"Wat de boer niet kent, dat vreet ie niet."Een zienswijze die maar ten dele opgaat.
Want er zijn voldoende zaken op te noemen die de boer wèl kent, maar die hij toch weigert te consumeren.
De boer kent zijn koeien, zijn schapen, kippen, varkens enz. en mag deze graag gebraden op tafel zien.
Op een boerderij zijn echter meer dieren.
Ratten, muizen, vliegen.
Maar die blieft meneer de boer niet.....
Toch worden wereldwijd de meest vreemdsoortige dieren gegeten (tenminste, in onze ogen). We hoeven niet eens zo ver van huis. In Belgiē is waterkonijn (bisam- of muskusrat) een delicatesse en in Frankrijk consumeert men slakken en kikkerbilletjes.
In Azië staat met regelmaat hond op het menu en in Zuid Amerika worden rond de Kerst alle cavia's zenuwachtig.
Ons (tenminste, mij) is van jongs af geleerd om te gruwen van dit soort eetgewoonten.
Bovenstaande spreuk was op mijn vader zeer van toepassing, zodat bij ons thuis nooit nasi, bami of een pastagerecht op tafel verscheen.
Hollandse pot, met jus in een kuiltje en een bal gehakt.
Hollandse groenten, van eigen tuin. Dat kende hij, dat vertrouwde hij.
En al die andere "rare" dingen, daar moest je gewoon niet aan beginnen.....
Ik werd een keer in deze stelling bevestigd, toen ik voor het eerst een wijngaardslak probeerde.
Uit zijn huisje gepeuterd stak ik het ding in mijn mond, waar hij mijn malende kiezen steeds wist te ontglippen.
Alsof ik op een gummetje zat te kauwen.
"Ja, maar juist de kruidenboter maakt het zo lekker", voegde mijn tafelgenoot, die mij had overgehaald, mij toe.
Op dat moment dacht ik aan een uitspraak van m'n vader.
Ja, zo kun je een baksteen nog wel lekker maken.....
Een enkele keer verscheen er iets bijzonders op tafel.
Als mijn vader een onvoorzichtige haas langs de kant van de weg had gevonden.
Of als hij tijdens zijn nachtelijke strooptochten een partijtje paling had weten te verschalken.
Gebakken paling! Heerlijk!
En als hij in zijn fuiken in de Blauwe Polder een aantal zeelten had gevangen, werden deze schoongemaakt en vermalen tot visballen.
Later, uitgevlogen en niet langer onder de hoede van mijn ouders, ben ik toch voorzichtig een zoektocht begonnen naar meer exotische gerechten en ik moet zeggen, ik heb gevonden!
Mijn vader had ongelijk.
De Oosterse en Indische keuken kunnen zeker mijn goedkeuring wegdragen en ook de pasta's zijn aan mij welbesteed!
Maar toch.... zit er nog iets.
Iets wat mij bij bepaalde gerechten de wenkbrauwen doet fronsen.
Ik weet waar het zit.
Tussen mijn oren.....
Deze week beluisterde ik op de radio een gesprek met een wetenschapper, die aangaf dat wij, in de westerse wereld, af zullen moeten stappen van onze aversie tegen het eten van insecten.
De belasting van het landbouwareaal ten behoeve van de productie van veevoeder is niet vol te houden, zeker gezien in het licht van de wereldwijde toename van de vleesconsumptie.
Om aan onze behoefte aan proteïnen te kunnen voldoen zullen in de nabije toekomst insecten een uitkomst bieden. Insecten zijn zeer eiwitrijk en kunnen daarin wedijveren met biefstuk en varkenshaas.
10 kg voer levert slechts 1 kg rundvlees op, maar wel 9 kg insecten.
Het op grote schaal kweken van insecten voor menselijke consumptie (of als diervoeder, wat al gebeurt) is slechts een kwestie van tijd volgens de spreker.
Insecten gedijen uitstekend op afvalproducten en ook het "ophokken" in kleine ruimten is geen bezwaar. Insecten zitten graag dicht bij elkaar.
Marianne Thieme hoeft zich vooralsnog geen zorgen te maken.
Daarbij is de milieubelasting aanmerkelijk minder als bij de traditionele vleesproductie.
Ook qua smaak zijn insecten niet te versmaden.
(Het smaakt naar nootjes, maar dan met pootjes)
Ik moet eerlijk bekennen, bij zijn praatje liep het water mij nog niet spontaan in de mond.
Het eten van insecten (entomofagie) roept bij ons westerlingen toch een zekere weerstand op.
Wereldwijd worden er echter (als ik Wikipedia mag geloven) in zo'n 80 % van de landen insecten gegeten. Er zijn zo'n 2000 eetbare soorten bekend.
En zo gek is dat eigenlijk niet als je bedenkt dat bij primaten, toch onze directe verwanten, insecten dagelijks op het menu staan.
Het eten van insecten.
Ik moet er (nog) niet aan denken.
Krokante kakkerlakkencroquetten? Meelwormentaart? De bugburger?
Hoewel..... garnalen zijn natuurlijk ook geleedpotigen en daarmee verwant aan de insecten.
En die zijn best lekker.
Stiekem eten we natuurlijk al insecten gerelateerd voedsel.
Wat dacht u van honing? Eigenlijk gewoon bijenkots.
En de kleurstof E120 wordt gemaakt van schildluizen en is terug te vinden in roze koeken, rode smarties en aardbeienyoghurt.
Toch zie ik mijzelf nog niet, na een lange autorit, mijn avondmaaltijd van de voorruit schrapen of op een zwoele zomeravond met open mond de Galgekade affietsen om mij zo te goed te doen aan een maaltje muggen.....
En als ik voortaan in een restaurant een "bijgerecht" bestel, wil ik wel weten wat er in zit.
http://duurzaaminsecteneten.nl/category/insecten-kweken/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten