Gezellig

Dat oer-Hollandse woord, dat nauwelijks haar equivalent kent in andere talen.
Het Engelse "cozy" en het Franse "confortable" zijn het nèt niet.
Het Duitse "gemütlich" komt nog het meest in de buurt.
Gezellig, een woord dat hoort bij dat andere oer-Hollandse gebeuren: De Nijmeegse Vierdaagse.
Het is niet alleen de prestatiedrang, maar toch vooral de "gezelligheid", die elk jaar weer vele duizenden verleid tot deelneming.
Die pijnlijke voeten nemen ze op de koop toe.
Het zit er weer op.
De blaren zijn geprikt, het bloed uit de schoenen gegoten en de stramme kuiten gemasseerd.
De Via Gladiola heet weer gewoon St. Anna straat.
Op naar volgend jaar, als het evenement voor de 100ste keer zal plaatsvinden.
Diep respect voor al die kilometervreters.....

Jo met de banjo, en Mien met de mandolien...
Ach, wie kent het niet. Half Nederland kan het zò meezingen.
De Wandelclub, de evergreen geschreven door Toon Hermans voor zijn geflopte speelfilm "Moutarde van Sonaansee" uit 1959, dat echter de hitparade besteeg toen Jasperina de Jong het in 1967 op een single-tje uitbracht.
In 1995 kende het nummer een revival toen Suger Lee Hooper met het lied wederom de Top-40 binnenkwam.

De wandelclub, ach ja, het roept mooie herinneringen bij mij op.
Na onze verhuizing naar Rijpwetering in '59 werden mijn broertjes en zusje al snel lid van de plaatselijke wandelclub. De contributie was zeer bescheiden en investeren in sportkleding was niet nodig (schoenen hadden we immers al), zodat dit het fiat van mijn ouders kreeg.
Begonnen als een clubje wandelaars rond Bertus en Theo Otto groeide "De Rippers" al ras uit tot een bloeiende vereniging onder de bezielende leiding van o.a. Dorus Lek, Jan van Berkel en "good old" Aris Disseldorp.
Dat wandelen een sport was, bleek uit het feit dat er heus getraind werd.
Wekelijks werd 's avonds geoefend op het schoolplein in het in de maat lopen, afstand houden en keurige bochten en "rechtsomkeer" maken.
Ja, ja, wandelen was toen zeer prestatie gericht. Niet alleen het afleggen van een aantal kilometers was de prestatie, maar vooral het volbrengen van zo'n tocht, strak in het gelid. Bij georganiseerde tochten waren zelfs prijzen te verdienen voor de groepen die het "mooist liepen".
Zo eens in de maand, op zater- of zondag in de bus en dan naar verre oorden, zoals Den Haag, Scheveningen, Hilversum of Katwijk om daar deel te nemen aan een wandeltocht.
Gezellig zingen en lol trappen onderweg.
Maar.... als wij ons opstelden, werden we bloedserieus en gingen de strijd aan voor het hoogste: de beker! En als het ultieme doel bereikt werd, was het natuurlijk op de terugweg groot feest in de bus, dat begrijpt u!
Hoogtepunt van het jaar was de deelname aan de Jeugdvierdaagse in Breda.
Voor een klein menneke als ik, was dat, vooral in de beginjaren, bijna buitenland (de mensen daar spraken ook een andere taal en waren nauwelijks te verstaan).
Het was voor mij ook de kans om het "vakantiewerk" in de Blauwe Polder voor een week te ontvluchten, weg van het bollen rapen en vuil trekken. Mijn vader liet mij node gaan....
Geweldige kampweken waren dat! Gezellig!
Wij waren ondergebracht in het verenigingsgebouw van "Jong en Blij", een jeugd tamboer-en pijperkorps, gelegen in een grote speeltuin. Kon het nog mooier!
Wel elke dag 10 of 15 kilometer lopen door vooral de prachtige bossen (die we bij "ons thuis" niet hadden), maar daarnaast was er alle tijd om te ravotten en te spelen.
Dagelijks kregen we een gulden "zakgeld" om snoep te kopen.
Dat deden we dan ook braaf, tot we in de buurt een dierenwinkel vonden waar we tegen een geringe vergoeding een hamster of muis konden aanschaffen, dit tot groot afgrijzen van de kookploeg, Dhr. en Mevr. Van den Berg, Van Zoen en Dongelmans.
Op donderdagavond het Songfestival met als topper door de jaren heen "Bwandend zand en een vewlowen land".
En 's avonds "op bed" natuurlijk keten en "overlopen".
Zelfs nadat deze Vierdaagse opgehouden was te bestaan door een terugloop van de belangstelling hebben "De Rippers" nog vele jaren volgehouden en jaarlijks hun kampement opgeslagen in Breda om daar gewoon "hun" vierdaagse te lopen.
De animo voor het wandelen werd in de loop der jaren minder.
Niet spannend genoeg en de jeugd van de 80-er, 90-er jaren zag het al helemaal niet zitten om militairistisch te gaan marcheren.
Volkomen terecht. Niet meer van die tijd.
Georganiseerde tochten werden steeds schaarser en vele verenigingen overleefden deze "dip" in het wandelgebeuren niet.
"De Rippers" werd meer een jeugdvereniging waar knutselen en sport- en spel de boventoon ging voeren, tot de vereniging tenslotte zieltogend ten onder ging.
De jeugd kreeg andere interesses.
Toch jammer.

Nee, ik ben geen fanatiek wandelaar.
Ik heb tenminste nooit de aanvechting gevoeld om de Nijmeegse Vierdaagse te lopen.
50 Kilometer per dag..... Ik vond 15 kilometer al een heel end.
En daar kon je net zo goed blaren van krijgen.
Deelnemen voor de gezelligheid? Ach, ik ben nou eenmaal niet zo'n gezelligheidsdier.
Een eindje wandelen in een omgeving die ik nog niet ken vind ik wel leuk, maar kilometers maken, alleen om het wandelen (of omdat het goed voor je is) hoeft niet meer van mij.
Wat dat betreft heb ik in mijn jeugd genoeg gewandeld.
Net zoals ik in mijn kinderjaren genoeg vuiltjes heb getrokken. (zie mijn voor- en achtertuin.....)

Van dat wandelen krijg je trouwens wel zweetbillen.
Inderdaad, een wandelaars......

De doos van Pandora

Grote bosbranden bedreigen de hoofdstad Athene.
Naast alle ellende die de Grieken moeten doorstaan, komt dit er ook nog bij.
Het heeft er alle schijn van, dat zij de beker tot de laatste druppel moeten ledigen.
De doos van Pandora lijkt wederom geopend.

De Griekse mythologie verhaalt dat Hephaestus, de god van het vuur de eerste vrouw maakte: Pandora. Een metalen beeld, maar zo mooi, dat oppergod Zeus haar tot leven wekte. De andere goden overlaadden haar met geschenken: schoonheid, slimheid, kracht, overredingskracht.
Het was Hera die haar het misschien wel meest vrouwelijke geschenk gaf, de bron van alle ellende: nieuwsgierigheid.
Zeus schonk haar als vrouw aan Epimetheus.
Als huwelijksgeschenk gaf Zeus haar een met goud en edelstenen versierde doos. De doos zat op slot, maar Zeus gaf haar ook de sleutel. Hij vertelde erbij, dat als zij gelukkig wilden leven, de doos nooit geopend mocht worden.
U begrijpt het al.
Pandora kon uiteindelijk haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en opende de doos.
Alle onheil en tegenslag kwam over de mensheid: ziektes, pijn, verbittering en alle kwaad.
Ze wist de doos te sluiten, net voor het laatste item, de hoop, in de vorm van een vogel, kon ontsnappen.
Dat is alles wat de mensheid nog restte: hoop.
Het is ook het enige wat de Griekse bevolking vandaag de dag nog over heeft.
Saillant detail: Pandora schonk het leven aan verschillende dochters, waaronder Prophasis, de godin van de uitvluchten.
Het zou mij niet verbazen als premier Tipras een directe afstammeling is van deze godin.

Opvallend zijn de parallellen met ons eigen boek Genesis.
Ook daarin krijgt de vrouw de schuld van alle ellende.
We mogen er gevoeglijk de conclusie aan verbinden, dat beide verhalen door een man zijn opgetekend.
Een ander verhaal waar ik aan moest denken, was het verhaal van Pinokkio, de houten pop, die door de toverfee tot een levend jongetje werd.
Pinokkio, toch het symbool van de Leugen.

Want dat is het verhaal van het huidige Griekenland: een grote Leugen.
De hypocrisie in de Europese Unie viert hoogtij.
Wapperend met geld werd Griekenland de EU binnengehaald.
Nee hoor, ze konden lenen en op de pof kopen zoveel ze wilden. Als belangrijke NAVO partner werden ze verleid om toch vooral veel wapentuig te kopen in met name Duitsland en Frankrijk.
De rekening?
Ach dat kwam later wel.
Bij het uitbreken van de bankencrisis bleek de zwakke economische positie van Griekenland.
Griekenland zat diep in de schulden en dreigde de EU te moeten verlaten. Overal in Europa begonnen de alarmbellen te rinkelen. Alle investeerders vreesden grote verliezen te moeten incasseren bij een faillissement van Griekenland.
Grote leningen werden aan Griekenland verstrekt onder het mom van het mogelijk maken van "hervormingen van de economie".
In werkelijkheid werden deze gelden grotendeels gebruikt om de rekeningen van met name de Franse en Duitse wapenindustrie te voldoen en zo werd tijd gekocht zodat investeerders hun kapitaal uit het noodlijdende Griekenland terug konden trekken.
Nu het land aan de rand van de afgrond staat, is iedereen bereid om ze het laatste zetje te geven.
Niet alleen zij die er voor pleiten om Griekenland maar failliet te laten gaan, maar ook zij, die de "goedheid" hebben om de Grieken nieuwe "leningen" te verstrekken.
Onder stringente voorwaarden, o.a. het verkopen van staatsbedrijven.
Nou als je ìets wilt doen om een land naar de verdommenis te helpen, is dat het wel.
We hebben het toch gezien in ons eigen land? De privatisering van de banken, KLM, de PTT, de woningcorporaties, de zorginstellingen, de NS.
Marktwerking was het toverwoord. Concurrentie zou leiden tot lagere tarieven en een efficiëntere bedrijfsvoering.
De bedrijven kwamen in handen van zakkenvullers die door wanbeleid hun bedrijf naar de ratsmodee hielpen. Het gewone klootjesvolk moest lijdzaam toezien hoe de tarieven opliepen en mocht in vele gevallen via hun belastingbijdragen of loonoffers bedrijven in het zadel houden.
Marktwerking.
Nou, een ding is duidelijk, het werkt niet!
En dat zou de redding van Griekenland moeten zijn? Laat me toch niet lachen!

Het is een wrange constatering.
Griekenland, de bakermat van de democratie (demos krateo = heerschappij van het volk) gaat door het wanbeleid van haar gekozen leiders ten onder.
Maar wat de Grieken overkomt, gebeurt ook in al die andere zogenaamde democratieën in West-Europa, inclusief de onze.
Genaaid door de politici.
Het volk heeft gewoon geen kloot te vertellen.....
Marktwerking en democratie, het werkt geen van beiden.

Als wij het gewone Griekse volk nù in de steek laten, zullen in de toekomst de geschiedenisboekjes vermelden:
2015: Einde van de Westerse beschaving.....

Even stil staan

Het is zomer.

Hoogzomer.
De zon schijnt.
Witte wolken jagen langs het hemelsblauw.
Een harde wind fluistert het verhaal
van een jaar geleden.

De shock is verdwenen.
Het besef is langzaam ingedaald.
Gelatenheid en acceptatie schieten wortel.
De woede komt soms nog boven.
Maar gedoseerd.
Als ik lees over het getouwtrek om de schuldvraag.
Verantwoordelijken die te laf zijn
om hun verantwoordelijkheid te nemen.

Donderdagavond een documentaire.
Ze begint met jullie namen.
De schokkende beelden van toen.
De zonnebloemvelden.
Het trauma van de bewoners.
Ik zie mensen die verder kunnen.
Maar ook mensen die nog lang niet zo ver zijn.

Een schaapje buitelt achter rond glas.
Een glimp van I-oor.
Neergelegd op luchthaven Schiphol
door mensen die in hun onmacht toch iets wilden doen.
Henny haalt ze uit de droogtrommel
en plaatst ze op een lange tafel.
Schoon, ontdaan van stof en vuil, kijken ze ons glimlachend aan.
Alsof ze zeggen willen: Kom op, ik hou toch van je?
Alsof ze een hand uitsteken en zeggen:
Het leven is mooi, kom, we moeten verder.
Knuffels. Troost brengers.

Foto's glijden door handen.
Video's van vroeger worden bekeken.
Een ring, een armband, een spel kaarten wordt gekoesterd.
God heeft gelijk.
Herinneringen worden zachter en mooier
naarmate je ze vaker ophaalt en doorvertelt.

Wij waren bij elkaar
en hebben het glas op jullie geheven.
Met een glimlach.
Proost Truike en Erik.
Een slok en dan
toch even slikken.....

Het is vrijdag.
Maar toch nog een beetje donkerdag.....

Kleurrijk

We zeggen het van personen, een schilderij, een jurkje, een tuin.
In het woord ligt al verscholen dat wij het hogelijk waarderen.
Rijk aan kleuren. Dat vinden we mooi.
Hoe grijs en grauw was het verleden, toen alleen nog zwart-wit foto's en zwart-wit televisie bestonden.
Namen die overigens pas gebezigd werden na de geboorte van kleurenfoto en kleuren TV.
Mooi dat wij gezegend zijn met de gave om kleuren te zien, want dat is niet ieder schepsel gegeven.
De meeste zoogdieren kunnen amper kleuren onderscheiden.
Alleen mensapen en vogels hebben een nog beter zicht op kleur dan de mens.

Het is een kleurrijk gebeuren, op zaterdag 4 juli.
De start van de Tour de France in het mooie Utrecht.
Niet alleen door de feestelijk uitgedoste toeschouwers, maar vooral door de vele kleurtjes in het peloton.
De oude matadors Jan Janssen en Joop Zoetemelk mogen weer opdraven en krijgen een lintje.
Joop is zelfs niet meer van de buis weg te slaan en schnabbelt als kampioen handtekeningen zetten lekker bij in TV-spotjes.
Zo dreigt zelfs Joop Zoetemelk op zijn oude dag nog een kleurrijk figuur te worden.

Kleur is heel belangrijk in de Tour.
En nu maar hopen dat niet na een week de kaarten al geschud zijn en de uitkomst voorspelbaar, want anders gaat deze Tour toch als kleurloos de boeken in.
De leiders in de verschillende klassementen zijn in het peloton snel te herkennen aan de kleur van hun shirtje, de ploegen zijn herkenbaar door de kleuren van hun outfit.
De keuze van die kleuren roept soms wat vragen op.
De leiding van de Lotto-Jumbo ploeg heeft gekozen voor gele shirts, waarschijnlijk met de achterliggende gedachte dat rijden in het geel extra moraal geeft.
Dat rijden in het geel echter ook een gevaar in zich draagt mochten Cancellara en Martin ondervinden.
Ze maakten een doodsmak en mochten naar huis.
De keuze van BMC en de Lotto-Soudaly ploeg is ook een beetje vreemd.
Deze jongens rijden constant in het rood en je hoeft geen groot wielerkenner te zijn om te weten dat je dat niet lang vol houdt.
Maar de keuze van de Sky-ploeg bevreemdt mij helemaal.
Deze jongens zijn nagenoeg volledig in het zwart gestoken.
Hoe verzin je het, om onder de brandende Franse zon drie weken lang in het zwart op een fietsje te gaan rondrijden.
Afgezien van het feit dat deze kleurkeuze niet bepaald bijdraagt aan een "kleurrijke" tour moet zo'n zwarte outfit toch bloedheet zijn?
Houden ze van "wel lekker warm" of kicken ze erop om zichzelf extra te pijnigen.
Het zal in ieder geval niet zijn omdat zwart zo mooi afkleed, want dat hebben die renners echt niet nodig.
Nee, daar zou Frank Lammers meer baat bij hebben, die nu als een gigantische gele kanarie de kampioen barbecuen en de kampioen verplassen speelt in de Jumbo reclames.

Verschillende sites en kranten brachten het slechte nieuws van maandag al snel:
"Tom Dumoulin is afgestapt in de derde rit van de Tour de France."
Nou, ik weet niet of ze de beelden gezien hebben, maar afstappen ziet er volgens mij heel anders uit.
Wat een ravage!
Mannen en fietsen die met een gangetje van 60 km per uur over elkaar heen stuiteren.
Jongens, die in een dun tricootje meters over het hete asfalt glijden en daar grote delen van hun huid achterlaten.
Ze kijken versuft, bevoelen de pijnlijke plekken en trachten bloedende hoofdwonden te stelpen.
Maar als het even kan, dan rapen ze hun fiets op en proberen de opgelopen achterstand te overbruggen.
Sommige renners ontvluchten zelfs de ambulance waar ze al, meer dood dan levend, in gelegd zijn als ze tot het besef komen dat ze dreigen de koers te moeten verlaten.
Cancellara vervolgt zijn weg met twee gebroken ruggenwervels en bij Ten Dam wordt de arm even in de schouderkom gedrukt en met ducktape vastgezet omdat hij er anders onderweg zo maar af zou kunnen vallen. Hij wordt op zijn fiets gezet en rijdt de etappe uit.
's Avonds moet hij door zijn ploegmaten geholpen worden bij het eten, maar de volgende dag staat hij gewoon weer aan de start.
Ach, we herinneren ons allemaal nog de beelden van de Tour van 2011.
Johnny Hoogerland, hangend in het prikkeldraad, de koprol van Ten Dam die hem het uiterlijk gaf als was hij op een bermbom gereden en de duik van Mollema in de dranghekken.
Maar.... stug doorgaan.
Zo behalen onze Nederlandse wielerhelden vandaag de dag de voorpagina's van de kranten. Niet door klinkende overwinningen, maar door het overwinnen van dramatische valpartijen.
In ieder geval geven ze wel kleur aan de Tour.
Voornamelijk rood......

Masochisten zijn het.
En.... bikkels.
Waar de gemiddelde voetballer al krijsend ter aarde stort als hij maar denkt dat een tegenstander naar hem kijkt, gaan deze jongens werkelijk tot het gaatje wat betreft het verdragen van pijn.
Gek misschien. In ieder geval lichtelijk gestoord.
Maar bovenal.... kleurrijk!
Wat een heroïek, zeggen we dan.

Ik snap trouwens niet dat de RABO bank gestopt is met de sponsoring van het wielrennen.

List en bedrog, dat past toch juist heel goed bij een bank?

Warm weekje

En dan.... is hij er ineens!
De zomer!
In het journaal wordt weer ruimte gemaakt voor de zomercolumns van de diverse correspondenten in het buitenland, die qua nieuwswaarde misschien niet zo hoog scoren, maar meestal een verademing vormen tussen alle ellende die wij normaliter middels het journaal over ons uitgestort krijgen.
De zomer is ook La Tour, waarvan het "Grand Départ" zaterdag plaats vond in ons eigen, mooie Utrecht.
En natuurlijk.... het tennistoernooi van Wimbledon.
Toch het mooiste tennistoernooi uit het circuit, vooral omdat het bol staat van de tradities.
Tradities, daar zijn die Engelsen goed in.
Ze roepen herinneringen op aan betere tijden, toen het "United Kingdom" nog een wereldmacht was en overal ter wereld wel een vinger in de pap had.
Geen wonder dat de Engelsen krampachtig proberen om dit gevoel vast te houden.
De hoedjes tijdens de paardenraces op Ascot, de onderbrekingen tijdens cricketwedstrijden om.... thee te drinken.
Tradities, die ook gelden op Wimbledon.
Witte kleding en aardbeien met slagroom.
Waar andere tennistoernooien jaarlijks hun regels bijstellen en meegaan in de veranderende tijd en daarom soepel omgaan met bijvoorbeeld de kledingvoorschriften voor de spelers, houdt men in Engeland de bovenlip stijf.
De wedstrijdleiding heeft in de loop der tijden handenwringend en knarsetandend moeten aanzien dat er aanpassingen in de kledij optraden.
Volgens mij zouden ze het toernooi het liefst nog willen afwerken in de traditionele tenniskleding van weleer. Voor de dames een hoedje en een rok tot op de enkels en voor de mannen een lange broek en spencer.

Maar er zijn grenzen. Waar de spelers tijdens andere toernooien in de meest veelkleurige outfits op de baan verschijnen, zijn ze op Wimbledon verplicht om zich te hullen in "decent white". Wit, en niet anders. Slechts een groen of paars streepje wordt gedoogd, omdat dat de "traditionele" Wimbledon kleuren zijn.
Zelfs de linesmen zien er uit als om door een ringetje te halen: een lange broek met de uitstraling van een pantalon, overhemd van perfecte snit en een keurige stropdas. Het zou me niet verbazen als de broeken vervaardigd zijn van degelijk, Engels tweed. Lekker warm.

Jammer dat we niet bij onze eigen NPO kunnen genieten van de wedstrijdbeelden.
Gelukkig kunnen we bijna allemaal de BBC ontvangen, die de slagenwisselingen, voorzien van deskundig commentaar, prachtig in beeld brengt.
Het zal wel weer een geldkwestie zijn, zoals bijna alles in de wereld van vandaag de dag.
Misschien moeten we het geld maar afschaffen en ons druk gaan maken over de werkelijk belangrijke dingen in het leven: liefde, respect en zorg voor elkaar en voor de aarde.

De temperaturen liepen de afgelopen week overal in het land tot recordhoogten op, tot ver boven de 35 ℃.
In de Haagse Schilderswijk bereikten ze zelfs het kookpunt nadat relschoppers het betreurenswaardige politieoptreden, waarbij een arrestant de dood vond, aangrepen om voor miljoenen vernielingen aan te richten in de Haagse binnenstad.
Het OM handelde correct door al snel schuld te erkennen en door het op non-actief stellen van de betrokken agenten.
Nader onderzoek zal moeten uitwijzen of racistische motieven ten grondslag liggen aan dit drama, dan wel of dit de prijs is die wij nu moeten betalen voor de onverantwoorde bezuinigingen op het politieapparaat van de laatste jaren.
Er is onvoldoende capaciteit en onvoldoende ruimte (dus geld) om onze dienders adequaat te trainen voor dit soort situaties. De trieste gevolgen van dit beleid kristalliseerden deze week uit.
Laat onverlet dat het optreden van de vandalistische jongeren verwerpelijk, ontoelaatbaar en onacceptabel is en zwaar gestraft dient te worden.

Afgelopen week ook de laatste vergaderingen in de Tweede Kamer. Ze gaan op reces.
Staatssecretaris Van Rijn heeft zelfs een dubbel reces.
Naast vakantieperiode voor de Staten Generaal heeft reces namelijk nog een andere betekenis.
Betaalachterstand.
Dit geeft onze economie in ieder geval een maandje of twee rust en een beetje lucht om zich verder te kunnen  herstellen. Zonder de bemoeienis van Rutte cs zou ook de werkeloosheid wel eens drastisch kunnen gaan dalen. In ieder geval zullen er in deze periode geen nieuwe plannen gesmeed kunnen worden hoe ons belastinggeld over de balk, dan wel in het water kan worden gegooid.
Ik vrees echter dat ze begin september hun uiterste best gaan doen om dan een inhaalslagje te maken....