Kleurrijk

We zeggen het van personen, een schilderij, een jurkje, een tuin.
In het woord ligt al verscholen dat wij het hogelijk waarderen.
Rijk aan kleuren. Dat vinden we mooi.
Hoe grijs en grauw was het verleden, toen alleen nog zwart-wit foto's en zwart-wit televisie bestonden.
Namen die overigens pas gebezigd werden na de geboorte van kleurenfoto en kleuren TV.
Mooi dat wij gezegend zijn met de gave om kleuren te zien, want dat is niet ieder schepsel gegeven.
De meeste zoogdieren kunnen amper kleuren onderscheiden.
Alleen mensapen en vogels hebben een nog beter zicht op kleur dan de mens.

Het is een kleurrijk gebeuren, op zaterdag 4 juli.
De start van de Tour de France in het mooie Utrecht.
Niet alleen door de feestelijk uitgedoste toeschouwers, maar vooral door de vele kleurtjes in het peloton.
De oude matadors Jan Janssen en Joop Zoetemelk mogen weer opdraven en krijgen een lintje.
Joop is zelfs niet meer van de buis weg te slaan en schnabbelt als kampioen handtekeningen zetten lekker bij in TV-spotjes.
Zo dreigt zelfs Joop Zoetemelk op zijn oude dag nog een kleurrijk figuur te worden.

Kleur is heel belangrijk in de Tour.
En nu maar hopen dat niet na een week de kaarten al geschud zijn en de uitkomst voorspelbaar, want anders gaat deze Tour toch als kleurloos de boeken in.
De leiders in de verschillende klassementen zijn in het peloton snel te herkennen aan de kleur van hun shirtje, de ploegen zijn herkenbaar door de kleuren van hun outfit.
De keuze van die kleuren roept soms wat vragen op.
De leiding van de Lotto-Jumbo ploeg heeft gekozen voor gele shirts, waarschijnlijk met de achterliggende gedachte dat rijden in het geel extra moraal geeft.
Dat rijden in het geel echter ook een gevaar in zich draagt mochten Cancellara en Martin ondervinden.
Ze maakten een doodsmak en mochten naar huis.
De keuze van BMC en de Lotto-Soudaly ploeg is ook een beetje vreemd.
Deze jongens rijden constant in het rood en je hoeft geen groot wielerkenner te zijn om te weten dat je dat niet lang vol houdt.
Maar de keuze van de Sky-ploeg bevreemdt mij helemaal.
Deze jongens zijn nagenoeg volledig in het zwart gestoken.
Hoe verzin je het, om onder de brandende Franse zon drie weken lang in het zwart op een fietsje te gaan rondrijden.
Afgezien van het feit dat deze kleurkeuze niet bepaald bijdraagt aan een "kleurrijke" tour moet zo'n zwarte outfit toch bloedheet zijn?
Houden ze van "wel lekker warm" of kicken ze erop om zichzelf extra te pijnigen.
Het zal in ieder geval niet zijn omdat zwart zo mooi afkleed, want dat hebben die renners echt niet nodig.
Nee, daar zou Frank Lammers meer baat bij hebben, die nu als een gigantische gele kanarie de kampioen barbecuen en de kampioen verplassen speelt in de Jumbo reclames.

Verschillende sites en kranten brachten het slechte nieuws van maandag al snel:
"Tom Dumoulin is afgestapt in de derde rit van de Tour de France."
Nou, ik weet niet of ze de beelden gezien hebben, maar afstappen ziet er volgens mij heel anders uit.
Wat een ravage!
Mannen en fietsen die met een gangetje van 60 km per uur over elkaar heen stuiteren.
Jongens, die in een dun tricootje meters over het hete asfalt glijden en daar grote delen van hun huid achterlaten.
Ze kijken versuft, bevoelen de pijnlijke plekken en trachten bloedende hoofdwonden te stelpen.
Maar als het even kan, dan rapen ze hun fiets op en proberen de opgelopen achterstand te overbruggen.
Sommige renners ontvluchten zelfs de ambulance waar ze al, meer dood dan levend, in gelegd zijn als ze tot het besef komen dat ze dreigen de koers te moeten verlaten.
Cancellara vervolgt zijn weg met twee gebroken ruggenwervels en bij Ten Dam wordt de arm even in de schouderkom gedrukt en met ducktape vastgezet omdat hij er anders onderweg zo maar af zou kunnen vallen. Hij wordt op zijn fiets gezet en rijdt de etappe uit.
's Avonds moet hij door zijn ploegmaten geholpen worden bij het eten, maar de volgende dag staat hij gewoon weer aan de start.
Ach, we herinneren ons allemaal nog de beelden van de Tour van 2011.
Johnny Hoogerland, hangend in het prikkeldraad, de koprol van Ten Dam die hem het uiterlijk gaf als was hij op een bermbom gereden en de duik van Mollema in de dranghekken.
Maar.... stug doorgaan.
Zo behalen onze Nederlandse wielerhelden vandaag de dag de voorpagina's van de kranten. Niet door klinkende overwinningen, maar door het overwinnen van dramatische valpartijen.
In ieder geval geven ze wel kleur aan de Tour.
Voornamelijk rood......

Masochisten zijn het.
En.... bikkels.
Waar de gemiddelde voetballer al krijsend ter aarde stort als hij maar denkt dat een tegenstander naar hem kijkt, gaan deze jongens werkelijk tot het gaatje wat betreft het verdragen van pijn.
Gek misschien. In ieder geval lichtelijk gestoord.
Maar bovenal.... kleurrijk!
Wat een heroïek, zeggen we dan.

Ik snap trouwens niet dat de RABO bank gestopt is met de sponsoring van het wielrennen.

List en bedrog, dat past toch juist heel goed bij een bank?