Joris

Vrijdagmorgen.
Het zonnelicht flonkert in de dauwbeparelde spinnenwebben in de beukenhaag.
Het belooft een mooie herfstdag te worden.
Eentje uit het boekje.
Na een prachtige lente en een mooie zomer belooft ook de eerste week van de herfst van 2014 veel goeds.
De bomen staan nog vol in blad, al zijn de eerste verkleuringen zichtbaar, en zuigen de laatste zonnewarmte in zich op.
Nu kan het nog.
Laten we hopen dat het nog een poosje zo mooi blijft, en dat de blaadjes de kans krijgen om zelf afscheid te nemen van hun boom.
Niets is mooier dan door een zonnig herfstbos te wandelen in een goudgele regen van vallende bladeren, die op de bodem een dik tapijt vormen.
Wat was het heerlijk om als kind door die grote hopen bladeren te banjeren, handenvol op te pakken en in de lucht te werpen en zo de blaadjes een niet verwachte extra vlucht te verschaffen.
Met de kinderen van mijn klas liepen we in het najaar het natuurpad in Nieuwe Wetering, "Het Laatste Stuk", een door vrijwilligers beheerd natuurgebiedje.
Natuurlijk een slap aftreksel van een echt herfstbos, maar toch een mogelijkheid om de kinderen te wijzen op de langzame veranderingen in de natuur zo aan het einde van de zomer.
Niet dat het aan alle kinderen besteed was.
Toch waren er altijd wel een paar die wèl geïnteresseerd waren en hoe leuk was het dan om te vertellen van de kardinaalsmuts, de galappeltjes en hen te wijzen op de talrijke schimmels, paddestoelen en mossen die daar toch te vinden waren.
Een keer kwam een leerling aan met een schedeltje, waarschijnlijk van een muis o.i.d.
En dan kan ik het toch niet laten.
Met een serieus gezicht wist ik het merendeel van de kinderen te overtuigen dat dit wel eens de schedel van een kabouter zou kunnen zijn....
Zo heb ik ook een keer mijn klasje weten te overtuigen van het bestaan van kabouters, aan de hand van het boek van Rien Poortvliet: De Kabouter.
Later sprak ik een moeder van een van mijn leerlingen die vertelde dat er thuis flinke reuring was ontstaan, omdat haar zoontje, een nakomertje, te vuur en te zwaard tegenover zijn grote broers bleef beweren dat kabouters echt bestonden, want de meester had het gezegd!
Hoewel hij werd weggehoond door zijn familieleden, was hij niet van zijn standpunt af te brengen.
Ik denk dat hij nog steeds gelooft; a true believer.

Ach, kabouters.....
Ik heb wat met dat kleine volkje.
Ik mag het eigenlijk niet verklappen, maar er woont er een in mijn achtertuintje.
Joris heet ie.
Hij wil liever niet dat ik er ruchtbaarheid aan geef.
Ik heb hem wel eens gevraagd waarom hij mijn achtertuintje niet een beetje bijhoudt.
Ik was in de veronderstelling dat kabouters dat deden, gezien de vele stenen kabouters, voorzien van harken, schoppen, schoffels en kruiwagens die her en der in tuinen staan opgesteld.
Maar Joris is niet zo'n kabouter.
Hij houdt van de natuur en vindt dat je die vooral zijn gang moet laten gaan. Hij houdt van ruig, van rommel.
Heb ik even pech.
Vandaar dat mijn achtertuintje zo rommelig is.
Maar ik laat het maar zo, voor Joris....

Ik heb hem vanmiddag gezocht, maar kon hem niet vinden.
Ik had graag met hem gesproken over de gebeurtenissen in de wereld van vandaag.
Hij kan daar wijze dingen over zeggen.
Hij heeft geen internet of zo, maar hij weet precies wat er allemaal gebeurt.
Hoe hij dat weet?
Als ik hem er naar vraag, fronst hij zijn wenkbrauwen, verschijnt er een glimlach op dat verkreukelde koppetje en zegt hij: "Ik weet."
Prachtig toch?

Geloof is een mooi ding.
Het geeft kracht, spanning en hoop voor de toekomst.
Geloof, al is het maar in kabouters.
Geloof in ieder geval in jezelf.
Wie zegt nergens in te geloven is een deerniswekkend mens.....