van Nederland aan. Een reus van een eik, met een geschatte leeftijd van zo'n kleine 500 jaar.
Daar word ik dan een beetje stil van.
Ik tracht me dan voor te stellen wat zo'n boom allemaal heeft meegemaakt, zou kunnen vertellen.
Waarschijnlijk begonnen als ontkiemend eikeltje ten tijde van Willem van Oranje.
Een stevige boom toen Hugo de Groot in een boekenkist ontsnapte uit Slot Loevestein.
Later maakte hij de bloeiperioden mee van de VOC en van schilders als Rembrandt en Vermeer.
Opstanden, oorlogen.
Bezetting door Spanjolen, Fransen en Duitsers.
De eerste trein, de eerste auto, het vliegtuig, de mens op de maan.
En nu de computer en de i-pad.
Hoeveel gaat hij nog zien wat ik niet meer mee zal maken.
Op zo'n moment voel ik me een passant naast een blijvertje.
Dan kan ik mij niet bedwingen en wens geen gehoor te geven aan het vriendelijke verzoek op het bordje, om de ruimte binnen het hekwerk rond de boom niet te betreden.
Zo'n boom wil ik aanraken, voelen, en langs de majestueuze stam omhoog kijken naar de brede kroon die hij torst.
Dat geeft mij een blij gevoel.

Nu weet ik wel, dat de Amerikanen lacherig zouden doen over "onze dikke boom", omdat zij in Sequoia National Park in Californië, bomen hebben staan waar "onze dikke" wel drie keer uit kan.
Machtige bomen, waar zelfs soms een weg dwars doorheen loopt.
Kun je je natuurlijk afvragen wat daar de lol van is.
Kon die weg er niet omheen?
Bomen die daar al stonden vóór Columbus het continent ontdekte.
Voordat Europese kolonisten het land overspoelden en de oorspronkelijke bewoners in een van de grootste genociden uit de geschiedenis tot een kleine minderheid decimeerden.
De bizon werd uitgeroeid.
Hoeveel sequoia's het loodje legden vertelt de geschiedenis niet.

Nee, zo'n enorme sequoia heb ik (nog) niet met eigen ogen mogen aanschouwen.
Maar wel andere dikkerds, waarbij "onze dikke" toch wel wat schriel afstak.
Twee jaar terug waren we in het prachtige Italiaanse stadje Bolsena, gelegen aan een schitterend kratermeer.
Vanaf ons hotel voerde een brede laan, omzoomd door machtige platanen, naar het meer.
Geweldig mooie bomen, met enorme kronen.
Waarschijnlijk geliefd in dit zonovergoten land vanwege de schaduw die zij geven.
Echte super dikkerds.
Ik vermoed dat het heel bescheiden bomen zijn.
Bang om op te vallen in het bos en vandaar voorzien van camouflage-pakken.
Of hebben ze misschien een chronische huidaandoening en zou een boomdermatoloog zich eens moeten verdiepen in de overmatige huidschilfering waaraan de plataan lijkt te lijden.
In ieder geval inspiratiebron voor de camouflage-uitrusting van onze militairen.

En toch denk ik dat "onze dikke" eigenlijk de dikste is.
Zeker als je het afzet tegen de oppervlakte van ons landje in vergelijking met die van de VS of Italië.
Zult u zeggen: "Ja, zo lust ik er nog wel een...."
Kijk, als ze in Brussel geld tekort komen, maken ze gewoon een "herberekening" en mag Nederland ineens 642 miljoen aan "naheffing" ophoesten.
Gewoon de regeltjes buigen, zodat je er zelf beter van wordt.
Nou, en als hullie dat in Brussel magge, dan mag ik 't ok!

Ach, bomen....
Ik kan er uren over bomen.