Het is zomer.
De zon schijnt.
Witte wolken jagen langs het hemelsblauw.
Een harde wind fluistert het verhaal
van een jaar geleden.
De shock is verdwenen.
Het besef is langzaam ingedaald.
Gelatenheid en acceptatie schieten wortel.
De woede komt soms nog boven.
Maar gedoseerd.
Als ik lees over het getouwtrek om de schuldvraag.
Verantwoordelijken die te laf zijn
om hun verantwoordelijkheid te nemen.
Donderdagavond een documentaire.
Ze begint met jullie namen.
De schokkende beelden van toen.
De zonnebloemvelden.
Het trauma van de bewoners.
Ik zie mensen die verder kunnen.
Maar ook mensen die nog lang niet zo ver zijn.
Een schaapje buitelt achter rond glas.
Een glimp van I-oor.
Neergelegd op luchthaven Schiphol
door mensen die in hun onmacht toch iets wilden doen.
Henny haalt ze uit de droogtrommel
en plaatst ze op een lange tafel.
Schoon, ontdaan van stof en vuil, kijken ze ons glimlachend aan.
Alsof ze zeggen willen: Kom op, ik hou toch van je?
Alsof ze een hand uitsteken en zeggen:
Het leven is mooi, kom, we moeten verder.
Knuffels. Troost brengers.
Foto's glijden door handen.
Video's van vroeger worden bekeken.
Een ring, een armband, een spel kaarten wordt gekoesterd.
God heeft gelijk.
Herinneringen worden zachter en mooier
naarmate je ze vaker ophaalt en doorvertelt.
Wij waren bij elkaar
en hebben het glas op jullie geheven.
Met een glimlach.
Proost Truike en Erik.
Een slok en dan
toch even slikken.....
Het is vrijdag.
Maar toch nog een beetje donkerdag.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten