Egypte II

Rode Zee

Ik heb iets met de zee.
Niets is zo rustgevend als het geluid van de branding.
Of het nu een zacht ruisen is, of bulderend natuurgeweld.
En soms, heel soms het ontbreken er van.
Éénmaal mocht ik tijdens een avondwandeling een volledige windstilte op het strand meemaken.
Een spiegelgladde zee, geen krijsende meeuwen.
Volmaakte stilte.
Op zo'n moment ervaar je iets van de oneindigheid van heelal en wereld en besef je de nietigheid van het menselijk bestaan.
Niet meer dan een zandkorrel op een eindeloos strand.
Fascinerend....

Terwijl ik hemelsbreed op een afstand van slechts 10 km van de Noordzee opgroeide, zag ik de zee pas voor het eerst toen ik een jaar of 10 was, tijdens een duinwandeltocht met de plaatselijke wandelsportvereniging.
De eerste aanblik van die eindeloze, weidse watermassa maakte een diepe indruk op mij, maar bracht mij ook in verwarring.
Als kind groeide ik op met de verhalen van de verschrikkelijke watersnoodramp in '53, met als gevolg een ingeprente angst voor de zee.
Maar hier zag ik een immense waterplas met vredig, ritmisch rollende golven, met spelende mensen op het strand en in de branding.
Zo gevaarlijk was die zee dus niet?
Naarmate je ouder wordt leer je de dingen beter kennen en begrijp je dat de zee vele gezichten heeft.

Maar, voor mij was lange tijd de zee, de Noordzee.
Andere zeeën en oceanen kende ik slechts van plaatjes en foto's.
Ik was de 40 reeds ruim gepasseerd voordat ik een andere zee in het echt zag.
(Ik schreef al, ik ben geen reislustig type).
Mijn lief haalde mij over om de vakantie door te brengen aan de kust van Zuid-Frankrijk, vlak bij de Spaanse grens.
Daar zag ik de Middellandse Zee.
En verdomd, hij was ècht blauw. Toon Hermans had gelijk.
En verbazingwekkend helder. Je kon je voeten nog zien, ook als je tot je oksels in het water stond.
In de Noordzee ben je je voeten al kwijt als het water je kuiten omspoelt.

In Egypte zag ik (tot nu toe) de mooiste zee.
De Rode Zee.
Alleen.... hij is nìet rood....
De gids, die ons vergezelde tijdens een dag varen, wist te vertellen dat zij haar naam dankt aan het feit dat in een ver verleden de toen aanwezige uitgestrekte koraalriffen de zee een rode weerschijn gaven.
Andere bronnen melden dat het de rode blauwwieren zijn die soms in grote getale aanwezig zijn en de zee rood kleuren, of dat de zee vernoemd is naar de rode rotsen, die bij de Golf van Akaba uit zee verrijzen.
Nee, ik vond geen verwijzingen naar de duizenden Egyptenaren, die volgens het boek Exodus de dood vonden in de zee en haar zo met hun bloed rood kleurden.

Het schip ging twee keer voor anker, zodat we het water in konden om de koraalriffen van dichtbij te bekijken.
Heb ik op m'n ouwe dag zowaar gesnorkeld!
Een geweldige ervaring.
Ondanks het feit dat de gids ons had gewaarschuwd niet te dicht bij het koraal te komen, omdat je je aan de scherpe vertakkingen behoorlijk kunt verwonden, speelde ik het klaar om met een opengehaalde en heftig bloedende rechterkuit uit het water te komen.
Om mijn stompzinnigheid te verhullen vertelde ik de bezorgd kijkende medeschepelingen maar dat ik door een haai gebeten was.
Klinkt toch een stuk stoerder, nietwaar?
Maar, of ze mijn verhaal geloofden......?

We legden aan bij Giffton Island, een eiland met parelwitte stranden en een bijna Caraïbische uitstraling.
Bijna. De palmen en verdere begroeiing ontbraken.
Met een klein bootje, waarop het hele gezelschap gestouwd werd werden we naar het strand gebracht.
Een Italiaan in ons gezelschap vroeg zich af, het overvolle bootje overziend of we misschien naar Lampedusa gingen......
We bleven een paar uur op het strand en genoten van zon, zand en.... zee!
Glashelder water en zand, zo fijn als poedersuiker.
De aanblik van de Rode Zee vanaf het eiland was werkelijk wonderschoon.
Door de diepteverschillen en de op bepaalde plekken aanwezige koraalriffen had de zee onnoemelijk veel kleuren, van bijna fluoriserend lichtblauw, via alle blauwtinten naar paars, purper.... ja, bijna rood....

Ik heb nog met een stok op de Rode Zee geslagen.
Er gebeurde niets.....