Brammetje is back!

Advocaatje, leef je nog?
Ieja, deeja.
Ja meneer, ik ben er nog.
Ieja, deeja.
Mijn toga is mij afgenomen,
maar ik zal terug gaan komen.
Ieja deeja,
Poef!

In 2013 verscheen van de hand van Bram Moszkowicz het boek "Onkruid", waarin hij ten strijde trekt tegen de media en alle andere betweters die hem zwart maakten, wat uiteindelijk leidde tot het uit het ambt zetten van zijn persoontje.
Hij vergelijkt in zijn schrijfsel de roddel en achterklap met onkruid: je kunt er tegen vechten, het uitrukken, maar het zal steeds weer de kop opsteken.
Nu blijkt de titel van zijn boek een profetische lading te hebben, want.... Brammetje is back!
Onkruid vergaat niet......

Na zijn "schrapping van het tableau" in 2013 was het stil geworden rond Bram.
Soms dook een berichtje op in de media waaruit kon worden afgeleid dat de zorgen van Bram nog niet voorbij waren. Zijn veroordeling wegens belastingfraude bracht hem financieel volledig aan de grond. Zelfs Gordon moest een handje toesteken om te voorkomen dat zijn inboedel geveild werd.
(Toch is Bram, als hij in beeld verschijnt, immer gekleed in een keurig strak pak en ook is hij volgens mij nog niet gespot bij een of andere voedselbank.)
In Story liet Bram weten helemaal klaar te zijn met Nederland en zelfs overwoog hij om te emigreren naar Curaçao.
Maar toen,.... toen werd hem een visje voorgehouden dat hij niet kon weerstaan.
"An offer he couldn't refuse......"
En Bram hapte toe.
Het vooruitzicht om weer in het middelpunt van de belangstelling te kunnen staan kon mediageile Bram niet aan zich voorbij laten gaan, zeker niet als dit gekoppeld was aan een meer dan riant betaalde baan.....

Deze week werd Bram tijdens een persconferentie gepresenteerd als de lijsttrekker van de (alweer een) nieuwe politieke partij: Voor Nederland (VNL), voortkomend uit de PVV afscheiding van Joram van Klaveren en Louis Bontes.
Het eerste relletje was er al meteen, want Louis ziet Brammetje totaal niet zitten en stapt uit de partij. Achter de rug van Louis om heeft Joram Brammetje de lijsttrekkersrol aangeboden en blijkt dus net zo glad te zijn als zijn schedel. Een rol die Louis, als we zijn optreden in de Kamer zien, zichzelf waarschijnlijk al had toegedicht.
Hieruit blijkt, dat de communicatie binnen de top van VNL (tussen Joram en Louis) bepaald niet optimaal genoemd mag worden. Dat belooft weinig goeds!
Niet netjes natuurlijk van Joram, maar hij getuigt wel te beschikken over strategisch inzicht.
Want laten we wel zijn, Bontes doet erg zijn best in de Tweede Kamer, maar heeft absoluut niet de uitstraling die nodig is om je als nieuwe partij te profileren.
Daar gaan we geen zetels mee halen, zo zal Joram gedacht hebben.
Door het aantrekken van Bram Moszkowicz als lijsttrekker haalt hij (hoe je ook over Brammetje denken mag) in ieder geval een charismatische man binnen, die ondanks (of misschien wel dankzij) zijn verleden een deel van het kiezersvolk zal aanspreken.
Het is daarom zeer aannemelijk dat VNL bij de eerstvolgende Tweede Kamerverkiezingen (en dat kan, gezien het gehannes van VVD en PvdA al zeer snel zijn) één of zelfs een aantal zetels behaalt.
Joram hoopt waarschijnlijk, in het kielzog van Bram, zo zijn eigen plekje in de Tweede Kamer veilig te stellen.
Hieruit blijkt een klein nuanceverschil in opvattingen tussen Van Klaveren en Wilders.
Waar Geert het standpunt heiligt van Eigen Volk Eerst, leunt Joram meer op de gedachte Eigen Belang Eerst.
Een heldere gedachte die door veel rechtse politici wordt aangehangen, doch nimmer wordt uitgesproken omdat dit electoraal niet zo lekker ligt.

Hoort Moszkovicz in de Tweede Kamer thuis?
Als theaterliefhebber zie ik hem graag komen.
Ik ben er van overtuigd, dat het entertainmentgehalte van de politieke debatten waarin Brammetje zich gaat mengen voorzeker zal stijgen.
Heerlijk het vooruitzicht, hoe hij de visie van een partij, minister of staatsecretaris als "infaam en abject" zal afserveren.
Maar is Bram een politicus?
Tijdens de persconferentie wond hij zich duidelijk op, toen hem de vraag gesteld werd of hij nog wel betrouwbaar geacht kon worden na alle turbulentie rond zijn figuur.
"Als je uit het ambt van advocaat gezet wordt, betekent dat niet dat je onbetrouwbaar bent, " repliceerde Bram.
Had hij niet beter kunnen antwoorden: "Ach meneer, wat is betrouwbaar? Verwijder alle onbetrouwbare personen uit de Tweede Kamer en het overschotje past op de voorste twee rijtjes."
Een echte politicus weet immers dat je nooit een rechtstreeks antwoord moet geven op lastige vragen, maar beter met een wedervraag kan counteren.
Ook durfde hij, zonder blikken of blozen, te beweren "nooit iets onrechtmatigs" te hebben gedaan, terwijl heel Nederland weet dat hij is veroordeeld wegens belastingfraude. Als dat werkelijk onrechtmatig gebeurd zou zijn (zoals hij beweert) dan had hij als geslepen advocaat deze beschuldiging toch kunnen weerleggen?
Nee, hij liegt als een kind van 5, alsof het gedrukt staat.
Met volle mond en de kruimels op je bovenlip beweren dat je geen koekje gepikt hebt.
En dat is in het politieke metier dodelijk.
Leugens zijn (blijkbaar) onontkoombaar in de politiek, maar je moet ze wel zodanig verhullen en inpakken, dat het gewone volk niet in de gaten heeft dat je de waarheid verdraaid.
Tijdens het vraaggesprek bij Jeroen Pauw op dinsdagavond bleek al snel dat Bram een volkomen nitwit is op politiek gebied.
Nee, Brammetje moet nog heel, héél veel leren.

En ja hoor, Hero komt ook weer terug!
Met (alweer!) een nieuwe politieke partij!
Een ondernemerspartij. Die hadden we nog niet.
Dit maakt wel de weg vrij voor een verpleegsters-, een vuilnismannen- en een bankdirecteurenpartij.
Ik overweeg zelf een politieke beweging te beginnen: Politiek Regelmatig Uitermate Teleurgesteld (PRUT).
Zo zet de versnippering van het politieke landschap zich voort.
Waar links al sinds jaren versnipperd is en daardoor geen krachtig geluid kan laten horen, valt nu ook de rechterflank uit elkaar.
De VVD, ooit een betrouwbare volkspartij rechts van het midden, verloochent steeds meer haar eigen ideologie uit angst voor zetelverlies aan extreem rechts, en traineerde dagenlang de discussie omtrent de opvang van uitgeprocedeerde asielzoekers (bed, bad en brood), terwijl het toch zonneklaar is dat je als beschaafd land deze mensen niet aan hun lot kunt overlaten.
Natuurlijk moeten ze worden uitgewezen als in proces is gebleken dat hun asielaanvrage onterecht is.
Maar zolàng ze nog hier zijn, hebben ze wèl recht op een menselijke behandeling.

Het uiteindelijk bereikte schamele compromis is slechts een (tijdelijke?) oplossing voor de groeiende tegenstellingen binnen het kabinet en beslist geen oplossing voor het werkelijke probleem.
Anderhalve week hebben PvdA en VVD slechts zitten kissebissen om het kabinet in het zadel te houden, doodsbang als ze zijn voor nieuwe verkiezingen.
De PvdA heeft concessies moeten slikken die zij onmogelijk aan haar achterban kan uitleggen, de opstelling van de VVD is ronduit beschamend.
Ik zou bijna zeggen: Infaam en abject......

Het schijnt dat de Vrijzinnige Partij van Norbert Klein voorzichtig bij Willem Holleeder heeft geïnformeerd of hij het lijsttrekkerschap van die partij zou ambiëren.....
Zou wel leuk zijn voor Bram.....

Konijntje

Terwijl in politiek Den Haag de dames (Voortman en Van Miltenburg) en heren politici weer heerlijk rollebollend over straat gaan en het kabinet dreigt te struikelen over een asielzoeker (dat krijg je, als je ze zo maar op straat laat slingeren), vinden in den lande op lokaal gebied ook de nodige schermutselingen plaats in de politieke arena.
Zo kruisen in het Rotterdamse het CDA en de PvdD de degens met elkaar waar het gaat om een heuse konijnenplaag op de begraafplaats Crooswijk.
De knaagdiertjes met hoge aaibaarheidsfactor graven daar holen en gangen dat het een lieve lust is, waardoor grafzerken verzakken, en doen zich te goed aan de dagelijks vers aangevoerde plantjes en bloemstukjes, dit, tot grote droefenis van de nabestaanden, aldus Danielle Knieriem van het CDA.
Zij stelt het college dan ook voor om een jager aan te stellen om alle konijntjes overhoop te schieten en zo de begraafplaats tot een ware dodenakker te transformeren.
Dit is Jeroen van der Lee (Partij voor de Dieren) natuurlijk in het verkeerde keelgat geschoten.
Hij reageert boos en verbolgen over zoveel barbarij.
Inderdaad, een "beestachtige" oplossing.

De manier waarop Jeroen voorstelt om de overlast het hoofd te bieden is echter ook niet bepaald diervriendelijk te noemen: uithongering.
Een tactiek die in de duistere Middeleeuwen opgeld deed, maar volgens mij bij ons huidige beschavingsniveau geen pas meer geeft.
Jeroen wil bij de ingang van de begraafplaats borden neerzetten, waarop vermeld staat welke planten en bloemen de konijnen niet pruimen.
Stekelnootje, duizendblad en Afrikaanse lelie staan bijvoorbeeld niet op het konijnenmenu.
Ja, hij wil zelfs dat het college contact opneemt met de bloemisten in de buurt om hen over te halen zoveel mogelijk konijn onvriendelijke planten en bloemen in hun assortiment op te nemen.
Met deze uithongeringsstrategie denkt hij de konijntjes te verjagen.
Kortom, een heftige strijd in Rotterdam die op het scherpst van de snede wordt uitgevochten, of, om Louis van Gaal maar eens te citeren: "The death or the gladioli".

Konijnen horen niet in de stad en zeker niet op een begraafplaats, als ze daar schade aanrichten.
Maar,.... is dat wel zo?
De kuststreek is van oudsher het leefgebied van konijnen.
Zo leerde ik op school tijdens de geschiedenislessen dat de Kaninefaten, bewoners van de duingebieden, zich rond het begin van onze jaartelling al in leven hielden door het bejagen en verorberen van konijntjes.
Niet het konijn, maar de mens is het territorium van de ander binnengedrongen.
Wij hebben gewoon landjepik gespeeld en het konijn verdreven uit zijn oorspronkelijke habitat.
Hij wordt nog slechts getolereerd op de kinderboerderij, in een hokje achter ons huis of in de braadpan met Kerstmis.
Maar in de vrije natuur?
"Death to the Flappies", zou Louis zeggen.

Eerlijk gezegd, ik zou het wel gezellig vinden, als ik daar lag, dat ik zo af en toe een konijntje op bezoek kreeg.
Ja, zeg nou zelf, de meeste begraafplaatsen worden immers niet platgelopen door bezoekers.
Als een dierbare mij daar dan zou bezoeken en mij zou vragen wat voor bloemetje hij mee moet brengen?
Ik zou zeggen: "Doe maar een kroppie sla. Dan krijg ik straks, als jij weg bent, nog meer bezoek....."
En ach, zo'n  verzakkende grafsteen?
Toont alleen maar aan dat zelfs de dood vergankelijk is....

Ik weet het niet hoor, maar hebben ze in Rotterdam geen belangrijker zaken om zich druk over te maken?
Feyenoord kampioen maken bijvoorbeeld?

Overigens is er op de begraafplaats sprake van discriminatie.
Sommige konijnen worden namelijk wèl gedoogd.....

Blauwe Polder Blues III

Mooi is niet genoeg

Elk voorjaar is hij weer sterk terug in mijn gedachten.
Als velden en bermen zich goudgeel kleuren.
Een kleur die een blije belofte inhoudt voor de dagen die komen gaan.
Warme dagen, zonovergoten.
Niet het sneeuwklokje of de krokus, maar de narcis is voor mij het teken van de ontwakende, ontluikende natuur.
Een teken dat herinneringen oproept.
De gele trompetnarcis, onlosmakelijk verbonden met mijn vader.

Mijn vader was een kortzichtig, rechtlijnig man.
Hoewel hij een echt natuurmens was en ten volle kon genieten van alles wat groeit en bloeit, was er voor hem maar één bloem die er werkelijk toe deed: de narcis.
En dan met name zijn eigen narcissen.
Tulpen, ach, dat vond hij maar niks. Hyacinten? Pfff.
Nee, zìjn narcissen. Dat was pas je ware!
Ik ben een keer met hem mee geweest naar de "beurs" waar meerdere veredelaars hun nieuwe aanwinsten presenteerden.
Op de producten van zijn collegae had hij altijd wel wat aan te merken.
Daar deugde dit niet en daar dat niet.
De splijtkronen van Gerritsen? Waardeloos!
Parkiettulpen? Pfff, die zijn ziek.
Als ik voorzichtig durfde beweren dat ik bepaalde bloemen wèl mooi vond, was dat voor hem slechts de bevestiging dat ik "er geen verstand" van had.
Mijn vader kennende en het spreekwoord "over smaak valt niet te twisten" indachtig, hield ik dan wijselijk verder mijn mond.
Een enkele keer stond hij stil bij een bloem en zei niets, maar lag er in zijn ogen een blik van stille bewondering.
Hij zou dit echter nooit uit zichzelf uitspreken.
"Wat vind je er van, pa?"
Na enig aandringen volgde dan een: "Mmmm, ja, wel aardig, ja..."
Mijn vader was niet van de complimenten.
Als hij niks zei, wist je dat het goed was.

Al van jongs af aan heeft hij zich, in de voetsporen van zijn vader tredend, bezig gehouden met veredelen, op zoek naar de perfecte trompetnarcis en heeft zo in zijn lange leven een flink aantal nieuwe variëteiten het licht doen zien.
Hij kon daar vol passie over vertellen.
Als kind liep ik wel eens met hem mee naar het bedje zaailingen, de "nieuwe" narcissen, opgekweekt uit de na kruising gewonnen zaadjes, die dan pas na 4 of 5 jaar een bloem gaven.
Ik wees hem soms op een, in mijn ogen, wel erg mooie.
Maar nee, die werd door mijn vader afgekeurd.
Hij leerde mij dat mooi alleen niet genoeg was.
Natuurlijk was hij op zoek naar een prachtige, grote bloem met mooie, strakstaande dekbladeren en een perfecte trompet met een oogstrelende kartelrand.
En dan goudgeel, liefst zo diepgeel mogelijk.
Een geel dat pijn deed aan je ogen, zoals de gouden stralen van de zon.
Maar, de bloem moest ook een stevige steel hebben, massief van onderen.
Het blad moest strak en recht staan.
De bloem moest een stevige, korte nek hebben, zodat hij niet zou gaan hangen, maar fier de wereld in zou kijken.
Maar ook dat was nog niet genoeg.
De narcis moest blijk geven niet te bevattelijk te zijn voor allerlei ziekten: mozaïekvirus, bolrot.
De bol moest kort en stevig, mooi gesloten zijn, snel groeien en kweken en veel bloemen geven.

In het bedje met honderden zaailingen werden 4 of 5 stokjes gestoken bij de narcissen waarvan hij dacht dat ze potentie hadden. De rest van de zaailingen werd in het najaar gerooid en op de mestvaalt geworpen. 5 jaar werk.....
De uitverkorenen werden opgeplant en hun ontwikkeling werd met argusogen gevolgd.
Na een aantal jaren was het zaadje van weleer uitgegroeid tot een klein "partijtje" van een aantal bollen en werd beslist of het de moeite zou lonen om er mee door te gaan.
Pas dan kon geoordeeld worden over de secundaire eigenschappen waaraan de narcis moest voldoen.
Groeit hij goed? Mooie bol? Geeft hij voldoende bloemen? Niet bevattelijk voor ziekten?
Als de narcis op een van deze aspecten een onvoldoende scoorde was alsnog de gang naar de mestvaalt onverbiddelijk, hoe mooi de bloem ook was. 10 jaar werk.....
Maar dan, als een narcis aan alle criteria voldeed, werd hij "op naam gezet".
Er werd een naam voor de narcis bedacht en deze werd dan officieel geregistreerd.
En dan maar hopen, dat de handel er brood in zag....
Overigens duurde het dan nog vele jaren voordat de partij groot genoeg was om er van te verkopen.

Golden Sunbeam, Investment, Brighton, Pasternak, Tolkien, Raffaël, Albericht, Braga, Cicero, Cyclope, Momus.
Prachtige gele trompetnarcissen die hun weg in de handel wel gevonden hebben.
Maar, hoewel zijn hart toch het meest bij deze variëteiten lag, kon hij het niet laten om ook met andere narcissen te experimenteren.
Deze brachten de witte trompetnarcis Geneve voort en.... de, volgens mij, aller-àllermooiste narcis die ooit op Gods aarde heeft gebloeid: Wiener Blut.
Een kortkronige narcis met verblindend, sneeuwwitte kelkbladeren en een donkeroranje, bijna bloedrood cupje.
Hij bestaat (waarschijnlijk) niet meer.
De handel zag er klaarblijkelijk geen brood in.
Misschien kweekte hij niet snel genoeg, of gaf hij te weinig bloemen.
Mooi is niet genoeg.....

Het is al weer 18 jaar geleden dat mijn vader overleed (25 maart 1997).
Hij stierf als een rijk man.
Nee, niet geldelijk, zeker niet.
De narcissenhandel heeft hem nooit de rijkdom gebracht die hij misschien voor ogen had, maar betekende eerder een karig bestaan en hard ploeteren.
Maar, hij is zijn leven lang gelukkig geweest in zijn werk en trots op "zijn" narcissen, de narcissen die hij "gewonnen" had.
En deze trots stak hij zeker niet onder stoelen of banken.
Maar, hij was ook trots op zijn gezin, op zijn kinderen.
Ik weet het zeker, ook al heeft hij dat nooit met zoveel woorden uitgesproken.
Ik heb hem nooit die vraag gesteld.
Als ik het gedaan had, was na enig aandringen waarschijnlijk het antwoord gekomen: "Mmmm, ja, wel aardig, ja..."
Natuurlijk heeft hij ons tijdens ons opgroeien menigmaal de les gelezen en onze "wandaden" bekritiseerd.
Maar naarmate wij ouder werden gebeurde dat steeds minder.
Was waarschijnlijk ook niet meer nodig.
Tenslotte zei hij niets meer over ons doen en laten.
En dat zegt eigenlijk genoeg.....

Het land in de "Blauwe Polder" is niet meer.
Een aantal jaren geleden zag mijn broer Chris, die het werk van mijn vader voortzette, zich genoodzaakt het bedrijf te beëindigen.
De kas en de schuren zijn gesloopt, de elswal gerooid.
Waar eens in het voorjaar een goudgele golvenzee het weidse weidelandschap onderbrak, grazen nu rustig de koeien.
Slechts wat verdwaalde groepjes narcissen, in de berm langs de provinciale weg, staan daar als stille getuigen van wat ooit was.

Scharrelaars

Het is Pasen!
Tijd voor een lekker eitje bij het ontbijt.
Maar ja, wat voor eitje?
Een vrije-uitloop-ei? Een 4-granen-ei?
Een maïs-ei?
In ieder geval een scharrelei!
Nou, wees gerust.
De kans dat u een "scharrelei" koopt is levensgroot.
En dat geldt waarschijnlijk ook voor bijna al het vlees dat in de schappen ligt.
Scharrelvlees. Ook als het er niet op staat.

Jong geliefden doen het.
En kippen, varkens en kalveren doen het ook, als ze de kans krijgen.
Maar ook lieden in de voedselbranche hebben er soms een handje van.
Scharrelen....
Want naast het in vrijheid je kostje bij elkaar zoeken of prille verliefdheid consumeren, leert het woordenboek dat het ook nog andere betekenissen heeft:
Aanrotzooien, aanrommelen, foefelen.

Deze week in de Kamer een debat over onze voedselveiligheid.
Esther Ouwehand (PvdD) en Dion Graus (PVV) bereiden, sorry, berijden hun stokpaardjes.
Zij wijzen erop dat het gesjoemel in de vis- en vleesverwerkende industrie leidt tot onmetelijk en onnodig veel dierenleed.
Dat bij de voedselproductie te veel en onnodig dierenleed optreedt, onderschrijf ik, maar het gesjoemel vindt vooral plaats als de beestjes al lang en breed gefileerd, uitgebeend, versneden of versnipperd zijn. In hoeverre zij daar dan nog last van hebben...?
Terwijl mevrouw Ouwehand graag zou zien dat het eten van vlees wordt ontmoedigd, geloof ik dat Dion vleeseters het liefst aan de hoogste boom zou opknopen.
Bijna huilend verwijt hij andere partijen zijn moties nooit gesteund te hebben, terwijl zij nu zelf met bijna eendere voorstellen komen.
En dat is niet eerlijk, o, nee!
Een eierdopje zou hem niet misstaan.
Hij spreekt het vermoeden uit dat dat komt omdat hij een PVV'er is.
Zou zo maar kunnen.
In ieder geval is iedereen het er over eens dat de voedselschandalen van de afgelopen jaren wel hebben uitgewezen dat het toezicht beter en de boetes hoger moeten worden.
De besmette zalm van visverwerker Foppen eiste zelfs twee doden.
Urker vissers, die vis "omkatten", goedkope vissoorten verkopen als dure schar.
En wat te denken van Willy Selten die paardenvlees met rundvlees vermengde en het als rundvlees verkocht.
Willy geeft voor de rechtbank toe dat er wel iets is misgegaan, maar dat er van opzet geen sprake was. Gewoon, een beetje slordig geweest.
Er is vorige week door het OM vijf jaar tegen hem geëist en de curator is op zoek naar 11,5 miljoen die als schuld achterbleef na het faillissement van zijn bedrijf in Oss.
Intussen heeft Willy met zijn zoon Nick een nieuw bedrijf opgezet in het Belgische Mol.
Wat voor bedrijf?
Vleesverwerking....
Een echte scharrelaar, die Willy....
Het laat zich raden wat voor vlees er uit zijn nieuwe bedrijf gaat komen: scharrelvlees....

Terwijl de scharrelaar (ik bedoel de vogel, de enige die met recht zijn broedsel het etiket "scharreleieren" mag opplakken) in Europa steeds schaarser wordt, lijken de scharrelaars in de mensenwereld het beter te doen dan ooit.
"Het in vrijheid je kostje bij elkaar zoeken", past natuurlijk prachtig bij het liberalisme van de VVD en in principe is daar niets mis mee.
Een echte scharrel-partij dus.
Het kwalijke is dat sommigen de term "vrijheid" wat ruim interpreteren en afgesproken regels en wetten en fatsoensnormen naar hun eigen voordeel kneden en buigen en zo afglijden naar die andere betekenis van scharrelen: aanrommelen, foefelen.
Mooi woord "foefelen".
Past wel een beetje bij Gerrit.
Ik wil hem niet beschuldigen van gewoon aanrommelen, maar foefelen?
Foefelen is immers het op een slinkse en sluwe manier aanrommelen, zodat de buitenwacht het niet in de gaten heeft.
En daar is Gerrit goed in. Hij lijkt daar een (zalm)neusje voor te hebben.
Hoewel, hij lijkt nu zijn hand toch iets te hebben overspeeld.
Maar ach, de beste zalm verslikt zich wel eens in een graatje.

Jeroen heeft ook gefoefeld.
Heeft zich bij zijn aantreden als minister van financiën door Gerrit in het pak laten naaien, door de afspraken, gemaakt tussen zijn voorganger De Jager en Zalm, zonder gemor te accepteren en heeft nu buikpijn.
Hij had zich veel harder op moeten stellen en gewoon moeten zeggen, toen Zalm kwam met het douceurtje voor de ABNAmro-top: "Dat gaan we niet doen Gerrit, ondanks afspraken in het verleden."
Gerrit zou dat vast wel begrepen hebben.
Hij weet immers als geen ander dat behaalde successen uit het verleden geen garantie bieden voor de toekomst?
Misschien heeft Jeroen iets te veel ontzag voor de "grote" Zalm?
Hij mag het komende week allemaal gaan uitleggen.
Dat wordt weer draaien en keren.
Maar ja, daar zijn de PvdA'ers dan weer goed in.

Toch mooi dat de heren van ABNAmro onder druk van de publieke opinie hebben besloten om van hun ton salarisverhoging af te zien.

Zelfs de topman van KPN Eelco Blok heeft zijn extra bonus van €425.000 maar terug gegeven.

Ze willen het duidelijk niet op de spits drijven en vrezen klaarblijkelijk dat ze anders wel eens aan de kant gezet kunnen worden.

Ze zullen wel denken: "Beter een half scharrelei dan een lege dop."

Voor Eelco is dat halve eitje nog altijd een basissalaris van €850.000 met daar bovenop een reguliere bonus van €548.000.

Kortom, hij zal er geen eitje minder om eten.....